Στο Παλατάκι… με Γάκη και συμφωνικές ροκιές, η αυλαία του «Παρά θιν’ αλός». Είδαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε.
Από πάνω το ολόγιομο λαμπρό φεγγάρι. Από δίπλα τα γαλήνια νερά του Θερμαϊκού. Από απέναντι τα παραμυθένια φώτα της πόλης. Και μέσα στην «αυλή του παλατιού» ο… χαμός! Από εκατοντάδες κόσμου κάθε ηλικίας, από έντονους ροκάδικους ρυθμούς, από πολυάριθμα όργανα συμφωνικής, από ζαλιστικούς φωτισμούς… Δεν ξέρω τί μπορεί να έζησε το συγκεκριμένο προαύλιο στις «βασιλικές δόξες» του, αλλά όταν ένα Παλατάκι παραδίδεται σε «λαϊκές δόξες», είναι χαρά Θεού! Γιατί ο τεράστιος αύλειος χώρος γέμισε ασφυκτικά από νέους, ώριμους και λίγο… πιο ώριμους, που προσήλθαν μαζικά για να παρακολουθήσουν δωρεάν μια ξεχωριστή συναυλία, ως επίλογο του φεστιβάλ «Παρά θιν’ αλός». Τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, που σε σύμπραξη με τον Γιώργο Γάκη και τους Troublemakers, ρόκαραν «συμφωνικά» και δυναμικά με αγαπημένα κομμάτια…
Προφανώς οι στημένες καρέκλες στο χώρο, αδυνατούσαν να καλύψουν τη μεγάλη προσέλευση κι ο κόσμος κατέλαβε όλα τα γύρω πρανή και τον κήπο, καθισμένοι στο χορτάρι και οι νεώτεροι όρθιοι με τις βιντεοσκοπήσεις να παίρνουν φωτιά. Μια ωραία εικόνα η «συνεύρεση γενεών», καθώς αποδεικνύεται ότι το κλασικό ροκ έχει τη δύναμη να συνενώνει αρμονικά τους παλιούς και νέους οπαδούς του. Οι πρώτοι με δυνατή νοσταλγία για την εποχή που το γέννησε και οι ίδιοι «ρούφηξαν» με την τότε νεανική ορμή, και οι δεύτεροι ως λάτρεις των διαχρονικών μουσικών αξιών, που σε κάθε νέα γενιά θα βρίσκουν θερμή ανταπόκριση. Άλλωστε τί πιο συμβατό από νιάτα και ρυθμό… Αν και η πρώτη εικόνα μπαίνοντας στο προαύλιο, με κομψές κυρίες να λικνίζονται ρυθμικά, μπορεί να μην παρέπεμπε ακριβώς σε νιάτα, αλλά τί σημασία έχει η ηλικία όταν η ψυχή πεταρίζει και το σώμα ξεσηκώνεται; Αυτό κι αν είναι ωραία, ελπιδοφόρα εικόνα, έστω και σποραδική στη διάρκεια της βραδιάς.
Γιατί είναι αλήθεια, ότι είτε καθόσουν σε καρέκλα, είτε οκλαδόν στο χορτάρι, είτε όρθιος στα κενά, δύσκολο να αποφύγεις το αυθόρμητο ρυθμικό λίκνισμα σε αυτά που έστελνε η σκηνή… Υπερπλήρης από τη Συμφωνική Ορχήστρα, συνοδευμένη από το συγκρότημα Troublemakers, και με τον γνωστό ροκά Γιώργο Γάκη σε πρώτο πλάνο, να αφιερώνουν στο κοινό μεγάλες επιτυχίες των Scorpions, Led Zeppelin, Deep Purple, Aerosmith, Beatles, Rainbow κλπ. αλλά και κομμάτια του Γ. Γάκη, ενορχηστρωμένα από τη συμφωνική. Ακούσματα αγαπημένα τα περισσότερα, στα οποία το πάντρεμα με τα συμφωνικά όργανα στην προκειμένη περίπτωση, διατήρησε μια αξιοθαύμαστη ισορροπία. Με την έννοια ότι «κανείς δεν καπέλωσε κανέναν» και τα ροκ κομμάτια, χωρίς να χάσουν την ρυθμική και δυναμική τους ταυτότητά, απέκτησαν ελκυστικό, πληθωρικό όγκο, χάρη στη συμμετοχή της συμφωνικής ορχήστρας, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Χάρη Ηλιάδη. Η οποία ωστόσο συνόδευε «διακριτικά» στα τραγουδιστικά μέρη και απελευθέρωνε τη δυναμική της στις ενδιάμεσες μουσικές γέφυρες, με κρεσέντο που δονούσαν τον αέρα…
