Είδε ο Γιώργος Μπαστουνάς και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Ο αέρας στη ΔΕΘ την Τρίτη βάρυνε με νοσταλγία και σεβασμό, καθώς η Θεσσαλονίκη φιλοξένησε μια ξεχωριστή μουσική βραδιά, αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη.
Με την Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» να ακουμπά το ύψος του ονόματος, η συναυλία ξεκίνησε με τον Άγγελο Θεοδωράκη, εγγονό του μεγάλου μας συνθέτη, ο οποίος πρόσθεσε μια προσωπική και συγκινησιακή νότα στο πρόγραμμα. Η ερμηνεία του, γεμάτη απλότητα και σεβασμό, μετέφερε τη γέφυρα ανάμεσα στις γενιές.
Στη συνέχεια, η Σοφία Παπάζογλου ανέβηκε στη σκηνή και μάγεψε με μια εκτέλεση γεμάτη ευαισθησία. Η φωνή της ζωντάνεψε στίχους και μελωδίες που έχουν γράψει ιστορία, προκαλώντας ρίγη στο κοινό. Ακολούθησε η Ρίτα Αντωνοπούλου, με εκφραστικότητα και πάθος που ανέδειξαν τη διαχρονικότητα των έργων του Θεοδωράκη, δίνοντας νέο φως σε τραγούδια που παραμένουν πάντα επίκαιρα.
Η βραδιά κορυφώθηκε με τον Δημήτρη Μπάση, ο οποίος ανέλαβε το κλείσιμο. Με τη χαρακτηριστική του δύναμη και τον ζεστό του ήχο, παρέσυρε το κοινό σε μια συλλογική εμπειρία. Δεν έμεινε απλώς σε ρόλο ερμηνευτή· έγινε συνοδοιπόρος του κοινού σε μια διαδρομή γεμάτη συγκίνηση, τραγούδι και μνήμη.
Η συναυλία ήταν μια πλήρης εμπειρία: μελωδίες που ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο, στίχοι που μιλούν για αγώνα, ελπίδα, έρωτα, ιδεώδη — και μια σκηνική παρουσία που σεβάστηκε το έργο του Θεοδωράκη, χωρίς υπερβολές.
Υπήρχαν στιγμές όπου η ένταση έπεφτε, οι μεταβάσεις ήταν πιο ήπιες από ό,τι θα ήθελαν κάποιοι που περιμένουν μια μεγάλη εκστατική κορύφωση, αλλά αυτό δεν μείωσε το βάθος της στιγμής. Η συναυλία απέδειξε ότι ακόμη και όταν δεν κυριαρχεί η φωνή της «εμβάθυνσης», η δύναμη της μουσικής και της συλλογικής μνήμης είναι αρκετή για να γεμίσει έναν χώρο, να ενώσει κόσμο με διαφορετικές ηλικίες και να ανανεώσει τη σύνδεση με το μεγάλο έργο.
Συνολικά, ήταν μια εκδήλωση που τίμησε με αξιοπρέπεια τον Μίκη Θεοδωράκη: μια υπενθύμιση πως η μουσική του έχει διαχρονική αξία, πως δεν είναι απλώς τραγούδια, αλλά κομμάτια της συλλογικής μας ταυτότητας. Η βραδιά κράτησε ιδανική ισορροπία ανάμεσα στην τιμή και το εορταστικό στοιχείο — αποδεικνύοντας με τον πιο άμεσο τρόπο πως το έργο του Θεοδωράκη εξακολουθεί να εμπνέει και να ενώνει
