Από τη Ρένα Καλπάκη
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΠΙΓΑΛΗ, ΔΑΚΗ ΜΑΝΤΩ
Περιμένοντας έξω από το Principal Club Theatre το περασμένο Σάββατο χωρίς να ξέρει κάποιος τι παίζει απόψε, θα σκεφτόταν από συναυλία ροκ μέχρι μπουζούκια! Οι ενδυματολογικές επιλογές του κοινού σίγουρα θα μπέρδευαν τους κριτές του “My Style Rocks”. Από t-shirt διαφόρων Hard Rock Cafe και άρβυλα, μέχρι στενά κοντά φορέματα και 12ποντα πέδιλα! Και όλο αυτό το ετερόκλιτο πλήθος διαφόρων ηλικιών μάλιστα, κατάφεραν να συγκεντρώσουν το τρίο Μπίγαλης, Δάκης, Μαντώ.
Η σκηνή περίμενε άδεια με ένα ηλεκτρικό πιάνο που μόνο ο πιανίστας της Μαντoύς χρησιμοποίησε αργότερα. Όλη η μουσική έβγαινε από τη μαγική κονσόλα του ηχολήπτη που ήταν διακριτικά κρυμμένος στο πλάι της σκηνής. Πρώτος εμφανίστηκε ο Κώστας Μπίγαλης, χαλαρός με γυαλιά ηλίου, αεικίνητος, ξεσήκωσε αμέσως το κοινό και απορούσες πώς τόσα 20χρονα ήξεραν τόσα τραγούδια του. «Του Αιγαίου τα blues”, «Μου λείπεις», «Κατερίνα», «Το καπελάκι μου» , «Με την πρώτη ματιά», «Γειτόνισσα» και φυσικά «Μικρή μου Μέλισσα» ήταν μερικά από εκείνα τα σουξέ των 90s που ακόμη και σήμερα κάνουν τους πάντες να χορεύουν με ενθουσιασμό.
Τη σκυτάλη πήρε ο Δάκης -πάντα με ιδιαίτερο πουκάμισο- δημιουργώντας μας εικόνες από παλιό ελληνικό κινηματογράφο με το «Τόσα Καλοκαίρια» και το «Αυτό το καλοκαίρι» με τα απανταχού ζευγαράκια να χορεύουν αγκαλιά. Με το «Θωρακισμένη Μερσεντές» και το «Αλαλούμ» έγινε ένας μικρός χαμούλης κι εδώ, σκεπτόμενη τόσo μακρινοί αλλά τόσο διαχρονικοί οι στίχοι τους γι’αυτή τη χώρα. «Βουτιά» στο παρόν με το εξαιρετικό «Η Στιγμή» του Monsieur Minimal και στροφή σε λάτιν ρυθμούς με το «Μια σου λέξη» και «Μαρίνα». Ο Δάκης ξεδίπλωσε το πολυσχιδές του ταλέντο, το οποίο πιστεύω δεν έχει εκτιμηθεί αναλόγως. Διατηρεί ακόμη μια εξαιρετική φωνή που μπορεί κι ερμηνεύει τραγούδια σε διάφορες γλώσσες, μέχρι και αράβικα ακούσαμε, σε ένα show που θυμίζει αυτά του «εξωτερικού» που λέμε. Η φωνή του πραγματικά ακουγόταν τόσο καθαρότερα από των άλλων, που καταλάβαινες ότι μάλλον δεν είχε θέμα ο ήχος τελικά…
Η Μαντώ στη συνέχεια με πιο μακρύ μαλλί από ποτέ, μπούκλα για να μην ξεχνιόμαστε και αρκετά κιλάκια παραπάνω με τη χαρακτηριστική ψιλή φωνή μας θύμισε πιο «κοριτσίστικες» στιγμές. «Τιμώρησέ με», «Για όλες τις φορές», «Φταις εσύ», «Αυτό το Καλοκαίρι» και φυσικά το «Στοιχηματίζω». Μέχρι και a capella τραγούδησε για κάποια «παραγγελιά» που δεν υπήρχε στο πρόγραμμα, αλλά κάποια τραγούδια «ξέφυγαν» με play back…
Από μία ώρα τραγούδησε έκαστος ξεχωριστά το οποίο ήταν όντως απολαυστικό και διασκεδαστικό χωρίς να κουράζει. Επειδή, όμως, και δυστυχώς, δεν ήταν μια απλή συναυλία αλλά υπήρχαν και τραπέζια στο χώρο- να που πήγαινε το 12ποντο– και τα μπουκάλια που άνοιξαν δεν είχαν τελειώσει ακόμη, άρχισε το τρίο να κάνει «συνδυασμούς». Μπίγαλης-Μαντώ μας πήγαν ακόμη πιο πίσω στο παρελθόν 60s-70s –βλέπε Olympians- τότε που μου έλεγε η μαμά ότι ήξεραν να διασκεδάζουν στα πάρτι. Θα συμφωνήσω με τη μανούλα, αλλά το δίδυμο επί σκηνής μου φαινόταν ότι απλά ήθελε να «τραβήξει» το χρόνο με παρουσία «χαβαλέ» και ακουστικά σκέτη κούραση, μέχρι να βγει το «όνομα» της βραδιάς για να κάνει φινάλε με τσιφτετέλια…γιατί ρε Δάκη; Καλό το concept «80s-90sparty», αλλά το μπέρδεμα με τη μπουζουκοκατάσταση χάλασε το «παιδικό όνειρο». Σαν να κοιμηθήκαμε με Πασόκ και ξυπνήσαμε στα Μνημόνια…
Φωτογραφικό υλικό
