Είδε η Μαρία Γρηγοριάδου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Σ’ ένα κατάμεστο θέατρο, στο ανακαινισμένο Ράδιο Σίτυ, η Ελευθερία Αρβανιτάκη χάρισε μια υπέροχη, άκρως ακουστική και σύγχρονη συναυλία στο κοινό της Θεσσαλονίκης το βράδυ της Δευτέρας 21 Μαρτίου. Μια πολυαναμενόμενη συναυλία, καθώς είχε αναβληθεί δύο φορές λόγω Covid, επιτέλους πραγματοποιήθηκε και δεν άφησε κανέναν από τους παρευρισκόμενους παραπονεμένο.
.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη μαζί με τους υπέροχους μουσικούς της, ταξίδεψε τους ακροατές για περισσότερο από 2 ώρες τραγουδώντας αρκετά καινούργια κομμάτια αλλά και πολλά από τα διαμαντάκια της προσωπικής της δισκογραφίας.
Λίγο μετά τις 9, όταν η αίθουσα είχε σχεδόν γεμίσει κι ακόμα κάποιοι ελάχιστοι συνέχιζαν να προσέρχονται, οι μουσικοί πήραν τη θέση τους και λίγο μετά εμφανίστηκε μέσα σ’ ένα ολόλευκο κουστούμι και μ’ ένα πλατύ χαμόγελο η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Το πρόγραμμά της ξεκίνησε αρκετά απαλά με κάποια από τα νέα τραγούδια της. Τραγούδια από τη συνεργασία της με το Θέμη Καραμουρατίδη και το Νίκο Ξυδάκη, του οποίου αποτελεί η βασικότερη ερμηνεύτρια. Ακολούθησαν γνωστά αγαπημένα τραγούδια από τη δισκογραφία της όπως «Ζωή κλεμμένη», «Για των ματιών σου το χρώμα», «Τα κορμιά κι τα μαχαίρια», «Του πόθου τ’ αγρίμι». Είναι φανερό ότι αυτό το κράμα παραδοσιακής, ανατολίτικης, λαϊκής και σύγχρονης μουσικής το αγαπά, το έχει μελετήσει, το εκπροσωπεί ξεχωριστά, έχει σμιλευτεί από αυτό και οι ακροατές το αντιλαμβάνονται αμέσως. Φυσικά και στα τελευταία καθίσματα πίσω-πίσω «στα δυνατά τραγούδια» κάποιοι σηκώθηκαν για λίγο επί τόπου χορό.
Ο ήχος της συναυλίας ήταν κάτι που πραγματικά ξεχώριζε και μας άρεσε πολύ, ακουστικός, όπως υποδήλωνε και ο τίτλος της παράστασης. Ο Γιάννης Πλαγιανάκος στο μπάσο έδωσε έναν διακριτό ρυθμό στα τραγούδια και μια υπόνοια τζαζ στις μελωδίες. Ο Θωμάς Κωνσταντίνου στο ούτι, το λαούτο, το μαντολίνο και το τσουμπούς εντυπωσίασε το κοινό με τη δεξιοτεχνία του καθώς ήταν αυτός που «έβαζε τη φωτιά» στη μουσική. Εξαιρετικό ήταν και το ντουέτο του με την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μια διασκευή των τραγουδιών «Καίγομαι και σιγολιώνω» και «Θέλω να σε δω» όπου ένωσαν την παράδοση μαζί με ένα σύγχρονο τραγούδι του Δημήτρη Παπαδημητρίου και το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά υπέροχο. Ο Γιάννης Κυριμκυρίδη στο πιάνο συνόδευσε αρμονικά όλη την παράσταση. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε ότι τα φώτα, οι ρυθμοί τους και τα σχέδιά τους ήταν εξαιρετικά, ευρηματικά και πρόσθεσαν μια κινητικότητα στη σκηνοθεσία της συναυλίας.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη αποτελεί μια διαχρονική ερμηνεύτρια του σύγχρονου ελληνικού αλλά και παραδοσιακού τραγουδιού που με την ξεχωριστή χροιά της δίνει λάμψη σε κάθε ερμηνεία. Μέσα από τις ερμηνείες της ταξιδέψαμε στη ανατολή, στη Θράκη, στα Βαλκάνια και συνδεθήκαμε μέσα από την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, τη χαρά, τη λύπη, την απώλεια που μας διηγήθηκε. Μέσα από μια άλλη ωριμότητα πλέον διατηρεί τη φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό της για τη μουσική της, ενώ το τραγούδι της έχει αποκτήσει μια οικειότητα και μια πιο εσωτερική και ζεστή διάθεση. Επικοινωνιακή και προσιτή τόσο με το κοινό όσο και με τους μουσικούς της μοιράστηκε τα τραγούδια και την ενέργειά της μαζί με όλους. Σε αυτή τη συναυλία μπορεί να μας έλειψαν κάποια τραγούδια της όπως το «Ερωτικό», το «Παράπονο – Ξενιτιά» ή το «Τζιβαέρι» κ.α αλλά πόσα τραγούδια να χωρέσει κανείς μέσα σε 2 ώρες;
Συμπερασματικά ήταν μια ευχάριστη συναυλία που δεν καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα ενώ ο κόσμος με το χειροκρότημά του δεν άφηνε την Ελευθερία Αρβανιτάκη να κατεβεί από τη σκηνή. Εξελίσσοντας την τέχνη της και προσαρμόζοντάς τη σε πιο σύγχρονα ακούσματα κατάφερε να μας ψυχαγωγήσει και να μας προκαλέσει ένα αβίαστο χαμόγελο για την επιστροφή της σκηνή μετά από την περιπέτεια της πανδημίας. Μια ομαδική δουλειά σε έναν ανανεωμένο χώρο που έδωσε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Βίντεο από τη βραδιά (ερασιτεχνική λήψη)
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
