Βραδιά μαγείας με τον Σ. Κορκολή στο Μέγαρο Μουσικής… χθες βράδυ. Πήγαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε…
Δεν ήταν ούτε ένα, ούτε δύο αυτά που «έχτισαν» τη μαγεία στη συναυλία του Στέφανου Κορκολή στο Μέγαρο Μουσικής με συνθέσεις Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύτρια τη Σοφία Μανουσάκη. Ήταν πολλά! Και εντελώς αυθόρμητα (ξανα) έρχεται στο μυαλό η σοφή ρήση «το κατάλληλο πράγμα, στον κατάλληλο τόπο», όπου εν προκειμένω δικαιώθηκε πλήρως! Με την έννοια ότι μια σπουδαία μουσική, ένας καταπληκτικός πιανίστας και μια υπέροχη ερμηνεύτρια, στεγάστηκαν στον ιδανικό χώρο και ατμόσφαιρα. Όπου αφουγκράζεσαι προσηλωμένος με τις κεραίες τεντωμένες, μοναδικά ακούσματα- βάλσαμο της ψυχής και των αισθήσεων… Και ήταν πολύ κρίμα που υπήρχαν αρκετά αδειανά καθίσματα σε μια τέτοια βραδιά.
Ένα θερμό χειροκρότημα υποδέχθηκε τον Στέφανο Κορκολή που κάθισε στο πιάνο και καλωσόρισε το κοινό, μιλώντας για το μουσικό αφιέρωμα που θα ακολουθούσε και τη συνεργασία των τελευταίων χρόνων με τον Μίκη Θεοδωράκη, του οποίου τη συμφωνική μουσική όταν ανακάλυψε εντελώς τυχαία, ομολόγησε ότι τον μάγεψε. Και έκτοτε αποφάσισε να εντρυφήσει σοβαρά σε αυτήν, φέρνοντάς την μέσα από παρόμοιες συναυλίες σε επαφή με το ευρύ κοινό, εντός και εκτός συνόρων, με την ιδιότητα του διεθνώς καταξιωμένου σολίστα στο πιάνο. Με την ευγένεια και επικοινωνιακή άνεση που τον διακρίνουν, μίλησε με συγκίνηση, σεβασμό και θαυμασμό για τον μεγάλο Έλληνα συνθέτη και το έργο του, το οποίο ο ίδιος ο Θεοδωράκης του εμπιστεύτηκε και εκφράστηκε δημόσια με πολύ κολακευτικά λόγια για τις διασκευές και εκτελέσεις του στο πιάνο.
Μέχρι που έβαλε τα χέρια στα πλήκτρα για την πρώτη «Μικρή Σουίτα για Πιάνο» και αυτό άρχισε να παίρνει… φωτιά! Προφανώς για έναν αναγνωρισμένο σολίστα που καταγράφει στο ενεργητικό του συνεργασίες με μεγάλες ορχήστρες παγκόσμια, η δεξιοτεχνία δεν είναι απλά αναμενόμενη αλλά πιστοποιημένη με δέκα… σφραγίδες! Ό,τι πιο δύσκολο ως πρόκληση μπορεί να εκτελεστεί από ένα πιάνο, ό,τι πιο περίτεχνο και εντυπωσιακό για έναν δεξιοτέχνη του οργάνου, πέρασε από τα χέρια του Σ. Κορκολή και διαχύθηκε στο χώρο δονώντας την ατμόσφαιρα. Χέρια που πετούσαν στα πλήκτρα με απίθανες ακροβασίες και με την αίσθηση ενός παλιρροιακού μουσικού κύματος που κορύφωνε δραματικά και χαμήλωνε σε ανεπαίσθητο ψίθυρο, εναλλάσσοντας διαρκώς το συναίσθημα. Εξαιρετικά δυναμικές και ταυτόχρονα κυμαινόμενες εκτελέσεις με άρτια τεχνική που σφράγισαν τόσο τα σόλο συμφωνικά κομμάτια, όσο και τη συνοδεία των τραγουδιών, διασκευασμένων ευφάνταστα για πιάνο από τον ίδιο.
