Ψυχοθεραπευτική μουσική εμπειρία η συναυλία της ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ… + Φωτο
Μπορεί να μην βρίσκομαι κάθε εβδομάδα στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά υποθέτω ότι δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις που είναι κατάμεστο. Σίγουρα πάντως όποιος περνούσε από εκεί κοντά το βράδυ της περασμένης Κυριακής, του Βαλεντίνου, καταλάβαινε ότι κάτι σπουδαίο συνέβαινε. Το «σπουδαίο» βέβαια άκουγε στο όνομα της Ελένης Καραΐνδρου με την υπέροχη μουσική της να συναντά τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, το Τρίο Ταζ- David Lynch (τενόρο σαξόφωνο), Σταύρο Λάντσια (πιάνο) και Γιώτη Κιουρτσόγλου (μπάσο) και τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη.
Η θέα μιας Συμφωνικής ορχήστρας δεν είναι και τόσο συνηθισμένη σε νεαρές ηλικίες, οπότε το κοινό ανήκε αναμενόμενα σε μεγαλύτερες- αν και είναι ένα άλλο θέμα τι εννοούμε «μεγαλύτερες», αφού τα 50 θεωρούνται πλέον τα νέα 40. Η συμβολή πάντως του Τρίο Τζαζ έδινε μια άλλη διάσταση στην ενορχήστρωση και στο μουσικό αποτέλεσμα. Με θρησκευτική ευλάβεια λοιπόν όλοι περίμεναν να πάρει ο καθένας τη θέση του στη σκηνή, και μια και μιλάμε για ηλικίες, κανένας δε θα φανταζόταν ότι αυτή η νεανική μικροκαμωμένη φιγούρα με το μαύρο κοστούμι, που έκατσε τελευταία στο πιάνο, διανύει για τα καλά την 70η δεκαετία της ζωής της.
Πολλές φορές κάποιες λέξεις χρησιμοποιούνται τόσο συχνά και σε υπερβολή που καταντούν ανούσια κλισέ. Και όμως, κλισέ όπως «μουσικό ταξίδι της φαντασίας και των συναισθημάτων» αποκτά κάθε σωστό και ουσιαστικό νόημα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η μουσική εδώ εκπληρώνει το καθήκον της: ηρεμεί, συγκινεί, ταξιδεύει, δημιουργεί διαφορετικές για τον καθένα εικόνες. Και το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, όταν πρόκειται για μουσική που έχει γραφτεί για συγκεκριμένες εικόνες- κινηματογράφου, τηλεόρασης, θεάτρου- και έχει καταφέρει να γίνει κάτι τόσο οικουμενικό όσο και προσωπικό. Η μελωδία φτάνει στην ψυχοσύνθεσή σου και γίνεσαι εσύ ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος της ιστορίας σου. Οπότε όλη αυτή η διεργασία δημιουργεί την έννοια του ταξιδιού και κάπως έτσι καταρρίπτεται το παραπάνω κλισέ.
Το πρόγραμμα της συναυλίας λοιπόν περιελάμβανε μουσικά κομμάτια από γνωστές ταινίες- φυσικά Αγγελόπουλο- και τηλεοπτικές σειρές και από όχι τόσο γνωστά θεατρικά έργα, δεμένα μεταξύ τους με μία αλληλουχία, σαν να σου διηγούνταν μια νέα ιστορία από την αρχή. Κάποια από αυτά συνόδευε και το Τρίο Τζαζ δίνοντας έτσι μια πιο φρέσκια «ανάγνωση» του κομματιού και ειδικά το σαξόφωνο του David Lynch έδινε μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή αίσθηση στη μελωδία. Και κάπου εκεί ενδιάμεσα σηκωνόταν η επιβλητική παρουσία της Φαραντούρη για να δημιουργήσει το ανάλογο δέος με τη φωνή της και να βάλει λόγια στη μουσική κάνοντας κι εμάς να σιγοψιθυρίσουμε μαζί της. Τις πιο ευαίσθητες βέβαια χορδές μας νομίζω ότι άγγιξε το μαντολίνο του Άρη Δημητριάδη, ένα όργανο που κουβαλάει βαθιά Ελληνικές μνήμες, εικόνες, συναισθήματα..
Αυτή είναι άλλωστε και η μουσική της Καραΐνδρου στο σύνολό της, εμπεριέχει την Ελλάδα, μια Ελλάδα περήφανη, με πολιτισμό, ιστορία, ταλέντο, όμορφα τοπία και ανθρώπινα συναισθήματα, χαρά, γέλιο, δάκρυ, πόνο, συμπόνια. Η διακριτική της παρουσία στο πιάνο εναλλάσσονταν με αυτή του Σταύρου Λάντσια, δείχνοντας από τη μια να απολαμβάνει τα δημιουργήματά της και από την άλλη να δίνει χώρο και σε νέους καλλιτέχνες. Μετά το δίωρο πρόγραμμα και τα θερμά χειροκροτήματα του κοινού οι σπουδαίοι αυτοί μουσικοί μας χάρισαν τρία ανκόρ για να μείνουμε έτσι σίγουροι ότι έχει φύγει από μέσα μας κάθε αρνητική ενέργεια. Γιατί αυτό σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της συναυλίας, πόσο σημαντικά είναι για το πνεύμα και την ψυχή του ανθρώπου τέτοια ακούσματα και πόσο βοηθητικά θα μπορούσαν να είναι για την ψυχολογία. Και πόσο ακόμη πιο σημαντικό θα ήταν, σε ένα κόσμο ιδανικό, τέτοιες συναυλίες να παρακολουθούν και σχολεία…
-Η συναυλία επαναλαμβάνεται σήμερα 15/2, πληροφορίες θα βρείτε EΔΩ.
-Δειτε και αυτό: Η Ελένη Καραΐνδρου μιλά αποκλειστικά στην «Κ» –ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
