Συνέντευξη στη Βένια Αδαμάκου
Με μεγάλη χαρά αυτόν τον μήνα φιλοξενούμε στο In Tempo τον Νίκο Χρηστίδη, έναν εξαίρετο μουσικό-τραγουδοποιό της πόλης, που φέτος κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Το Σύμπαν του Νίκου Χρηστίδη». Παρά τις δυσκολίες της εποχής, συνεχίζει να ελπίζει και να παραμένει πιστός στη μεγάλη του αγάπη, που δεν είναι άλλη από την τραγουδοποιία και τις ενορχηστρώσεις.
–Πες μου λίγα λόγια για σένα. Σε τι φάση σε πετυχαίνω;
Αρχικά είναι μεγάλη μου χαρά αυτή η συζήτηση και σας ευχαριστώ πολύ. Όπως οι περισσότεροι αυτήν την περίοδο, είμαι σε μία κατάσταση αναμονής. Μία περίοδος που βρισκόμαστε ανάμεσα σε όσα θέλουμε να κάνουμε, όσα μπορούμε και όσα επιτρέπονται. Στους καλλιτέχνες μάλιστα αυτή η αβεβαιότητα διογκώνεται καθώς η βασική πηγή εσόδων, προβολής και κάλυψης των ανασφαλειών μας, καλύπτεται από τις ζωντανές εμφανίσεις. Μία δραστηριότητα – που όπως γνωρίζετε καλά – έχει δεχτεί μεγάλο πλήγμα λόγω της κατάστασης. Μας μένει μόνο η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα στην οποία έχουμε επενδύσει πλέον τη μισή μας ζωή. Σίγουρα όμως η παύση που έχει επέλθει στις δραστηριότητές μου, μου έδωσε προσωπικό χρόνο να ολοκληρώσω κάποια εγχειρήματα τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε ανειλημμένες υποχρεώσεις.
–Έχω καταλάβει πως είσαι ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια μια και έχεις λάβει μέρος σε πολλά πρότζεκτ, συνθέτεις, τραγουδάς και διδάσκεις μπουζούκι. Είναι εύκολο να τα συνδυάσεις όλα;
Στην εποχή μας δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να μην κάνεις αρκετά πράγματα εάν η τέχνη είναι η δουλειά σου. Υπάρχουν λοιπόν πολλές δραστηριότητες που με οδηγούν να κυνηγώ τα όνειρά μου και άλλες που λειτουργούν με σκοπό την επιβίωση. Αυτές οι δραστηριότητες είναι αλληλοεξαρτούμενες. Είναι μεγάλη μου χαρά που μπορώ να κάνω αρκετά πράγματα κι ακόμη μεγαλύτερη χαρά που έχω συμμετάσχει κατά καιρούς σε πολύ ενδιαφέρουσες παραγωγές. Σίγουρα όμως η βασική μου ασχολία και αυτή που αγαπώ περισσότερο, είναι η τραγουδοποιία και οι ενορχηστρώσεις επάνω στις δουλειές άλλων συναδέλφων. Τα υπόλοιπα πασχίζουν να γεμίσουν τις μέρες μου, τις τσέπες μου και να καλύψουν την επαφή μου με το “όποιο” κοινό ενδιαφέρεται για όσα κάνω. Για το εάν είναι εύκολο δεν είμαι σίγουρος πως μπορώ να απαντήσω καθώς πάντα αυτό έκανα. Δεν έχω γνωρίσει κάποιον άλλο τρόπο για να έχω μέτρο σύγκρισης.
.
.
