Συνέντευξη στη Δ. Αυγερίδου.
Έμφυτη φυσική ευγένεια, άνεση λόγου κι επικοινωνίας, ιδιαίτερο στυλ για τη γνώριμη περσόνα της πόλης, που συναντάς σε ωραία μέρη.
Για τους παραπάνω λόγους αλλά και για πολλούς ακόμα, θέλεις να πας για καφέ μαζί του, να κουβεντιάσεις και να του εμπιστευθείς τα μυστικά σου, είναι ο τύπος που θες να τον έχεις φίλο.
Έχει πάντα μια ενδιαφέρουσα ιστορία να σου πει για τη μουσική, την πόλη, τα μέρη του κόσμου, τις γεύσεις, τη ζωή.
Η συνάντηση με τον Κωστή Ζαφειράκη είναι σε κάθε περίπτωση, μια όμορφη στιγμή από μόνη της!
.
Oι πρώτες ραδιοφωνικές μνήμες, οι εκπομπές, οι φίλοι…
“ To πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό στη σχέση μου με το ραδιόφωνο από όλα αυτά τα χρόνια, είναι το ακουστικό στο αυτί μου 24 ώρες το 24ωρο στο στρατό. Το είχα συνέχεια διακριτικά κρυμμένο στο ένα αυτί γιατί απαγορευόταν, διαφορετικά δε θα μπορούσα να αντέξω όλο αυτό το κενό, το χάσμα, το ότι κάνω κάτι που είναι εκτός λογικής μου!
Απέκτησα μια πολύ βαθιά σχέση αυτά τα δύο χρόνια, γιατί έκανα αεροπορία καμιά εικοσαριά μήνες. Και στην Τρίπολη και στη Λάρισα και στη Θεσσαλονίκη άκουγα τα ραδιόφωνα το ένα μετά το άλλο. Άκουγα τα πάντα, απλά για να έχω μια συντροφιά στο αυτί και μια επαφή με τον έξω κόσμο.
Αν πάω λίγο πιο παλιά, πιτσιρικάς, τα καλοκαίρια στη Γερακινή άκουγα με τους κολλητούς τα μεσημέρια την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, την εμβληματική αυτή εκπομπή για πολλά χρόνια, και η συζήτηση φούντωνε.
Ξέρεις, για τις μουσικές, για τον Πετρίδη, για τις νέες ανακαλύψεις τι κυκλοφορεί παγκοσμίως στη μουσική, παρ’ όλο που εγώ δεν ήμουν του ξένου ρεπερτορίου. Ήταν πραγματικό φροντιστήριο η εκπομπή του Πετρίδη.
,
“Αργότερα, μια άλλη εκπομπή που άκουγα και μάλιστα την ηχογραφούσα όταν ήμουν φοιτητής, ήταν της Λίνας Νικολακοπούλου.
Λεγόταν ‘με τα φτερά του ανεμιστήρα’, και μου είχε κάνει εντύπωση ο τίτλος, μιλάμε τώρα πολύ πριν γνωρίσω τη Λίνα από κοντά, σε μια εποχή που ήταν στα ντουζένια της και γινόταν πανικός με το λόγο της.
Όλοι συζητούσαμε γι’ αυτήν, όλοι περιμέναμε τι θα γράψει παρακάτω.
Άκουγα φυσικά τον 9.58 της ΕΡΤ, ένα ραδιόφωνο από το οποίο πέρασα κιόλας, τον Ανατολικό με εκείνο το υπέροχο τζινγκλ με τη φωνή της Αρβανιτάκη.
Άκουγα φανατικά τη Γιάννα Δημηνά στον STAR FM.
Τη θυμάμαι σε ένα πρωινό ξεφάντωμα τρελό, υπέροχη, έλεγες, ποια είναι αυτή ρε παιδί μου που το γλεντάει τόσο πολύ, πριν ακόμα τη γνωρίσω κι αυτήν και γίνουμε φίλοι.
Επίσης Μαργαρίτα Μυτιληναίου στο β’ πρόγραμμα.
Το ωραίο ήταν που γνωρίστηκα μετά με αυτούς τους ανθρώπους κι αναπτύξαμε πολύ ωραίες φιλίες!
