Κατά λάθος βρεθήκαμε στην πλατεία Αριστοτέλους, εκείνο το βράδυ του Σεπτεμβρίου, ήμερα χωρίς ποδήλατο την λεγανε….
Δεν είδαμε κόσμο και «μπήκαμε», αλλά ακούγαμε από μακριά ωραιους ήχους και φωνές που μας τραβούσαν κοντά τους. Δεν ήθελα πολύ να φτάσω μπροστά τους στη σκηνή και να μη καταλάβω πως πέρασε μια ώρα να τους χαζεύω και να καραγουστάρω τα τραγούδια τους, το πάθος τους, την σκηνική τους παρουσία και φυσικά την ενέργεια τους.
Πιστέψτε με πρώτη φορά τους άκουγα, πρώτη φορά τους έβλεπα. Δεν τους ήξερα καν. Μετά από εκεί, δηλώνω φαν και κολλημένος μαζί τους.
Για τα «ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ», μιλώ.
Φωτογραφικό υλικό
