Κακό μεγάλο θα βρω να λες! Να ξέρεις πως αν Τον αρνηθείς, η επόμενη μελωδία που θ’ ακούς θα ‘ναι το Άνοιξε πέτρα.
Η διαγνωστική ομάδα
Για το τραγούδι-διάγνωση συνεργάστηκε δυνατή ομάδα. Τζένη Βάνου στα φωνητικά, στίχοι Δανάη Στρατηγοπούλου, μουσική Μίμης Πλέσσας.
Για την Τζένη Βάνου τι να πει κανείς; Αν υπήρχε Voice το ΄60, θα ‘πρεπε να σιγουρευτούν ότι οι καρέκλες των κόουτσεζ είναι καλά βιδωμένες. Για να μη γίνουν διαστημόπλοια απ’ το μανιώδες στριφογύρισμα στο άκουσμα τέτοιας φωνής. Αν πήγαινε στο X–Factor, θα τη διώχνανε. Γιατί θα ‘χε το όλα τα-γράμματα-της-αλφαβήτου-Factor και μερικά ακόμα. Αν πήγαινε στο Fame Story, θα ‘ταν η μοναδική που θ’ άξιζε το fame, end of story. Ακόμη και στο Big Brother να πήγαινε η γεννημένη Ευγενία Βραχνού, θα ξεχώριζε. Γιατί θα ήταν ο μπαμπάς όλων!
Για τη Δανάη Στρατηγοπούλου –άλλο, όχι απλά βαρύ… ασήκωτο όνομα της ερμηνευτικής- κρατάω εκτός απ’ τα υπέροχα και απλά λόγια που έγραψε (άρα διπλά υπέροχα), πως είχε το προσωνύμιο «Το αηδόνι του Αττίκ».
Για τον Μίμη Πλέσσα θα αναφέρω, ότι κατάφερε να κάνει ένα τραγούδι προορισμένο για ταινία (Φτωχαδάκια και Λεφτάδες, 1961), να ακουστεί σε 50 και βάλε διαφορετικές εκδοχές. Διασκευές, επανακτελέσεις ή μερικές φορές… σκέτο εκτελέσεις. Μα τα γένια της γιαγιάς μου, πού έχετε ακούσει τραγούδι για ταινία ν’ αποκτά τέτοια ζωή; Κι αυτό λέει όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς.
Το τραγούδι πρωτοείπε ο Κώστας Χατζής. Προτιμώ τις δυο εκδοχές της Βάνου –και την πιο αλεπουδιάρικη και τσαχπίνικη και την πιο τσαούσικη και ευθεία. Αλλά του Χατζή έχει μια ρομαντικότατη, ευαίσθητη παλικαριά, μια περήφανη αδυναμία, σαν να απλώνει την καρδιά του χαλάκι στα πόδια της καλής του, ένα πράμα. Μου θυμίζει ότι κι οι άντρες μπορούν να είναι εκτός από κουφιοκέφαλα, μονοδιάστατα μπαμπουνοειδή, ευάλωτοι κι αφοσιωμένοι στα σημαντικά/καταστροφικά της ζωής.
Και το συγκρότημά μου λατρεύει αυτό το τραγούδι. Θα μοιραζόμουν την επανεκτέλεσή (έμφαση στο β’ συνθετικό) μας, αν δεν ήμασταν σε φάση να ευχόμαστε ο ένας τον οδυνηρό θάνατο του άλλου. Άλλη φορά… Όχι να το παινευτώ, αλλά μας έχει καλέσει για live ο Σύλλογος Κωφών Μυρσινερού Δράμας και είμαι βέβαιος πως όταν μας δουν, αναντίρρητα θα μας προτείνουν και σε Συλλόγους Τυφλών τριγύρω περιοχών!
