Είδε ο Κυριάκος Ξανθόπουλος και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
22 Ιουλίου 2025, Τρίτη βράδυ. Ζεστό βράδυ κι αυτό και από νωρίς πολύς κόσμος πήρε το σκονισμένο μονοπάτι προς την είσοδο των φυλακών του Επταπυργίου, σε άλλη μια αθρόα προσέλευση στο θέατρο του Φεστιβάλ Επταπυργίου για την δεύτερη (μετά αυτήν της 21ης Ιουλίου) συναυλία-αφιέρωμα στον Γιώργο Ανδρέου.
Ο Γιώργος Ανδρέου γεννήθηκε στις Σέρρες, όπου έμαθε πιάνο κατά την παιδική του ηλικία. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει νομική και μετά έφυγε στο εξωτερικό για μουσικές σπουδές στην ψυχοακουστική, την ηχοληψία και τα μέσα παραγωγής. Η δράση του πολύπλευρη και δεν μπορεί να περιγραφεί μέσα σε λίγες σειρές. Είναι συνθέτης, στιχουργός, μουσικός παραγωγός, ηχολήπτης, επιμελητής ηχογράφησης, ενορχηστρωτής αλλά και αρθρογράφος στον Τύπο και το διαδίκτυο. Έχει επίσης στο ενεργητικό του δύο ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα.
Αυτόν τον πολυσχιδή μουσικό, βαθιά σκεπτόμενο και ευφραδή άνθρωπο τίμησε το Φεστιβάλ Επταπυργίου.
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι μουσικοί της ορχήστρας του Γιώργου Ανδρέου (Καλαμάρας, Γαργάλας, Αλμπανούδης, Παφρανίδης, Σταυρίδης, Χατζηκωνσταντίνου)και οι μουσικοί της Συμφωνικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης με μαέστρο τον Τάσο Συμεωνίδη. Σολίστας στο κλαρίνο ο εξαιρετικός Μάνος Αχαλινωτόπουλος. Ακολούθησε η είσοδος του ίδιου του Γιώργου Ανδρέου ο οποίος κάθισε στο πιάνο και οδήγησε την μουσική βραδιά με πολλαπλές ιδιότητες: αφενός ήταν το τιμώμενο πρόσωπο αλλά ταυτόχρονα οικοδεσπότης, αφηγητής, μουσικός και ενίοτε τραγουδιστής. Η παρουσία του καταλυτική και δεσπόζουσα σε κάθε σημείο της βραδιάς καθώς καλούσε επί σκηνής τους τραγουδιστές και προλόγιζε κατά ομάδες ή κατά μόνας τα τραγούδια ή τα μουσικά κομμάτια με μικρές ιστορίες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες που τα συντρόφευαν.
Πρώτο κομμάτι και καλύτερο ποιο άλλο; Το γνωστό «Λιμάνι» ή – πιο σωστά – η ορχηστρική εκδοχή του με τον τίτλο «Το Λιμάνι Νύχτα».
Με την σειρά πέρασαν από την σκηνή και τραγούδησαν τραγούδια σε μουσική – και στίχο σε κάποιες περιπτώσεις – του Γιώργου Ανδρέου, οι:
Μανώλης Φάμελλος, σε μια σειρά από «γυναικεία τραγούδια», τραγούδια δηλαδή που στην δισκογραφία ακούστηκαν από γυναικείες φωνές αλλά και στο … γαμήλιο hit «Άγιος ο Έρωτας», ταξιδεύοντας το κοινό σε Αυγουστιάτικα μεσημέρια και ξερά λιβάδια από στάχυα.
Ελένη Τσαλιγοπούλου, σε τραγούδια από προσωπικούς – και όχι μόνο – δίσκους της, όπως το «Κορίτσι και Γυναίκα» και «Αρζεντίνα». Γήινη και υπέροχη.
Κορίνα Λεγάκη, πήρε στους ώμους της, τόσο χρονικά όσο και ερμηνευτικά, το πιο απαιτητικό κομμάτι του προγράμματος – και ήταν άψογη.
Στάθης Παχίδης, παλιός φίλος του συνθέτη, σε δύο τραγούδια που έγραψαν μαζί με τον Ανδρέου, ένα της νιότης τους και ένα σύγχρονο.
Δημήτρης Ζερβουδάκης, σε διάφορα τραγούδια όπως το «Ό,τι με πληγώνει» από την ταινία «Λουκουμάδες με μέλι» και το «Εγώ με την αγάπη μάλωσα». Στιβαρός και αισθαντικός.
Και τέλος, ο μεγάλος Γιώργος Νταλάρας, τον οποίο χαριτωμένα αποκάλεσε ο Γιώργος Ανδρέου «θείο» των τραγουδιστών, ερμήνευσε– μεταξύ άλλων – τραγούδια από τον κύκλο τραγουδιών «Ο νοητός λύκος», σε στίχους από το τελευταίο ποιητικό έργο του Μάνου Ελευθερίου που μελοποίησε ο Ανδρέου και γέμισε με την δύναμη της φωνής του το θέατρο του Επταπυργίου. Να σημειωθεί ότι νωρίτερα ο συνθέτης αφιέρωσε την συναυλία αυτή στη μνήμη του Μάνου Ελευθερίου καθώς στις 22/7/2025 συμπληρώνονταν 7 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή/στιχουργού.
