Πήγαμε και είδαμε τους The Growlers και σχολιάζουμε…
Η αρχή πάντα με δυσκολεύει. Το σκέφτομαι εδώ και ώρα ότι με δυσκολεύει η αρχή, μα σαν ν’ αρχίζω να παίρνω μπρος σιγά σιγά. Είναι μέρες χαρμολύπης και ένα περίεργο σεντόνι πουά ανεμίζει άσεμνα πάνω από το ρουθούνι μου. Μέρες είναι που ζητάω το ιδανικό τάιμινγκ της μουσικής ενορχήστρωσης της ζωής μου και σχεδόν πάντα με απογοητεύω. Όλο ζητάω να βγω πιο μακριά από εμένα, έξω από εδώ, να παίξω με τα σύννεφα μπάσκετ, να βουτήξω το κεφάλι μου σε ένα βαρέλι μπρούσκο κρασί και να βγω από εκεί με ένα μύστακα για παράσημο και μια σανίδα του σερφ.
Η αρχή πάντα με δυσκολεύει (ξανά-σκέφτομαι) και αφού το ξεπέρασα, έχω δίπλα μου δυο φίλους και έναν τρίτο που κάνει μια δουλειά λίγο παραπέρα. Και ο κόσμος πολύς. Και ένα sold out με κεφαλαία γράμματα κοτσάρετε στην μαύρη πόρτα πιο δίπλα. Πολύς ο κόσμος και ανάκατος, ένα χαρμάνι τρεντο-αλτερνατιβ με στοιχεία γκοθ πανκ. Είναι αυτοί με τους μύστακες που φέρανε τόσο λαό εδώ, αυτοί οι μικροί, The Growlers όπως προανήγγειλε ο λαλίστατος και μαλλιοκομμένος Brooks.
Ουρλιάζανε κάποιοι και πολλές κάποιες δημιουργώντας μια κατάσταση ίσως πρωτόγνωρη για την σερφ-γκοθ μπάντα από την Καλιφόρνια. Αυτή η μανία του reverb, αυτός ο μεθυστικός ήχος μιας πριμαριστής κιθάρας και αυτή η χαλασμένη αλλά Bob Dylan φωνή πόσο ωραία θηριεύουν τα αυτιά μου. Όλο θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το One Million Lovers και όλο θυμάμαι πόσο ο ήχος είχε φερθεί ξέγνοιαστα στην ψυχή μου. Μετά ήρθε το βυνίλιο από το Hung At Heart και τα αισθήματα ρουφήξανε τη μαγεία της δυτικής ακτής. Μαγιό και ορειβατικά μαζί ναι, υπάρχει πρόβλημα; Μπορώ να τα κάνω και τα δύο από τη Σιέρα Νεβάδα ως την Σερφ Μπιτς.
Ξέρω, ξέρω παρέλειψα να αναφέρω για τα support group των Tomorrows Tulips και The Social End Products, μα δεν τα είδα διόλου, έφτασα ακριβώς για ένα ζέσταμα δύο ζύθων πριν την κατεβασιά στο λαγούμι της Παρασκευιάτικης ψυχεδέλειας. Ήταν δύσκολα στις μπροστινές σειρές, έπρεπε να μουτζαλώσεις τον εαυτό σου για να τραβήξεις δύο φωτογραφίες της προκοπής. Ο κόσμος ανάσαινε τσιρίδες ενώ οι χιλιοτσακαλωμένοι Growlers με μια ομοούσια αδιαφορία παίζανε τα όργανά τους σαν να μην τρέχει το παραμικρό. Στο χαλαρό πάντα, χωρίς φανφάρες και αετόλογα.
Αγαπάς το μπασίστα Antony λόγω αμφίεσης, στυλ και μπρούκλικου ταμπεραμέντου. Είσαι χαλαρός με το ντράμινγκ που συνοδεύει απαλά κάθε νότα και σίγουρα χαίρεσαι να ακούς κιθάρες σαν τα γάργαρα νερά. Η φωνή σε πάει, λέει, λέει και πάλι λέει τόσα που σε κάποια φάση δε χρειάζεται να καταλαβαίνεις αρκεί που υπάρχει, αρθρώνοντας περίεργες καταστάσεις μεταξύ σουρεαλισμού και κυνισμού. Ένας υπέροχα απλός τρόπος για να δείξεις το έργο σου προβάλλοντας μια ανθρώπινη κατάσταση με πάθη και ελαττώματα. Νομίζω ότι αυτό είναι που πιο πολύ μου αρέσει σε αυτή τη μπάντα. Πέρα από τις 6-7 κομματάρες και το σίγουρα ιδιαίτερο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα η θνητή υπόσταση της μπάντας με το ανέμελο εγκεφαλικό συμπλήρωμα μου διοχετεύει μια γλυκιά και ανάλαφρη όρεξη για δημιουργία.
Υπήρχαν και στιγμές που βαρέθηκα ναι, δε θα το κρύψω. Οι καινούριες τους συνθέσεις μου ακούγονται πολύ μέτριες αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Τα υπόλοιπα κομμάτια φώναξαν πολύ δυνατά το όνομά τους όπως το Hashima ή το Someday. Φυσικά και στο Empty Bones με το Million Lovers υπήρξε μια γενικότερη κολασμένη ατμόσφαιρα. Κρατάω έντονα μέσα μου το People Dont Change The Blues σε μια πολύ πολύ μελωδική και σπασμένη διάθεση ενώ οι φίλοι μου θύμισαν τα Wet Dreams και Beach Rats.
Από την Καλιφόρνια με αγάπη ενώ μετά από μία ώρα και σίγουρα μισή έγινε το απαραίτητο ανκόρ σε μια βραδιά σφιγμένη από διάθεση, κόσμο και μουσική. Τώρα μπορούσα να αναπνεύσω σχεδόν ελεύθερα μια κάπως πιο ουδέτερη γεύση ανάσας. Η ώρα έδειχνε αρκετά μετά τις 12 και η βραδιά μύριζε αλκοόλ. Ήμασταν τρεις, το θυμάμαι καλά και μπήκαμε εκεί που βρήκαμε ένα τέταρτο σε μια θέση κάπως περίεργη για dj. Το βράδυ είχες το σεντόνι αυτό απαλά κάτω από τη μασχάλη σου δίδοντας μια ευκαιρία για ουρανούς που στάζουν μέλι μέσα στο κρασί μου. Κίνησα να βρω απελπισμένα τον εαυτό μου ολοκληρώνοντας αυτό εδώ το κείμενο και αρχίζοντας το ποτό μου.
Φωτογραφικό υλικό
