«La La Land» και… «άνθρακες ο ακριβοπληρωμένος θησαυρός στο Μέγαρο»! Είδαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε..
Πριν από οτιδήποτε, έχει σημασία να θυμίσουμε απόσπασμα από το δελτίο τύπου: «Το La La Land, το μιούζικαλ του Ντάμιεν Σαζέλ που συγκίνησε και ενθουσίασε τους θεατές όπου κι αν προβλήθηκε, θα ζωντανέψει μπροστά στο ελληνικό κοινό με τη συνοδεία 100μελούς ζωντανής ορχήστρας, χορωδίας και jazz ensemble να ερμηνεύουν ζωντανά το βραβευμένο με Όσκαρ, soundtrack της ταινίας! Μια στο τόσο έρχεται μια ταινία και μας θυμίζει τί είναι σινεμά, τη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας, τη δύναμη της μουσικής. Μια στο τόσο έρχεται μια ταινία που μας ακολουθεί πολύ καιρό αφού αφήσουμε τον κινηματογράφο, με τη μελωδία της να σκαλώνει στο μυαλό μας και να οδηγεί τα βήματά μας στο χορό, ακόμα και στη μέση του δρόμου….»
Κάποιοι (όπως η γράφουσα) δεν έτυχε να δούμε την ταινία, ωστόσο έχουμε εισπράξει όλο τον απόηχο από τη θερμή υποδοχή της και τις πολλαπλές βραβεύσεις της, γεγονός που εν προκειμένω λειτούργησε ως επιπλέον κίνητρο ώστε να πάρουμε έστω «μυρωδιά» της, μέσα από το συγκεκριμένο κονσέρτο. Πέραν τούτου όμως, είτε κάποιος είδε την ταινία, είτε όχι, όταν διαβάζει για «100μελή ορχήστρα, χορωδία και jazz ensemble», είναι λογικό να καλλιεργεί προσδοκίες για μια συναυλία υψηλότατου επιπέδου, για την οποία μάλιστα είναι διατεθειμένος να πληρώσει τσουχτερότατα ποσά των 60, 50, 40 ευρώ… Σκέφτεται ο αθώος ανυποψίαστος ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή καλλιτεχνική εμπειρία και ιδιαίτερα δαπανηρή παραγωγή, από αυτές που δεν συναντά συχνά και όταν προκύπτουν δεν διστάζει να τις χρυσοπληρώσει, εφόσον έχει την οικονομική δυνατότητα. Βέβαια αν κρίνουμε από την μεταφορά της συναυλίας στο Μέγαρο Μουσικής αντί του τεράστιου Paok Sports Arena όπου είχε προγραμματισθεί, υποθέτουμε ότι μάλλον δεν είναι τόσοι πολλοί αυτοί που έχουν τη «δυνατότητα» και προφανώς οι φιλόδοξοι διοργανωτές υπερεκτίμησαν τα δεδομένα…
Ωστόσο η σαφώς πιο «συμμαζεμένη» αίθουσα του Μεγάρου γέμισε ικανοποιητικά– εξαιρώντας τα μισοάδεια θεωρεία, μόνο που ακόμα μια φορά ο… εφιάλτης του κλιματισμού έδωσε το παρόν, ειδικά στα «ψηλά» με ατμόσφαιρα αποπνικτική. Και με τα λογής αυτοσχέδια «φυσερά» να πασχίζουν για υποτυπώδες δρόσισμα που δεν… Δεν θα επιμείνουμε επ’ αυτού, καθότι όσο κι αν το επαναλαμβάνουμε, παραμένει «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» χωρίς να συγκινεί κανέναν υπεύθυνο η προκλητική έλλειψη σεβασμού στο θεατή, εκτός αν θεωρούν ότι με το πανάκριβο εισιτήριο των 50 ευρώ πχ. πέρα από θέαμα/ ακρόαμα, δικαιούται ως δώρο και… παροχή σάουνας! Τόσο καλά. Για να μη σχολιάσουμε, για πολλοστή φορά επίσης, την κάκιστη θέαση της σκηνής από τα θεωρεία ή την προβληματική ακουστική… Ας παραβλέψουμε λοιπόν τα «επουσιώδη», για να περάσουμε στο κυρίως θέμα, τη συναυλία καθεαυτή.
Όπου επί σκηνής έχει λάβει θέση η ορχήστρα. Μόνο που όσο κι αν μετρήσαμε, 100 μέλη δεν έβγαιναν με τίποτα! Γύρω στα 50 και κάτι με ενσωματωμένο το jazz ensemble, που βέβαια είχαν γεμίσει τη σκηνή κι απορούσες πού θα χωρούσαν άλλα τόσα. Ψάξαμε για χορωδία, περιμέναμε μήπως εμφανιστεί αργότερα (πού να χωρέσει άλλωστε) αλλά δυστυχώς ούτε δείγμα. Ο συμπαθής μαέστρος, αφού καλησπέρισε στα ελληνικά, προλόγισε στα αγγλικά την εκδήλωση συστήνοντάς μας την συμφωνική του Λος Άντζελες και ξεκίνησε παραδοσιακά με «οβερτούρα» για να περάσει στο σάουντρακ της ταινίας, με μουσικές του βραβευμένου με Όσκαρ συνθέτη Τζάστιν Χούρβιτς, βασισμένες κυρίως σε τζαζ ήχους. Ένα ωραιότατο στην απλότητά του μελωδικό μοτίβο, που επανέρχεται με ποικίλες μορφές και ρυθμικές διασκευές, παραπέμποντας σε ακούσματα τζαζ- σουίνγκ περασμένων δεκαετιών. Σε επίπεδο εκτέλεσης, προφανώς όταν πρόκειται για συμφωνική ορχήστρα επαγγελματιών και καταξιωμένους έμπειρους τζαζίστες, δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από την απόλυτη αρτιότητα όπως εν προκειμένω. Και επιπλέον με εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, ευφάνταστες προσθήκες και εντυπωσιακή ακρίβεια για ζωντανή εκτέλεση, δίνοντας την αίσθηση ότι ακούς cd υψηλής ευκρίνειας.
