Πήγε, είδε και σχολιάζει η Μαρία Γρηγοριάδου.
Πρόκειται για μια παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που παρουσιάστηκε στο θέατρο Ολύμπια το 2014 και ανέβηκε ξανά σε μια νέα παραγωγή του ΜΜΘ με τους ίδιους συντελεστές της ΕΛΣ αλλά σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και τη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης γεμίζοντας με μουσική, βάλς και χρώματα για τέσσερις βραδιές την αίθουσα Φίλων Μουσικής, του Μεγάρου Μουσικής.
Η Νυχτερίδα (1874) είναι μια από τις σημαντικότερες οπερέτες παγκοσμίως και εξελίσσεται σε τρεις πράξεις. Από την αρχή έγινε ιδιαίτερα αγαπητή στο κοινό καθώς η οπερέτα είναι ένα προσφιλές είδος ελαφριάς όπερας, η οποία συνδυάζει πρόζα, μουσική, χορό και τραγούδι ενώ ασχολείται με κωμικά, σατιρικά ή ρομαντικά έργα. Όπως τόνισε στην αρχή ο μαέστρος Μιχάλης Οικονόμου, η Ελλάδα έχει μια στενή σχέση με το είδος καθώς η οπερέτα άνθησε στη χώρα μας το διάστημα 1910-1940.
Η παράσταση ξεκίνησε στη ώρα της. Η ορχήστρα παίρνει τη θέση της και ο μαέστρος ζητά από το κοινό να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του γιατί αυτός είναι και ο σκοπός της οπερέτας. Η αυλαία ανοίγει και αμέσως αντικρίζουμε ένα επιβλητικό σκηνικό μιας βεράντας και δυο αστροναύτες, με τέλεια κίνηση να προσπαθούν να περπατήσουν σε πεδίο χωρίς βαρύτητα, στοιχείο που παραπέμπει στη NASA και τη Ρωσία.
.
.
Η πρώτη σκηνή ξεκινά με χορό που κάθε άλλο παρά βαλς του Σράους ήταν, αφού άνθρωποι με ντύσιμο της δεκαετίας του ’60 και του ’70 χόρευαν με κινήσεις σέικ. Στην αρχή εμφανίζεται η εύθυμη και γλυκύτατη καμαριέρα, η Αντέλα και προσπαθεί να πείσει την κυρία της με διάφορες δικαιολογίες ώστε να πάρει ρεπό. Ξαφνικά έρχεται ο καταδικασμένος κύριος Γκάμπριελ φον Αϊζενστάιν, ο οποίος προσπαθεί να πάρει απόφαση ότι πρέπει να πάει να παραδοθεί και να εκτελέσει την ποινή φυλάκισής του, για οκτώ ημέρες. Κι ενώ οι δυο σύζυγοι, δε θέλουν να αποχωριστούν, ο φίλος του Αϊζενστάιν, Δρ Φάλκε, έρχεται και του προτείνει ένα σχέδιο που θα τον βοηθήσει να ξεφύγει για λίγο από την ποινή και να διασκεδάσει. Καθώς οι δυο άντρες φεύγουν οργανώνοντας το σχέδιό τους, ο καθένας για το σκοπό του, ο μυστηριώδης τροβαδούρος και θαυμαστής τη Ροζαλίντα, Άλφρεντ, παρουσιάζεται για να διεκδικήσει την αγαπημένη του αγνοώντας ότι η αστυνομία θα τον μπερδέψει με τον Αϊζενστάιν και θα τον συλλάβει στη θέση του.
.
.
Κι ενώ όλα αυτά συνέβαιναν στην οικία Αϊζενστάιν, έρχεται η δεύτερη πράξη, με το εντυπωσιακό σκηνικό του χορού του πρίγκιπα Ορλόφσκι, ο οποίος έμοιαζε με Σοβιετικό πρέσβη, και η ώρα της «εκδίκησης» του Φάλκε πλησιάζει. Στόχος του χορού ήταν μια δοκιμασία που έβαλε ο Ορλόφσκι στους καλεσμένους του, ώστε να τον κάνουν να γελάσει. Ο Δρ Φάλκε αναλαμβάνει να διασκεδάσει τον πρίγκιπα, ικανοποιώντας κι εκείνος τον εγωισμό του. Η Αντέλα έχει πάει κρυφά στο χορό με ρούχα της κυρίας της, μια άμεση αναφορά στον ελληνικό κινηματογράφο και στη γνωστή ταινία «Μια κυρία στα μπουζούκια», και προσπαθεί να φερθεί αντάξια στην υψηλή κοινωνία. Ο καταδικασμένος Αϊζενστάιν καταφτάνει ως υποτιθέμενος πρέσβης, ο διοικητής των φυλακών έρχεται με ψευδώνυμο ανάμεσα στους καλεσμένους με προτροπή του Φάλκε και τελικά μια μυστηριώδης γυναίκα εμφανίζεται και δε θέλει να αποκαλύψει το πρόσωπό της. Ο Αϊζενστάιν τυφλώνεται από τα κάλλη της, μεθυσμένος από τη σαμπάνια δεν αναγνωρίζει ότι είναι η γυναίκα του κι έτσι ξεκινά ένα συζυγικό παιχνίδι ζήλιας. Φυσικά ο Δρ Φάλκε βρίσκεται στη πιο ευνοϊκή θέση καθώς το σχέδιό του πραγματοποιείται και καταφέρνει να γελάσει και ο πρίγκιπας.
