«Κραουνάκεια» χειμαρρώδης πρεμιέρα… στο Casual Living.
Σχόλια + 3 Βίντεο από την βραδιά.
Από πού να τον πιάσεις τον Σταμάτη και πώς να τον βολέψεις; Ανοικονόμητος… κάτι θα περισσεύει και κάτι θα μένει λειψό… Η μοίρα καλλιτεχνών με δυνατό, σχεδόν ισοπεδωτικό. προσωπικό στίγμα. Με ταλέντο «ολοκληρωμένου καλλιτέχνη» και εμφανή αυτογνωσία, δεσπόζουσα στη σκηνή. Με χάρισμα προσωπικό και… αμφιλεγόμενα γοητευτικό, ικανό να σε κάνει να τον λατρέψεις ή να τον φτύσεις, φλερτάροντας με την πρόκληση και ισορροπώντας σε τεντωμένο σκοινί…
Αλλεργικός στη μετριότητα, τον καθωσπρεπισμό, τη δηθενιά…
Κάπως έτσι μας αποκαλύφθηκε και στην πρεμιέρα του, στο Casual Living, σε ένα χώρο ασφυκτικά (πιο ασφυκτικά δεν γίνεται!) γεμάτο. Συνεπής στο 10.15΄ «νταν», ανέβηκε στη σκηνή, σηματοδοτώντας την έναρξη με κερί αναμμένο, και κατέβηκε μετά από 3 ολόκληρες ώρες συνεχούς παράστασης, σβήνοντας το κερί… Τί μεσολάβησε στο μεταξύ; Το σύμπαν! Η πληθωρικότητα του Κραουνάκη ως καλλιτέχνη δεν μπορεί να οριοθετηθεί μέσα σε στενά μουσικά πλαίσια. Και στη «μουσική του παράσταση» δεν ξέρεις πώς να κατανείμεις το ποσοστό που αντιστοιχεί στη «μουσική», αυτό που αντιστοιχεί στην «παράσταση» ή αυτό που ακουμπά «κάτι άλλο»…
Οι μουσικές που λατρέψαμε ήταν όλες εκεί, ζωντανές, δυνατές, άμεσες.
Κάποιες «πειραγμένες», άλλες «παντρεμένες» με αγαπημένα λαϊκά ή ροκ ακούσματα, άλλες έξυπνα διασκευασμένες, κάποιες με την πρώτη τους αυτόνομη συγκίνηση. Ταξιδέψαμε από τα χρόνια του «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» και του «Γερνάω μαμά» μέχρι το σήμερα με ήχους «σταμπαρισμένους» από την ιδιαίτερη, «ανατρεπτική» ευαισθησία του Κραουνάκη που καταφέρνει με έναν μυστήριο τρόπο να συνταιριάζει στις μουσικές του, το άρωμα και τη γλύκα ενός καιρού αλλοτινού με το… ροκ μιας «εν δυνάμει» επανάστασης! Κάτι σαν «ροκ-βάλς» ένα πράγμα…
Η ερμηνεία του, απόλυτα συνεπής με την προσωπικότητά του, έντονη, πληθωρική, ανατρεπτική, κάποτε υπερβολική και κραυγαλέα… Το «κραυγαλέα» με την κυριολεκτική έννοια του όρου… Ας πούμε το «γερνάω μαμά» ή το «θα κοιμηθώ στο πάτωμα» τα έχουμε συνδέσει με τη συγκίνηση του εσωτερικού «ψίθυρου» και όχι με την ένταση της «κραυγής»… όμως ο δημιουργός έχει όλο το δικαίωμα να «χειριστεί» το δημιούργημά του με το πάθος της στιγμής, της εποχής ή της ψυχής του και να αλλάζει «σφραγίδες» και ο αποδέκτης, έχει από την άλλη την ευχέρεια να γίνεται «κοινωνός» ή όχι…
