Ράδιο-Φωνίες
Εδώ κάτω στη Γη έχουμε 9 Απριλίου 2019, ώρα 04:20.
Έχουμε επιβιβαστεί στο «Κίτρινο Υποβρύχιο» της Σεμίνας Διγενή.
Όπως λέει η ίδια στο βιβλίο της, αυτό είναι «και ιπτάμενο και υποβρύχιο και χρονακάψουλα και αόρατο».
Κάτι σαν το Μετρό της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε ίσως να σκεφτεί κάποιος.
Μόνο που το «Κίτρινο Υποβρύχιο» έχει ήδη ξεκινήσει τα δρομολόγιά του!
Έχει πολλές χρωματιστές γραμμές. Έχει και μερικές ουράνιες και μεταφυσικές!
Όπως και η συγγραφέας του! Είναι τόσο γήινη όσο και αέρινη! Είναι ρεαλίστρια με την ονειροπόλα διάθεση να παραμονεύει πάντα στη γωνία! Είναι οικεία προσιτή αλλά ταυτόχρονα πλάσμα φερμένο από έναν γαλαξία μακρινό!
Αυτές οι αντιθέσεις στριμώχνονται και συνυπάρχουν χωρίς συνωστισμό, με τόση ευγένεια και καλοσύνη σε ένα και μόνο πρόσωπο που μοιραία το καθιστούν ανελέητα… γοητευτικό!
Γιατί… Σεμίνα είναι μόνο μία, άλλη σαν αυτήν δεν έχουμε! Κυρίες και κύριοι επιβιβαστείτε. Δεκαέξι φινιστρίνια από το «Κ ί τ ρ ι ν ο Υ π ο β ρ ύ χ ι ο». Δεκαέξι καρτίνια με καπετάνισσα την Σεμίνα Διγενή!
“Καμιά φορά, σαν σε όνειρο, βλέπω ένα κατακόκκινο πανό, ανάμεσα σε λευκά σεντόνια, που ανέμιζαν στην ταράτσα του σπιτιού στην Ακαδημίας Πλάτωνος. Γράφει: «Ανάγκασε τ’ άστρα να γυρίζουν γύρω σου». Προλαβαίνω ή μπα;”
“Μέσα και γύρω από το ιπτάμενο σπίτι όλα είναι εφικτά. Απλώς σκέφτομαι ότι θέλω να κάνω συνέντευξη στον Μαρξ, κι εκείνος εμφανίζεται μπροστά μου: Αξιότιμε Κάρολε, το χρήμα, λοιπόν, με γλιτώνει από τον κόπο να είμαι ανυπόληπτος;”
“Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου, πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου» τραγουδάει ο Φοίβος Δεληβοριάς στην εκπομπή μου. Όσοι μου λένε “φίλε, όπως είσαι μείνε”, είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό.”
“Η παρουσιάστρια εξελίσσεται σε εγχώρια ντίβα πρώτου μεγέθους. Με ταλαίπωρη ζωή όμως, βασανιστική. Χωρίς ανθρώπινες χαρές. Μια τηλεοπτική ζωή, γεμάτη κρίσεις πανικού, άγχη, απανωτές διαψεύσεις και διαταραγμένους έρωτες. Άξιζε τον κόπο;”
“Επειδή πάσχω από μακροχρόνια αφέλεια, άργησα πολύ να καταλάβω πως δεν υπάρχουν άνθρωποι πιο πικρόχολοι από αυτούς που είναι γλυκομίλητοι από συμφέρον. Και φυσικά, όσο πιο ευνοημένος, τόσο πιο Δήμος Σταρένιος ή Τασσώ Καββαδία γίνεσαι μετά.”
“Άντρες φαντάσματα. Ένας πήλινος στρατός αγοριών που με κοίταξε, με διεκδίκησε, με χώρισε, με πόνεσε, με ερωτεύτηκε, με πούλησε. 
