Πήγε, είδε, άκουσε και σχολιάζει η Ρένα Καλπάκη…
.
Ο Σωκράτης ήταν ένα από τα λίγα, μεγάλα πάθη της ζωής μου. Όπως όλα τα πάθη, σταδιακά έσβησε. Το έζησα όταν ο Σωκράτης μεγαλούργησε καλλιτεχνικά, κόντρα σε όσους μου έλεγαν «μα καλά, αυτόν θα πας ν’ακούσεις, πώς διασκεδάζεις;». Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε κι ευτυχώς η νέα γενιά συνεχίζει, καταλαβαίνοντας ότι η συναυλία του Μάλαμα είναι μια εμπειρία βιωματική…
Σάββατο βράδυ στο Fix Factory κι η προειδοποίηση για «έκτακτες μουσικές συνθήκες» έχει έρθει από νωρίς. Η πρώτη από τις 4 εμφανίσεις του Σωκράτη Μάλαμα είναι sold out και δεν πέφτει καρφίτσα! Και τι θέλω εγώ ανάμεσα στα 20χρονα που αποτελούν τη σημερινή «καυτή κερκίδα» του; Σίγουρα όχι για να αναβιώσει το παλιό πάθος, αλλά να δω εκατέρωθεν «τι έχει μείνει απ’τη φωτιά», όπως λέει κι ένας συνάδερφός του…
Είναι και αυτή η μπάσα του φωνή, με τόνο σίγουρο και στιβαρό που δεν μπορείς να ξεχάσεις και να αντισταθείς. Αυτή η ίδια φωνή υπάρχει ακόμη και σήμερα, που από τις πρώτες νότες λες «παραδίνομαι». Εκεί όμως που θα συμπλήρωνες και το «άνευ όρων» ήταν όταν έβγαζε το πάθος του στην ερμηνεία, την τρέλα του, που με τους γνωστούς Μαλαμο-αλαλαγμούς ταυτιζόσουν με στίχους όπως «στην κολυμβήθρα ρίξανε νερό αλκοολούχο». Ε, αυτό δεν υπάρχει πια…
Γιατί κι εδώ μιλάμε για σχέσεις πάθους. Πώς μπορεί κάποιος να ερμηνεύει τα ίδια τραγούδια με την ίδια ζέση μετά από δεκαετίες; Όλα θέλουν την ανανέωσή τους και από τη στιγμή που το κύριο ρεπερτόριό σου ακόμη χρονολογείται πάνω κάτω κοντά στα ‘00s, προφανώς το έχεις «ξεπεράσει». Και προφανώς να σε έχουν ξεπεράσει πολλοί από τους παλιούς «Σωκρατικούς», αλλά η γενιά των ‘00s προς ευχάριστη έκπληξή μου, έδινε κάτι περισσότερο από ένα βροντερό παρόν! Όλο το πατάρι του Fix αποτελούσε μία τεράστια χορωδία που τσιροκοπούσε με την αδεξιότητα της ηλικίας αυτής. Ανανεωμένο κοινό, λοιπόν, όχι ρεπερτόριο.
Πόσο εύκολο είναι βέβαια να γράψεις στίχους πιο διαχρονικούς, τόσο προσωπικούς όσο και λογοτεχνικούς, όπως αυτοί των τραγουδιών στα δύο άλμπουμ «Ο Φύλακας και ο Βασιλιάς» και «Ένα» (2000, 2002 αντίστοιχα) τα οποία κάλυψαν αναλογικά το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος, όπως κι άλλα από τα ‘90s. Και μεταξύ μας, εκείνη η διασκευή του «Πριγκηπέσα» από τον Βασίλη Καρρά πριν χρόνια, μπορεί να μας είχε ξινίσει τα μούτρα εμάς τους φαν, αλλά έτσι έγινε πιο mainstream ο Σωκράτης, ακόμη κι αν κάποιοι ταύτιζαν το τραγούδι με τον Καρρά.
Καλώς ή κακώς τη «φωτιά» τη βρήκα. Καλώς ή κακώς ακόμη μ’αγγίζουν στίχοι –για διαφορετικούς λόγους από τα 20χρονα προφανώς(?)- όπως «αυτοί που δραπετεύουν, έμαθαν τι γυρεύουν, οι άλλοι που ελπίζουν μάτια μου, τρώνε καιρό και βρίζουν». Ακόμη δακρύζω με το «Μισός ψυχή μισός κορμί, κι η πείνα μου θηρίο, μισή ζωή σπατάλησα, να ζήσουν και τα δύο». Αλλά «άμα δε λιώσουμε μαζί, Σωκράτη, πώς θες να γίνουμε ένα»; Ίσως πλέον το ζητούμενο δεν είναι «να γίνουμε ένα», αλλά εντελώς βιοποριστικό. Γιατί όταν φεύγει το πάθος, διακρίνεις πιο καθαρά την πραγματικότητα…
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
