Thievery Corporation χθες ξημερώματα… live… στο λιμάνι Θεσσαλονίκης. Από πού να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε…
Αχ αναγνωστόπουλο μου δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω ..
Μιλάω για τη χθεσινή συναυλία των Thievery Corporation.
Θα τα πάρω τα πράγματα από την αρχή γιατί δεν είναι και σωστό να σου γκρινιάζω χωρίς να σου εξιστορήσω τι περάσαμε χθες.
Στις 20:10 φτάσαμε με την παρέα μου στην αποθήκη 8, όπου μεταφέρθηκε από τον Μύλο, η συναυλία λόγω μεγάλης ζήτησης. Με τα πολύτιμα εισιτήρια στα χέρια μας περνάμε τον έλεγχο, κάνουμε και λίγο χαβαλέ με τους ‘’ελεγκτές’’ και κινούμαστε μέσα στον τεράστιο χώρο.
Όμορφες κοπέλες από promotion μοίραζαν προφυλακτικά και μας εύχονταν να έχουμε στιγμές κορύφωσης… Αντευχηθήκαμε γιατί είμαστε και ευγενικά πλάσματα και φτάσαμε πιο κοντά στην σκηνή.
Με τις μπύρες και τα cocktails ανά χείρας στρωθήκαμε κάτω από ένα δεντράκι και μεταξύ συζητήσεων και γέλιου περιμέναμε να δούμε τον Rob και τον Eric. Όλη την ώρα της αναμονής μας συνόδευε ο ηχολήπτης, ο οποίος έκανε τον πιο πρωτότυπο και χρονοβόρο έλεγχο που έχω ακούσει σε συναυλία. Ήταν ένα show πριν το show.
Γύρω στις 21:30 βγήκαν στη σκηνή οι Boogie Belgique, που μας ενημέρωσαν πως τους είχαν κλέψει τα laptops αλλά έκαναν ότι μπορούσαν και ακολούθησαν οι Boogie Belgique. Θα ομολογήσω πως δεν μας συνεπήραν οι μουσικές τους αλλά συνόδευαν ευχάριστα τη συζήτηση μας, η οποία είχε πάρει φωτιά.
Μόλις κατέβηκαν από τη σκηνή θαυμάζαμε τον ουρανό που δεν είχε σταματήσει να μας φωτογραφίζει. Ο ηχολήπτης κλασικά ξεκίνησε και πάλι να κάνει έλεγχο πάνω στον έλεγχο και γύρω στις 10:30 άρχισε το ‘’party’’.
Μην βιάζεστε, δεν διευκρίνισα τι εννοώ με τον όρο party. Άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες δροσιάς… χορηγία του ουρανού, πάνω μας. Μας ειδοποίησαν να φύγουμε από το χώρο, να πάμε σε κάποιο υπόστεγο να κρατήσουμε τα εισιτήρια μας και να περιμένουμε να κοπάσει η μπόρα..
Τρέξαμε όλοι μαζί σαν κοπάδι κάτω από υποστεγάκια και μέσα σε αποθήκες και περιμέναμε. Ο καιρός έδινε το δικό του show και εμείς είχαμε γίνει όλοι μαζί μια παρέα, ο ένας πάνω στον άλλο.. Άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε.. Μια ομορφιά ήμασταν. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν ότι ένιωθα σαν να είμαι στη <<συναυλία της βροχής>> με τον θείο Νώντα (βλέπε Πουλικάκο).
Μόλις κόπασε η βροχή ξαναμπήκαμε μέσα στο χώρο της συναυλίας. Καθώς καταφθάναμε όμως η Ζωούλα που είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει φόρεμα και πεδιλάκια στη συναυλία είχε γίνει σωστό παπάκι. Μας είπαν πως θα γίνει κανονικά η συναυλία και να κρατήσουμε τα εισιτήρια μας γιατί θα ετοιμάσουν κάτι ξεχωριστό για όλους εμάς, τους πληγέντες ντε, τον Σεπτέμβρη (ίδωμεν).
Από τις 23:10 μέχρι και τις 00:40 έκαναν έλεγχο στον ήχο, βλέπετε τα μηχανήματα που είχαν πάνω στη σκηνή είναι πολύ ευαίσθητα. Κόσμος που είχε πληρώσει για τη συναυλία αποχωρούσε απογοητευμένος και κόσμος που έτυχε να βρίσκεται στο λιμάνι και είχε μάθει τι είχε γίνει ή μας άκουγε κατέφθανε χωρίς να πληρώσει εισιτήριο.
Γενικά υπήρχε ένας αναβρασμός, ένας εκνευρισμός, μια αναμονή και μια Ζωούλα προβληματισμένη για το αν πρέπει να φύγει ή να μείνει. Το σώμα μου που είχε ξυλιάσει από το κρύο και την κούραση μου έλεγε να φύγω, η καρδιά μου όμως και η επιθυμία μου να σας πω με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη μου έλεγε μείνε.