Μετά την πρώτη σουίτα, έκανε την εμφάνισή της στη σκηνή, ως κομψή «Καρυάτιδα» η Σοφία Μανουσάκη. Που πραγματικά, ό,τι και να πούμε γι αυτό το κορίτσι- προσωπική «ανακάλυψη» του Σ. Κορκολή- θα είναι λίγο… Μας την σύστησε πριν ένα περίπου χρόνο σε άλλου τύπου συναυλία και με την πρώτη της εμφάνιση εντυπωσίασαν η ομορφιά, η σεμνότητα και η καλοδουλεμένη φωνή. Αυτή τη φορά όμως διαπιστώσαμε μια ωριμότητα και όχι μόνο, που μας καθήλωσε! Η εξέλιξή της σε τόσο λίγο διάστημα είναι αξιοθαύμαστη έως συγκινητική! Δεν είναι μόνο η γήινη ελληνική ομορφιά της… ούτε το ήθος, η αξιοπρέπεια, η σοβαρότητα που αποπνέει… ούτε η λάμψη της σκηνικής της παρουσίας. Ήταν εν προκειμένω η εξαίρετη ΕΡΜΗΝΕΙΑ από μια φωνή άψογη τεχνικά, κουρδισμένη στην εντέλεια με απίστευτη ακρίβεια. Μια φωνή με «δική» της χροιά, βαθειά και ζεστή που απέδωσε τα απαιτητικά κομμάτια του Μ. Θεοδωράκη με τρόπο υποδειγματικό, αν αναλογιστεί κανείς και το νεαρό της ηλικίας της, παραπέμποντας σε κορυφαίες παλιότερες ερμηνείες, χωρίς ωστόσο να μιμηθεί καμία. Μια φωνή με μεγάλες δυνατότητες και έκταση, υπέροχες χαμηλές νότες σαν ανάσα που ανατριχιάζει, ξέχειλη από συναίσθημα, εντελώς μέσα στο κλίμα και το πνεύμα των κομματιών…
Και μιλάμε για λυρικά κομμάτια- διαμάντια σαν το «Μαρίνα», «Του μικρού Βοριά», «Φαίδρα», «Το τραίνο φεύγει στις οκτώ», «Σε πότισα ροδόσταμο», «Νύχτα μαγικιά», «Δρόμοι παλιοί», «Όμορφη πόλη», «Στρώσε το στρώμα σου»… ένα μικρό δείγμα από μεγάλα τραγούδια σε στίχους σπουδαίων ποιητών που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ελληνική μουσική, ως κλασικό πολιτιστικό κεφάλαιο για τον τόπο. Παράλληλα όμως ακούσαμε και κάποια δείγματα από τα «προδομένα» τραγούδια… Όπως μας ενημέρωσε ο Σ. Κορκολής, κατά την 20ετία 1980- 2000, ο Μ. Θεοδωράκης βίωσε μία ακόμη, ιδιότυπη «απαγόρευση» των τραγουδιών του, καθώς τα Μέσα, οι δισκογραφικές, τα στούντιο κλπ. αρνούνταν να μεταδώσουν ή να ηχογραφήσουν τις νέες συνθέσεις του, αναγκάζοντάς τον να το κάνει στο εξωτερικό! Το μεγάλο του παράπονο/ καταγγελία για το γεγονός, το έχει εκφράσει σε μια δημόσια επιστολή με τίτλο «Τα προδομένα τραγούδια μου», αναρτημένη στο διαδίκτυο και κάποια από αυτά- άγνωστα στο ελληνικό κοινό καθώς ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν στη Γαλλία, παρουσιάζονται σε πρώτη ελληνική εκτέλεση μέσα από τις συναυλίες του Σ. Κορκολή και με την υπέροχη ερμηνεία της Σ. Μανουσάκη.
Τα ελάχιστα που θα επισημαίναμε ως «αδυναμίες», αφορούν καταρχήν στην αντίθεση που εισπράξαμε μεταξύ της δυναμικής, εξωστρεφούς εκτέλεσης του Σ. Κορκολή στο πιάνο και της εσωτερικής, αισθαντικής ερμηνείας της Σ. Μανουσάκη, θεωρώντας ότι μια «ισορροπία» στην ένταση μεταξύ τους, θα έδενε καλύτερα ως αποτέλεσμα. Επίσης πιστεύουμε ότι περισσότερη απλότητα στις «φορτωμένες» περίτεχνα πιανιστικές εκτελέσεις, θα αναδείκνυε πιο αποτελεσματικά την ουσία. Τέλος, θα ήταν ίσως προτιμότερο για την ερμηνεία της γλυκύτατης Σοφίας, να περιόριζε το «παλιακό» βιμπράντο ώστε να ακούγεται πιο «σημερινή»… αν και ομολογούμε ότι το χειρίζεται αριστοτεχνικά.
Εν ολίγοις ένα εξαιρετικά δομημένο πρόγραμμα με άριστα δεμένες επιλογές που του έδωσαν καθαρή «λυρική» ταυτότητα και ποιοτική σφραγίδα, επιπλέον άψογα εκτελεσμένο. Από δύο Καλλιτέχνες με «Κ» κεφαλαίο που διαχειρίστηκαν με έμπνευση και ήθος το έργο ενός μεγάλου δημιουργού, προσδίδοντάς του μια φρέσκια, διαφορετική πνοή σαν άκουσμα και αποσπώντας ενθουσιώδη χειροκροτήματα, ειδικά στο κλείσιμο με τον εμβληματικό «Ζορμπά». Που κατάφεραν να μας ταξιδέψουν σε μονοπάτια ακριβά και πολύτιμα, γλυκαίνοντας ταλαιπωρημένες ψυχές και θυμίζοντας «τί εστί πολιτισμός» σε άνυδρους καιρούς… Τους ευχαριστούμε!
Φωτογραφικό υλικό
