«Συμφωνικό ροκ» στο Μέγαρο ως δημιουργικό στοίχημα… Είδαμε, ακούσαμε & Σχολιάζουμε…
Εντυπωσιακή η κοσμοσυρροή βράδυ Παρασκευής 5 Μαίου στο Μέγαρο Μουσικής και ακόμα πιο εντυπωσιακή η μάχη για ένα πολύτιμο εισιτήριο στα ταμεία! Κι ενώ τα «μαγικά χαρτάκια» είχαν ήδη εξαντληθεί αφήνοντας πολλούς παραπονεμένους, αρκετοί εξ αυτών παρέμεναν στωικά με την ελπίδα μιας απρόσμενης ακύρωσης ή πάσχιζαν με κάθε τρόπο για την εξασφάλιση μιας θέσης, διερευνώντας παντού. Αναμενόμενο βέβαια, καθότι η συγκεκριμένη συναυλία καταρχήν απευθυνόταν σε δύο δυναμικές κατηγορίες κοινού, τους φίλους της συμφωνικής μουσικής και τους φίλους της ροκ σκηνής… κατά δεύτερον η ροκ σκηνή αφορούσε σε εμβληματικά κομμάτια των δύο κορυφαίων συγκροτημάτωνABBA και QUEEN… κατά τρίτον εκτελούνταν από την καταξιωμένη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε σύμπραξη με την «δικιά μας» MOYSA των Νέων Μ.Μ.Θ. και με συμμετοχή της Μικτής Χορωδίας Θεσσαλονίκης «Μαίρης Κωνσταντινίδου… κατά τέταρτον επρόκειτο για πρώτη πανελλήνια πρεμιέρα δύο πρωτότυπων συμφωνικών έργων! Απόλυτα αιτιολογημένη λοιπόν η λαχτάρα για μια μουσική βραδιά ξεχωριστή, πολλά υποσχόμενη…
Παρά τη μεγάλη προσέλευση, υπήρξε συνέπεια στην έναρξη και στις 9.15’ οι μουσικοί ήταν στις θέσεις τους και ο μαέστρος Αναστάσιος Συμεωνίδης είχε ήδη σηκώσει τα χέρια…Το πρώτο μέρος με τίτλο «SymphonicAbba», αποτελούμενο από 18 πασίγνωστα κομμάτια του θρυλικού συγκροτήματος σε διασκευή και ενορχήστρωση του Αλέξιου Πρίφτη, μόλις ξεκίνησε με πρώτο τραγούδι το «Gimme Gimme Gimme». Ένα ολοκληρωμένο έργο 45 λεπτών, δομημένο με την κλασική μορφή μιας συμφωνίας, που σημαίνει 4 μέρη (Allegro- Andante- Modetato- Allegro Vivace) εκ των οποίων το καθένα περιλάμβανε 4 ή 5 κομμάτια των Abba ως «ενότητα»- επιλεγμένα κατάλληλα ώστε να ανταποκρίνονται ρυθμικά και μελωδικά στα αντίστοιχα μέρη της συμφωνίας. Την ίδια δομή- ελαφρώς πιο περίπλοκη, ακολούθησε και το δεύτερο έργο της συναυλίας μετά το διάλειμμα, διάρκειας 60 λεπτών του δημιουργού TolgaKashif, με τίτλο «TheQueenSymphony», εμπνευσμένο από κομμάτια της σπουδαίας βρετανικής μπάντας και χωρισμένο σε 5 «συμφωνικά» μέρη.
Το πρώτο καθοριστικό που οφείλουμε να σχολιάσουμε και αφορά στην ουσία της συναυλίας είναι τούτο: ότι επρόκειτο κατά βάση για πρωτότυπες δημιουργίες- συμφωνικές συνθέσεις και όχι για απλές «μετεγγραφές» των γνωστών ροκ τραγουδιών σε συμφωνική ορχήστρα. Υπήρξαν ακούσματα που υπερέβησαν την έννοια της διασκευής, καθώς ο δημιουργός εμπνευσμένος από το πρωτότυπο, έδωσε κάτι καινούργιο με όρους και ηχόχρωμα συμφωνικής μουσικής. Κάτι που εισπράξαμε πολύ περισσότερο στο The Queen Symphony, ενώ στο πρώτο μέρος του Symphonic Abba, επρόκειτο κυρίως για διασκευές που ακολούθησαν αρκετά πιστά τις αυθεντικές μελωδίες και ως εκ τούτου ήταν περισσότερο αναγνωρίσιμες, σε αντίθεση με τα τραγούδια των Queen που μόνο από ελάχιστες μουσικές φράσεις- και αν, εισπράξαμε το στίγμα τους. Προφανώς και οι δύο περιπτώσεις αφορούν σε ένα δημιουργικό και συνάμα δυσκολότατο εγχείρημα για πεπειραμένους ειδήμονες- καλλιτέχνες. Και μόνο η απόπειρα μεταφοράς μιας απλής μελωδίας από 4-5 βασικά όργανα σε πληθώρα έγχορδων, πνευστών, κρουστών μιας συμφωνικής, χωρίς η μελωδία να χαθεί μέσα στο… χάος, απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις και ιδιαίτερο ταλέντο.
