Μόνικα με το σταγονόμετρο στο Μέγαρο των πυροτεχνημάτων.. Είδαμε & Σχολιάζουμε..

Πάνε χρόνια που πρωτοείδα τη Μόνικα στην Μονή Λαζαριστών, συγκεκριμένα το ημερολόγιο έδειχνε Ιούνιος 2010

Είχε μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ και ενθουσιασμένοι όλοι αναρτιόντουσαν από πού να κρατά η σκούφια της με τους περισσότερους να μην την κάνουν για Ελληνίδα. Λογικό σαν πρώτη αντίδραση για την ψωροκώσταινα που έχει συνηθίσει στους ίδιους και ίδιους αλλά μόλις προβάλλει κανένα …ξωτικό διακατέχονται από κόμπλεξ κατωτερότητας…

Γιατί όντως ήταν μια υπερταλαντούχα, χαριτωμένη και εντελώς αθώα παιδούλα και με το …πρωτόγνωρο στυλ τενίστριας που είχε, προκαλούσε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον, όχι πάντα με τα καλύτερα σχόλια. Έτσι, γι’ αυτή την τύπισσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά και ακόμη «παίζει» στις συζητήσεις πως η αφεντιά της είναι για τα …εξωτερικά, υπονοώντας φυσικά στο αστείρευτο ταλέντο που διαθέτει στη μουσική, στο τραγούδι και τη σύνθεση.

Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας επαγγελματικά, περιπλανήθηκε στη δισκογραφία, ναι, έκανε απόπειρες να φύγει, αλλά δεν την βόλεψαν έτσι όπως υπολόγιζε τις προτάσεις που’ χε, έβγαλε νέα τραγούδια, μοσχοπουλήθηκαν, αγαπήθηκαν, έγινε διάσημη στην Ελλάδα, αλλά όχι μόνο μέσα από την μουσική της. Κατά καιρούς, κάποιες απόψεις που έβγαλε στα σόσιαλ επικρίθηκαν δριμύτατα, ενώ για «λάθος» τραγούδια σε λάθος χρόνο προκάλεσαν ανεγκέφαλους που ξινίστηκαν και με τη γνωστή ευκολία της ανωνυμίας του διαδικτύου κυριολεκτικά την λιθοβόλησαν…

Όλα αυτά μάλλον την πείσμωσαν συν του ότι έγινε και μανούλα ενώ οι καλλιτεχνικές της φιλοδοξίες πέρασαν σε άλλα ακριβά μονοπάτια… Πλέον η αναγνωρισιμότητα και η αξία της περιλαμβάνει πελάτες σαν το Δημόσιο, Κρατικούς Οργανισμούς και Υπουργεία μέχρι και τον εκάστοτε πρωθυπουργό, όπου για συγκεκριμένες περιστάσεις είναι εκεί με το πιάνο της να συντροφεύει μουσικά ελίτ παρέες. Επιπροσθέτως, φαντάζομαι, το Ηρώδειο είναι πάντα προς διάθεσή της να παρουσιάσει νέα πονήματα και με την φαντασία που διαθέτει να γοητεύσει τους θεατές που θα πλημμυρίσουν το θέατρο για χάρη της.

Στο ζητούμενο τώρα αν η αοιδός μεταλλάχθηκε σε μια ντίβα της μουσικής που με απόσταση ασφαλείας υποδέχεται ζωντανά τους θαυμαστές της, η απάντηση είναι, ευτυχώς όχι. Ακριβώς απέναντί της στην έκτη θέση που βρισκόμασταν διακρίναμε να διατηρεί μια παιδική αφέλεια, ένα δημιουργικό άγχος και μια οικεία «ζεστασιά» θυμίζοντας κάτι από τα πρώτα χρόνια. Όπως ντύσιμο και στυλ να μην άλλαξε, το έντονα ξεβαμμένο όμως μαλλί και με κόντρα τα φώτα πάνω της πρόσδιδε ένα πρόσωπο που αναπόφευκτα και αυτή μεγαλώνει… αλλά όμορφα!

Με λαχτάρα λοιπόν περίμεναν καμιά 300αριά τυχεροί να απολαύσουν την εικόνα μιας δημιουργού που πρόλαβαν να κλείσουν διαδικτυακά δωρεάν προσκλήσεις. Μόνο που κανείς δεν φανταζόταν πως η φήμη της ακριβοθώρητης θα συνέβαινε για άλλη μια φορά μπρος τα μάτια μας καθώς το πρόγραμμα αποτελούνταν από μόλις 8 …συρτά τραγούδια των πέντε περίπου λεπτών, οπότε αν κάνετε την σούμα, στο 40λεπτο μας είπε καληνύχτα… Ωστόσο στα πολύτιμα αυτά λεπτά προλάβαμε να γευτούμε κάποιες από τις μεγάλες επιτυχίες κυρίως όμως, να διαισθανθούμε πως διατηρούνται στο ακέραιο οι μεγάλες φωνητικές της ικανότητες ακόμη και χωρίς την μπάντα της που όπως πολύ σοβαρά είπε… «καλύπτει τις αδυναμίες μου»…

Φαντάζομαι αυτές οι αδυναμίες ούτε που θα ενδιέφεραν τους φίλους που καλούσε συχνά πυκνά στο μεγάλο της σπίτι την περίοδο της καραντίνας και ενώ αυτοί μαγείρευαν στην κουζίνα, καθώς αυτή είναι άσχετη με τον τσελεμεντέ… τους έπαιζε σουξεδιάρικα τραγουδάκια στο πιάνο μέχρι να στρωθεί το τραπέζι.. Σκεπτόμενη αργότερα συναισθηματικά (και πρακτικά) αποφάσισε να μεταφέρει στις καλοκαιρινές της εμφανίσεις τις όμορφες φιλικές στιγμές που ζούσε με την παρέα της κοτσάροντας και τον παιχνιδιάρικο ως και προκλητικό τίτλο, «Monika with her kitchen piano». Αυτό όμως που ζήσαμε στην σύντομη βραδιά ελάχιστα παρέπεμπε στις αγνές προθέσεις της.

Από την άλλη, το πονηρό μου μυαλό υποπτεύεται πως σε καμία περίπτωση να πρόκειται για ένα πλήρες πρόγραμμα, διότι τα τζάμπα έχουν πάντα ένα τίμημα, πως να το κάνουμε..

Ίσως γι΄αυτό το Μέγαρο να επιφύλαξε για φινάλε ένα καταιγισμό πυροτεχνημάτων με εκατοντάδες βεγγαλικά να πέφτουν κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας, ήταν δε τόσα πολλά που πραγματικά νομίζαμε πως διήρκησαν περισσότερο από τη συναυλία της, η οποία στο τέλος δεν κάθισε λεπτό μαζί μας να απολαύσει το υπερθέαμα, αλλά τράπηκε σε φυγή, μπας να φοβόταν (;)…

Το βέβαιο ήταν πως αυτά τα βεγγαλικά της έκλεψαν την παράσταση…

Ποια παράσταση;

Αυτή, την σχεδόν παράσταση…

Ναι, αυτά συνέβησαν την μεγαλύτερη μέρα του καλοκαιριού στον αύλειο χώρο του Μεγάρου που και να …κλάσεις εκεί απαγορεύεται που να καπνίσουμε από τις θέσεις μας, μα ούτε να τραβήξουμε κανένα πλανάκι, ασχέτως αν στις πίσω σειρές πολλά κινητά πήραν φωτιά… ώστε να το μοιραστούμε μαζί σας…

Καλό μας καλοκαίρι..