Βράδυ 16ης Μαρτίου στο Block33. Ένα λευκοντυμένο καστανομελαχρινάκι με ολόισια μαλλιά από διαφήμιση της Pantene, που δεν έχει δει της παπαρούνας τον ανθό ούτε σε φυτολόγιο της τετάρτης δημοτικού, μου έχει κρύψει τον ήλιο με νταλκαδιασμένα από τον ήχο της κρητικής λύρας φτερουγίσματα, που καταλήγουν στο τέλειο γαλλικό μανικιούρ.
/
Πάμε λίγο ανάγνωση, γιατί το ζήτημα “καίει”.
Θέλω να σας πω κάτι απλό αυτή την εβδομάδα, αλλά θα σας πάω Καλαμαριά μέσω Λαμίας.
Η πρώτη φορά που άκουσα ζωντανά τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη ήταν ένα βράδυ Γενάρη του 2006 στο Καφέ Αμερικέν, μία από τις πολλές μουσικές σκηνές που είχαμε ανατολικά, και που σήμερα έχουν γίνει Μικέλ, Bodybuilding stores ή απλώς “Ενοικιάζεται”. Κάποιος από το κοινό ζητούσε επίμονα “Την Τίγρη!”, το γνωστό σε όλους (;) τραγούδι του Ψαραντώνη. Ο Μίλτος είπε: “Δεν έχει δημοκρατία στη μουσική. Απόψε παίζω για την πάρτη μου”. Ο θαμώνας απάντησε “Παίξε την Τίγρη για την πάρτη σου!”. Ο καλλιτέχνης γέλασε και υποχώρησε – αλλά δεν θυμόταν τους στίχους.
Το σκηνικό “Δεν έχει δημοκρατία στη μουσική” επαναλήφθηκε παραλλαγμένο λίγα χρόνια αργότερα στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και ξανά μανά στις 14 Ιουλίου του 2011 σε συναυλία στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Και μια ακόμα προχτές.
Και πάντα υπάρχει λίγη αλήθεια στο “πλάκα κάνω”.
Με το μελαχρινάκι τι σχέση έχουν όλα αυτά;
/
Βιάζεσαι. Θα πάμε μέσω Λαμίας, είπαμε.
Βράδυ Παρασκευής 16/3/2018.
“Θα σας κάνω ένα τεστ γνώσης, να δούμε τι ξέρετε από τα παλιά” είναι οι πρώτες λέξεις του Μίλτου. Περιμένω κι εγώ καμιά παγκοσμίως άγνωστη Συβαρίτισσα, κι αυτός μου παίζει την Πηνελόπη. Σοβαρό τεστ. Παρακάτω. Της αγάπης την ουσία, τα (μισά) μπλουζ της άγριας νιότης, διάλειμμα για τσιγάρο και επιστροφή για να κλείσει το πρώτο ημίχρονο. So far, so good. Ναι αλλά το μικρό μπροστά μου εξακολουθεί να διονυσιάζεται, και εκνευρίζομαι. Πρώτον, διότι “χέρια ψηλά, κι όλα τα φτάνω”, μου έχει καταστρέψει τις μισές φωτογραφίες. Και δεύτερον, γιατί το μυξιάρικο ξέρει όλο το πρώιμο πασχαλιδικό ρεπερτόριο απ’ έξω. Και τώρα για να ισοφαρίσω τα εκτός έδρας γκολ είμαι υποχρεωμένος να μάθω κι εγώ Λάνα ντελ Ρέυ και Μπρούνο Μαρς.
Δεύτερο ημίχρονο
Προς τιμήν της, η πιτσιρίκα δείχνει να παίρνει ψύχραιμα τις μιλτιαδικές κλαψομπαλάντες. Ούτε αφιερώσεις και βιντεοκλήσεις, ούτε κλάμα τα μ*****σμένα, που έλεγε κάποτε και ο Στάθης Ψάλτης για τις Ρουβίτσες. Σειρά στο πρόγραμμα έχουν κάτι Μητροπάνοι, για να γουστάρει και το αμούστακο βοσκαρουδάκι με τους πρησμένους θωρακικούς από τα 4 σετ των 10 επαναλήψεων. Και αμέσως μετά το Τρεχαντήρι, για να υψωθούν απειλητικά smartphone στα μούτρα του καπιταλισμού. Πολλή ρεβολουθιόν μυρίζει εδώ μέσα, κι ο αρθρογράφος της Κουλτουρόσουπας αρχίζει να σκιάζεται. Ευτυχώς ένα νεύμα του Μίλτου είναι αρκετό για να κάνει τους Ερνέστους να βγάλουν τον σκασμό. Ακόμα κι ο τύπος με το μαύρο πουκάμισο στα μπροστά τραπέζια, που όλο το βράδυ θυσίαζε στον θεό Μιλτιάδη, είπε “Yes, darling” και συνέχισε να ροκανίζει τα ξηροκάρπια του.
Και να και λίγος Μαραβέγιας Ιλεγκάλ, a.k.a. αμίτα φαν φράουλα και λουκανοπιτάκια σε χάρτινα πιάτα με τον Μίκυ Μάους. Το γκολ της τιμής για τον μεσήλικα αρθρογράφο της Κουλτουρόσουπας, που ξέρει φαρσί το “Δε ζητάω πολλά”, αλλά αυτό δεν φτάνει για να αντισταθμίσει τον τεράστιο πασχαλιδικό ξερολισμό της μικρής μπροστά μου.
