“OPERA CHAOTIQUE”: Χαοτικοί και ανατρεπτικοί στην Μαύρη Τρύπα. Πήγαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε. Από Ρένα Καλπάκη.
Την περασμένη Παρασκευή μπήκαμε στην Μαύρη Τρύπα για να δούμε τους Opera Chaotique, ένα σχήμα που τουλάχιστον το όνομά του ταιριάζει γάντι στο συγκεκριμένο χώρο. Το καλύτερο ήταν ότι μας μετέφεραν και χρονικά σε χώρους που το περίεργο μάτι του θεατή θα ήθελε να δει, πίσω από τους πίνακες διάσημων ζωγράφων. Μπερδευτήκατε;
Ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν και να προσπαθήσουμε να βρούμε μια άκρη στο μυαλό του Tenorman, κατά κόσμον Γιώργος Τζιουβάρας, και του Voodoo Drummer, του Χρήστου Κουτσογιάννη. Οι δυο τους πάνω στη σκηνή, ο Voodoo Drummer παίζει ντραμς και μας παρουσιάζει σταδιακά ένα πίνακα τη φορά ενός διάσημου ζωγράφου, ενώ ο Tenorman παίζοντας πιάνο μας διηγείται με χιούμορ και μας τραγουδά ιστορίες για τη Μούσα που ενέπνευσε το συγκεκριμένο έργο. Δεν μπαίνουμε μόνο στο ατελιέ αλλά γινόμαστε και μάρτυρες του ιδιόρρυθμου lifestyle του Πικάσο, του Μοντιλιάνι, του Βαγκ Γκογκ και άλλων ζωγράφων στα σκοτεινά δωμάτια του Παρισιού της εποχής εκείνης.
Μουσική από καμπαρέ, όπερα, τζαζ, μία κυριολεκτικά «Χαοτική Όπερα» δλδ, που έφερναν στο μυαλό έντονες εικόνες, αλλά και πολύ γέλιο.
Το δεύτερο μέρος της παράστασης δεν είχε συγκεκριμένη θεματολογία, θα μπορούσε όμως να ονομαστεί «Εκεί που η όπερα συναντά το δημοτικό τραγούδι»! Ναι, κι εμείς γελάσαμε πολύ όταν αναπάντεχα η Τραβιάτα μετατρέπονταν στο «Ωραία που είναι η νύφη μας» ή όταν η επόμενη ανατροπή γινόταν με το «Μήλο μου κόκκινο». Ο Tenorman όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλα και πιο επικοινωνιακός και αυτοσαρκαστικός και φυσικά, τώρα που ξέραμε τα τραγούδια και μπορούσαμε να σιγοντάρουμε, είχαμε γίνει μια παρέα.
Γενικά η παράσταση ήταν πολύ ιδιαίτερη, εκτός από χαοτική (για να μην ξεχνιόμαστε) και ανατρεπτική. Το πρώτο μέρος βέβαια ήταν λίγο μονότονο από κάποιο σημείο και μετά, καθώς οι εκφραστικές φόρμες του Tenorman ήταν αρκετά μονοδιάστατες. Το δεύτερο μέρος με τη συμβολή της βελούδινης γυναικείας φωνής της Δανάης (ας με συγχωρήσει που δε θυμάμαι το επίθετο, αλλά δεν αναγράφεται πουθενά) και με την ποικιλία των μουσικών θεμάτων, ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό.
Αν επίσης ήταν πιο ευρηματικοί και ενορχρηστρωτικά, θα μπορούσαν πραγματικά να απογειώσουν αυτό το διασκεδαστικό «χάος» σε κάτι πραγματικά εξαιρετικό.
Φωτογραφικό υλικό
