Οι Tiger Lilies στο Θέατρο Δάσους: Όταν το περιθώριο γίνεται τέχνη. Είδαμε & Σχολιάζουμε…
Οι Tiger Lilies είναι μια ιδιόμορφη περίπτωση συγκροτήματος, διόλου εύπεπτη η μουσική αισθητική τους, τόσο που μπορεί να έχουν αυτό που λένε «φανατικούς οπαδούς ή εχθρούς». Χωρίς να ανήκω σε κάποια από τις δύο κατηγορίες, ανηφόρισα προς το Θέατρο Δάσους την περασμένη Πέμπτη, στην τρίτη κατά σειρά παράσταση που έδιναν στη χώρα μας. Μια παράσταση εμπνευσμένη, όπως και το τελευταίο άλμπουμ τους, από τη ζωή της Έντιθ Πιαφ με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή της.
Κόσμος πολύς, λίγο ακόμη ήθελε για να γεμίσει το Θέατρο, γύρω από μία λιτή σκηνή χωρίς εξέδρα, σε μία προσπάθεια ίσως να αποδώσουν μια καμπαρέ ατμόσφαιρα. Η παράσταση λοιπόν ξεκίνησε με τους τρεις κλόουν επί σκηνής, χωρίς χαιρετούρες ή την παραμικρή επικοινωνία με το κοινό, παρά μόνο μετά από μία ώρα για να μας πει ο Martyn Jacques ότι σε λίγο έρχονται και τα «γνωστά» τραγούδια της Πιαφ. Ο ηλεκτρισμός πάντως που μετέδωσαν στο κοινό ήταν εμφανής τόσο από τον ενθουσιασμό του χειροκροτήματος, όσο και από την αυστηρή προσήλωσή του καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που άφησαν τα καθίσματά τους για να κάτσουν μπροστά στη σκηνή.
Πόρνες, εγκληματίες, άνθρωποι του υποκόσμου κάθε είδους σε διάφορα σενάρια παρέλασαν μέσα από τους στίχους των τραγουδιών τους. Φόβοι, πόθοι και πάθη ερμηνευμένα μοναδικά από την ιδιαίτερα υπέροχη φωνή του Martyn. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πώς μπορεί να με καθηλώνει ένα τραγούδι που ουδόλως με αφορά, ο Martyn αφήνει το ακορντεόν, κάθεται στο πιάνο και νομίζεις ότι παίζει μόνο για σένα, λες και του έχεις εκμυστηρευτεί τις πιο σκοτεινές, μύχιες σκέψεις σου. Έρχεται και το θέρεμιν από δίπλα με τον Adrian Stout να κρατάει ένα πριόνι για δοξάρι και αντί να σκιαχτείς απολαμβάνεις το σκοτεινό ατμοσφαιρικό σάουντρακ κάποιας πιθανής ταινίας που δε θα θελες να ζήσεις…
Τώρα, αν μας έβλεπε απ’έξω ένα νηφάλιο «μάτι» να συμμετέχουμε ευλαβικά στην ατμόσφαιρα αυτών των κλόουν, ίσως να έλεγε ότι χρειαζόμαστε ψυχανάλυση, αλλά από την άλλη, μήπως αυτό κάναμε; Γιατί, όπως είπαμε, δεν είναι εύκολη η μουσική των Tiger Lilies, πόσο μάλλον σ’αυτή την παράσταση που εμπνέεται από μία ηρωίδα που έζησε και γλέντησε τον υπόκοσμο του περασμένου αιώνα. Είναι όμως γεμάτοι συναισθήματα και φόβους, είναι εκείνα τα συρτάρια και οι πόρτες της ψυχής σου που αποφεύγεις να ανοίξεις. Είναι σαν τις ταινίες βίας και φρίκης που ενώ δεν ταυτίζεσαι, μπορεί να «κολλήσεις». Και όπως ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης σε γοητεύει με μια τέτοια ταινία, ενώ μπορεί να φύγεις με ένα σφίξιμο στο στομάχι, έτσι και οι Lilies με μια μπρεχτική αποστασιοποίηση σε μαγεύουν.
Στο δίωρο λοιπόν πρόγραμμά τους, δε μου έχει τύχει συχνά να δω 2σέλιδο setlist, έπαιξαν σχεδόν όλα τα κομμάτια από το άλμπουμ Madame Piaf, το οποίο είχε και τις πολυαναμενόμενες διασκευές στα αγγλικά “No regrets”, “Padam”, “La vie en rose”. Να πω την αλήθεια, θα το προτιμούσα στο κλασικό πρόγραμμα συναυλιών της μίας ώρας και μισή. Ήταν αρκετά βαρύ και μονότονο σε κάποια σημεία που τα κομμάτια έμοιαζαν μουσικά κι ερμηνευτικά πολύ μεταξύ τους. Κι εκεί που έλεγες- μα θα πει κι άλλο;- ο Μartyn σε παρέσερνε ακόμη μια φορά με το λυρισμό της φωνής του. Ίσως να βοηθούσε και το γεγονός ότι είχαμε φελιζόλ να καθόμαστε!Καταχειροκροτήθηκαν με ενθουσιασμό πάντως και μετά το ανκόρ. Εύστοχη σκέψη μιας φίλης: «Τόσος κουλτουριάρης κόσμος σ’αυτή την πόλη, πού είναι όταν πας να κατέβεις το λεωφορείο και χιμάνε κατά πάνω σου ;»…
SETLIST
LOVE FOR SALE- BLIND IN A BROTHEL- I LOVE PARIS- BABIES DEAD-
EDITH LOVES ALBERT- EVERY TIME WE SAY GOODBYE- RENE- SHINE ANOTHER GLASS- MARIE- MY HEART BELONGS TO DADDY- MADAME PIAF- LA VIE EN ROSE- MARCEL- BEAT THE PAIN- GLASS OF WINE- PUBLIC SIN- MAD- IN THE RAIN- PADAM- NO REGRETS- HYMN D’AMOUR
===========================================================================================
Tags: #TigerLilies, #Συναυλία, #ΘέατροΔάσους, #kulturosupa, #ΡέναΚαλπάκη
Φωτογραφικό υλικό