.
.
Ώσπου στο τέλος εισβάλλουν τα σώματα ασφαλείας και συλλαμβάνουν όλους του προσκεκλημένους για να έρθει η τρίτη και τελευταία πράξη και να αποκαλυφθούν όλα. Η μυστηριώδης κυρία ήταν η Ροζαλίντα η οποία έτοιμη να διώξει τον άντρα της για το ατόπημά του έρχεται στη θέση της απολογούμενης για το ποιος είναι αυτός που μπήκε στη θέση του Αϊζενστάιν στη φυλακή κι έτσι αρχίζει ένας μουσικός καβγάς των συζύγων. Όλοι προσπαθούν να καλυφτούν για το τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ αποδίδοντας όλες τις πράξεις τους στην οινοποσία και τη σαμπάνια κι έτσι καταφέρνουν να γλιτώσουν τις ποινές τους. Ταυτόχρονα ο Φάλκε έχει πάρει την εκδίκησή του για εκείνη τη βραδιά που ο φίλος του τον άφησε μεθυσμένο να γυρνάει στους δρόμους ντυμένος νυχτερίδα.
.
.
Η «Νυχτερίδα» της ΕΛΣ ήταν μια ευχάριστη παράσταση που μας έκανε να γελάσουμε και να την αισθανθούμε πιο οικεία. Οι αναφορές στο ψυχροπολεμικό κλίμα της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης, η σύγκριση των οπερετικών ρόλων με ήρωες βγαλμένους από τον ελληνικό κινηματογράφο αλλά και η σύγχρονη σκηνοθεσία έκανε το έργο προσιτό σε όλες τις ηλικίες. Συνδύαζε την κωμικότητα των ρόλων με τη σατιρική διάθεση των ιστορικών γεγονότων που ήθελε να παρουσιάσει, όπως το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Φυσικά μέσα από όλη αυτή τη ματιά γίνεται φανερή η διαχρονικότητα του έργου του Στράους αφού μπορούσε εύκολα να προσαρμοστεί στο ελληνικό και παγκόσμιο γίγνεσθαι στο τέλος του 20ου αιώνα.
.
Όλο το καστ της Εθνική Λυρικής Σκηνής ήταν εξαιρετικό ενώ η Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης ανταποκρίθηκε με επαγγελματισμό και αρτιότητα στις ανάγκες του έργου. Η σκηνοθεσία και τα σκηνικά ήταν πρωτότυπα και εντυπωσιακά δίνοντας ζωντάνια στο έργο. Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης με τους εξαιρετικούς μουσικούς της γέμισε με μελωδίες και γνωστά βαλς την αίθουσα του Μεγάρου και κατάφερε να ταξιδέψει το κοινό σε μια άλλη εποχή, η οποία τελικά δεν ήταν και τόσο μακρινή.
Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ήταν τα δυο διαλείμματα 20 λεπτών τα οποία μεγάλωσαν τη διάρκεια του έργου και κούρασαν το κοινό.
.
.
Συμπερασματικά η Νυχτερίδα ήταν μια ελληνική παραγωγή με την οποία είδαμε τις δυνατότητες που μπορεί να έχει η χώρα μας στα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα ενώ η συμμετοχή της ΚΟΘ και της Μικτής Χορωδίας Θεσσαλονίκης απέδειξε ότι η Θεσσαλονίκη όχι μόνο έχει ανάγκη αλλά και μπορεί να υποστηρίξει τέτοιες μεγάλες και ποιοτικές παραγωγές.
.
-Φωτογραφίες ΜΜΘ
.
-Πληροφορίες για τη παράσταση εδώ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