Σπουδαίοι όμως και οι 5 μουσικοί του ροκ συγκροτήματος, Παναγιώτης Βούλγαρης στα πλήκτρα, Σωτήρης Γάκης στα ντραμς, Κώστας Κωστοδήμος στην κιθάρα, Αλέξανδρος Κασκάνης στο μπάσο. Οι οποίοι, εν μέσω της πληθωρικής συμφωνικής μπάντας, κατάφεραν με επιτυχημένες ενορχηστρώσεις να κρατήσουν τον αυθεντικό ροκ ήχο και τον έντονο ρυθμό και αξίζουν εύσημα ιδιαίτερα στον ντραμίστα και κιθαρίστα για τις εκτελέσεις. Που μπορεί ως συνολικό άκουσμα εν μέρει να αδικήθηκαν τεχνικά από την ηχητική εγκατάσταση -ανάλογα σε ποιο σημείο βρισκόσουν- ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε απολαυστικό σε ικανοποιητικό βαθμό, με τη συμβολή επίσης των εξαιρετικών φωτισμών. Ο Γιώργος Γάκης με τη χαρακτηριστική χαίτη, το κλασικό ροκ στυλ και την… τσίχλα που δεν αποχωρίστηκε – προκαλώντας απορία πώς τραγουδά χωρίς να… πνιγεί- μας ταξίδεψε σε δρόμους που γνωρίζει καλά με τη γοητευτική βραχνή φωνή του, τις παθιασμένες κορώνες, την σκηνική άνεση ενός έμπειρου περφόρμερ…προλογίζοντας επιπλέον κάποια κομμάτια και ευχαριστώντας συχνά το κοινό και τους συνεργάτες του, τονίζοντας με έμφαση την τιμητική συνεργασία με τη Συμφωνική, χωρίς να παραλείπει να δίνει «παλμό» στο ακροατήριο…
Το οποίο όμως αντιδρούσε υποτονικά. Κι αν κάτι έλειψε από την απόλαυση της συγκεκριμένης βραδιάς, ήταν η ενέργειά της. Αυτή που περιμένεις ως αναπόσπαστο κομμάτι μιας ανοιχτής ροκ συναυλίας, έστω και «συμφωνικού ροκ». Αυτή την αίσθηση του πανηγυριού, της συμμετοχής, του πάρτυ… Ίσως οφείλεται σε κάποιες μουσικές επιλογές που θα μπορούσαν ως σύνολο να είναι πιο «ανεβαστικές», από ένα ροκ ρεπερτόριο ανεξάντλητο, μεταξύ των οποίων και σπάνια διαμάντια. Ίσως πάλι να οφείλεται στην (κακώς εννοούμενη) σοβαρότητα που εμπνέει υποσυνείδητα η παρουσία μιας συμφωνικής ορχήστρας. Ίσως όμως και ο μέσος όρος ηλικίας των ακροατών ή η μη συνειδητή παρουσία τους σε μια δωρεάν εκδήλωση, να απέτρεψε το ξεσήκωμα εκδηλώνοντας χλιαρές αντιδράσεις, μη συμβατές με το κλίμα μιας αυθεντικής ροκ συναυλίας. Σκόρπια, επιτόπια κουνήματα, υποτονικό χειροκρότημα, ελάχιστες μεμονωμένες επευφημίες, και μόνο κάποιοι φανατικοί νεαροί δίπλα στη σκηνή, ζωντάνευαν την ατμόσφαιρα με κίνηση, παραγγελιές, σφυρίγματα… Η πλειοψηφία έμοιαζε μάλλον αποστασιοποιημένη.
Παρά ταύτα, μετά το τελευταίο κομμάτι και τον αποχαιρετισμό, οι φωνές «κι άλλο, κι άλλο!», οδήγησαν δυο και τρεις φορές τον Γ. Γάκη πίσω στη σκηνή, χαρίζοντας στους φανατικούς λίγο ακόμη «συμφωνικό ροκ» από τα αγαπημένα… Ανηφορίζοντας για την έξοδο εν μέσω κοσμοσυρροής και υπό τη σκέπη της πανσελήνου, παρά την κούραση της ορθοστασίας και αυτό το «κάτι» που μας έλειψε, κρατούσαμε στα αυτιά τους υπέροχους ρυθμικούς ήχους και σε αθέατη εσωτερική γωνιά, τη δόνηση μιας ευαίσθητης χορδής του «τότε»… Ευχαριστώντας γι αυτό τους άξιους συντελεστές που μας το προσέφεραν γενναιόδωρα, ως επίλογο ενός επιτυχημένου πολιτιστικού θεσμού.
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Μουσικομανία #ΑκούσαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΔήμοςΚαλαμαριάς #ΠαράΘινΑλός #ΣυναυλίαΠαλατάκι #ΣυμφωνικόΡοκ #ΣυμφωνικήΟρχήστραΔήμουΘεσσαλονίκης #ΓιώργοςΓάκης #Troublemakers
Φωτογραφικό υλικό