“Η γραμματική χτυπάει καμπανάκια τρέλας. Διάλειμμα να πεθάνω και συνεχίζουμε μετά τις διαφημίσεις. Ποιος κυβερνά; ‘Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;”
“Αγαπημένε Ιησού, χαίρε. 
“Η μυρωδιά του καμένου παρελθόντος δημιουργεί προϋποθέσεις μιας χαλαρωτικής, σχεδόν θεραπευτικής, μαστούρας.”“Έπαιξα κι εγώ (εμπορικό) θέατρο στη δημοσιογραφία και στην τηλεόραση, αλλά ποτέ δεν τα ‘μπλεξα με τον θιασάρχη και ποτέ δεν ανταλλάξαμε «υπηρεσίες», πλην εκείνων του νομίμου συμβολαίου. Τώρα, παρατηρώ νέους κανόνες παντού.”
“Να βάλουμε λίγο τηλεόραση; Είναι ωραία στην τηλεόραση, επειδή όλα μοντάρονται. Ακόμα και τα «ζωντανά», στο χέρι σου είναι να τα φέρεις όλα σε λογαριασμό, όπως θες εσύ. Ενώ εδώ, τι να μοντάρεις; Τους λογαριασμούς, το δάνειο, τους χωρισμούς, τις συνταγές για φάρμακα;”“Γλυκά ίσον μια ζεστή αγκαλιά, με μυρωδιά σοκολάτας, αμυγδάλου, βανίλιας. Μια επιστροφή σε ένα μακρινό, μαγικό αίσθημα ασφάλειας. (Ή κάτι σαν αυτοκτονία; Αδιευκρίνιστο.” “Ημέρα ψέματος σήμερα. Πρώτη Απριλίου. Ο Μάριος Πλωρίτης κάποτε έγραφε: «Φτάνει να σκεφτούμε πόσο αγριότερη θα ήταν η ανθρώπινη ζούγκλα αν λέγαμε απερίφραστα την αλήθεια ο ένας στον άλλον, αν του πετούσαμε καταπρόσωπο την πραγματική γνώμη μας για το μυαλό, την εμφάνιση, την πολιτεία του. Είμαστε που είμαστε λύκοι ο ένας για τον άλλον, θα γινόμαστε πιράνχας και αλιγάτορες, θα αλληλοσφαζόμαστε.”
“Τα σκουπίδια είναι στη Βουλή και στα υπουργεία, εκεί αδειάζουν τα απορριμματοφόρα, από εκεί έρχεται η μπόχα. Τρώμε ακαθαρσίες κατά ριπάς, το συνηθίσαμε, κι αυτό το “συνηθίσαμε” είναι τραγικό.” “Το ότι είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, το θεωρώ επίτευγμα, δεδομένου ότι έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μέχρι σήμερα σ’ ένα φρενοκομείο και ενίοτε το έχω διευθύνει.”Σ.Δ. -Αποφάσισα να επιστρέψω εκεί απ’ όπου ξεκίνησα και κατέληξα πως μόνο μαζί με το ΚΚΕ, έχει αξία να αγωνιστώ για την ανατροπή όλων αυτών των δεινών που περνάμε και κυρίως για τη μισή ζωή που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.
“Αχ, βρε κίτρινο υποβρύχιο, πόσα ταξίδια… Ναι, ναι, και βέβαια θα τον σώσουμε τον κόσμο από τη μελαγχολία. Θα φέρουμε πίσω όλες τις χαμένες μουσικές.”
