Στη σκηνή ένα πιάνο, ένα μπουζούκι κι ένα μαντολίνο. Μπορούν δύο όργανα στην ουσία, καθώς τα έγχορδα εναλλάσσονταν, να αποδώσουν ένα μουσικό μεγαλείο χιλιοειπωμένο μέσα στο χρόνια; Οι ερμηνευτές δύο κι αυτοί, με τον ένα μάλιστα να μην είναι καν τραγουδιστής… Μεγάλη η πρόκληση, αλλά ένας αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να «δοκιμάζει» συνεχώς τον εαυτό του και το κοινό μαζί. Όταν μάλιστα οι καλλιτέχνες ακούν στα ονόματα Μανώλης Μητσιάς και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η απάντηση του κοινού είναι όπως λέμε λαϊκά, challengeaccepted.
Κυριακή βράδυ στο θέατρο «Αριστοτέλειον», η πρώτη από τις δύο βραδιές που θα παιζόταν η παράσταση, «Ο Γκάτσος που αγάπησα». Είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις γεμάτα θέατρα, όπως απόψε, μόνο που έλειπε το πολύ (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων για το θέμα της ηλικίας) νεανικό κοινό. Οι δυο καλλιτέχνες εμφανίζονται στη σκηνή με καθυστέρηση και αφού περιγράφουν τους δεσμούς τους με την πόλη της Θεσσαλονίκης ξεκινά ένα συνεχόμενο κυριολεκτικά και μεταφορικά ποιητικό δίωρο.
Η περίπτωση του Μητσιά είναι από αυτές που δεν μπορείς να αποφύγεις τα κλισέ, αλλά χαίρεσαι που υπάρχουν ακόμη τέτοιες: διαχρονική αξία, σημείο αναφοράς της στόφας των σπουδαίων λαϊκών τραγουδιστών κτλ. Η φωνή του βγαίνει αβίαστα, αναλλοίωτη ακόμη από το χρόνο, φυσική σαν μια ανάσα. Κι έτσι ακριβώς σαν χάδι με τους στίχους του Γκάτσου ακουμπάει με τη χαρακτηριστική χροιά πάνω στα αυτιά και την ψυχή μας. Και φυσικά μπορώ να γίνω επιτέλους «ποιητική» χωρίς ενοχές σε μια τέτοια βραδιά βουτηγμένη στην ποίηση…
Κι αν νομίζετε ότι τα καλά νέα είναι ότι ο Μητσιάς ήταν αναμενόμενα εξαιρετικός, η περίπτωση της Καραμπέτη μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία αποκάλυψη. Οι περισσότεροι φαντάζομαι θα περιμέναμε να περιοριστεί στο ρόλο της απαγγελίας συνοδεύοντας τραγουδιστικά σε κάποια κομμάτια τον Μητσιά. Και όμως οι δυο τους μοιράστηκαν εξίσου τα τραγούδια, με την Καρυοφυλλιά να ερμηνεύει αξιοπρεπέστατα τον τραγουδιστικό της ρόλο. Ένας ηθοποιός βέβαια μαθαίνει να χρησιμοποιεί τις δυνατότητες του σώματός του στο έπακρο αποκτώντας αντίληψη του μουσικού οργάνου που φέρει μέσα του. Η ερμηνεία της όχι μόνο δεν ενόχλησε σε κανένα σημείο, αλλά μας συγκίνησε και μας συγκλόνισε με την θεατρικότητά της.
Οι δύο μουσικοί επίσης σε πρωταγωνιστικό ρόλο κι αυτοί, αφού έπρεπε μόνοι τους να δημιουργήσουν τη μουσική ατμόσφαιρα που θα πλαισίωνε τους ερμηνευτές με απόλυτα λιτό τρόπο. Τόσο λιτός που δεν ήξερες αν έπρεπε να ενοχληθείς κάποιες φορές στο πόσο «φτωχικό» ήταν το αποτέλεσμα ή να θαυμάσεις που δεν χρειάζονται «φτιασιδώματα» γιατί για να μιλήσει η ψυχή στην ψυχή πρέπει να είναι «γυμνή». Το κοινό βέβαια, πλήρως αφοσιωμένο σαν σε λειτουργία, σιγόνταρε σε πολλά τραγούδια ή θα χτυπούσε ρυθμικά παλαμάκια. Ακόμη κι όταν ο Μητσιάς προδόθηκε σε ένα μόνο τραγούδι το κρύωμά του βήχοντας, του έδινε κουράγιο να συνεχίσει.
Τι προσφέρει όμως άλλη μία παράσταση που παρουσιάζει το έργο σπουδαίων λογοτεχνών και μουσικών; Τονώνει το εθνικό αίσθημα, αποδεικνύει πώς με χαμηλό κόστος παραγωγής μπορείς να πετύχεις; Ερωτήματα, σκέψεις εκτός του καλλιτεχνικού αποτελέσματος… Στίχοι που ακούστηκαν όπως «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’αλλάξει ποτέ» και «Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια, του κόσμου το ποτάμι είναι θολό, μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια» αποτελούν σκέψεις της ίδιας ζωής. Σκέψεις που επικοινωνούν με το μέσα μας και αν αυτό εκλείψει, τότε τι νόημα έχει η ζωή;…
.
. .
.
Φωτογραφικό υλικό