Η συναυλία έκλεισε με όλους τους τραγουδιστές επί σκηνής να μας αποχαιρετούν με την «Μικρή Πατρίδα» (στίχοι Παρασκευάς Καρασούλος) και τον κόσμο να αποχωρεί «γεμάτος» με ήχους, εικόνες, συναισθήματα και υψηλές ιδέες.
Αξίζει να αναφέρουμε και τα κορυφαία στιγμιότυπα της βραδιάς, αυτά που κατά την ταπεινή μου γνώμη ξεχώρισαν, κάτι σαν “Top 5 των High lights”.
- Στην συναυλία ακούστηκαν και ανέκδοτα κομμάτια. Ξεχώρισε το «Πλασμένος για πολλά» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, με κεντρική φιγούρα τον Καραγκιόζη όχι ως καρικατούρα αλλά ως το σύμβολο του καθημερινά μαχόμενου απλού Έλληνα.
- Πριν αποχωρήσει η Ελένη Τσαλιγοπούλου, κλήθηκε η Κορίνα Λεγάκη για ταυτόχρονη παρουσία στη σκηνή ώστε να ερμηνεύσουν μαζί το «Όταν Περπατώ στα Σύννεφα», τραγούδι από την παράσταση των Οδυσσέα Ιωάννου και Γιώργου Ανδρέου «Μαρίκα με είπανε, Μαρίκα με Λένε» του ΚΘΒΕ. Οι δυο τους επανέλαβαν το θαυμάσιο ντουέτο τους που λειτούργησε άψογακαιτώρα όπως και τότε στην παράσταση. Από την μία η Λεγάκη με την λαμπερή και άψογη τεχνικά- αλά μιούζικαλ – «δυτική» χροιά της και από την άλλη η Τσαλιγοπούλου με την πιο γήινη χροιά και την απόλυτα ελεγχόμενη ανατολική (και όχι ανατολίτικη) πινελιά της.
- Ο ήχος που επιμελήθηκαν οι Τεχνικοί της Serres sound,με τις απαραίτητες μικροδιορθώσεις μετά το εισαγωγικό κομμάτι, ήταν – για άλλη μια φορά –άψογος. Ανέδειξε τόσο την ηχοχρωματική πληρότητα όσο και την αρμονική ιδιαιτερότητα του μουσικού έργου του Γιώργου Ανδρέου, με όχημα την εξαιρετική πλήρη Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και την μπάντα του Γιώργου Ανδρέου με τους διαλεχτούς μουσικούς και καύσιμο (ας μου επιτραπεί)τις υπέροχες στην πλειοψηφία τους ενορχηστρώσεις των Γιώργου Ανδρέου/Στέργιου Γαργάλα. Οι φωτισμοί ήταν απόλυτα ταιριαστοί και ατμοσφαιρικοί.
- Η παρουσία του Γιώργου Νταλάρα ήταν καταλυτική. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το πώς «ανέβηκε» σε παλμό όλο το θέατρο άμα τη ανόδω του επί σκηνής, αλλά παρ’ όλ’αυτά με την στάση του και την σεμνότητά τουδεν επισκίασε τον σκοπό της συναυλίας-αφιέρωμα, παρά τραγούδησε ως ένας ακόμα από τους ερμηνευτές της βραδιάς.
- Και το προσωπικό μου κορυφαίο. Ο ενθουσιασμός της Ελένης Τσαλιγοπούλου ήταν – εξ αρχής – έκδηλος και είχε να κάνει με την παρουσία της πλήρους συμφωνικής ορχήστρας. Όπως εξομολογήθηκε η ίδια, ήταν κοινό όνειρο, δικό της και του Γιώργου Ανδρέου, από τον καιρό ακόμα της αρχικής κυκλοφορίας των τραγουδιών που επρόκειτο να μας πει, να τα ακούσουν με συνοδεία πλήρους ορχήστρας. Και κάπου εδώ άρχισε η μαγεία. Επιτρέψτε μου να μιλήσω για τις δικές μου αδυναμίες, διότι, ναι μενμεγάλο «σουξέ» και αναμενόμενη επιλογή το «Να μ’ αγαπάς»(όχι του Πρίγκηπα, το άλλο, της Τσαλιγοπούλου), αλλά δεν συγκρίνεται με την αρτιότατη πανδαισία που ακούσαμε στο «Γαλάζιο-Καστανό» και το «Αρζεντίνα», τραγούδια από τον δίσκο Αρζεντίνα του 1996.
Ομολογώ ότι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, διότι από όλη τη δισκογραφία του Γιώργου Ανδρέου αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος. Όπως και να έχει, όμως,οι εκτελέσειςπου ακούσαμεσε συνδυασμό με τις συγκεκριμένες ενορχηστρώσεις ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Ήταν σαν να περίμεναν αυτά τα τραγούδια σχεδόν τριάντα χρόνια την πλήρωση και την εκπλήρωση. Και ήρθαν οι μουσικές του Γιώργου Ανδρέου, οι ενορχηστρώσεις, τα όργανα και η ερμηνεία της Ελένης Τσαλιγοπούλου να συμπληρώσουν- με αυτό το κάτι λίγο που ίσως έλειπε – τα συγκεκριμένα τραγούδια στην ηχητική μας μνήμη και να τα ενθρονίσουν σε ξεχωριστή θέση στον – δικό μου τουλάχιστον – ηχητικό παράδεισο.
Δείτε και αυτό: Το 2018 ο Γιώργος Ανδρείου αρθρογραφούσε στην Κουλτουρόσουπα. Άρθρα του δείτε εδώ
