.
Πήγε είδε άκουσε και σχολιάζει η Ρένα Καλπάκη.
.
«Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε» είναι τα λόγια του Τζ. Μπέρναρντ Σο που μου ήρθαν στο μυαλό καθώς παρακολουθούσα την παράσταση των Stomp στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης την περασμένη Κυριακή.
.
Γιατί η παιχνιδιάρικη διάθεση, η περιέργεια, ο ενθουσιασμός και η φαντασία ενός παιδιού, σε συνδυασμό με τη δημιουργικότητα και το χιούμορ ενός ενήλικα είναι ακριβώς τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό το «πολύ-θέαμα» ήχου, όπως το έχουν χαρακτηρίσει.
.
Και κάπως έτσι βλέπεις τα σκουπόξυλα να χορεύουν φλαμέγκο, τα καρότσια του σούπερ μάρκετ να κινούνται σε τζαζ ρυθμούς και τενεκέδες σε ξεσηκωτικούς πολεμικούς χορούς. Κουβάδες, σπιρτόκουτα, αναπτήρες, νεροχύτες και ότι άλλο χρηστικό ή ά-χρηστο στην καθημερινή ζωή, ο θόρυβος που γίνεται ήχος, που γίνεται ρυθμός. Ήχοι ξύλινοι, πλαστικοί, μεταλλικοί, χάρτινοι μετά από λίγο παύουν να είναι μονοδιάστατοι κι έχεις την αίσθηση ότι έχεις μπροστά σου ολόκληρη ορχήστρα! Εκφράζουν κάτι πρωτόγονο- η αυθεντική περιέργεια του ανθρώπου να ανακαλύψει τον ήχο- το οποίο αγγίζει όλους, μέχρι που πολύ ευρηματικά και εντυπωσιακά συγχρονισμένοι δημιουργούν το ιδιαίτερο οπτικοακουστικό θέαμα που λέγεται Stomp.
.
Το οχταμελές συγκρότημα για μία ώρα και σαράντα λεπτά είχε τον πλήρη έλεγχο της προσοχής, αλλά και της συμμετοχής μας. Με την τεχνική της παντομίμας οι ηθοποιοί/μουσικοί/χορευτές είχαν συχνή οπτική επαφή με το κοινό και δημιουργούσαν συχνά κωμικές συνθήκες με άφθονο γέλιο. Παρακολουθούσαμε ένα σωματικό θέατρο όπου όταν έλειπε ο ήχος, οι γκριμάτσες και η πλαστικότητα του σώματος έπλαθαν ένα σενάριο που δεν χρειάζονταν υπότιτλοι.
Ο ενθουσιασμός του κόσμου ήταν έκδηλος από την πρώτη στιγμή και συνεχής, σε ένα κοινό αρκετά νεανικό για το εισιτήριο του Μεγάρου που παρόλα αυτά γέμισε και στην τέταρτη αυτή παράσταση. Πολύ ευχάριστο να βλέπει κάποιος και αρκετά μικρά παιδιά, αφού το θέαμα ήταν ιδανικό να εξάψει τη φαντασία κάθε μπόμπιρα την επόμενη φορά που θα χτυπήσει το άδειο κουτί του αναψυκτικού στο νεροχύτη!
Στο φινάλε της παράστασης, όποιος περνούσε έξω από το Μέγαρο προφανώς θα αναρωτιόταν τι «παίζει» εκεί μέσα και σείεται! Μετά από τους εκρηκτικούς τους ρυθμούς, κάλεσαν το κοινό να ακολουθήσει ρυθμικά με παλαμάκια και ποδοβολητά! Η παιχνιδιάρικη διάθεσή τους έπεισε και τους πιο σοβαροφανείς να θυμηθούν το «χαροπάτα δυο μου χέρια τα χτυπώ» ή το “Simonsays” για τους αγγλομαθείς. Και κάπως έτσι με απλά διαδραστικά τρικ πήραμε κι εμείς κάτι από το πάθος και την ενέργεια των Stomp. Μία λέξη πολύ απλά σημαίνει «χτυπάω το πόδι μου δυνατά», αλλά όταν γίνεται και ρυθμικά, μπορεί να νιώσεις και λίγο Φρεντ Αστέρ…
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
-Γίνε φίλος μας στο Facebook
-Γίνε μέλος του Facebook group
-Ακολούθησέ μας στο Instagram
-Ακολούθησέ μας στο Twitter
-Κάνε εγγραφή στο YouTube channel
Φωτογραφικό υλικό
