Το φετινό μουσικό φεστιβάλ στη Μονή Λαζαριστών έχει αρχίσει για τα καλά με τη μία συναυλία να διαδέχεται την επόμενη και να χαρίζει μοναδικές στιγμές. Σήμερα, θα μιλήσουμε για την ανεπανάληπτη εμφάνιση του γαλλικού συγκροτήματος «Nouvelle Vague» και για τη συναυλία που ξεσήκωσε το κόσμο της Θεσσαλονίκης.
Η συναυλία τους πραγματοποιήθηκε στις 12 Ιουνίου 2024 με ανοιχτή, δωρεάν είσοδο για όλους! Πάμε να δούμε την ατμόσφαιρα, τη μουσική, τα τραγούδια και την σκηνή που μας πρόσφερε το συγκρότημα του Μαρκ Κόλιν με τις τραγουδίστριες Αλόνια και Μαρίν Κεμερέ.
Πριν από τη συναυλία:
Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί από νωρίς, καθώς είχε γίνει γνωστό ότι το ελληνικό συγκρότημα «LesAuRevoir» θα άνοιγε την αυλαία ως η επίσημη μπάντα υποστήριξης. Η τραγουδίστρια του συγκροτήματος Αλεξάνδρα Μπουνάτσα μαζί με τους συνεργάτες της είπε τραγούδια όπως το «Πολλές φορές» και το «Οι θαλασσιές σου οι χάντρες», αλλά και διασκευές όπως το «Μία αγάπη μικρή» και το «Θα μου βάλεις την κουλούρα» δροσίζοντας τους ακροατές με καλοκαιρινούς ήχους ζεσταίνοντας συγχρόνως για αυτό που θα ακολουθήσει. Η μουσική τους έχει μία αισθητική ανάμεσα σε άλλα από τη δεκαετία του ’60, αλλά πραγματεύεται ζητήματα που μας αφορούν διαχρονικά. Είναι σχεδόν αδύνατον να παραμείνει κανείς ρυθμικά και χορευτικά αμέτοχος ακούγοντας τη μελωδία τους. Η επιλογή τους δεν ήταν τυχαία. Τα δύο συγκροτήματα μοιάζουν ηχητικά μεταξύ τους, σα να συμπληρώνει το ένα το άλλο, ενώ η μουσική τους προσέγγιση ακολουθεί παρόμοια ρυθμικά βήματα.
Στη συναυλία:
Το ελληνικό συγκρότημα αποχαιρέτησε την σκηνή και έδωσε τη μουσική σκυτάλη στο κυρίως συγκρότημα και στην μπάντα της βραδιάς. Μία συναυλία που ανοίγει με το «Love will tear us apart again» προμηνύει ευχάριστες εκπλήξεις στον ορίζοντα και πράγματι οι μουσικοί από τη Γαλλία δεν άφησαν καθόλου τον χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτο. Σκοπός τους δεν ήταν μονάχα να παίξουν, να τραγουδήσουντα κομμάτια τους και να φύγουν, αλλά να δημιουργήσουν μία αξεπέραστη ατμόσφαιρα καθώς μεταποιούν κλασικά τραγούδια των προηγούμενων δεκαετιών προσαρμόζοντας τα στο δικό τους στυλ. Αυτό εμπεριέχει μία δραματοποίηση του ήχου και μία θεατρικότητα από μέρους των τραγουδιστριών και των οργανοπαικτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη στη διασκευή του τραγουδιού των «Clash» με τίτλο «Should I stay should I go». Η δράση της μίας εκ των δύο τραγουδιστριών, της Αλόνια ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη. Δε δίστασε να ανέβει πάνω στη θέση του ντράμερ και να επικοινωνεί το τραγούδι της με νάζι και με χάρη προς τους θεατές. Δεν έλειψαν και τα πειράγματα προς τον κιθαρίστα, όταν βρέθηκε στο πλευρό του.