Τα τραγούδια, οι μουσικές, οι αγάπες…
“Στα τραγούδια πάντα κοιτάζω πρώτα το λόγο, πως μοντάρονται οι λέξεις.
Θεωρώ ότι ‘τα ματόκλαδά σου λάμπουν’ του Βαμβακάρη, και η ‘Αχάριστη’ του Τσιτσάνη είναι δύο εθνικοί ύμνοι, δύο σύμβολα.
Εκφράζουν μια εποχή, δεν υπάρχει περίπτωση να τα ξεπεράσει κανένας.
Είναι καθαρά σε αυτό που λένε και στη μελωδία τους.
Το ένα με τον φουλ έρωτα και το άλλο με τον καημό του.
Αν το κάνεις εικόνα είναι η απόλυτη ερωτική εξομολόγηση.
Έχω μια βαθιά σχέση με το τραγούδι. Θεωρώ ότι είναι η πιο μασίφ σχέση μου στην καθημερινότητα.
Καταλαμβάνει πολύ μεγάλο μέρος της ημέρας μου η μουσική, ακούω καινούρια πράγματα, παλιά, διαλέγω μουσικές, ταξιδεύω!
Θυμάμαι το Μπιθικώτση με τις ‘βεργούλες’ ένα τραγούδι που το χορεύανε πάντα στους αρραβώνες και στους γάμους.
Όπως και το ‘Γιατρό’, που δεν έλειπε από κανένα γλέντι.
Θυμάμαι επίσης από αφηγήσεις της μαμάς μου, όταν άκουγα την Αλεξίου στο ραδιόφωνο έκλαιγα, πολύ μικρός χωρίς να καταλαβαίνω τι λέει, απλά με συγκινούσε!
Ο Στράτος Διονυσίου ήταν η μεγάλη αδυναμία της.
Μπορεί να μη μου πήγαινε το ηχόχρωμά του, αλλά είχε μια μαγκιά και μια δωρικότητα, κάτι πολύ τίμιο και ειλικρινές που χτυπούσε κατευθείαν φλέβα, ήταν αξιοπρεπέστατος, όπως έλεγε η μαμά μου ήταν άρχοντας επάνω στην πίστα, προσεγμένος, καλοντυμένος, αυστηρός!
Ο Μητροπάνος είναι επίσης μια πολύ σπουδαία λαϊκή φωνή.
Αυτοί οι άνθρωποι, αυτό που ζούσαν, αυτό τραγουδούσαν, γι’ αυτό είναι αξεπέραστοι.
Όταν άκουσα τα λόγια από το ‘να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει’, ήταν μια πολύ ωραία στιγμή στη σχέση μου με το ραδιόφωνο ως ακροατή.
Πολύ δυνατός ο λόγος του Μάλαμα, ο τρόπος που στοιχίζει τις λέξεις, πως φτιάχνει την εικόνα.
Έζησα όλη αυτή την αλλαγή που έγινε στο στίχο, από το Λευτέρη Παπαδόπουλο, στη Νικολακοπούλου, στον Τριπολίτη και στον Αλκαίο, μια καταπληκτική μετάβαση σε αυτό που λέμε σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
Μπολιάστηκε το τραγούδι, άλλαξε όλο το πνεύμα, από εκεί που ήταν Γκάτσος, Ελευθερίου, Παπαδόπουλος, περνάμε σε μια γενιά που αλλάζει όλο το περιβάλλον των λέξεων.
Γίνεται πιο σκληρό, πιο προσωπικό, πιο ατομικό.
Πολλές φορές σκέφτομαι να κάνω μια παράσταση που να πατάει πάνω σε τραγούδια που έχουμε τραγουδήσει εμείς η γενιά μας αλλά δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη τι ακριβώς λένε.
Δεν τελειώνει η ακρόαση μέσα στο τραγούδι, μπορείς να τα ακούς για χρόνια και κάθε φορά να φτιάχνεις νέες εικόνες.
Και μπαίνει στη ζωή μου η τηλεόραση…
“Η τηλεόραση θέλει κοντρόλ, λίγο περισσότερη δουλειά με τον εαυτό σου για να μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα.
