Το μεγάλο φάουλ κάθε ψωνάρας είναι ότι προσπαθεί ντε και καλά να γράφει τραγούδια για τον πολύ τον κόσμο. Για ναυαγισμένους έρωτες, συνήθως με κάποια Μαρία (που στατιστικά θα πιάσει πολλούς), για χωρισμούς με ουίσκια (που θα αγγίξουν το λαϊκό αλκοολικό αίσθημα), για το προσφυγικό, την κρίση και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι του πολιτικού τραγουδιού. Και βλέπεις έναν μπόμπιρα 45 χρονών εντελώς στον κόσμο του, να γράφει για τον μπαμπά του, τη γειτονιά του και κάτι αδέσποτα στο Κολωνάκι… και να γεμίζει τα μαγαζιά περισσότερο απ’ όσο γέμισαν το Παρκ ντε Πρενς τα δεκαέξι τσιλικάκια του Νεϋμάρ τον περασμένο Αύγουστο.
Υπερβάλλω; Γιατί νομίζεις ότι αναγκάστηκα να χωθώ πίσω από τα μεγάφωνα για να μπορέσω να βγάλω τη φωτογραφία της παράστασης, και σε πρώτο πλάνο ξεχωρίζει το καλώδιο των ηχείων;
Για πάμε ανάγνωση.
Πίτα το κλαμπ του Μύλου κι ο έγκριτος ρεπόρτερ της Κουλτουρόσουπας κρεμασμένος στο κάγκελο σαν τον Ντέμη Νικολαΐδη για να ζήσει το ιβέντ εκ του σύνεγγυς. Ο καλλιτέχνης είχε όρεξη να στείλει το ρεπερτόριό του για γενικό ρεκτιφιέ, κι αντί για τη Μπόσα Νόβα, η βραδιά ανοίγει με το ψυχεδελικό α λα 8ball Χεντμπάνγκινγκ του Ησαΐα, και τον Σκύλο στο Κολωνάκι με φερετζέ, πασουμάκια και αϊλιλίλι ανατολίτικα πλήκτρα.
Ντάξει, λες. Ο Φοίβος έχει το ακαταλόγιστο. Δεν διαθέτει αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο, είναι ανίκανος να οργανώσει ακόμα και το βράσιμο ενός αυγού, είναι ένα παιδί που κάνει μόνο ό,τι του αρέσει, λέει αλήθειες αντί να επινοεί ψέματα (sic, Ιούλιος 2016 στο “Provocateur”), και δεν προσπαθεί να δείξει πνευματώδης στα κορίτσια. Αυτά τον ενώνουν με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και αυτά τον χωρίζουν από τον Ζακ Στεφάνου. Τα κεφάλια ρίχνουν πάντα δηλητήριο στο πηγάδι της έμπνευσης.
Έχει το ακαταλόγιστο.
Εντεκάμισι η ώρα κι ο συνάδελφος Νίκος δίπλα μου, αν και αγριοροκάκι, δείχνει να το διασκεδάζει. Πάμε παρακάτω.
Δώδεκα παρά…
Τζαζιές, μπλουζιές, ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια, χιπ χοπ, παιδικά τραγούδια, ισπανόφωνες παρωδίες. Τρέμε Νταλάρα, δηλαδή. Κι όλα έχουν μια αφήγηση να τα συνοδεύει. Πέντε λεπτά πρόλογος, πέντε λεπτά επίλογος, κάπου ανάμεσα τραγούδι. Γιατί παραξενεύομαι; Σεμνός, σεμνός, αλλά ο Φοίβος παραδοσιακά μιλάει περισσότερο απ’ ότι τραγουδάει. Εφτά δίσκοι σε τριάντα χρόνια δεν είναι μεγάλη παραγωγή, όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος σε μία από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις του.
Δε μας πειράζει. Τις ιστορίες του θα τις ζήλευε κι ο Χόρχε Μπουκάι. Όπως λέγαμε και στο άρθρο για τον Τζίμη Πανούση: Μια γλώσσα και 24 γράμματα φτάνουν για να πετύχεις ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Η ρίψη της ασπίδος…
Το παραδέχομαι, αφεντικό. Εγκατέλειψα την εκδήλωση πρόωρα. Συγγνώμη. Αλλά το έντεχνο πρέπει κάποτε να σταματήσει να γίνεται το Junior Music Stars της πραγματικής ζωής και η φάμπρικα διαφήμισης κάποιας στάρλετ. Όταν η αφίσα λέει Δεληβοριάς, θέλω να πάω να ακούσω Δεληβοριά. Όχι το χαμένο πείραμα διασταύρωσης της Έλλα Φιτζέραλντ με τη Ρένα Μόρφη, που κέρδισε το πέμπτο χρυσό εισιτήριο για το εργοστάσιο σοκολάτας και ανεβαίνει να πει από τη μια το Maybe Baby κι από την άλλη τη Μισιρλού, κι ό,τι έτυχε να πιάνει καλά στη φωνή. Δεν είμαι άξιος να κρίνω τα sidekick ονόματα των έντεχνων ερμηνευτών, δεν αξιολογώ τη Νεφέλη Φασούλη, ούτε αξιολόγησα ποτέ τη Μιρέλα Πάχου, τη Βίκυ Καρατζόγλου, τη Ρίτα Αντωνοπούλου, τη Μαρία Παπαγεωργίου, την Τάνια Κικίδη.
Μπορεί να είναι γλυκιές σαν τη μερέντα – ναι, αλλά εγώ παρήγγειλα χοιρινή στα κάρβουνα.
Η… γεύση της βραδιάς
Φεύγεις από τη συναυλία του Φοίβου παρέα με τον συνάδελφο Νίκο, και περπατάς την 26ης Οκτωβρίου προς το σπίτι, ακούγοντας μεθυσμένους γκαζιάρηδες βαλκάνιους να σε ρωτάνε γουέρ ιζ Βίλκα, και αντρογυναικείες φωνές από ύψος δεκαοχτάποντων να σου λένε καλησπέρα όμορφε. Και σκέφτεσαι:
Τελικά το παρελθόν μας είναι χρυσάφι.
Πόση ώρα κάνεις να διηγηθείς μια ιστορία από την κατασκήνωση, από τις πανελλαδικές, από την κοπάνα που έκανες στη γιορτή της 25ης Μαρτίου για να πας να παίξεις DOTA, με τον διευθυντή να έχει κλειδώσει τις πόρτες και να πρέπει να βγεις από το ξεχαρβαλωμένο κάγκελο πίσω από τις βρύσες; Τρία λεπτά; Τόσο κρατάει κι ένα τραγούδι. Κι αν καταφέρεις να σε ακούσουν με προσοχή τρεις συμφοιτητές σου για τρία λεπτά, γιατί να μη σε ακούσουν με προσοχή και τρεις χιλιάδες ξέμπαρκοι για τρία λεπτά; Νομίζεις ότι οι 55.000 followers του Φοίβου γνωρίζουν προσωπικά τη γυναίκα του Πατώκου; Νομίζεις ότι κάθονται να εφαρμόσουν εξισώσεις μηχανικής των στερεών για να δουν αν όντως σπάνε τα τζάμια με νεράντζια; Ή νομίζεις ότι ξέρουν πώς γράφεται η φράση ”Ειμαρμένη του Hangover”;
Διάλεξε μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος και πες την. Έτσι έκανα και με αυτό το άρθρο. Η συγγραφή του είχε ξεκινήσει πολύ διαφορετικά. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι σε «Αναλύοντας τον Φοίβο».
Άσε μας ρε Φασούλα.
Φωτογραφικό υλικό