–Έχεις συνεργαστεί με πολλούς καταξιωμένους καλλιτέχνες. Υπάρχει κάποια συνεργασία ή εμφάνιση που έχει χαραχτεί στη μνήμη σου;
Είναι πολλές οι στιγμές που έχω κρατήσει στην μνήμη μου από συνεργασίες με ανθρώπους που αποτέλεσαν για εμένα σημεία αναφοράς ή αντικείμενο μελέτης. Το ότι κατάφερα να συνεργαστώ με κάποιους από αυτούς είναι για εμένα κυρίως μέρος της εξέλιξης μου και του ποιος είμαι σε ανθρώπινο επίπεδο. Παρακολουθώ πως εργάζονται, πως συν-εργάζονται, πως λειτουργούν στον χώρο αλλά και πως παθιάζονται ακόμα με την διαδικασία της προετοιμασίας μίας παράστασης. Τα πιο σημαντικά λοιπόν που έχω στην μνήμη μου είναι από την διαδικασία των προβών, του στούντιο, της καθημερινής τριβής, του καφέ, της ταβέρνας. Αυτά δεν περιγράφονται και ευτυχώς που είναι έτσι. Την στιγμή που θα μπορούσα να τα εξηγήσω, θα έχαναν αυτόματα την μαγεία τους. Ο Γιώργος Ζήκας ήταν ένας σοφός άνθρωπος, πολύ σοφός. Ο Δημήτρης Μυστακίδης αναπνέει κάθε νότα του, εννοεί κάθε πενιά του. Ο Κυριάκος Γκουβεντας είναι ένας ευγενέστατος γίγαντας. Ο Γιώργος Λίζος ήταν δάσκαλος, κυρίως τρόπου σκέψης. Ο “Θείος Γούμπι” (Δημήτρης Γουμπερίτσης) είναι ένα δείγμα ενεργειακής αυτοτέλειας. Και τόσοι άλλοι που με ορίζουν. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω κάτι, είναι όλη η συνεργασία και φιλία μου πλέον με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Αυτός ο άνθρωπος – εκτός των γονέων μου – με κόστος στο δικό του ρεπερτόριο ή στις δικές του υποθέσεις, μου έχει διδάξει πως να αγωνίζομαι με ευγένεια και ήθος, χωρίς ποτέ να μου κουνήσει το δάχτυλο διδακτικά. Κι αν μία στιγμή μόνο μου μένει να διαλέξω, είναι μία από τις πρώτες. Όταν παρουσιάσαμε (μαζί με τους Άιντε ψιλά ψιλά τότε) μέρος της πρώτης μου δουλειάς στον κήπο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή και μας έδωσε την σκηνή σε ένα έτοιμο – μεγάλο κοινό και έπειτα βγήκε και τραγούδησε μαζί μας. Ίσως έρθουν σπουδαίες στιγμές, ίσως ήρθαν και δεν πήρα χαμπάρι, αλλά εκείνη η στιγμή ήταν το σπρώξιμο στο κενό που κάθε νέος καλλιτέχνης έχει ανάγκη από έναν παλαιότερο που θαυμάζει.
–Στο παρελθόν είχες ασχοληθεί και με το ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο στηρίζεται καθαρά στον ήχο. Θεωρείς πως στην εποχή μας υστερεί σε σχέση με τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας που στηρίζονται κυρίως στην εικόνα;
Η εικόνα είναι καλύτερος αγωγός συναισθημάτων και απόψεων. Πιο ολοκληρωμένος. Ίσως ακόμα να είναι και μία πιο ολοκληρωμένη αποτύπωση της αισθητικής ενός ανθρώπου ή μίας δουλειάς. Σαν μεσογειακός λαός που είμαστε θεωρώ πως η λεγόμενη “γλώσσα του σώματος” παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ταυτόχρωνα ως Βαλκάνιοι φλερτάρουμε συχνά και με το κιτς. Μία πολύχρωμη και εντυπωσιακή εικόνα προκαλεί πολύ πιο εύκολα αντιδράσεις και εξωτερίκευση συναισθημάτων. Μία πιο άμεση και γρήγορη ανταπόκριση στην δράση που εξελίσσεται. Ώς μέσω προβολής, ενημέρωσης και διαφήμισης λοιπόν, η εικόνα σίγουρα είναι πολύ πιο ισχυρό μέσο στην σημερινή εποχή. Ως εκ τούτων δεν την αποστρέφομαι και όταν μπορώ εκμεταλλεύομαι τις αρετές της. Σε εμένα ταιριάζει όμως πολύ καλύτερα το ραδιόφωνο. Η σχεδόν μυστικιστική κατάσταση που δημιουργεί το άγνωστο ως προς την όψη, με ιντριγκάρει περισσότερο. Όπως ένα καλό βιβλίο σε οδηγεί σε υψηλότερης αισθητικής αποτελέσματα από ότι μία ταινία που βασίζεται σε αυτό, καθώς δημιουργείς μόνος σου το περιβάλλον δράσης σύμφωνα με τις εμπειρίες σου. Το ραδιόφωνο λοιπόν υστερεί στην αμεσότητα αλλά δεν είμαι σίγουρος πως ο σκοπός του είναι αυτός. Έχει μία πιο βαθειά επίδραση εάν το περιεχόμενό του είναι ποιοτικό, καθώς συμμετέχεις στην δημιουργία των στοιχείων που λείπουν.