Τελικά ΕΜΕΙΝΑ. Στις 00:40 ανέβηκαν πάνω στη σκηνή άρχισαν να φωνάζουν Thessaloniki, we love you, we thank you αλλά ο ήχος μαύρο χάλι, το μπάσο από τα ηχεία ακόμα ακούγεται στα υπέροχα ροζ αυτάκια μου.
Θυμάμαι όταν άκουσα το Take my soul, που το αγαπώ, σκεφτόμουν ας σταματήσουν. Οι Thievery πάντα με έκαναν να σκέφτομαι παραλίες, cocktails , όμορφες γλυκές βραδιές με πανσέληνο και τώρα ζούσα ακριβώς το αντίθετο. Πλήρη σύγκρουση φαντασιακού και πραγματικότητας.
Ακούσαμε γνώριμους ήχους από τη δισκογραφία τους αλλά και κομμάτια από το νέο τους album Saudade.
Shadows of Ourselves, All that we perceive, Lebanese Blonde άρχισαν σιγά σιγά να ζεσταίνουν τον κόσμο. Ο μπροστινός μας κυρίως ήταν μια παράσταση από μόνος του, με το καπελάκι του ηλίου, τα γυαλάκια του, με τα χορευτικά και τις φωτοβολίδες που έβαζε στο στόμα του.
Στις 01:15 ενώ είχα αρχίσει να αφηνόμαστε και άρχισε κάπως να στρώνει ο ήχος από τα ηχεία μας λένε ότι και πάλι θα γίνει διακοπή για λίγο γιατί είχαν τεχνικά προβλήματα (δεν το είχαμε καταλάβει). Κατά τη διάρκεια της διακοπής μας ενημέρωσαν πως ήμασταν η πρώτη χώρα στην οποία έκαναν tour το 1999 εκτός Η.Π.Α και μας ευχαρίστησαν για ακόμα μια φορά που παραμείναμε.
Μετά από ένα 10 λεπτό άρχισαν και πάλι, εγώ είχα ξενερώσει τη ζωή μου(με συγχωρείτε για την έκφραση), ειλικρινά αν δεν είχα την επιθυμία να κάνω σωστή ανταπόκριση της βραδιάς με όλα αυτά που συνέβησαν θα αποχωρούσα…
Ακολούθησαν όμορφα κομμάτια, με πολλή ενέργεια και αγάπη από μεριάς τους αλλά με κάκιστο ήχο. Στο Vampires όλοι μαζί καταφέραμε να αφήσουμε πίσω τον εκνευρισμό και λικνιζόμασταν σαν ένα σώμα. Ακολούθησαν κομμάτια από τον καινούργιο album αλλά εγώ δεν είχα ακούσει ακόμα το αγαπημένο μου. Στις 01:45 έγινε το pick της βραδιάς με το The state of the union, όπου κουνούσαμε ρυθμικά τα χέρια μας στον αέρα δεξιά και αριστερά.
Όμως πάνω που άρχισε κάπως να προχωράει η συναυλία στις 01:51 αποχώρησαν από τη σκηνή και μετά από αρκετό χειροκρότημα γύρισαν για encore και έπαιξαν το Depth of my soul (ναι τελικά έπαιξαν το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μου κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο, αν δεν το άκουγα θα έκραζα πολύ περισσότερο) και ακόμα ένα τραγούδι και η συναυλία τελείωσε στις 02:05.
Χμ…
Τώρα να σας πω ψέματα ότι πέρασα καλά;;;
Δεν θα το κάνω είχε τόσα τεχνικά προβλήματα που πάνω που κατάφερνα να αφεθώ μου διέκοπταν τον ειρμό. Ένιωσα ότι ήταν μια συναυλία που έγινε με νύχια και με δόντια γιατί δεν μπορούσαν να την ακυρώσουν. Το συγκρότημα έκανε ότι μπορούσε και κατάφερε να μας κρατήσει και να μας κερδίσει σε πολλά σημεία της συναυλίας όμως οι τεχνικές δυσκολίες θα οδηγούσαν σε όλεθρο τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη.
Σήμερα που τα σκέφτομαι όμως προτιμώ να καταχωρίσω στο μυαλό μου τη συγκεκριμένη συναυλία ως μια άτυχη στιγμή. Λυπάμαι μόνο την παρέα μου γιατί τους γκρίνιαξα αρκετά για τα χθεσινά κακώς κείμενα και ελπίζω να με συγχωρέσουν.
Βάζω να ακούσω το Until the Morning (το οποίο δεν ακούσαμε, εκτός και αν δεν το πρόσεξα λόγω εκνευρισμού, τι να πω…) και φαντάζομαι παραλίες, κοκκοφοίνικες και βραδιές με πανσέληνο.
Η δική σας,
Ζωούλα
Φωτογραφικό υλικό
