Ποιός είπε ότι δεν υπάρχουν ήρωες πια; Οι STRANGLERS το απέδειξαν χθες βράδυ στο Fix Factory of Sound. Πήγαμε, είδαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε.
Λίγο ο ανοιξιάτικος καιρός, λίγο η ‘’τρέλα’’ των Θεσσαλονικιών που γέμισε με μποτιλιαρίσματα τους δρόμους , λίγο τα έργα του μετρό που από ότι φαίνεται δεν θα τελειώσουν ποτέ, λίγο η θάλασσα, λίγο το αγόρι μου (αν με αφήσετε να συνεχίσω δεν θα σας εξιστορήσω πως περάσαμε στη συναυλία ΠΟΤΕ), είχαν ως αποτέλεσμα την ‘’δικαιολογημένη’’ και καθυστερημένη άφιξη μας στον χώρο, διότι Παρασκευή βράδυ όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Fix Factory of Sound στο live των Stranglers και φυσικά εγώ και ο καλός μου τους ακολουθήσαμε.
Καθώς μπαίναμε μέσα στο φιλόξενο χώρο του Fix Factory of Sound indie και post punk ακούσματα ηχούσαν ευχάριστα στα αυτιά μου. Στην σκηνή βρίσκονταν ήδη οι Brightside, τους οποίους δυστυχώς θα ομολογήσω πως δεν είχαν ακούσει ξανά πριν από τη χθεσινή βραδιά. Παρόλα αυτά κομμάτι με το κομμάτι κατάφεραν να με κερδίσουν.
Πρόκειται για μια δεμένη μπάντα που φαίνεται ότι έχει περάσει ‘’εργατοώρες’’ σε studio και πρόβες. Ενώ στην αρχή είχα κάποιες αμφιβολίες αν έχουν κάτι το ξεχωριστό από τις πολλές indie μπάντες που έχουν κατακλύσει τη ροκ σκηνή της χώρας τα τελευταία χρόνια, τελικά διαπίστωσα ότι είναι ένα συγκρότημα πολλά υποσχόμενο και με δικό του στίγμα. Σας συνιστώ , λοιπόν, να ψάξετε άμεσα το επόμενο live τους για να το διαπιστώσετε και ιδίοις ‘’ώτασι’’ . Διαφορετικά ψάξτε στον κυβερνοχώρο οπωσδήποτε τα ‘’Where are the mods?’’, ‘’166’’ και ‘’Blind’’.
Στις 21:45 το support act είχε λάβει τέλος αφήνοντας μας στα ‘’σίγουρα χέρια των τεράστιων "Stranglers’’, όπως είπε και ο Κωνσταντίνος Σκαρλάτος, τραγουδιστής των Brightside.
Ακολούθησε το ‘συστημικό’’ διάλειμμα για sound check και τροφοδοσία αλκοόλ για το κοινό. Φυσικά κι εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να ξεχυθώ αμέσως στο bar για την απόκτηση του πολυπόθητου ποτού. Ταυτόχρονα κατάφερα να κρυφακούσω και να σας μεταφέρω Kulturosupakia μου, τις εντυπώσεις των θαμώνων, που είχαν γεμίσει πλέον ασφυκτικά τον χώρο. Χάρηκα πάρα πολύ όταν αντιλήφθηκα ότι ο κόσμος απαρτίζονταν από άτομα όλων των ηλικιών.
