Προχθές το βράδυ, το Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο φόρεσε τα γιορτινά του. Η αίθουσα, επιμελώς στολισμένη με λουλούδια και κεριά, προσπάθησε να διώξει από πάνω της τον συνεδριακό της χαρακτήρα και να μας μεταφέρει, έστω και νοητά, στην Orangerie του Παλατιού Σενμπρούν. Η αφορμή; Η εμφάνιση των Johann Strauss Virtuosi, των επίλεκτων μουσικών της περίφημης Ορχήστρας των Ανακτόρων της Βιέννης.
Η αλήθεια είναι πως η εμπειρία ήταν ωραία. Ήταν μια βραδιά «ασφαλής», γεμάτη από τις οικείες μελωδίες της οικογένειας Στράους, που σε προδιαθέτουν για το νέο έτος με μια γλυκιά αισιοδοξία.
Η μουσική και η ατμόσφαιρα
Οι μουσικοί, υπό τη διεύθυνση του Μαέστρο Vinicius Kattah, απέδειξαν ότι γνωρίζουν το βιεννέζικο στυλ όσο λίγοι. Ο ήχος ήταν καθαρός, οι ερμηνείες στρωτές και η σοπράνο της Όπερας της Βιέννης προσέδωσε το απαραίτητο λυρικό βάρος στο πρόγραμμα. Το ζευγάρι των χορευτών, που εμφανιζόταν σε κομβικά σημεία, έδινε μια οπτική ανάσα και τη χάρη που απαιτεί ένα βαλς.
Όταν βέβαια ήρθε η ώρα για τον «Ωραίο Γαλάζιο Δούναβη», το κλίμα ζεστάθηκε πραγματικά. Είναι αυτό το σήμα κατατεθέν που περιμένει όλο το κοινό και η ορχήστρα το απέδωσε με όλη τη λαμπρότητα που του αναλογεί.
Η αίσθηση του «αναμενόμενου»
Ωστόσο, αν πρέπει να είμαι ειλικρινής, η βραδιά παρέμεινε σε μια ευχάριστη επιφάνεια. Ενώ όλα ήταν σωστά εκτελεσμένα και ο επαγγελματισμός των μουσικών αδιαμφισβήτητος, έλειπε το συναρπαστικό στοιχείο. Εκείνη η σπίθα που θα σε κάνει να νιώσεις ότι συμμετέχεις σε κάτι μοναδικό και όχι απλώς σε μια καλοκουρδισμένη περιοδεία ενός διάσημου ονόματος.
Το Βελλίδειο, παρά τον όμορφο στολισμό, παραμένει ένας χώρος με ακουστικές και αισθητικές προκλήσεις για μια τέτοια κλασική συναυλία, γεγονός που στερεί κάτι από την «αίγλη» που θα είχε η ίδια ορχήστρα σε μια παραδοσιακή μουσική σκηνή.
Το συμπέρασμα
Φύγαμε από την αίθουσα με ένα χαμόγελο και τη μουσική του Στράους να ηχεί ακόμα στα αυτιά μας. Ήταν μια ιδανική επιλογή για να μπει κανείς στο πνεύμα των ημερών, μια βραδιά ποιοτικής ψυχαγωγίας που τιμά την παράδοση της Βιέννης. Αν όμως ψάχνατε για μια καλλιτεχνική εμπειρία που θα σας άλλαζε τον κόσμο ή θα σας άφηνε με το στόμα ανοιχτό, μάλλον θα μείνετε με την αίσθηση ενός «πολύ καλού, αλλά ως εκεί».
Μια όμορφη, στρωτή εισαγωγή για το 2026, που μας θύμισε ότι η κλασική μουσική μπορεί να είναι προσιτή και εορταστική, ακόμα και όταν δεν αγγίζει τα όρια του συγκλονιστικού.