Στο ραδιόφωνο μπορείς να πας με τις παντόφλες κι αχτένιστος και να κάνεις ότι θέλεις και να βγαίνει ένα λαμπερό πράγμα.
Στην τηλεόραση πρέπει να είσαι τσίλικος να είσαι «μια πόζα» για να βγει κάτι λαμπερό.
Μετά από πολλά χρόνια αμείλικτης σχέσης με το φακό, έχω καταφέρει να μη με νοιάζει, μέσα σε αυτό κατασκευασμένο περιβάλλον να είμαι ο φυσικός Κωστής, να λέω τη σαχλαμάρα μου χωρίς να σκέφτομαι πολύ και να αυτολογοκρίνομαι πάνω σε κάποια θέματα, να έχει μια ροή η κουβέντα, δηλαδή στο «Μπαμ» αυτό κάνω κι αυτό φχαριστιέμαι!
“Σπανίως ένας άνθρωπος ήξερε τι να με κάνει στην τηλεόραση.
Μετράω άπειρες συζητήσεις και προτάσεις και κουβέντες, μετράω και μια εσωτερική άρνηση, γιατί έχω πει πάρα πολλά όχι, αλλά τα όχι μου ήταν πολύ συγκεκριμένα.
Αν δεν μπορώ να υποστηρίξω κάτι βαθιά, αν είναι κάτι που δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ, να κατεβάσω τα στάνταρτ, να λειτουργήσω σε ένα άλλο μήκος κύματος, εκεί φρενάρω.
Μου ζητήθηκε πολλές φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια να συνεργαστώ, να έχω κάποιο ρόλο σε αυτές τις εκπομπές που έχουν το πάνελ που μιλάνε για διάφορα θέματα, αυτό που γίνεται στην τηλεόραση κατά κόρον τα τελευταία χρόνια.
Δεν με έβλεπα εμένα ποτέ σε όλα αυτά τα πράγματα, γιατί δεν ήξερα πώς να με τοποθετήσω μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μιας life style εκπομπής, για να το πούμε κομψά.
.
Απόψε κάνεις μπαμ…
(Κυριακή βράδυ στις 10.30 και Τετάρτη βράδυ στις 11 στην ΕΤ3)
“Γι αυτό σου λέω το «Απόψε κάνεις μπαμ» ως λόγος, έκφραση, άποψη, ως παιχνίδι και ως είδος συνέντευξης πιστεύω πως μόνο σε ένα κρατικό κανάλι, όπως είναι η ΕΤ3 θα μπορούσε να υπάρξει.
Έχουν εμφανιστεί άνθρωποι που δε βγαίνουν ποτέ στην τηλεόραση, όπως ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, ο Σπύρος Παπαδόπουλος πέρα από την εκπομπή του δεν πάει αλλού, είναι άνθρωποι που δε χρειάστηκε να προσπαθήσω καν να τους πείσω να έρθουν και αυτό το εκτιμώ βαθιά και το θεωρώ πολύ μεγάλο παράσημο για τη δουλειά που έχω κάνει, τον κόπο που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια για να χτίσω την τηλεοπτική μου περιπέτεια, δε θέλω να πω καριέρα, το βλέπω σαν μια γλυκιά περιπέτεια.
Eίναι πολύ σημαντικό να σε εμπιστεύονται οι άνθρωποι, γιατί στο Μπαμ αν δε σε εμπιστεύεται ο άλλος δεν μπορεί να κάτσει στην καρέκλα και να παίξει αυτό το παιχνίδι.
Είναι στημένο και πολύ καλά μελετημένο, ένα πινγκ πονγκ ερωταπαντήσεων που παίζουμε με τους φίλους μας στο σπίτι και μέσα από αυτό προσπαθείς να βγάλεις το ψυχογράφημα του άλλου. Αυτός είναι ο βαθύτερος στόχος και το βλέπω να λειτουργεί.