Κανείς δεν έμεινε πίσω στην αφάνεια, κάθε ένα μέλος του συγκροτήματος είχε την στιγμή του να λάμψει και να «σολάρει» με τον τρόπο που εκείνο έκρινε ότι έχει ανάγκη το κοινό. Άλλο ένα παράδειγμα είναι αυτό που συνέβη στο κλείσιμο του τραγουδιού «Forest» με τα πράσινης απόχρωσης φωτορυθμικά να εντείνουν στην ατμόσφαιρα καλύπτοντας το φόντο της Αλόνια. Η τραγουδίστρια αφέθηκε απολύτως ελεύθερη, σαν αιθέριο πλάσμα του δάσους να δοκιμάσει μία χορογραφία ακολουθώντας καμία λογική, μόνο το ένστικτο, τις νότες, μία εσωτερική παρόρμηση που δε θύμιζε σε τίποτα άλλο. Η Μαρίν από την άλλη αρκέστηκε στη μεταφορά των διασκευών από τους «Depeche Mode»με ένα εύθυμο τόνο αντικαθιστώντας τις ηλεκτρονικές νότες τους με τις αντίστοιχες κλασικής κιθάρας. Αυτά τα τραγούδια μεταλλάχθηκαν σε κάτι φρέσκο και ανεξάρτητο. Οι δύο τραγουδίστριες όμως όταν ήρθε η ώρα για να ερμηνεύσουν από κοινού το «Toodrunk» κράτησαν δύο ποτήρια και ξεσήκωσαν τόσο το κοινό όσο και τους συναδέλφους τους με το δυναμικό τους ντουέτο και τον ξέφρενο χορό τους. Ο κιθαρίστας σε ένα κλίμα έξαρσης περπάτησε προς την σκηνή και επιμήκυνε το κομμάτι συνεχίζοντας να παίζει έξαλλα σχεδόν μόνος του με τον ντράμερ, ενώ οι τραγουδίστριες συνέχισαν να χορεύουν.
Τα κομμάτια: «Love will tear us apart» (Joy Division, 1980) «People are people» (Depeche Mode,1984 ) «Only you» (Yazoo, 1982) «Nigel» (XTC, 1979) «Love song» (Public Image Limited, 1983) «Girlfriend» (The Specials, 1984) «Forest» (Cure, 1980) «Marian»(Sisters Of Mercy, 1985) «Teenage kicks» (Undertones, 1979) «Should I stay» (The Clash, 1982) «Just can’t get enough» (Depeche Mode, 1981) «She’s in parties» (Bauhaus, 1983) «Guns of Brixton» (Clash, 1979) «Too drunk» (Dead Kennedys, 1980) «Shout» (Tears For Fears, 1984) «Friday night» (Specials, 1980) «Melt with you» (Modern English, 1982)
Encore: «Ever fallen in love» (Buzzcocks, 1978) «This charming man» (The Smiths, 1984) «In a manner»(Tuxedomoon, 1985)
Επίλογος:
Το γαλλικό συγκρότημα, αν και αρχικά αποσύρθηκε, επέστρεψε προμελετημένα στην σκηνή για την ερμηνεία τριών ακόμη τραγουδιών, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν και το «Ina Manner Of Speaking», κομμάτι μεγάλης σημασίας για το κοινό τους. Πράγματι, με τις πρώτες του νότες να απλώνονται στην σκηνή και να διαχέονται στον κατάμεστο χώρο της Μονή Λαζαριστών, οι ακροατές υποδέχτηκαν το μουσικό διάβημα με άναρθρες επευφημίες. Το κομμάτι δεν είναι «ανεβαστικό» ή χορευτικό. Είναι πιο αργό και πιο βαθύ. Όλα βρίσκονταν στο συναίσθημα και στις μελαγχολικές αυξομειώσεις στο χρώμα των φωνών των τραγουδιστριών. Ο ιδανικός επίλογος για τη σηματοδότηση του τέλους της συναυλίας.
Κλείνοντας, η παρακολούθηση της συναυλίας άξιζε και με το παραπάνω, και ο κόσμος της Θεσσαλονίκης βρέθηκε στην ευτυχή θέση να την παρακολουθήσει δωρεάν, την ίδια στιγμή που ο αντίστοιχος των Αθηνών θα χρειαστεί να την πληρώσει. Θα αξίζει κάθε «σεντ»! Αναμένουμε με υπόσχεση για την επόμενη τους συναυλία στην πόλη μας!