Έρωτά μου ανεπανάληπτε
Όχι κακό μεγάλο να βρω– κακό μεγάλο θα βρω, να λες! Με μαθηματική ακρίβεια και δικαιολογημένη βεβαιότητα να ξες πως αν Τον αρνηθείς, η επόμενη μελωδία που θα τυλίγει (δηλαδή ζουλάει) τη ζωή σου θα ‘ναι το Άνοιξε πέετρααα… Μπορεί ο Έρως να μην ανήκει στις θετικές επιστήμες, όπου τα πράγματα μετριούνται και αποδεικνύονται και καταρρίπτονται, όμως ανήκει στις αρνητικές. Κι αυτό είναι τρισχειρότερο. Γιατί σε στοιχειώνει, χωρίς να ξες το πώς και το γιατί, χωρίς να μπορείς να ορίσεις κάποια μέθοδο ή κλίμακα, να αντιλαμβάνεσαι τι μετράς, τι έμαθες ή ποιο το συμπέρασμα εν τέλει. Τα μαθήματα της ζωής, που αξίζει να μαθευτούν, δίνονται δια τη μεθόδου της ράβδου. Σ’ ένα Πανεπιστήμιο που ο καθένας ορκίζεται ότι βλέπει διαφορετικά, η ζωή είναι ένας πορνόγερος, ανισσόροπος πρύτανης, σαδιστής και διπολικός, που τόλμα να μιλήσεις εναντίον του και θα βρεθείς FDAU (face down, ass up) στο γραφείο του, να παρακαλάς μη σε διώξουν, παντοιοτρόπως. Άσε που ‘σαι σαν κουτάβι (απ’ το Τσέρνομπιλ)- δεν ξες πού γίνονται οι διαλέξεις, πότε, ποια στο κέρατο είναι η διδακτέα ύλη ή πώς θα γίνουν οι εξετάσεις… Μεταξύ μας– multiple choice θα ‘ναι. Με τις περισσότερες απαντήσεις να είναι Α) Σκύλα και Β) Χάρυβδη. Ε, ζωγραφίστε και το Γ) Έρωτας κι ό,τι γίνει…
.jpeg)
Οπότε καλά θα κάνει που θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου, αν Τον αρνηθείς. Και τι νομίζεις θα δούμε απ’ το ανοιγμένο σου κρανίο; Εικόνες Του, σκέψεις γι’ Αυτόν, όνειρα μ’ Αυτόν, ανασφάλειες, αναμνήσεις (πλαστές ή όχι, δεν έχει σημασία), σχέδια. Όλα αυτά τα μέλια αμφιβόλου παραγωγής, που κάνουν το στομάχι σου να χορεύει heavy metal κλακέτες σε ρυθμούς πεντοζάλης που ‘χει κάνει και κάνα δυο γραμμές χιόνι. Έτσι κι αλλιώς τον ουρανό τον χρησιμοποιείς σαν πανί πάνω στο οποίο σαν bat–signal αποτυπώνεται το πρόσωπό Του και μια παροδική αλλά καθόλου αξιολησμόνητη τσίρτα ευτυχίας.
Μεταξύ μας, για ποιον ουρανό και ήλιο κόπτεσαι; Αμφότερα έχουν αντικατασταθεί απ’ τα μάτια Του, το χαμόγελό Του. Όταν σηκώνεις τα δικά σου, είναι αυτά που βλέπεις– και κάπου στα παρασκήνια τσακώνονται τα υπόλοιπα αστέρια και πλανήτες, σαν παλαίμαχες σκυλούδες που κάποτε σφάζονταν στα μπούτια τους μπαρμπάδες αρχοντοχωριάτες. Ούτως ή άλλως τα ουράνια σώματα ωχριούν μπροστά σ’ αυτά των ερωτευμένων, you can @ me. Ν’ αρνηθείς Αυτόν σημαίνει να αρνηθείς τη πηγή των πιο ζωντανών χρωμάτων που ‘χεις νιώσει ποτέ. Κι επειδή είμαστε φύσει φιλοτομαριστές, αυτό είναι καταστροφικό για την ομοιόσταση άρα και αποφευκτέο. Το μαύρο δε σας πάει σε όλους, μην το ζορίζετε…
Θέλω κοντά σου να μένω
Πώς να σ’ αρνηθούν, καλέ, οι φίλοι; Για να σ’ αρνηθούν πρέπει να σε θυμούνται πρώτα… Κι αυτό είναι δύσκολο μιας και από τότε που γνώρισες το αμόρε, έχεις ρίξει όχι μαύρη πέτρα, μαύρα Μετέωρα ξωπίσω! Είναι έτοιμοι, οι καψεροί, να δηλώσουν την εξαφάνισή σου στο πλησιέστερο αστυνομάδικο- θα ζοριστούν βέβαια λίγο στην περιγραφή γιατί μετά βίας ανακαλούν το παρουσιαστικό σου. Θα συζητάνε μεταξύ τους «Την θυμάσαι τη φίλη μας την τάδε» και το όνομά σου δε θα βγάζει και πολλά αποτελέσματα αναζήτησης στο κεφάλι τους. Αλλά χαλάλι αν είναι καλοί φίλοι καταλαβαίνουν, ότι δε χαλάνε οι φιλίες για γκομενοδουλειές.
