Η Θεσσαλονίκη ψήφισε Ελένη Βιτάλη στο black is alive.
Πήγαμε είδαμε ακούσαμε και σχολιάζουμε.
«Μια κλωστή Δύση και Ανατολή»
Δεν ξέρω για την Κυριακή μα το Σάββατο βράδυ η Θεσσαλονίκη ψήφισε Βιτάλη στο φινάλε της “ταχείας” που διήρκησε 3 εμφανίσεις συνολικά στη μουσική σκηνή του black is alive, ήδη από νωρίς μάλιστα με ουρές κόσμου να μαζεύονται έξω από το χώρο.
Πάμε όμως στην ουσία!
Κάποτε ο Γ.Μαρκόπουλος είχε χαρακτηρίσει την Ελλάδα ως «σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής μουσικά» με στοιχεία της Μεσογείου και των Βαλκανίων θα συμπληρώσω εγώ, κάτι τέτοιο ακούσαμε στην παράσταση της Ελένης Βιτάλης αυτό φάνηκε ήδη από τους συντελεστές, με τον Haig Haig Yazdjian στο ούτι και με βιολί, λαούτο πνευστά να φαίνονται στο πάλκο αντιλαμβάνεσαι ότι όσα θα ακολουθήσουν δικαιολογούν πλήρως τον χαρακτήρα της παράστασης, τόσο στη φόρμα όσο και στην ουσία με τραγούδια που τα αντιπροσωπεύουν, παραδοσιακά, λαϊκά, τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα, ριζίτικα, “έντεχνα” κι άλλα σε πιο ανατολίτικους ρυθμούς με αμανέδες σκιαγραφούν ένα πολιτιστικό στοιχείο πολλών χρόνων όχι μόνο της χώρας. 
Στις 23.45 και μετά από λίγη αναμονή με την disco μπάλα πάνω από το κεφάλι μας (παραφωνία σε έναν τόσο αξιόλογο και πολλά υποσχόμενο και οργανωμένο χώρο) , λες και παίζουμε σε ταινία του ’80 με Γαρδέλη και Ψάλτη, εμφανίστηκαν αρχικά οι υπόλοιποι συντελεστές και στη συνέχεια η Βιτάλη με τον κόσμο να την αγκαλιάζει ήδη από την αρχή από το πρώτο κι όλας χειροκρότημα, ήταν κατάμεστο άλλωστε το μαγαζί! «Aνατολή και Δύση» και ο «Ξαφνικός έρωτας» έκαναν την αρχή στο πρόγραμμα με την «ξενιτιά» και το «αυτό το κάτι» να κλείνουν την πρώτη ένοτητα και τη Βιτάλη να αποχωρεί προς το παρόν.
Νίκος Ξύδης και Haig Yazdjian πήραν τη σκυτάλη και συνέχισαν με τη διάθεση του κόσμου να ζεσταίνεται σιγά σιγά ακόμη περισσότερο, με τραγούδια όπως το «προσφυγάκι» που ξεκίνησε με μία εξαιρετική εισαγωγή από το ούτι, το παραδοσιακό «κόκκινα χείλη» και ένα ακόμη (παραδοσιακό) από την Ανδαλουσία με τον Υazdjian. H μαεστρία των δύο καθώς και των υπολοίπων μουσικών ήταν πως όσο η Βιτάλη δεν ήταν στη σκηνή κατάφεραν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου και τη διάθεσή του ή για να το δούμε και διαφορετικά η πρώτη (Bιτάλη ) έδωσε χώρο και σε αυτούς, μιας δεν την πλαισίωναν απλώς, την συμπλήρωναν και συνδημιουργούσαν επί σκηνής!
Στην επιστροφή της Βιτάλη ήρθαν και το πιο γνωστά τραγούδια που σήκωσαν στο πόδι το μαγαζί! «Ο μπαλαμός», το «ίσως φταίνε τα φεγγάρια» οι «μέλισσες», το «7 νομά» και τι να πρωτοπώ για τις ερμηνείες της Ελενάρας; Η χαρά του τραγουδιού στο πρόσωπό της με το πάθος αμείωτο στο κάθε τραγούδι, στον κάθε στίχο και κάτι κορώνες να σου φύγει η μαγκιά! Πώς το λέει να δεις ο Γκάτσος; «Εσύ μασάς τη Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου»!
Δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες βέβαια και ωραίες ενορχηστρώσεις που ανέλαβε ο Νίκος Ξύδης με λίγο πιο πειραματική διάθεση σε σχέση με τις ηχογραφήσεις και με αυτοσχεδιασμούς από όλη την ομάδα. Το τρίτο μέρος συνεχίστηκε, με τη Βιτάλη απούσα, αλλά πάντα με το ίδιο αμείωτο κέφι με «τα τσιγάρα» του Περίδη, τα «λιανοχορταρούδια», ορχηστρικά κομμάτια και χιούμορ. Σαν παρέα όλο το μαγαζί με τον Ξυδή να αλλάζει το ένα όργανο μετά το άλλο και να τραγουδάει εξαιρετικά.
Και εκεί που σου λείπει κάτι από Βιτάλη και λες ότι δεν τη χόρτασες εμφανίζεται εκ νέου σε ένα τρομερό τελευταίο μέρος και δίνει τα ρέστα της! Ακολούθησε το απόλυτο ξεφάντωμα με τον κόσμο να χορεύει μέχρι και πάνω στα τραπέζια, να τραγουδά και να δίνει νέα πνοή στο πρόγραμμα με τα τραγούδια να διαδέχονται το ένα το άλλο σε ένα γλέντι!
Μέσα σε γενικότερα δύσκολους καιρούς η Βιτάλη με τους Haig Yazdjian (ούτι),Νίκος Ξυδής (ενορχήστρωση,λαούτο, ηλεκτρική κιθάρα),Γιάννης Φράγκος (βιολί), Ανδρέας Αρβανίτης (λύρα, τζουράς, πιάνο), Αντωνία Τσολάκη (κοντραμπάσο),Γιάννης Παπαγιαννούλης (κρουστά),Tigran Sargsyan (πνευστά) χάρισαν ένα πλήρες πρόγραμμα με κέφι, ρυθμό και όμορφες μουσικές από καταξιωμένους συντελεστές!
Φωτογραφικό υλικό