Απαραίτητο το ανωτέρω σχόλιο για όσους εκ των ακροατών περίμεναν να αποδοθούν αυθεντικά τα πασίγνωστα, αγαπημένα τραγούδια των δύο ροκ συγκροτημάτων, απλά με τον «όγκο» μιας συμφωνικής ορχήστρας και ίσως απογοητεύτηκαν ή το αποτέλεσμα τους ξένισε. Σαφώς υπάρχουν και παρόμοιες «πιστές» αποδόσεις ή με σύμπραξη ροκ και συμφωνικής μπάντας ταυτόχρονα, ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ενημερωτικό δελτίο ήταν αναλυτικότατο και ξεκάθαρο, μιλώντας για συμφωνικά έργα βασισμένα σε διασκευές ή εμπνευσμένα από τους Abbaκαι τους Queen, τα οποία μάλιστα έκαναν την πανελλήνια πρεμιέρα τους στη Θεσσαλονίκη. Οπότε βάσει αυτού του δεδομένου- της φρέσκιας δημιουργίας και όσων βεβαίως εισπράξαμε σε καλλιτεχνικό επίπεδο, οφείλουμε να κρίνουμε το όποιο αποτέλεσμα, χαρακτηρίζοντάς το ως στοίχημα με ποικίλες όψεις…
Όψεις αναμφίβολα θετικές, αλλά εν μέρει και ενστάσεις. Οι πρώτες αφορούν σε έναν ιδιαίτερο και άκρως ενδιαφέροντα πειραματισμό, μέσα από το πάντρεμα κλασικής και ροκ μουσικής, ως πρόκληση για τον δημιουργό και ως διεύρυνση των ορίων ή σπάσιμο των στεγανών μιας λόγιας μουσικής που έτσι μπορεί να αγγίξει ευρύτερο, νεανικό ακροατήριο. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος το καταφέρνει περίφημα και το κέρδος είναι μεγάλο όταν με όχημα τη ροκ μουσική, ο αμύητος θα γνωρίσει την ποιότητα της συμφωνικής και θα του αποκαλυφθεί ένας άλλος υπέροχος κόσμος. Και όντως ήταν εμπειρία στη διάρκεια της βραδιάς, τραγούδια διαχρονικά που έχουμε συνδέσει με τον ήχο ηλεκτρικής κιθάρας- μπάσου- πλήκτρων- ντραμς, να τα ακούμε παιγμένα από βιολιά, βιολοντσέλα, άρπα, πιάνο, φλάουτα, τρομπέτες, τρομπόνια, τύμπανα… και να νιώθουμε την μοναδική πληρότητα ενός ακούσματος πληθωρικού να γεμίζει ασφυκτικά το χώρο και το μέσα μας. Απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα ευφάνταστα γεμίσματα, τις ιδιαίτερες δυνατότητες ή τους νέους μουσικούς δρόμους που άνοιξε για τον δημιουργό το παλιό αγαπημένο κομμάτι ως ερέθισμα. Και υπήρξαν πολλές παρόμοιες απολαυστικές στιγμές, θαυμάζοντας την εμπνευσμένη ενορχήστρωση που ανέδειξε απλές μελωδίες σε περίτεχνα, λυρικά ή υποβλητικά ακούσματα.
