Πήγε, είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα η Σοφία Τσιρογιάννη
“Νομίζατε ότι ήρθατε σε μια κανονική συναυλία της ΙΜΑΝΥ, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα τελετουργικό θεραπείας” είπε στο Αθηναϊκό κοινό η IMANY προς το τέλος της συναυλίας της, το βράδυ της Τετάρτης 25/10 στο Christmas Theater. “Απλά κανείς δεν σας το είπε, γιατί αλλιώς δεν θα ερχόσασταν!”
Ας πάμε όμως στην αρχή της βραδιάς. Χωρίς καθυστέρηση, στις 9 το βράδυ, η παράσταση αρχίζει στο σκοτάδι. Η σαγηνευτική φωνή της IMANY ηχεί στο χώρο, χωρίς συνοδεία μουσικής. Όταν τα φώτα σιγά-σιγά ανοίγουν, αποκαλύπτουν μια φιγούρα ντυμένη στα λευκά. Το κεφάλι της είναι καλυμμένο με κουκούλα κι ένα πέπλο πέφτει στο πρόσωπό της. Κατευθύνεται προς το θρόνο στη μέση της σκηνής. Δίπλα στον θρόνο είναι καθισμένοι οι συνοδοιπόροι του μουσικού αυτού ταξιδιού, οι 8 τσελίστες. ” I call your name, in vain, I feel your pain” μάς τραγουδά η Γαλλίδα – με καταγωγή από τα νησιά Κομόρες – ερμηνεύτρια.
Η ΙΜΑΝΥ γεννήθηκε το 1979, κοντά στη Μασσαλία της Γαλλίας. Ήθελε από πολύ μικρή να γίνει τραγουδίστρια, αλλά δεν είχε την υποστήριξη του πατέρα της. Κυνηγώντας μόνη το όνειρο της, κατέληξε να ασκεί ένα σωρό άλλα επαγγέλματα, με κύριο την καριέρα στον αθλητισμό. “Είχα πολλές ζωές” είπε στο αθηναϊκό κοινό “όλες ήταν μόνο για επιβίωση. Όμως συνειδητοποίησα ότι τη ζωή πρέπει να τη ζεις”. Έτσι ξεκίνησε το τραγούδι το 2008 και μέχρι το καλοκαίρι του 2011 είχε κυκλοφορήσει τον πρώτο της αγγλικό δίσκο «The Shape of a Broken Heart».
Η παράσταση «Voodoo Cello», βασίζεται στη διασκευή κομματιών άλλων ερμηνευτών (τα λεγόμενα covers) από την IMANY, με τη συνοδεία 8 τσέλο. Μετά από μία περίοδο αποχής απ’ το τραγούδι, όταν πια το όνειρο είχε αρχίσει να μοιάζει με εφιάλτη λόγω της συνεχούς κούρασης, αποφάσισε να επιστρέψει στη μουσική μ’ αυτόν τον τρόπο, πεπεισμένη ότι είναι ο μόνος που θα την “αναστήσει”, όπως είπε και η ίδια. “Και έτσι γύρισα μ’ αυτό το project, και με έφερε πίσω στη ζωή”.
Ακούμε τις πρώτες δυο διασκευές με την IMANY να έχει το πρόσωπο της καλυμμένο και την παρέα των μουσικών καθισμένη στις θέσεις τους. Όμως αυτή η σκηνή δεν θα διαρκέσει πολύ! Τρίτο τραγούδι, το εμβληματικό «Take Me to Church» του Hozier, κι η κουκούλα κατεβαίνει και βλέπουμε, επιτέλους, το πανέμορφο πρόσωπο της τραγουδίστριας. Από αυτό το σημείο και μετά η ερμηνεύτρια δεν θα ξανακαθίσει στον θρόνο της για όλη τη διάρκεια του σόου. Όμως δεν θα σηκωθεί μόνο εκείνη, αλλά και η συνοδεία της!
Για να βρει τους κατάλληλους μουσικούς, η IMANY πέρασε οντισιόν πάνω από 80 καλλιτέχνες, μέχρι που κατέληξε στους 8 τσελίστες , που θα κατάφερναν να φέρουν το όραμά της στη ζωή. Πραγματικά με εξέπληξε η …«χημεία» τους και ήμουν σίγουρη πως οι 8 ήταν ήδη σχήμα. Φυσικά η δεξιοτεχνία τους ήταν απαράμιλλη. “Όταν τους συνάντησα είπα: ‘είστε πολύ καλοί, τι θα γίνει όμως αν σας πάρω τις καρέκλες;” λέει η IMANY. Και ναι ! Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης οι 8 υπέροχοι μουσικοί σηκώνουν τα όργανα τους στα χέρια, χορεύουν και δημιουργούν σχηματισμούς με την πρωταγωνίστρια της βραδιάς, ανατρέποντας τα δεδομένα ενός συνηθισμένου μουσικού σχήματος. Η ιδιαίτερη σκηνική τους παρουσία με τα τσέλο προσθέτει σημαντικά στο οπτικό μέρος της παράστασης.
