ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΡΩΤΟΠΑΠΠΑ
Πάρε τα πέντε μου (παράφραση)
Η Υπομονή είναι μια συμπαθητική ξανθιά με μεγάλα πράσινα μάτια. Λίγο χοντροκώλα για τα γούστα μου και δείχνει ότι βαριέται διαρκώς. Ύστερα έμαθα ότι η Υπομονή δεν έχει παρέες, σπάνια βγαίνει για μπύρα όμως σε καμία περίπτωση δεν την λες σπιτόγατο. Αγαπάει πολύ τον δικό της μα ξαφνικά όλα χάνονται, πάει η Υπομονή. Έπειτα χάνομαι κι εγώ στο χωροχρόνο για να την βρω, να αναζητήσω τι φταίει και πως μπορεί να μην γίνει ότι έγινε. Ξέχασα, η Υπομονή λατρεύει τα παλ χρώματα, είναι λάτρης του παλιού και σχεδόν απλού σχεδίου ενώ μιλάει μια γλώσσα κατανοητή για όλους. Η παρέα της τελικά δεν ήταν τόσο άσχημη, αξίζει μια ευκαιρία να την γνωρίσεις.
Έμαθα πως ο Ντόλυ του κρατάει μούτρα. Δεν του μιλάει πια, καθόλου. Παραμένει αδιάφορος μέχρι για μια παρτίδα από το αγαπημένο του σκάκι. Οι τέσσερις συνήθεις ύποπτοι δεν τον αναγνωρίζουν, εμφανίστηκε ο μαλάκας με παραλλαγή. Τι τα ήθελε... Τελικά ανέλαβε μια αποστολή που ποτέ δεν ήθελε και διαπιστώνει έκπληκτος ότι η μαμά παντρεύεται! Μα καλά πόσο πάτο θα πιάσει το βαρέλι, μα ούτε πίνει κι ούτε ένα στάχυ δεν καπνίζει πια. Τον είδα με μούσια πρώτη φορά και σίγουρα είπα πως έχει τη μεγαλύτερη πλάκα από όλους τους πρώην. Άχαστο!
.
Κι αυτό το ταξίδι στην Ιταλία τι το ήθελαν; Βαρετό και ανολοκλήρωτο μου φάνηκε. Σαν μια διεκπεραίωση, σαν τα τελευταία λόγια της κοπέλας που γουστάρεις και ποτέ δεν θέλεις να ακούσεις να τα λέει. Επιτηδευμένο χιούμορ της μιας σειράς, οι γραμμές άτσαλες και ώρες ώρες βίαιες, κάνουν το όλο επίτευγμα πιο τσαπατσούλικο από ποτέ. Οι γνωστοί πλέον τραβάνε το κουπί μα το σενάριο κομπιάζει επικίνδυνα, βουλιάζει και είναι κρίμα για μια ιστορία τόσο ηρωική.
Ναι σε ήξερα σαν οπαδό του ρεαλισμού, του ωμού ρεαλισμού, του σχεδόν βρώμικου. Αυτού που έχει μπύρες, γυναίκες, μπαρ, δουλειές εδώ και εκεί. Σε ήξερα από τις γραμμές ενός φτωχικού σπιτιού και δεν θυμάμαι καν αν σε τελείωσα. Ίσως και να σε άφησα εκεί κάπου έξω από το σπίτι να σιγοκαίγεσαι γιατί δεν σου έκανε τη χάρη η μοίρα. Πριν λίγες μέρες είδα μια στοίβα από εσένα να λέει φρέσκο πράγμα και σε πήρα. Έτσι επειδή πες με μαζοχιστή, ήθελα να πειστώ πως δε με κέρδισες. Και δεν τα κατάφερες. Να μη με κερδίσεις. Αφού ήσουν πιο ωμός. Και πιο βρώμικος. Από ότι είχα πριν. Δει. Από εσένα.
Υπάρχει μια γυναίκα που βγάζει τίμια το ψωμί της. Κάνει αυτό που μπορεί, με τον τρόπο που μπορεί, σχεδόν απομονωμένη από τα γεγονότα της εποχής της. Είναι επιβλητική και σε πιάνει από το γιακά, αν βέβαια την αφήσεις. Τολμά να γράψει μέσα σε 1:08 όλη την ποίηση του κόσμου. Και αυτό από μόνο του είναι αν μη τι άλλο τολμηρό και συνάμα αντικείμενο θαυμασμού. Καλά υπερβάλω και το ξέρω αλλά έτσι είμαστε εμείς. Υπερβολικά εγώ που αν τα ανακινήσεις μια φορά θα στάζουν δέκα.
υ.γ. Υπομονή – Daniel Clowes (εκδόσεις οξύ), Λούκυ Λουκ – Ο Ντόλης δεν απαντάει πια (Μαμουθκομιξ), Αστερίξ – Και ο υπεριταλικός (Μαμουθκομίξ), Δωμάτια όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν και πληγώνουν ο ένας τον άλλο – Raymond Carver, Amy Ray – Holler (2018).
Κολιμπρί (Humminbird)
Ας υποθέσουμε πως λέω καλοκαίρι
Πως γράφω τη λέξη “κολιμπρί”,
Πως την τοποθετώ σ' ένα φάκελο
Και την κατεβάζω απ΄το λόφο
Στο ταχυδρομικό κουτί. Όταν ανοίξεις
Το γράμμα μου θ' ανακαλέσεις
Εκείνες τις μέρες και πόσο πολύ,
Μα πόσο πολύ, σ' αγαπώ.
.
.jpg)
