Φιλοξενώ προσωπικότητες της πόλης, ανθρώπους φωτεινούς, αισιόδοξους, ανθρώπους που ευαγγελίζονται το καλό!
Αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο επιλογής των καλεσμένων μου.
Οι γιορτές θέλουν λάμψη και φως και η σημερινή μου καλεσμένη τα εκπέμπει και τα δύο. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα στοιχεία αναζητά και στις προσωπικότητες που φιλοξενεί στις εκπομπές της.
.
Η αεικίνητη δημοσιογράφος Μαρία Αναγνωστίδου, φέτος μοιράζει την ενέργειά της στα «Λόγια της πόλης» κάθε μεσημέρι στις 12 στην TV100 και κάθε απόγευμα στις 3 στον FM100. Η κουβέντα μας έγινε σε γιορτινή ατμόσφαιρα και την απολαύσαμε με το παραπάνω! Ελπίζω να σας μεταφέρουμε αυτή μας τη διάθεση στις γραμμές που ακολουθούν!
.
Καλές γιορτές σε όλους!
.
Οι περισσότεροι σε γνωρίζουν από την τηλεόραση, η σχέση σου όμως με το ραδιόφωνο κρατάει εδώ και χρόνια αν δεν κάνω λάθος…
Όχι δεν κάνεις λάθος, το ραδιόφωνο ήταν πάντα μέσα στο μικρό μου σύμπαν. Άλλωστε από αυτό ξεκίνησα, την πρακτική μου την έκανα στο ραδιόφωνο των Αργοναυτών και η πρώτη μου συνέντευξη ήταν με το Βασίλη Καρρά. Ήταν μια βουτιά στα βαθιά, ο Βασίλης είναι δύσκολος, οι απαντήσεις του σχεδόν μονολεκτικές, ήταν μια παγωμένη βουτιά. Μετά ήρθαν κι άλλες βουτιές, στο Κανάλι 1 του TV Μακεδονία, η μεταγραφή στην Αθήνα στο TELECITY παράλληλα με καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή, η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη και η ΕΡΤ.
Τις καθημερινές έκανα αστυνομικό ρεπορτάζ και τα σαββατοκύριακα έκανα με τη Μαρία Μαρκούλη εκπομπές αφιερώματα στο καλό ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Μετά μπήκε στη ζωή μου ο FM100 και παραμένει μέχρι σήμερα.
Ξέρω πως αγαπάς πολύ τη μουσική, ξέρω επίσης πως είσαι καλλίφωνη, σε έχω ακούσει να τραγουδάς την ώρα της εκπομπής -ναι θα σε εκθέσω τώρα- μήπως ενδόμυχα αυτός είναι ο λόγος που δεν αποχωρίζεσαι το ραδιόφωνο;
Ίσως, τώρα που το λες, αυτός να είναι ο λόγος.
Η βαθιά αγάπη που έχω για τη μουσική, την οποία θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι του οξυγόνου της καθημερινότητάς μου.
Θυμάμαι και τον παραμικρό στίχο από τραγούδια που άκουγα όταν ήμουν οκτώ χρονών κοριτσάκι στο ραδιόφωνο που έπαιζε όλη μέρα στο σπίτι μας, ο πατέρας μου λάτρευε τη μουσική.
Η μουσική που με γοήτευσε από πολύ νωρίς ήταν η κινηματογραφική μουσική. Οι δεκαετίες ’50, ’60, ’70 έχουν βγάλει διαμάντια, εξαιρετική και η σύγχρονη σκορ μουσική, που έχει ανέλθει λόγω και της τεχνολογίας σε άλλα επίπεδα.
Έλα, βάλε ένα σάουντρακ στην Ελλάδα του 2017, μιας δύσκολης χρονιάς που φεύγει σε λίγες μέρες…
Θα μπορούσα εύκολα να διαλέξω ένα σάουντρακ από μια ταινία με πολιτικό περιεχόμενο που θα κούμπωνε στην Ελλάδα του σήμερα.
Αλλά θα προτιμήσω έναν συνδυασμό, κοινωνικών θεμάτων, αισθηματικών, ρατσισμού που επανήλθε δυστυχώς στη χώρα μας με το προσφυγικό, και φέρει το άρωμα μιας άλλης δεκαετίας.
Θα διαλέξω την εξαιρετική μουσική από το Imitationoflife μια ταινία του 1959, που σε βάζει σε ένα σύμπαν σκέψης, ανατροφοδότησης.
Το έχουμε ανάγκη για να μπορέσουμε να επανασυστηθούμε με τον καλό μας εαυτό που κάπου τον χάσαμε μέσα στην πλασματική χλιδή των προηγούμενων δεκαετιών.
Το ραδιόφωνο ενεργοποιεί τέτοιους μηχανισμούς επανασύστασης, ενεργοποιεί το μυαλό, το αφήνει να φαντάζεται, να ταξιδεύει…
Σαφώς, είναι το καλύτερο μέσο για να περάσει μέσα σου πράγματα με ευκολία , το θεωρώ το πιο υγιές μέσο από όλα τα υπόλοιπα.