Παράλληλα ωστόσο υπήρξαν και στιγμές «ατυχείς», ξεκινώντας από τη δομή του προγράμματος, όπου το δεύτερο μέρος που λογικά αφήνει την καταληκτική εντύπωση, συνολικά θα το χαρακτηρίζαμε εμφανώς υποτονικό σε σχέση με το πρώτο. Καθώς το συγκεκριμένο συμφωνικό έργο στο μεγαλύτερο μέρος ελάχιστα θυμίζει τους Queen- πέραν δύο τραγουδιών και επίσης ελάχιστα θυμίζει την ύπαρξη και δεύτερου μέλους στο πάντρεμα, διότι το ροκ… έλαμψε δια της απουσίας του. Με συνέπεια να ακούμε συμβατική και μάλλον αδιάφορη κλασική μουσική σε adagio αργούς ρυθμούς που κατάπιαν ακόμα και το κυρίαρχο μοτίβο των πρωτότυπων, κι αν δεν ακούγαμε το έστω και δύσκολα αναγνωρίσιμο «The show must go on» με τα εντυπωσιακά ξεσπάσματα και το «We will rock you» με τα υπέροχα τύμπανα σε απρόβλεπτο αντιχρονισμό, θα μας άφηνε μια ουδέτερη έως πληκτική γεύση. Γενικότερα όμως στις εν λόγω συνθέσεις συνολικά, είναι γεγονός ότι «ευνουχίστηκε» το ροκ στοιχείο με το δυναμισμό, την ένταση, την ενέργεια, τον στακάτο του ρυθμό, υποταγμένο πλήρως στο ύφος της συμφωνικής μουσικής και σε κάποια κομμάτια αλλοιωμένο από μια εντελώς αταίριαστη λυρικότητα. Που σημαίνει ότι στη… γαμήλια σύμβαση δεν συμμετείχαν ισοδύναμα οι «συμβαλλόμενοι» και από το «συμφωνικό ροκ» το δεύτερο συνθετικό υποβαθμίστηκε.
Γεγονός που αποδίδεται στην πρόθεση και έμπνευση του συνθέτη, καθότι οι δυνατότητες μιας συμφωνικής ορχήστρας σε απόδοση οποιουδήποτε έργου και όχι μόνο κλασικού, είναι δοκιμασμένες με θεαματικές επιδόσεις. Έγκειται στον ενορχηστρωτή και εν συνεχεία τους εκτελεστές, ο τρόπος αξιοποίησης αυτών των τεράστιων δυνατοτήτων. Εν προκειμένω, παρότι ως σύνολο απολαύσαμε ποιοτική μουσική με κάποιες στιγμές εξαιρετικές, εντούτοις, ορισμένες ενορχηστρώσεις χάθηκαν σε πολύπλοκους δαιδάλους σε βάρος της αυθεντικής σύνθεσης ή με απούσα/ θολή την πρωταρχική πηγή έμπνευσης, θυσιάζοντας τον ιδιαίτερο ρυθμό ως δομικό στοιχείο της ροκ. Επιπλέον η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ παρουσιάστηκε ελαφρώς «δυσκίνητη» στο ακουστικό αποτέλεσμα, με την έννοια ότι μας έλειψε η ιδιαίτερη σπιρτάδα, ετοιμότητα, μουσική «ατάκα», γερό δέσιμο, σε ένα σύνολο που θα περιμέναμε πιο λαμπερό, σφιχτό και ρυθμικό. Η χορωδία στο δεύτερο μέρος προσέφερε μεν ζωτική πινελιά και θαυμαστό όγκο με επαγγελματική ακρίβεια, ωστόσο – βάσει σύνθεσης υποθέτουμε, ίσως και διδασκαλίας- προσέδωσε μια λυρική χροιά «ύμνων» αντί επικής, που ειδικά στο χαρακτηριστικό «We will rock you» φάνταζε εντελώς παράταιρη έως ενοχλητική, τη στιγμή που η εισαγωγή των τυμπάνων προϊδέαζε θεαματικά και ήταν το κομμάτι που επίσης επιλέχθηκε ως encore στο κλείσιμο μετά το θερμό χειροκρότημα.
Στο τέλος της βραδιάς, δεν γνωρίζουμε πώς κυμάνθηκαν τα ποσοστά ικανοποίησης μεταξύ των φίλων της συμφωνικής μουσικής και των φίλων της ροκ. Υποθέτουμε ότι των πρώτων είναι υψηλότερα για το οικείο άκουσμα, ενώ όσον αφορά στους «ροκάδες», μένει να αποτιμηθεί η επιτυχία του στοιχήματος… αν τους κέρδισε το πάντρεμα ή μείνουν πιστοί στον γνώριμο, αυθεντικό ήχο. Ωστόσο το ενδιαφέρον της εμπειρίας, το άνοιγμα των οριζόντων, η δημιουργικότητα στη μουσική, είναι στοιχεία αναμφισβήτητα εκτιμητέα.
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Μουσικομανία #ΑκούσαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΜέγαροΜουσικήςΘεσσαλονίκης #ΣυναυλίαΣυμφωνικούΡοκ #Abba #Queen #ΣυμφωνικήΟρχήστραΕΡΤ #MOYSA #ΜικτήΧορωδίαΘεσσαλονίκηςΜαίρηΚωνσταντινίδου #ΑναστάσιοςΣυμεωνίδης
Φωτογραφικό υλικό