Πού έγινε το μεγάλο ατόπημα; Στο γεγονός ότι οι ζωντανές εκτελέσεις συνδυάστηκαν με ταυτόχρονη προβολή της ταινίας. Μια ατυχέστατη έμπνευση με μια σειρά από «παρατράγουδα». Διότι καταρχάς η προβολή στο συγκεκριμένο χώρο ήταν επιεικώς άθλια. Ακόμα και όσοι δεν είδαμε την ταινία, γνωρίζουμε ότι βασικό στοιχείο της γοητείας της ήταν τα έντονα, αισιόδοξα, παιχνιδιάρικα χρώματα, που εδώ… πήγαν περίπατο, παραχωρώντας τη θέση τους σε μουντές, σκοτεινές, θολές εικόνες, σχεδόν καταθλιπτικές! Κατά δεύτερον, παρακολουθώντας για μεγάλα διαστήματα κομμάτια της ταινίας με κανονικούς διαλόγους και τους μουσικούς άπραγους, αναρωτιόσουν αν πήγες να δεις / (ξανα)δεις την ταινία ή βρισκόσουν σε συναυλία… Κατά τρίτον, ακούγοντας την αυθεντική μουσική της, άλλοτε ηχογραφημένη κι άλλοτε ζωντανά παιγμένη, εισέπραττες μια σύγχυση πότε και πού παίζει τι…. Κατά τέταρτον, η ζωντανή εκτέλεση συνόδευε την τραγουδιστική ερμηνεία των ηθοποιών επί της οθόνης, σε μέρη που υποτίθεται θα ερμήνευαν χορωδοί ώστε να είναι ζωντανό το συνολικό αποτέλεσμα και όχι το μισό… η μουσική ζωντανή και το τραγούδι «κονσέρβα»…
Κατόπιν αυτών, τα ερωτήματα ήταν εύλογα: Όποιος είδε το διάσημο μιούζικαλ, γιατί να το ξαναδεί υπό αυτές της άθλιες συνθήκες θέασης; Όποιος δεν το είδε, γιατί να εισπράξει μια κάκιστη εκδοχή του και τι μπορούσε άραγε να καταλάβει από τα αποσπασματικά μέρη; Τί νόημα είχε και τι προσέφερε στο καλλιτεχνικό/ μουσικό αποτέλεσμα η τόσο μεγάλη έκταση προβολής- ακόμα κι αν ήταν αξιοπρεπής, και η μοιραία σύγχυση μεταξύ ζωντανής και ηχογραφημένης μουσικής; Διότι το μόνο που «προσέφερε» όλο αυτό ήταν κούραση και πλήξη. Κούραση να παρακολουθείς μια ταινία σκοτεινή (μιλώντας για το La La Land!) χωρίς συνοχή και να διαβάζεις υπότιτλους με σκόρπια νοήματα και μάτια να τσούζουν… και πλήξη από το παντελώς ανέμπνευστο και θαρρείς προχειροφτιαγμένο εγχείρημα, με επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα επιπλέον, έστω και άρτια εκτελεσμένα. Που βέβαια αν περιορίζονταν σε αυτά διανθίζοντάς τα με ζωντανές φωνές, επιλεγμένες ωραίες εικόνες της ταινίας και ίσως δύο χορευτές, όλα θα ήταν διαφορετικά και άκρως ενδιαφέροντα… Και βέβαια θα άξιζαν το πανάκριβο εισιτήριο.
Διότι τώρα, σίγουρα κάποιοι έκλαψαν τα πολύτιμα ευρώ τους, αν κρίνουμε από σκόρπια σχόλια στον αέρα, αρκετές σκυθρωπές όψεις και ακόμα πιο αρκετές αποχωρήσεις στο διάλειμμα, πέρα από κάποιες μεμονωμένες από τα θεωρεία τουλάχιστον, στο πρώτο μισάωρο. Γιατί όταν σου υπόσχονται ορχήστρα 100 ατόμων και βλέπεις 50, συνοδεία χορωδίας και βλέπεις τον… κανέναν, και αντί αυτών αναγκάζεσαι να δεις ή ξαναδείς μια απαράδεκτη εκδοχή ταινίας που αγάπησες, το λες και κοροϊδία! Από κάποιους που θέλησαν απλά να εντυπωσιάσουν με παραπλανητικά δεδομένα, προκειμένου να εισπράξουν μπόλικο χρήμα, δυσανάλογο για την ποιότητα που προσέφεραν. Και μοιραία αναλογίζεσαι τί τύχη θα είχε αυτό το ατυχές εγχείρημα με την προβολή, στο χάος του Sports Arena… Οπότε κρατάμε ως μόνη παρηγοριά τις εξαιρετικές επιδόσεις της έστω λειψής συμφωνικής, που γλύκαναν τουλάχιστον τα αυτιά μας με νοσταλγικούς τζαζ ήχους και όσον αφορά στο σύνολο, καταλήγουμε ότι δυστυχώς «άνθρακες ο ακριβοπληρωμένος και πολλά υποσχόμενος θησαυρός»…
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Μουσικομανία #ΑκούσαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΜέγαροΜουσικήςΘεσσαλονίκης #lLaLaLandInConcert
Φωτογραφικό υλικό