Όμως το δυνατό σημείο του Κραουνάκη επί σκηνής, πέραν της ιδιαίτερης προσωπικής ερμηνείας, είναι το θεατρικό και επικοινωνιακό του ταλέντο. Είναι το πηγαίο του χιούμορ και η δυνατή ατάκα. Χωρίς στημένα κείμενα, όλα τα κομμάτια της «πρόζας – σάτυρας» που διανθίζουν τα μουσικά μέρη, και ενίοτε τα «βιάζουν» απρόβλεπτα, στηρίζονται στον αυτοσχεδιασμό και το ταλέντο του να «παίζει» με το κοινό, τους συνεργάτες και φυσικά την επικαιρότητα. Της τελευταίας ειδικά, της δίνει και καταλαβαίνει, χωρίς φόβο, με μπόλικο πάθος και παντελή έλλειψη κομπλεξισμού. Απελευθερωμένος από κάθε είδους συμβάσεις και με τη σιγουριά του απενοχοποιημένου, το στόμα του περίλαβε κάμποσους με χιούμορ βιτριολικό, αλλά και επίμονη διεκδίκηση «Θέλω πίσω την Ελλάδα!»…
Ο γνωστός… «Άδωνις που πάμε για καφέ», τι άκουσε στιχουργικά, ούτε ψύλλος στον κόρφο του! Το ίδιο κι ο… συνεργάτης του – εξαιρετικός τραγουδιστής και performer – Χρήστος Μουστάκας σε εμπνευσμένα μεταξύ τους σατυρικά και τραγουδιστικά ντουέτα, το ίδιο και ο… φωτιστής με τα φώτα, το ίδιο και ο… θαμώνας που είχε την ατυχή έμπνευση να φωτογραφηθεί μαζί του ενώ τραγουδούσε…
Και καθώς το κοινό ήταν ιδιαίτερα ζεστό και εκδηλωτικό, πετώντας συνέχεια ατάκες, ο Κραουνάκης δεν άφησε καμία – μα καμία!- να πέσει κάτω!
Χαλαρά αραχτός το απολάμβανε «για πέστε… μ’ αρέσει η κουβεντούλα!»… Και το μπαλάκι του πινγκ-πονγκ να πηγαινοέρχεται απολαυστικά… Και ο ίδιος σαν μαέστρος να διευθύνει μια χορωδία εκατοντάδων φωνών που συνόδευαν ανελλιπώς τα αγαπημένα τραγούδια ή σαν κορυφαίος του χορού να δίνει τον ρυθμό και τον λόγο…
Είχες την αίσθηση ότι χάζευες μια δημιουργική παρέα σε στιγμή έμπνευσης συντροφιά με τους φίλους τους, και τον προεξάρχοντα δημιουργό, ένα σκανταλιάρικο παιδί με εφηβική ορμή, με αυθεντική αθωότητα και διαολεμένα πονηρή ματιά, έτοιμος να σου «τη σκάσει»…
Όσον αφορά στον ήχο και τους μουσικούς, πολύ καλοί, ο Χρήστος Μουστάκας, όπως είπαμε εξαιρετικός, και η Ελευθερία Πάτση που επίσης συμμετείχε ως τραγουδίστρια (μόνο..), πολύ καλή φωνή, αλλά με σκηνική παρουσία που… εξαφανιζόταν δίπλα στον πληθωρικό Σταμάτη.
Ο οποίος, αφού φόρεσε τα «Κόκκινα γυαλιά» του, έσβησε το κερί και μας αποχαιρέτησε, αλλά… ένεκα η επίμονη «φωνή λαού», μας έκανε το τελευταίο χατίρι και μας απογείωσε γιατί, ναι … «Αυτή η νύχτα μένει…».
«Με απαλλοτρίωσες, έβγαλες τον κώλο έξω γι αυτό κρύωσες…» ή αλλιώς, “Τα 2 Παλτά. Σταμάτης Κραουνάκης, Χρήστος Μουστάκας.
Έναρξη: Δευτέρα 25 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα
LOVE|CASUAL LIVING: Εθνικής Αντιστάσεως 16, Βυζάντιο, Θεσσαλονίκη
Τηλ. Πληροφοριών & Κρατήσεων: 2310 365425 | 2310 441601
Ώρα προσέλευσης: 21:00
Ώρα έναρξης: 22:00
Είσοδος:10 ευρώ / φοιτητικό-κάρτα ανεργίας 5 ευρώ.
Φωτογραφικό υλικό
