Blueneck live at Six Dogs and Eightball
Πήγαμε, είδαμε, σχολιάζουμε.
Διαβάζοντας αυτό το κείμενο μην περιμένεις να συλλέξεις αντικειμενικά λόγια. Δε θα μπορούσα να έγραφα τέτοια μένοντας αμέτοχος συναισθηματικά μπρος στο μουσικό και ψυχογραφικό τοπίο που αναβλύζουν οι Βρετανοί Blueneck. Οι λέξεις αυτές είναι ένα τρένο που φεύγει και αφήνει πίσω του καφεπράσινα λιβάδια, κεραμιδοφαγωμένα δέντρα και ένα χειμώνα που η φύση μου θύμισε πως ήρθε.
Στη δύση του Νοεμβρίου 2013 οι κατά πολλούς άσημοι Blueneck έχουν στο ενεργητικό τους 4 full lengh album με κορυφαία τα TheFallenHost (2009) και Repetitions (2011). Έχουν περιοδεύσει ουκ ολίγες φορές στην Ευρώπη αφήνοντας πίσω τους μόνο φίλους και βέβαια δε ζουν από τη μουσική βιομηχανία. Ανήκουν στο μουσικό ιδίωμα του post-rock ενώ μένουν στο πολύπαθο και ποικιλόμουσο Bristol. Η μουσική τους παρέα μεγάλωσε σχετικά πρόσφατα με την προσθήκη δύο άλλων μουσικών και ενός μουσικού-ηχολήπτη. Επτά άτομα να παίζουν ψιθύρους και κραυγές.
Ήμουν προετοιμασμένος από καιρό. Ήξερα ότι αυτό το τριήμερο θα ήταν φωτιά. Κανονισμένο από πριν να περάσω όλο το χρόνο μου με την μπάντα ακολουθώντας την μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Δεσμοί φιλίας, αγάπης και εμπιστοσύνης συνδέουν παράλληλα κορμιά, απλά δε γινόταν αλλιώς… Τα δύο show άνοιξαν οι Αθηναίοι Ratrace, μια μπάντα που μόνο καλές εντυπώσεις άφησε. Σφιχτό γκρουπ σε ένα post-rock και prog αμάλγαμα με δεξιοτεχνικά riff. Ωραίες συνθέσεις που όμως το ρυθμικό μοτίβο ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο. Το μέλλον είναι μαζί τους σίγουρα.
Σκηνικό κάπου σε βόρειες χώρες, ίσως σε ένα χωριό στην Δανία. Βροχή έξω και καταχνιά. Κάποια δέντρα στολίζουν το παράθυρό σου, τα ξεχωρίζεις ανάμεσα από την ομίχλη. Σε μια καρέκλα καθισμένος και απέναντι ένας τεράστιος καμβάς που περιμένει ζωή. Αργές κινήσεις. Αργό στρίψιμο του κεφαλιού, τα χέρια βαριά ανασαίνουν μελανιές. Μόνος ίσως, ναι μόνος. Τα πινέλα, οι μπογιές, τα κάρβουνα και τα λάδια τριγύρω και περιμένεις… ο χρόνος περνάει και τον απολαμβάνεις μέσα σε μια αρμονική ησυχία. Ξαφνικά έρχεται η ιδέα, επικεντρώνεσαι. Φορτώνεις συναισθήματα από την πλοκή της ιδέας. Η ψυχή σου γίνεται ογκόλιθος… για άλλη μια φορά. Δεν υπάρχει περίπτωση λάθους, ξέρεις τι να κάνεις και τα μάτια αριστεροδεξιάζουν. Με ένα ύπουλο σάλτο χυμάς στα χρώματα. Τσαλακώνεις τα λάδια και τα στέλνεις με μια δόση μένους πάνω στον καμβά. Κολυμπάς τα χέρια σου με παλινδρομικές κινήσεις στο πρώην λευκό τελάρο. Είσαι πάνω στην ψυχή σου, την έπιασες και δε λες να την αφήκεις κάτω μέχρι το τέρμα του δρόμου. Κάπου εκεί σιγοσβήνεις, πας δυο μέτρα πίσω και λες “μια χαρά είναι”. Σταματάς πίσω και πάνω στην καρέκλα ακούγοντας πάλι τη βροχή που για μερικές στιγμές είχε σβήσει ο ήχος της για εσένα.
Αυτό το ουτοπικό τοπίο μου έρχεται στο νου κάθε φορά που βλέπω τους Blueneck επί σκηνής. Τι κι αν μιλήσουμε για τραγούδια και με ποια σειρά δεν αλλάζει κάτι στην όλη εντύπωση, ο Tom Waits το έχει πει τόσες φορές “it’s magic or nothing”. Από το σετ δεν έλειψε σχεδόν τίποτε, ίσως μόνο ο κόσμος που ήταν λιγοστός. Τα lilitu, pneumothorax, seven, low, the guest, revelations, sawbones, carina και το καινούριο sirens ήταν εκεί. Μαζί με δυο τρία άλλα καινούρια κομμάτια φώναξαν παρόν στον επόμενο δίσκο που αναμένεται στις αρχές του 2014.
Ορμή και ιαχές θριαμβικής τραγωδίας όταν οι παραμορφωμένες κιθάρες σκάνε από το πουθενά. Στιβαρό ρυθμικό παίξιμο από ένα ντράμερ που καρφώνει την μπαγκέτα του στο snare. Subbass ήχοι που δονούν τα σκέλια σου και μια φωνή ψίθυρος που ξέρει να γλεντάει ανάμεσα στην απόγνωση και τη συνεχόμενη προσπάθεια για εξιλέωση.
Προσπαθώντας να μείνω συναισθηματικά έξω από αυτό το κείμενο καταφέρνω να δαμάσω το θηρίο. Οι τόνοι είναι χαμηλοί γιατί οι άνθρωποι είναι ευχές που ήρθαν και φεύγουν. Τα θέλω είναι τόσα πολλά που αρκείσαι σε δυο λέξεις ουσίας και σε ψευδαισθήσεις του τύπου ότι κάτι κατάφερες και εσύ. Οι ήχοι, οι αγκαλιές, οι ματιές και το αυτιστικό επαναλαμβανόμενο μοτίβο τρέφουν ελπίδες ότι οι άνθρωποι είναι εδώ να μετριάσουν την καπιταλιστική εμμονή κάποιων. Η ψυχή έχει σημασία, η τόλμη της παραδοχής του φόβου, η έλλειψη άρνησης μιας συνεχόμενης προσπάθειας για ότι. Δεν με ενδιαφέρει το πόσο καλά κάνει κάποιος κάτι. Με ενδιαφέρει πόσο το ζει και πόσο μαζί με αυτό ποτίζει και εμένα. Αδειάζω και γεμίζω ξανά με μια αισιοδοξία τόσο φωτεινή που ξεχνάω το όνομά μου.
Περισσότερες φωτογραφίες από τη συναυλία, κλικ εδώ.
Φωτογραφικό υλικό