Τώρα όσον αφορά το χάδι, το χοντραίνεις. Γιατί χάδι δεν είναι μόνο το σωματικό, που είναι άγιο, βεβαίως βεβαίως βεβαίως. Χάδι είναι κι αλλά πολλά, που πολλά όρθια, ψυχολογικά παχύσαρκα, μονοκύτταρα παρωπιδολάγνα, αγνοούν: ν’ ακούς τ’ όνομά σου απ’ το στόμα Του και να σου φαίνεται το πιο μελωδικό πράγμα του κόσμου, να ένα. Να σε κοιτάει χωρίς λόγο ή χειρότερα να ψάχνει αφορμή να το κάνει, ακόμη ένα. Να σου ‘χει δώσει τα αντικλείδια το μυαλού Του και να σου ζητάει ν’ αγνοείς τις ώρες κοινής ησυχίας, επίσης. Απλώς μερικοί είναι τόσο εμετικά χοντρόπετσοι ή απλώς αηδιαστικά αδιάφοροι για τα παραπάνω, που το μοναδικό χάδι που δύνανται να αισθανθούν είναι η σφαλιάρα της τύχης που παίρνει πίσω όσα απλόχερα τους πέταξε χωρίς ποτέ ν’ αναγνωρίσουν. Κι αυτό το ενσταντανέ, όταν κάποιου καλομαθημένου επηρμένου, νάρκισσου του παίρνουν το μαγικό χαλί κάτω απ’ τα πόδια, εμένα μ’ ηδονίζει βαθιά. Γιατί δεν έχει κοκκινίσει ποτέ για την τόση του ευτυχία, πόσο μάλλον δεν κράτησε στιγμής σιγή για τους απεγνωσμένους.
.png)
Τα χείλη είναι ούτως ή άλλως καταστροφείς κόσμων, επάξια ίσως της ατομικής βόμβας. Σίγουρα καταφέρνουν επιπτώσεις αντίστοιχές της. Οπότε πρέπει να προσέχουμε, όταν γυμνοί από άμυνες (όπως οφείλουμε) βλέπουμε δυο χείλη ν’ ανοίγουν και πλησιάζουμε. Γιατί μπορεί να ακουστούν λέξεις ξενόφερτες για το λεξιλόγιό μας, λέξεις που κανείς δε γινόταν να μας μάθει κι ίσως κάνουμε καιρό να χρησιμοποιήσουμε ξανά. Κι όσο τρομακτικά είναι αυτά που λένε, άλλο τόσο είναι αυτά που αφήνουν να εννοηθούν, αυτά που ίπτανται, έρπονται ή σκυφτά περιμένουν να ορμήξουν σε μια έκρυθμη και τζαζ μέταλ κατάσταση όσο ο έρωτας.
Αν ήταν η αγάπη αμαρτία
Οι λέξεις δεν είναι τίποτα άλλο από αδειανό πουκάμισο, που είναι και σε λάθος νούμερο και out of season. Και κάποιες λέξεις ακούγονται πραγματικά μόνο όταν τις πεις με την πιο σιγανή φωνή σου ή όταν τις ουρλιάξεις. Γι’ αυτό οι περισσότεροι που πάσχουμε από ανίατη συναισθηματική κώφωση και συστολή απέναντι στη ζωή είμαστε κουφοί και αυτές τις συχνότητες τις διαθέτουν οι γενναίοι και οι ηλίθιοι. Γιατί είπα δυο φορές το ίδιο: οι ηλίθιοι.
Αλλά ο βεβαιότερος θάνατος μάλλον είναι μια αποστειρωμένη έλλειψη εμπειρίας όπου κάθεσαι από μακριά χωρίς να ρισκάρεις τίποτα. Ακόμη κι ο πατημένος όρκος έχει μια τιμιότητα παραπάνω απ’ την αξιοπρεπέστερη παραίτηση γι’ αυτούς που θέλουν να μπλεχτούν στον ιστό της ζωής. Ακόμη και ο θάνατος και η σιωπηλή αναγνώριση ότι τα περασμένα δε θα γίνουν ποτέ ξεχασμένα, είναι μεθυστικά. Μιας κι έχουν υπάρξει περασμένα που δεν αξίζουν να μείνουν ξεχασμένα.
