«Jazz meets Classical & Jazz on Cinema»: Μία ιδιαίτερη τζαζ μουσική βραδιά χθες στο Μ2. Είδαμε & σχολιάζουμε.
Όταν η εβδομάδα ξεκινάει με την επονομαζόμενη “Blue Monday”, έχει χιονίσει ελαφρώς, αλλά δημιουργούνται πολλά κυκλοφοριακά κατά τόπους προβλήματα, το κρύο είναι τσουχτερό, δεν φαντάζεσαι ότι κάτι μπορεί να πάει καλά για το υπόλοιπο της ημέρας και το μόνο που αποζητάς είναι η θαλπωρή του σπιτιού σου. Ή μήπως όχι; Η ανατροπή ήρθε από τη δελεαστική πρόταση μιας διαφορετικής τζαζ βραδιάς στο καινούριο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το Σύλλογο «Φίλοι της Τζαζ & Δημιουργικής Μουσικής».
Και γιατί ήταν δελεαστική η πρόταση; Καταρχάς, έμπαινες σε ένα ζεστό χώρο (είχε μεγάλη σημασία η αίσθηση της ζέστης εκείνο το βράδυ), ανέβαινες τα σκαλιά για το φουαγιέ του Μεγάρου, που σε οδηγούσαν σε καθίσματα μπροστά στην δεκάδων τετραγωνικών μέτρων τζαμαρία με θέα τη θάλασσα ή ότι μπορούσες να διακρίνεις μες το σκοτάδι. Ένα μουσικό ταξίδι με την αίσθηση ότι ήσουν εν πλω, μόλις θα άρχιζε. Και γιατί ήταν διαφορετική η τζαζ βραδιά; Δεν επρόκειτο για μια κλασική τζαζ παράσταση, αλλά για ευρηματικές τζαζ διασκευές γνωστών κομματιών της κλασικής μουσικής, αλλά και σάουντρακ ταινιών και με τη συμβολή φωνητικών σε κάποια από αυτά.
Τα φώτα χαμηλώνουν, οπότε το background γίνεται πιο έντονο, και η Μέλα Γεροφώτη μας αφηγείται πολύ λογοτεχνικά την αίσθηση που θα αποκτήσουμε πάραυτα. Ένα μελωδικό ταξίδι στο οποίο θα καταλάβουμε ότι η μουσική είναι μία, αφού κάθε διαχωρισμός θα χαθεί. Η συνοχή του προγράμματος είναι πολύ δυνατή τόσο μουσικά χάρη στην ευρηματικότητα των διασκευών που λέγαμε παραπάνω, όσο και πρακτικά, αφού η Μέλα μας έδινε κάθε φορά πληροφορίες για το κάθε μουσικό κομμάτι.
Κάπως έτσι κλασικά κομμάτια περασμένων αιώνων εναλλάσσονταν με πιο σύγχρονα από ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Εnnio Morricone «κι αν είμαι τζαζ μη με φοβάσαι» γιατί κάτι παρόμοιο «παθαίνει» και ο Chopin που ακολουθεί, όπως και ο συνάδελφός σου Henry Mancini, που τον ακολουθεί ο Beethoven και μετά ο πλέον σύγχρονος Michel Legrand. Koμμάτια γνωστά, που κάτι σου θύμιζαν, αλλά εντελώς φρέσκα σε μια ενορχήστρωση που απογειώνονταν με τη βοήθεια των φωνητικών της Γεροφώτη και της Μυρτούς Μποζίκη. Γλυκιά και αναγεννησιακή η πρώτη, μπάσα και γήινη η δεύτερη, εκπληκτικές και οι δύο, διαδέχονταν η μία την άλλη στη σκηνή για να παντρέψουν υπέροχα της φωνές τους στο τέλος της παράστασης σε ένα ευρηματικότατο κομμάτι.
Μία ώρα και μισή περίπου κράτησε το μουσικό μας ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν μας ένοιαζε καθόλου τι καιρό κάνει έξω ή ακόμη καλύτερο πιο λιμάνι θα πιάσουμε. Οι επιβάτες ήταν όλοι ευλαβικά προσηλωμένοι στο θέαμα και γέμισαν μάλιστα τα καθίσματα, για να δώσουν το θερμό τους χειροκρότημα στο τέλος σαν μια μεγάλη παρέα. Και αφού μετατρέψαμε αυτή τη Δευτέρα σε “Happy Monday” θα σας πρότεινα να ψάξετε και για τις επόμενες Δευτέρες το πρόγραμμα του Μεγάρου, σίγουρα θα βρείτε κάποιο άλλο μουσικό ταξίδι να σας ενδιαφέρει.
Γρηγόρης Σημαδόπουλος Τρίο:
Γρηγόρης Σημαδόπουλος, πιάνο
Λάκης Τζήμκας, μπάσο
Γιάννης Ριμάρεφ, τύμπανα
Συμμετέχουν οι:
Παναγιώτης Ανδρέογλου, μπαγιάν
Μέλα Γεροφώτη, φωνή
Μυρτώ Μποζίκη, φωνή
Φωτογραφικό υλικό