- “Αγαπημένη Σεμίνα… Σ’ αυτό το τόσο πλούσιο “soundtrack” της ζωής σου, θυμόμαστε και εμείς “την εποχή της όρεξης”, που όλα ήταν (ή μήπως φάνταζαν;) διαφορετικά. Έτσι απλά, για να μην ξεχνάμε πώς ήταν η ζωή χωρίς το δηλητήριο του φόβου…” (ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ)
- “Το βιβλίο της Σεμίνας είναι σαν χολλυγουντιανό τρέιλερ μιας ολόκληρης καριέρας και μιας πολύμορφης ζωής. Κατάφερε να τουιτάρει έναν ορυμαγδό αναμνήσεων, εμπειριών, κολασμένων και ακόλαστων στιγμών”. (ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ)
- “Πολλά από τα μυστικά της, που δεν ξέρει κανείς, είναι στις σελίδες αυτού του βιβλίου, όπου “δίνει μια δυνατή κλοτσιά σ’ όλες τις τρυφερές, ηδονοπαθείς σαχλαμάρες και στους νυσταλέους βηματισμούς”. (ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΧΑΓΙΑΣ)
- “Η Σεμίνα εισάγει ένα νέο είδος γραφής. Πυξίδες της στο απίθανο αυτό ταξίδι τραγούδια, ταινίες, παραστάσεις… μέσα στις σελίδες του συναντώνται όλες οι τέχνες. Έχω ερωτευτεί αυτό το βιβλίο”. (ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ)
- “Μια θαυμάσια παράξενη τοιχογραφία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, αλλά και των ημερών που διανύουμε, όμορφα ντεγκρανταρισμένη “με αγάπη και χωρίς κακία”. Το διάβασα με ταχύτητες σέβεντις, τότε που διαβάζαμε σχεδόν ένα βιβλίο την ημέρα”. (ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ)
- “Το βιβλίο αυτό αποτελεί και ένα πολύτιμο ημερολογιακό υλικό για σκηνοθέτες που θέλουν να συνομιλούν με την Ιστορία του πρόσφατου παρελθόντος μας. Ως θέατρο ντοκουμέντο, θα μπορούσε να αναδείξει τις αναζητήσεις και τα κεκτημένα μιας γενιάς”. (ΤΑΚΗΣ ΤΖΑΜΑΡΓΙΑΣ)
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Σεμίνα Διγενή στο πρώτο βιβλίο της γράφει για όλα αυτά για τα οποία δε μίλησε ποτέ. Ένα απρόβλεπτο και συναρπαστικό κείμενο. Μια σύνθεση μεταξύ μαρτυρίας, ρεπορτάζ και μυθοπλασίας. Ζωή και καριέρα γεμάτες εξερευνήσεις κι αταξίες.Επιβάτες του Κίτρινου υποβρυχίου δεν είναι μόνο οι θρυλικές προσωπικότητες της ελληνικής και διεθνούς πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής που συνάντησε η συγγραφέας, αλλά και τα μέλη μιας παράξενης -υπαρκτής- ελληνικής οικογένειας, οι πρωταγωνιστές αδιέξοδων ερώτων και οι υπαίτιοι τραυμάτων που δεν έκλεισαν ποτέ.Όλοι αυτοί, σε μια μαγική περιστροφική σκηνή, με ολοζώντανα τα παρασκήνια μιας ταραχώδους προσωπικής και δημοσιογραφικής διαδρομής, από το 1975 στις εφημερίδες κι από το 1982 στην τηλεόραση.Ένα ντοκουμέντο, το αφηγηματικό νήμα του οποίου ξετυλίγεται με το “Yellow Submarine” των Beatles. Τα τραγούδια και η μουσική όχι απλώς δίνουν τον τόνο της αφήγησης, αλλά και συμβάλλουν μ’ έναν πρωτότυπο τρόπο στην εξέλιξή της.
Το Κίτρινο υποβρύχιο της Σεμίνας μάς περιέχει όλους. Υπερβαίνει την αυτοβιογραφική καταγραφή και χαρτογραφεί το κλίμα και την ατμόσφαιρα της Ελλάδας από τη «χαμένη άνοιξη» της δεκαετίας του 1960 στα ευφορικά 80’s, στην ευμάρεια των 90’s, μέχρι τους δαιδάλους της καταιγιστικής εθνικής μας κρίσης.