Η χροιά της φωνής ενός ανθρώπου που φέρει καλές προθέσεις βοηθάει τον ακροατή να μεταβολίσει καλύτερα αυτό που ακούει. Έχουμε ανάγκη από καλές πολιτισμικές χροιές που θα επιστρατεύσουν τον καλό ελληνικό πολιτισμό που κρύβει ο καθένας μας.
Το ραδιόφωνο συνομιλεί, έχει υγιή διαδραστικό χαρακτήρα. Δε θεωρώ υγεία τη συνομιλία μέσα από το διαδίκτυο και τα σόσιαλ. Είναι άλλου τύπου σύμπαντα με τα οποία ο κόσμος έχει ξελογιαστεί και δυστυχώς η αλλοτρίωση στον καθένα από μας γίνεται αντιληπτή με το πέρας του χρόνου, ποικίλει βέβαια, ανάλογα με την πνευματική υγεία που κουβαλάει.
Μίλησέ μου για την εκπομπή που παρουσιάζεις φέτος, τα Λόγια της πόλης, τηλεοπτική και ραδιοφωνική, καθημερινή και ζωντανή, πάλι στα σκληρά έπεσες…
Ναι μου αρέσει ο μαραθώνιος, σκέψου ότι μέσα στη χρονιά θα χρειαστώ περίπου 360 καλεσμένους, είναι τεράστιος αριθμός αλλά είναι και πολύ μεγάλη η δεξαμενή της Θεσσαλονίκης, δεν την περίμενα τόσο μεγάλη.
Φιλοξενώ προσωπικότητες της πόλης, ανθρώπους φωτεινούς, αισιόδοξους, ανθρώπους που ευαγγελίζονται το καλό!
Αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο επιλογής των καλεσμένων μου.
Θέλω ανθρώπους που υπηρετούν το καλό και προτείνουν τρόπους να το υιοθετήσουμε, έστω κι αν έχουμε χάσει πρόσκαιρα την πίστη μας σε αυτό.
Ανθρώπους που θα ενεργοποιήσουν την κρυφή δύναμη του έλληνα που βρίσκεται στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης με αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τον καθιστούν μοναδικό!
Αυτή τη στιγμή αν πάσχουν από κάτι οι έλληνες, είναι από έναν κακό ναρκισσισμό προσωπικοτήτων, που προκρίνουν τον εαυτό τους και τα επιτεύγματά τους, αντί της επιστήμης που υπηρετούν και της έρευνας.
Είναι πολύ κρίμα, βλέπω συνέχεια ανθρώπους που βγαίνουν και κουνούν το δάχτυλο, προσπαθούν να νουθετήσουν, μιλούν αφ’ υψηλού.
Έχει πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα στη Θεσσαλονίκη που δεν τα ξέρει ο κόσμος, έχει πολλές άγνωστες πτυχές αυτή η πόλη.
Τεράστια η βεντάλια αν την ανοίξεις με ψάξιμο και δουλειά, είμαι ενθουσιασμένη με το υλικό που ανακαλύπτω καθημερινά.
Μου αρέσει πολύ αυτή η εκπομπή, είναι κάτι που το ήθελα μια ζωή!
Έξι χρόνια συνεχούς παρουσίας στην πρωινή ενημερωτική ζώνη της TV100, τι αίσθηση σου έχουν αφήσει;
Βιολογική εξόντωση (γέλια)…
Έχει μεγάλες απαιτήσεις μια τρίωρη ζωντανή δημοσιογραφική εκπομπή, ξυπνούσα κάθε μέρα στις 4.30, έπεσε το ανοσοποιητικό μου, διαταράχθηκε ο ύπνος, η όρεξή μου, η καθημερινότητά μου, έκλεισε ένας ζόρικος αλλά μαγικός κύκλος.
Ήταν το μεγαλύτερο σχολείο για μένα, σε συνθήκες εργασίας δύσκολες, με την έννοια ότι η δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης, αν κρατιέται στα πόδια της, το οφείλει στους εργαζόμενους που έχουν βάλει πλάτη για να βγαίνει ένα ποιοτικό αποτέλεσμα. Μια 3ωρη εκπομπή στους όρους της τηλεόρασης θεωρείται μαραθώνια και χρειάζεται μια ομάδα ανθρώπων που να ξεπερνούν τους τριάντα. Κι εμείς ήμασταν ελάχιστοι. Βάλαμε όλη μας την ενέργεια, δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά, κάποια στιγμή όμως αυτό σε εξαντλεί!
Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τα ραδιοφωνικά σου όνειρα;
Α, έχω πολλά! Ονειρεύομαι ας πούμε μια ραδιοφωνική εκπομπή η οποία να έχει αφιερώματα σε κινηματογραφικές μουσικές με την προοπτική να γίνει τόσο διάσημη που αν τηλεφωνήσω στον Χανς Ζίμμερ, στον Τζον Γουίλιαμς ή στον Ντάριο Μαριανέλι να μου σηκώσουν το τηλέφωνο και να δεχτούν να βγουν στον αέρα για συνέντευξη. Κι επειδή σε βλέπω να χαμογελάς συγκαταβατικά, σου λέω ότι τίποτα δεν είναι απίθανο να συμβεί στη ζωή.
Όταν είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη ο Μάικλ Νάιμαν, ο βρετανός συνθέτης φαινόμενο των Μαθημάτων Πιάνου, του Γκάτακα, να παίξει με την ΚΟΘ, κάλεσαν κάποιους δημοσιογράφους σε ταβερνάκι του κέντρου για να τον γνωρίσουν. Ήμουν μία από τις τυχερές που βρέθηκα εκεί, συνομίλησα μαζί του για πολύ ώρα, δεν πίστευα ότι θα μου συνέβαινε ποτέ αυτό. Αυτή η δουλειά μπορεί να πραγματοποιήσει και τα πιο τρελά σου όνειρα!
Ποια προσωπικότητα από την Ελλάδα θα φιλοξενούσες αύριο κιόλας στην εκπομπή σου αν είχες τη δυνατότητα;
Μίκη Θεοδωράκη αναμφισβήτητα! Τον θεωρώ έναν εξαιρετικό έλληνα ο οποίος έχει παρεξηγηθεί πολύ. Διαλέγω χωρίς δεύτερη σκέψη τον Μίκη, γιατί εκτός από βαθιά πολιτικό όν και συγκλονιστικός μουσικός, είναι και μεγάλος φιλόσοφος. Στην παρακαταθήκη που μας αφήνει με τα τρία τελευταία βιβλία του, τα οποία αναφέρονται στη θεωρία της συμπαντικής αρμονίας, προτείνει αυτό που προτείνουν όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι της χώρας μας.
Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να σωθεί αυτή η χώρα δεν είναι τίποτε άλλο από τον πολιτισμό της. Αν βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος να καλλιεργηθεί ο πολιτισμός μέσα μας από την παιδική ηλικία, τότε και μόνον τότε θα αλλάξει ο ρους της ιστορίας των ελλήνων.
Τι άλλο κάνεις αυτή την περίοδο, με τι ασχολείσαι στον όποιο ελεύθερο χρόνο έχεις;
Τώρα τελευταία παρακολουθώ μεταπτυχιακό φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Γίνεται από τον αναπληρωτή καθηγητή φιλοσοφίας Παναγιώτη Δόικο, ο οποίος πάντοτε συλλαμβάνει, εμπνέεται πολύ ιδιαίτερα θέματα για τους τίτλους των μεταπτυχιακών και τις θεματικές τους.
Ο Οδυσσέας Ελύτης για φέτος, είναι αυτός που μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας. Ο νομπελίστας ποιητής μιλάει για τη διαφάνεια, η οποία υπάρχει μόνο στην Ελλάδα κι ο τρόπος που μπορείς να την ανακαλύψεις μέσα από τα έργα του είναι μαγικός, αρκεί να στον υποδείξει κάποιος. Κι αυτός ο κάποιος είναι το Πανεπιστήμιο. Κι ακριβώς επειδή τα μεταπτυχιακά δέχονται ακροατές και δε χρειάζεται να έχεις πάρει πτυχίο και να πρέπει να δώσεις εξετάσεις, αλλά μπορείς να πηγαίνεις και να ακούς, καλώ όλους να γίνουν ακροατές μαθημάτων που θα διαλέξουν οι ίδιοι. Το λέω αυτό γιατί εγώ ανταποκρίθηκα στη διάθεση του Πανεπιστημίου για εξωστρέφεια και σύνδεση με τον κόσμο και βιώνω αυτή τη στιγμή κάτι μοναδικό, δοκιμάζω συναισθήματα πνευματικής ανάτασης που δεν ήξερα ότι υπάρχουν.
Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου μονοπωλεί ο γιος μου ο Μάρκος, ακόμη και τώρα που μεγάλωσε, είμαι δίπλα του όποτε με χρειάζεται.
Αγαπάω πάρα πολύ να διαβάζω και φυσικά να βλέπω ταινίες. Βλέπω τουλάχιστον δύο ταινίες κάθε μέρα. Το βράδυ πριν κοιμηθώ για να ξεκουραστεί η ψυχή και να πάρει όμορφες εικόνες στα όνειρά της.
Εύχομαι φέτος όλοι να συναντήσουμε τις πιο όμορφες γιορτινές εικόνες των ονείρων μας. Καλές γιορτές με υγεία σε όλο τον κόσμο!
Φωτογραφία: Ευτυχία Πλαζουμίτη
.
Ευχαριστούμε το La Place Mignonne Bistrot, Εθνικής Αμύνης 4 για τη φιλοξενία.
Φωτογραφικό υλικό