Η συνάντηση και πάλι με το ραδιόφωνο…
“Έφτασα σε ένα σημείο να μου λείπει το ραδιόφωνο τα τελευταία χρόνια, γιατί έχω περιπλανηθεί σε ραδιόφωνα της πόλης, κάποια από τα οποία δεν υπάρχουν πια. Δυο ωραίες στιγμές στη ραδιοφωνική μου ιστορία ήταν το Ράδιο Ράδιο στα μέσα της δεκαετίας του 90, ένα ελληνικό ραδιόφωνο ανοιχτόκαρδο χωρίς στεγανά.
Το πρώτο ραδιόφωνο που πήγα ήταν ο 88 μισό.
Μετά ήταν ο Παλμός, το ραδιόφωνο του Άλφα και κράτησε δυο τρία χρόνια αυτή η ιστορία, όσο ήταν στην ακμή του ήμουνα εκεί, μετά πέρασα από τον 9.58, για λίγο διάστημα από το Κόκκινο και μετά δόθηκα στην τηλεόραση.
Πριν ακόμα ανοίξει ο ‘Μήνυμα’ είχα μια κουβέντα με τον Άκη το Σακισλόγλου ο οποίος μου εκμυστηρεύτηκε ότι σκέφτεται να κάνει ένα ραδιόφωνο ελληνικό, ότι θα ήθελε κάποια στιγμή να συνεργαστούμε.
Ο Άκης είναι φίλος πάρα πολλά χρόνια, γνωριζόμαστε από τα ραδιόφωνα τα πρώτα που δουλεύαμε, γνωριμία είκοσι χρόνων.
Μπήκε ο σπόρος μέσα από την κουβέντα με τον Άκη κι όταν άρχισε να εκπέμπει ο Μήνυμα βρήκα ένα ραδιόφωνο να ακούω, ντόπιο θεσσαλονικιώτικο, να παίζει τους ήχους που αγαπώ και τραγούδια που μου αρέσουν.
“Κουβέντα στην κουβέντα ταιριάξαμε εγώ και ο Μήνυμα και είπα ναι στην πρόταση του Άκη.
Έτσι ξεκίνησα πριν από δύο μήνες είμαι πολύ φρέσκος στον Μήνυμα.
Είναι ένα ραδιόφωνο πάρα πολύ τίμιο, ένα ραδιόφωνο που μου θυμίζει τα ραδιόφωνα που είχαμε ξεκινήσει, ξέρεις που είχαν μια ορμή και μια λαχτάρα, που να μη σε ενδιαφέρουν άλλα πράγματα παρά μόνο να κάνεις καλά τη δουλειά σου, να βάζεις ωραία τραγούδια στη σειρά, να μη σε ενδιαφέρουν τα φράγκα, τελείως ρομαντικό πράγμα για μένα.
Μέσα σε ένα χρόνο έχει κατακτήσει μια ακροαματικότητα που είναι πολύ καλή για το σύντομο του βίου του, δείχνει προοπτική, πατάει σε ένα ρεπερτόριο ελληνικό το οποίο δεν ακούγεται πάρα πολύ κι επίσης λειτουργούμε ο καθένας με το συναίσθημά του. Βάζουμε ο καθένας τα τραγούδια που αγαπάει.
Είναι ένα ραδιόφωνο χειροποίητο.
Πάντα μου αρέσουν αυτά τα πράγματα τα αναλογικά και όχι τα ψηφιακά.
Κάθε μέρα 10 με 12 το πρωί και η εκπομπή λέγεται «Α, είσαι μίνιμαλ» γιατί
οι πραγματικότητες πια είναι πάρα πολύ σύνθετες και μεγαλώνοντας αφαιρούμε πράγματα…
Τα ταξίδια…
“Τα ταξίδια προέκυψαν μέσα από την τηλεόραση.
Όταν τελείωσα από το στρατό και ξεκίνησε η σχέση μου με την τηλεόραση, κάτι είδανε σε μένα, ο τρόπος μάλλον που λειτουργώ μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον.
Αυτό μπορεί να είναι ένας καταρράκτης στην Ευρυτανία, ένα φαράγγι στην Κρήτη, όπου ένα παιδί της πόλης ξαφνικά μεταφέρεται εκεί, κάνει canyoning ή σκαρφαλώνει στα Μετέωρα ή πετάει με ανεμόπτερο.