Με τούτα και με κείνα η ώρα πέρασε ευχάριστα και στις 22:30 ο γοητευτικότατος J J Burnel, μπασίστας και τραγουδιστής, του συγκροτήματος μας καλωσόρισε στη συναυλία: ‘’Καλησπέρα, Τί κάνετε ; Συγγνώμη, sorry, my Greek are SKATA’’. Ναι αναγνωστόπουλο μου το ομολογώ, ο μπασίστας μου κέντρισε το ενδιαφέρον με το μπριο και σκέρτσο του…
Το επόμενο γεμάτο δίωρο οι Stranglers εντυπωσίασαν με τον αυθορμητισμό και τον επαγγελματισμό τους. Ειλικρινά ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε μια πρόβα τους ή σε κάποιο παρείστικο live . Τα hit διαδέχονταν το ένα το άλλο και οι ίδιοι έμοιαζαν σε έφηβοι και όχι σαν band με 40 χρόνια παρουσίας. Κατάφεραν να κρατήσουν τον κόσμο στην τσίτα ακόμα και όταν παρουσιάστηκαν κάποια τεχνικά προβλήματα στο Keyboard του βιρτουόζου Dave Greenfield. Μάλιστα ο JJ Burnel χαριτολογώντας είπε ότι το keyboard έχει μεγαλύτερο πρόβλημα και από την οικονομία της Ελλάδας.
Άξιοι αναφοράς είναι οι ‘’τρελαμένοι’’ τύποι που επιδίωξαν πολλές φορές να ζήσουν το μύθος του πάνω στη σκηνή, προσπαθώντας να επιδοθούν σε stage diving. Με αποκορύφωμα μάλιστα, την απρόσμενη προσπάθεια για stage diving στο ‘’Always tha sun’’. Όποιος και αν είσαι αν διαβάσεις το κείμενο να ξέρεις ότι μας χάρισες πολλή χαρά...
Εγώ από την άλλη με πολύ μικρά διαλείμματα (εξαιτίας των άτιμων παπουτσιών μου, ναι δεν πρόκειται να ξαναβάλω τακούνι σε συναυλία, άτιμη γυναικεία ματαιοδοξία…), δεν σταμάτησα να λικνίζομαι στους ρυθμούς των ‘’Golden Brown’’, ‘’Nice ‘n’ Sleazy’’, ‘’WalkonBy’’, ‘’Midnight Summer Dream’’, ‘’Something Better Change’’ και τόσων άλλων.
Μαζί τους δεν ήταν ο drummer Jet Black, ο οποίος όπως μας είπαν έχει κάποια προβλήματα υγείας αλλά αντικατέστησε επάξια ο Jim Macaulay.
Εν ολίγοις και παρά τα «τεχνικά» παραστρατήματα παρακολουθήσαμε ένα δυνατό live. Μάλιστα όπως είπε και ο JJBurnel μπορέσαμε χάρη σε αυτή τη μικρή αναποδιά να αναπτύξουμε μια πραγματική σχέση με το συγκρότημα.
Κατάφεραν τόσο ο μπασίστας όσο και ο BazWarne, τραγουδιστής και κιθαρίστας, να μας μαγέψουν με τα αστεία και τα ‘’νάζια’’ τους και περιμέναμε υπομονετικά να λυθούν τα θέματα που είχαν προκύψει. Τους έκανε εντύπωση μάλιστα το γεγονός ότι ήμασταν υπομονετικοί γιατί πίστευαν ότι δεν φημιζόμαστε για την υπομονή μας ως λαός…
Για να μην πολυλογώ γύρω στις 00:00 ήρθε η ώρα του encore. Μετά από τα υποχρεωτικά χειροκροτήματα και επιφωνήματα του κόσμου ανέβηκαν ξανά στη σκηνή και μας χάρισαν 2 ακόμα τραγούδια, κλείνοντας λίγο αργότερα με το εμβληματικό ‘’NoMoreHeroes ‘’. Μας ευχαρίστησαν και αποχώρησαν από τη σκηνή.
Καθώς φεύγαμε σκεφτόμουν πως όταν κάτι αγαπάς με το πέρασμα των χρόνων εξελίσσεται σε κάτι αυθεντικό και μαγικό. Οι μεγάλες μπάντες δεν θα πεθάνουνε ποτέ και θα έρχονται σαν ήρωες να μας βγάλουν από την μουντή καθημερινότητα μας.
Η δική σας,
Ζωούλα
.
-photo πρωτοσέλιδου απο τη σελίδα τους στο f/b
XΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ KULTUROSUPA
