ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΣΤΑΥΡΟ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΣ. Πήγαμε στη συναυλία μνήμης στην αίθουσα τελετών, είδαμε, ακούσαμε και σχολιάζουμε…
«Στ. Κουγιουμτζής, 10 χρόνια μετά»… στη χορεία των «αθανάτων».
«Δεν πεθαίνεις ποτέ όσο σε θυμούνται» έλεγε ο μεγάλος Θεσσαλονικιός δημιουργός. Και καθώς πριν φύγει φρόντισε να τον θυμούνται μέσα από το σπουδαίο έργο του γενιές στη σειρά, πιστοποιημένα καταχωρείται στους «ουδέποτε θανόντες», στους «αθάνατους»! Και μια ακόμα αφορμή γι αυτό ήταν η συναυλία μνήμης «Σταύρος Κουγιουμτζής, 10 χρόνια μετά» στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, διοργανωμένη από το πολιτιστικό σωματείο «Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος». Μια συναυλία με πάνω από 100 μουσικούς/ χορωδούς/ τραγουδιστές στη σκηνή, με ηλικίες από 5 μέχρι… όσο πάει, με πλήρη ορχήστρα και μια τεράστια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη από τα καθίσματα μέχρι το τελευταίο σκαλάκι!
Βολευτήκαμε με κόπο στις παρυφές του εξώστη και ένα τέταρτο μετά την έναρξη είδαμε τη σκηνή να πλημμυρίζει από νιάτα! Πρώτοι έλαβαν θέση οι μουσικοί στα όργανά τους και στη συνέχεια έμπαιναν… και έμπαιναν.. και έμπαιναν οι πολυπληθείς χορωδίες. Των νέων, περίπου 50 άτομα με κομψά μαύρα κοστούμια και κόκκινες λεπτομέρειες και η παιδική με ασπρόμαυρα, άλλα τόσα παιδιά! Με κάποια χαριτωμένα πιτσιρίκια να μην είναι πάνω από 5 χρονών, αλλά εντούτοις άψογοι… επαγγελματίες! Μια σταλιά παιδάκια, απόλυτα συντονισμένα στην κίνηση επί σκηνής, απόλυτα πειθαρχημένα, εντελώς συγχρονισμένα. Που όταν στήθηκαν όλοι, γεμίζοντας ασφυκτικά τη σκηνή, πρόσφεραν κατ’ αρχήν ένα «εικαστικό πανόραμα», μια υπέροχη εικόνα με τα χρώματα αλλά κυρίως τη φρεσκάδα της νιότης. Μας καλωσόρισαν ζεστά, προλόγισαν συγκινητικά την εκδήλωση ενθυμούμενοι την προ 12 χρόνων ίδια συναυλία παρουσία του τιμώμενου συνθέτη, έκαναν μικρή αναφορά στον ίδιο και το έργο του, έδωσαν με δυο λόγια το στίγμα του πολιτιστικού σωματείου και κάποια στιγμή ο μαέστρος σήκωσε τα χέρια, για να γεμίσει ο χώρος… Σταύρο Κουγιουμτζή.
Στην περίπτωση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς μέσα από τη μουσική και τους στίχους του, διαφαίνεται τόσο ανάγλυφα το ήθος, η ψυχοσύνθεση, η ποιότητα χαρακτήρα του δημιουργού. Ενός ανθρώπου αυθεντικά λαϊκού, αφοπλιστικά απλού, με συγκινητικές ευαισθησίες, με σπάνιο ήθος και μια ταπεινότητα παροιμιώδη. Όλα αυτά τα πολύτιμα και δυσεύρετα έχουν σφραγίσει τις μουσικές και τα λόγια του τόσο μοναδικά που είναι βέβαιο ότι θα αγγίζουν όλες τις επερχόμενες γενιές στο άκουσμά τους. Όσες ανατροπές κι αν γίνουν στην κοινωνία ή την τέχνη, ακόμη κι αν έρθουν τα πάνω- κάτω, ένα έργο που αποπνέει ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ και ΑΛΗΘΕΙΑ, θα βρίσκει πάντα καίριο στόχο, ας είναι να περάσει από χαλάσματα! Καθόλου τυχαίο που τα τραγούδια του πάνω από μισό αιώνα τραγουδιούνται από φωνούλες 5χρονων μέχρι ραγισμένες της τρίτης ηλικίας και θα συνεχίζουν… Και δεν είναι ότι απλά τραγουδιούνται. Είναι που η χαρακτηριστική τους «χαρμολύπη» σε κάνει να νιώθεις κάθε φορά τον ίδιο κόμπο… «Ένας κόμπος η χαρά μου»…