Στην τελική, σε κανένα αυτοσεβούμενο βιβλίο αυτοβοήθειας δε θα ‘λεγε να ερωτευτείτε ειλικρινά και ασύστολα. Γιατί τότε θα ‘ταν βιβλίο αυτοκαταστροφής. Συν του ό,τι μαθαίνεις είναι εκτός της εξεταστέας ύλης των καθωσπρέπει, σοβαρών και ώριμων ανθρώπων. Θα ‘ταν για συζητήσεις που δε τολμάς να κάνεις κι ακόμα και στην περίπτωση που ‘χεις κατεβάσει αρκετές νταμιτζάνες αλκοόλ, αυτή η περιπέτεια είναι μπάμπουσκα και προκύπτουν κι άλλα κι άλλα αναγνώσματα, εναλλακτικών ορθογραφιών και κανόνων, για κάτι που έχει τα σολαρίσματα και τις αρρυθμίες του και είναι δύσκολο να περιγραφεί χωρίς τις υπερβολές και τις ασυνέπειές του.
.jpg)
Το δίπολο Ή Αυτός ή κανένας μου αρέσει πάντως. Ή κι οι δυο σας ή κανείς, για να μην γίνει η άκρη της κλωστής αρχή του σκοινιού με το οποίο θα κρεμαστείς τελικά απ’ τα υπεραιωνόβια δέντρα των ανασφαλειών σου, που δεν αμελείς να ποτίζεις κάθε φορά που κάτι πάει στραβά. Γιατί όσο ηρωική η έξοδος, παραμένει έξοδος, μια απόβαση από ένα ταξίδι που ίσως να ‘χει κι άλλα ν’ ανακαλύψεις. Γιατί επιμένω να γράφω το ερωτικό αντικείμενο με κεφαλαία, μιας και είναι η μοναδική θεολογία που εμπιστεύομαι. Αν έχετε δει ερωτευμένο, και έχετε κατιτίς παραπάνω από κουκούτσι μυαλό θα καταλάβετε ποιον θεωρεί λυτρωτή του, το ερωτοδαρμένο ζωντανό. Αναρωτιέστε άραγε αν θα προτιμούσε να φιλάει σταυρό; Ή μήπως θα καιγόταν για κάτι άλλο; Αν πρέπει να φτιάχνουμε πλάνες για να ζούμε, γιατί ο κόσμος παραείναι ανθρωποειδής για να ζήσει κανείς με τους όρους του, ας ψεκαζόμαστε με τις πιο ευωδιαστές και χαζοχαρούμενες, αυτές που δεν έχουν τουλάχιστον τη βάρβαρη οσμή του καθημερινού ή την ανυπόφορη δυσωδία του βολικά συνηθισμένου.
Κι όπως οι ομορφιές δεν είναι δίκαια μοιρασμένες (πανάθεμά σε, Αττίκ), έτσι δεν είναι κι οι έρωτες. Όποιος λοιπόν τους σπαταλάει, τους ευτελίζει και δεν καταλαβαίνει το λαχείο που του ‘κατσε, βλέποντας απλώς ακατανόητους αριθμούς και σύμβολα, είναι ψεύτης, υποκριτής, μαζοχιστής, αντιπρόσωπος (της Βλακείας Α.Ε.) κι εκπρόσωπος (μια σχολής σκέψης πουλερικών)! Μου θυμίζει ένα ποίημα, τώρα που λέμε για ομορφιές, που πάει: ποιος να ‘ξερε τα μάτια σου, δεν έχουν λίγο βάθος, και μόνο αυτά που ‘χεις μπροστά, τιμάς κι αυτά από λάθος. Και καταλήγει: Μαρή, ποιος, τέλος, να ‘ξερε, τι άθλια κατάρα, να ‘χεις το πιο ωραίο κορμί, και στο μυαλό μαντάρα.
Νευρωτικός στοχαστής για τον έρωτα και τίποτα άλλο
-Οκ, η γη ανθίζει εκεί που θέλει. Πιο ωραία βλάστηση είναι όμως εκεί που ποτίζουν δύο με τα κορμιά τους και μ’ όσα δε λέγονται.
-Απ’ όλες τις νευρώσεις ή ψυχώσεις κι απ’ όλες τις ενοχλητικές ιώσεις ο έρωτας είναι η προτιμότερη κι ας έχεις τις ανάλογες κυρώσεις. Που είναι προφανώς, μελαγχολία που έρχεται με δόσεις, όταν ξες πως το ‘ζησες και δεν έμεινε τίποτα να δώσεις.
-Αν αυτό το τραγούδι, θεωρείται ως ένα απ’ τα «Ελαφρά» της εποχής, τρέμω στη σκέψη ποια ήταν τα «Βαριά»…
-Ο έρωτας είναι το Photoshop που μας έχει δώσει η φύση για να χρησιμοποιούμε πάνω στην πραγματικότητα.
Οι εικόνες προέρχονται απ’ τη νοστιμότερη σούπα όλων των εποχών Romeo + Juliet (1996).