Καλύψαμε όλα τα γούστα. Άντε και λίγο Μελίνα Κανά, για να πάρει το δέον απλάουζ και ο κύριος με τα πνευστά. Και είναι όλοι ευχαριστημένοι.
.
.
Όλοι;
Μπα. Το κοινό είναι αχόρταγο. Οι παραγγελιές δίνουν και παίρνουν, αλλά ο καλλιτέχνης δεν είναι τζουκ μποξ, να δουλεύει με κέρματα. Ο Μίλτος, που πριν δύο λεπτά έλεγε “τώρα παίζουμε τα γλεντζέδικα”, φεύγει αμίλητος από τη σκηνή, κι εμείς ακούμε από την ορχήστρα “το φεγγάρι κάνει κύκλο” με νανουριστικά μπλε φώτα.
Ξύπνησαν τα φαντάσματα του παρελθόντος μέσα μου. “Ντάξει” λέω στον συνάδελφο Βαγγέλη, “ο τρελο-Καλαματιανός τα πήρε κρανίο. Η βραδιά τελείωσε”. Ο συνάδελφος Βαγγέλης αμφιβάλλει. “Όχι ρε συ. Έχει αφήσει ποτέ συναυλία στη μέση ο Μίλτος”;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχει αφήσει ποτέ συναυλία στη μέση. Όμως η συσσωρευμένη εμπειρία ετών μού υπαγόρευε ότι κάπου το κοινό τον είχε κουράσει. Και επίσης είναι λέων του πρώτου δεκαημέρου, με πτυχίο μαθηματικών και μεταπτυχιακό φιλοσοφίας. Τι να εμπιστευτείς απ’ αυτόν; Και πώς να τους ευχαριστήσει όλους αυτούς;
Κρήτη
Ο Μίλτος επιστρέφει δημήτριος, που έλεγε κι ο Φατσέας. Βγάζει τα πυρηνικά όπλα, και τα όποια προσχήματα της βραδιάς πέφτουν στης λήθης το πηγάδι. Το Block33 σηκώνεται όρθιο και ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης κερδίζει επάξια τον τίτλο του νούμερο 1 “παθητικού εισοδηματία” πανελληνίως. Λίγο από επιλογή και λίγο επειδή έτυχε να μην πιάσει τα μόρια για το Μαθηματικό στο Καποδιστριακό, βάσισε ανέκαθεν τη μουσική του στα Κρητικά. Κι όταν η σουλτάνα η ζωή τα έφερε έτσι και το ποντάρισμά του προέκυψε τεφαρίκι σαν μετοχή της Microsoft, ο Μίλτος άρχισε να πηγαίνει ταμείο από το σουξέ που σημείωναν ο Χαρούλης, ο Τζουγανάκης, ο Ζωιδάκης, η ψαροφαμίλια, τα Κρητικά γλέντια στη λέσχη του ΑΠΘ, και φυσικά (posthumously) οι Χαΐνηδες… και μαζί με όλους αυτούς, και τα λοιπά κρητο-τσολιαδάκια από την Ομόνοια, όπως τα έχει αποκαλέσει στην επίσημη ιστοσελίδα των Χαΐνηδων ο Δημήτρης Αποστολάκης, δημιουργός του Ακροβάτη, του Καπηλειού και των περισσότερων “χιτ“ της μπάντας.
.
.
Και το μελαχρινάκι;
Στο τέλος της βραδιάς χάθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση και δεν θα πέσω από τα σύννεφα αν μάθω ότι πήρε το καΐκι για κάτω και βγάζει σέλφις με τα πρόβατα του πατρός Χαρούλη. Όσο υπάρχει η τροτσκίστρια Μποφίλιου, που βάζει ιδέες στις πιτσιρικούδες, όλα είναι πιθανά. Άντε να τους πεις τώρα ότι η επαναστατική Κρήτη είναι πρώτη σε παιδική παχυσαρκία πανευρωπαϊκά και στην κορυφή της λίστας με τις πιο πλούσιες επαρχίες της ΕΕ. Δεν τα λέω εγώ, ο Αποστολάκης τα λέει.
Δημοκρατία στη μουσική τελικά υπάρχει;
Ναι, και ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης πρέπει να ευχαριστεί την τύχη του γι’ αυτό. O ρομαντικός μύθος του καλλιτέχνη που ρισκάρει και παρατάει τα πάντα για την τέχνη του μπορεί να μην έβρισκε εφαρμογή, αν το 1992 δεν υπήρχαν 4500 αδιόριστοι μαθηματικοί (sic, 2016 στην Έρρικα Ρούσσου του oneman.gr). Κατά βάθος ξέρει ότι την έχει κάνει λαχείο με αυτή την πραγματικότητα. Γι’ αυτό άλλωστε προχτές άφησε στην άκρη το προσωπικό του ρεπερτόριο. Αλλά όταν ξέρεις πως είχες τύχη βουνό, τότε κάνεις ένα τάμα στον Άγιο Μηνά του Ηρακλείου, βγάζεις την κόρη σου Βαρβάρα, σαν την πολιούχο Ρεθύμνου, και γενικά γίνεσαι λίγο πιο ταπεινόφρων.
Ιδέες πετάω, δεν ξέρω.
Φωτογραφικό υλικό