Σχεδόν δυο γεμάτες ώρες «κοινωνήσαμε» στο λυτρωτικό συναίσθημα ακούγοντας, όχι με τα αυτιά αλλά με την καρδιά, μεγάλα τραγούδια σαν το «Κάπου νυχτώνει», «Θα ‘ταν 12 του Μάρτη», «Ένας κόμπος η χαρά μου», «Ελεύθεροι κι ωραίοι», «Τώρα που θα φύγεις», «Στα χρόνια της υπομονής», «Όταν ανθίζουν πασχαλιές», «Ο ουρανός φεύγει βαρύς», «Μη μου θυμώνεις μάτια μου»… κι άλλα πολλά από το πλούσιο ρεπερτόριο του συνθέτη που στα περισσότερα υπέγραψε και τους στίχους. Συνολικά 25 από τα πιο αγαπημένα τραγούδια μιας καριέρας που σημαδεύτηκε από μεγάλες επιτυχίες και σπουδαίες συνεργασίες, αφήνοντας ένα χνάρι πολύτιμο στη ντόπια μουσική παρακαταθήκη. Κι όσοι από μας προλάβαμε να τα νιώσουμε στο πετσί μας τα χρόνια της αθωότητας, μοιραία ο «κόμπος της χαράς» έγινε δάκρυ, αδύνατο να το συγκρατήσεις! Κι όσοι νιόβγαλτοι μυούνται σήμερα, είδα τα μάτια τους στεγνά, μα φωτισμένα. Σαν τα μάτια των νέων και παιδιών της χορωδίας να τραγουδούν με ψυχή για ένα «σακάκι που στάζει» ή για «κάποιον που χτύπησε την πόρτα» ή να ψάχνουν «που ‘ναι τα χρόνια, τα ωραία χρόνια»…
Ένα πρόγραμμα άριστα δομημένο με τις καλύτερες επιλογές και με διαρκείς εναλλαγές μεταξύ των τραγουδιστών και των χορωδιών. Με κάποια κομμάτια να ερμηνεύονται από τους τραγουδιστές και να συνοδεύονται από χορωδία και κάποια να εκτελούνται μόνο από τις χορωδίες με άψογο συγχρονισμό φωνών και ωραίες διφωνίες. Αξίζουν ειλικρινή συγχαρητήρια, τόσο στον μαέστρο και δάσκαλο της χορωδίας νέων Χρυσόστομο Σταμούλη, όσο και στη δασκάλα της παιδικής χορωδίας Ιωσηφίνα Κατωφλίδου – Σταμούλη για την εξαιρετική και σίγουρα επίπονη δουλειά τους – ειδικά όταν έχεις να κάνεις με παιδιά- παρουσιάζοντας σύνολα τόσο δεμένα και καλλιτεχνικά άρτια σε ένα αποτέλεσμα επαγγελματικού επιπέδου. Όσο για τους μουσικούς στην επίσης πληθωρική ορχήστρα των 12 ατόμων, έδωσαν συνολικά ένα άκουσμα πιστό στις αυθεντικές ενορχηστρώσεις και πρέπει να πούμε ότι ξεχώρισαν με τη δεξιοτεχνία τους το μπουζούκι και το… απίστευτο ακκορντεόν που πραγματικά «κέντησε», κάνοντας εκπληκτικά αυτόσχεδιαστικά (ή μήπως όχι;) πράγματα σε «δεύτερο πλάνο» με απαράμιλλο κέφι και στυλ!
Άψογοι ερμηνευτικά και εντελώς λιτοί στη σκηνή όπως άρμοζε στη βραδιά οι φιλοξενούμενοι τραγουδιστές Γεράσιμος Ανδρεάτος, Παντελής Θεοχαρίδης, Μανώλης Χατζημανώλης και η κόρη του συνθέτη Μαρία Κουγιουμτζή, για την οποία όμως θα πούμε ότι μόνο συναισθηματικοί λόγοι δικαιολογούν την τραγουδιστική παρουσία της στη σκηνή, καθώς φωνητικά είναι αρκετά αδύναμη. Σε μια βραδιά καθ’ όλα εξαιρετική, το μόνο που ενόχλησε ήταν κάποια τεχνικά προβλήματα στη ρύθμιση του ήχου, τουλάχιστον όπως αυτός έφθανε στον εξώστη. Όπου ακούγαμε έντονα τα όργανα και υποτονικά έως συγκεχυμένα τις φωνές των χορωδών και κυρίως των τραγουδιστών, χάνοντας ακόμη και λόγια, αν και τα… συμπληρώναμε εμείς! Μόνο προς το τέλος και κατόπιν επισήμανσης, φάνηκε κάπως να διορθώνεται η κατάσταση. Συγκινητική ήταν η στιγμή του κλεισίματος όπου η προσκεκλημένη Αιμιλία Κουγιουμτζή ανέβηκε στη σκηνή για να πει: «Σε παλιότερο, αντίστοιχο αφιέρωμα ο Σταύρος ως πολύ ντροπαλός, το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν «Ευχαριστώ πολύ!». Και αυτό μόνο θα πω κι εγώ…»
Περιττό να πούμε για το παρατεταμένο χειροκρότημα ορθίων, για το αφιέρωμα δύο ακόμα τραγουδιών, για τη μαζική συμμετοχή του κοινού ενώνοντας τις φωνές τους με αυτές των χορωδών… Το μόνο που αρμόζει από πλευράς μας σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένα αντίστοιχο, απλό «ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ!», αναγνωρίζοντας ότι είναι λίγο…
Φωτογραφικό υλικό