Η βραδιά συνεχίζεται με τους υπερταλαντούχους μουσικούς και τη μοναδική IMANY στη σκηνή να δίνουν μια εντελώς διαφορετική πνοή στα τραγούδια που διασκευάζουν. Ακούσαμε το «A Team» του Ed Sheeran, το «Believer» των Imagine Dragons, το «All The things She Said» των t.A.T.u. κι άλλα πολλά. Κατάφεραν να κάνουν ακόμα και τραγούδια όπως το «Like a Prayer» της Madona, να ακούγονται σαν soundtrack επικής ταινίας φαντασίας.
Το ζενίθ της βραδιάς ήταν η διασκευή του «Creep» των Radiohead και την ευρηματική σκηνοθεσία με τις σκιές. Με τεχνάσματα φωτός και μελετημένη χορογραφία, οι σκιές των καλλιτεχνών αποτυπώνονται στα πανιά που είναι κρεμασμένα πίσω τους, προσδίδοντας μία μεγαλοπρεπή αίσθηση σε ένα – κατά τα άλλα – απλό σκηνικό.
Όσο η ώρα περνά τόσο πιο πολύ … «ζεσταίνεται» το κλίμα στο Christmas Theater. Η IMANY χορεύει ολοένα και περισσότερο, με κινήσεις απαλές σαν νερό. Αστειεύται με τους μουσικούς και σε κάθε τραγούδι γίνεται όλο και πιο χαλαρή. Το ίδιο και το κοινό. Ο αρχικός ενθουσιασμός σταδιακά μεγάλωνει, τα χειροκροτήματα και οι ζητωκραυγές μετά το πέρας κάθε τραγουδιού δυναμώνουν και δειλά δειλά αρχίζουν κι οι πρώτοι χοροί από το κοινό.
Αποκορύφωμα, φυσικά, ήταν το πασίγνωστο στη χώρα μας, δικό της πλέον τραγούδι «You Will Never Know». Το κοινό έχει σηκωθεί όρθιο και τραγουδά, χτυπάει παλαμάκια και χορεύει μαζί με την τραγουδίστρια χαρίζοντας της σίγουρα μια πολύ όμορφη στιγμή, αφού η χώρα μας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καριέρα της. «Όλα ξεκίνησαν εδώ» λέει κι η ίδια, γιατί η Ελλάδα τής χάρισε το πρώτο “νούμερο 1″ – στα charts- τραγούδι της.
” Ήθελα να πω την ιστορία μιας ιέρειας” , εξήγησε στο τέλος, “που ξεκινά στο σκοτάδι και ανοίγεται στον κόσμο και στο φως”. Για την ΙΜΑΝΥ η ιστορία ενός ανθρώπου μπορεί να γίνει καθολική και συμβολική για όλους. Το νόημα που ήθελε να μοιραστεί με αυτή την ιστορία είναι πως για να προχωρήσει κανείς στη ζωή και στο φως, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει το “σκοτάδι” και τις δυσκολίες της ζωής.
Στο τέλος, αφού ευχαρίστησε το κοινό που…άφησε το netflix και ήρθε να ακούσει ζωντανή μουσική, μας παρότρυνε όταν πάμε σπίτι να κάνουμε το ίδιο που έκανε κι αυτή στους μουσικούς της. Να αφήσουμε δηλαδή την καρέκλα, σύμβολο για όσα μας προβληματίζουν και μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε στη ζωή, και να αρχίσουμε να ζούμε, όχι απλά να επιβιώνουμε. “Νομίζατε ότι ήρθατε σε μια κανονική συναυλία της ΙΜΑΝΥ…” είπε αφού μοιράστηκε με το κοινό όλη τη φιλοσοφία της για τη ζωή “…ξέρετε κάτι; Τώρα, πλέον έχετε θεραπευτεί!”.
Η ΙΜΑΝΥ κι οι μουσικοί της κατάφεραν μέσα σε μια νύχτα να συνεπάρουν, να μαγέψουν και να θεραπεύσουν το αθηναϊκό κοινό σε μια παράσταση, που σίγουρα θα ζει στο πίσω μέρος του μυαλού μας μέχρι να μπορέσουμε να ξανανταμώσουμε με τη μοναδική ερμηνεύτρια.