Αυτά είναι πράγματα που τα έκανα επειδή γούσταρα να τα κάνω, ριψοκίνδυνα, τώρα δεν ξέρω αν θα τα ξαναέκανα.
Από το 2002 που έκανα το Exodus, η φιλοσοφία ήταν αυτή, να ταξιδεύω αλλά να μην κάνω απλά τον περιηγητή, να μη στέκομαι μακριά από το θέμα, αλλά να μπαίνω μέσα σε αυτό.
Στο θέμα δηλαδή, θα βουτήξεις στο ποτάμι, θα πετάξεις στον αέρα, μέχρι τώρα έχω κάνει πολλά ταξιδιωτικά και στην ΕΡΤ με το Οξυγόνο και μια συνεργασία με το MEGA και στο ΣΚΑΙ.
Μέχρι πρόσφατα έκανα μια σειρά ταξιδιωτικών ντοκιμαντέρ για την COSMOTE που λεγόταν η Ελλάδα από το Α ως το Ω, έγραφα το σενάριο και είχα την αρχισυνταξία.
Έχω φάει την Ελλάδα με το κουτάλι, έχω δει πολύ σπουδαία τοπία, έχω συναντήσει εξαιρετικούς ανθρώπους
Χωρίς να το έχω βάλει στόχο βγήκε αυτό το ταξιδιωτικό προφίλ που το γουστάρω πάρα πολύ.
Oι γαστρονομικοί περίπατοι στη Θεσσαλονίκη…
“Οι περίπατοι με το Thessaloniki walking tours είναι κάτι που ξεκίνησε η Εύη η Καρκίτη και μου πρότεινε να κάνω τους γαστρονομικούς περιπάτους.
Επειδή την αγαπώ και μου άρεσε σαν ιδέα συμφώνησα αμέσως.
Ένα γαστρονομικό αφήγημα που ξεκινάει από τα ελληνιστικά χρόνια και φτάνει μέχρι σήμερα. Έχω βρει μέχρι και ποιο ήταν το αγαπημένο φαγητό του Μεγάλου Αλέξανδρου, ένα ψάρι με μια σάλτσα από βατόμουρα.
Ήταν πολύ γκουρμεδιάρης, όπου και να πήγαινε πέρα από τους στρατιώτες που κουβαλούσε μαζί του είχε κι ένα επιτελείο μαγείρων, κουβαλούσε ολόκληρες τραπεζαρίες.
Έκανε την πρώτη γαστρονομική επανάσταση, το να ταξιδεύεις τόσο μακριά και να φέρνεις υλικά και πρώτες ύλες, σπόρους εδώ στη Μακεδονία, ήταν κάτι το μοναδικό.
Η Θεσσαλονίκη έχει μια γαστρονομική ταυτότητα που αν δεν εναρμονιστείς με τα χούγια της και δεν τη σεβαστείς, σε πετάει έξω!
Oι αφιερώσεις…
Η καρδιά μου με πήγε σε ένα νυχτερινό γύρισμα με το Οξυγόνο έξω από το Βόλο κι ενώ άκουγα στο ραδιόφωνο μια εκπομπή, τηλεφωνώ στο Ρ/Σ και ζητάω τον Παγασητικο από τους Χειμερινούς Κολυμβητές.
Το καταγράφουμε με την αφιέρωση του παραγωγού στην κάμερα, οδηγώντας δίπλα στον Παγασητικό.
Μετά μου ήρθε η μαμά και θα της αφιέρωνα Στράτο Διονυσίου, τι άλλο;
Και τέλος, ένα τραγούδι σε αυτούς που δεν έχω συναντήσει ακόμα ή και σε κάποιους που δεν τους έχω ακόμα γνωρίσει καλά γιατί υπάρχουν αδιευκρίνιστα και αχαρτογράφητα πράγματα.
Θα τους αφιέρωνα λοιπόν το «Αν ήτανε το έδαφος σου πρόσφορο θα σου ‘φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο»
Ένα τραγούδι με πολλές αναγνώσεις, αφιερωμένο στον άγνωστο Χ που μπορεί να είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός!
,
ΟΛΕΣ ΟΙ ΡΑΔΙΟ-ΦΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΑΥΓΕΡΙΔΟΥ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