–Έχουν κυκλοφορήσει ήδη δύο δίσκοι σου. Πόσο εύκολο είναι στην εποχή μας να βγάλεις έναν δίσκο;
Σε ότι αφορά την έμπνευση, το περιεχόμενο και την ποσότητα υλικού που απαιτείται για κάθε δίσκο, οι απόψεις για την δυσκολία ποικίλουν. Εγώ χρειάζομαι χρόνο για να “γεννήσω” νέα τραγούδια και όταν συμβεί αυτό, τα παιδεύω αρκετά μέχρι να φτάσουν στο σημείο να παρουσιαστούν ή να συμπεριληφθούν σε έναν νέο δίσκο. Δε μου βγαίνουν αβίαστα αλλά με κόπο. Η μεγάλη δυσκολία όμως βρίσκεται στην παραγωγή του δίσκου. Είναι μία χρονοβόρα και πολυδάπανη διαδικασία. Συμπεριλαμβάνει συνήθως μεγάλο αριθμό ανθρώπων που πρέπει να συνεργαστούν και δεν υπάρχουν οι δομές χρηματοδότησης που υπήρχαν κάποτε. Έτσι, στρεφόμαστε πολύ στη συμπαράσταση των συντελεστών του δίσκου. Στους μουσικούς, στον ηχολήπτη, στους τραγουδιστές και όλους όσους δουλέψουν επάνω στην προώθηση του δίσκου. Ένα επιπλέον ζήτημα είναι και οι οργανισμοί διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων που υπολειτουργούν κι έτσι δεν υπάρχει μία οικονομική ανταποδοτικότητα για το πολιτιστικό προϊόν που εκτίθεται κι έτσι όλο και περισσότεροι -νέοι και παλαιότεροι τραγουδοποιοί- προτιμούν να διοχετεύουν τις δουλειές τους μέσω του ίντερνετ. Ουσιαστικά έχουμε στραφεί στην δημιουργία αυτοχρηματοδοτούμενων δίσκων που με την πώλησή τους απλώς θα χρηματοδοτήσουν την επόμενη δισκογραφική δουλειά. Ίσως αυτός να είναι ο τρόπος μέχρι κάποιος να πιστέψει πως θα έχει κέρδος από εσένα και να επενδύσει επάνω σου. Ίσως όχι. Θα δούμε.
–Σε τι διαφέρει ο πρώτος σου δίσκος «Ο τρελός του χωριού» σε σχέση με τον δεύτερο «Το σύμπαν του Νίκου Χρηστίδη»;
Ο πρώτος δίσκος ήταν μία συλλογή τραγουδιών που γράφτηκαν σε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Η πρώτη μεγάλη διαφορά είναι αυτή. Τα τραγούδια από το σύμπαν, στην πρώτη τους μορφή, γράφτηκαν σε μία πολύ συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου που δεν ξεπερνάει τους 6 μήνες. Ως εκ τούτου παρ’όλο που το κόνσεπτ του δεύτερου δίσκου είναι η αναφορά στις αναφορές μου κι έτσι υπάρχει και πάλι ανομοιογένεια στους ήχους και στα είδη, είναι πολύ πιο ομοιογενής ο λόγος μου και οι μελωδίες. Μπόρεσα επίσης να “διορθώσω” λάθη που εντόπισα στον πρώτο μου δίσκο κι έχουν να κάνουν κυρίως με την παραγωγή. Σε αυτό φυσικά με βοήθησε πολύ και ο Κωνσταντίνος Πραβίτας που είναι ο μόνιμος συνεργάτης μου, φίλος και ηχολήπτης του δίσκου. Τρίτον είναι η ηλικία μου. Η οπτική γωνία που παρακολουθώ την ζωή έχει αλλάξει και έχει ως αποτέλεσμα να αλλάζει και η θεματολογία με την οποία θέλω να ασχοληθώ και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζομαι τόσο στους στίχους όσο και στην μουσική. Ο πρώτος δίσκος είναι εξωστρεφής ενώ ο δεύτερος έχει ως κέντρο εμένα και το σύμπαν μου. Γι αυτό που είμαι χαρούμενος όμως είναι πως κατέγραψα και στους δύο δίσκους την αλήθεια μου, όπως την ένιωθα την στιγμή εκείνη.
–Θα ήθελες να μου πεις δύο λόγια για την εμπειρία σου στο «Greco mania Festival» στις Βρυξέλλες;
Τον Φεβρουάριο του 2020 ήμουν καλεσμένος του GrecomaniaFestivalστις Βρυξέλες για να παρουσιάσω την δουλειά μου μαζί με την Ρία Ελληνίδου, τον Γιώργο Βαρτσάκη και τον Γιάννη Ριζόπουλο. Ήταν ένα διήμερο φεστιβάλ που φιλοξένησε 4 σχήματα από την Ελλάδα. Ιθύνων νους ήταν ο MihaYvesMoskovitsκαι η αγάπη του για την ελληνική μουσική και τους Έλληνες μουσικούς. Ήταν μία πολύ όμορφη εμπειρία με την ελληνική κοινότητα να στηρίζει θερμά το όλο εγχείρημα και τους Βέλγους θεατές να επιζητούν να ακούσουν τόσο γνωστές όσο και άγνωστες πτυχές της ελληνικής μουσικής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε τουψηλό επίπεδο παραγωγής και σεβασμού προς τους φιλοξενούμενους καλλιτέχνες από την μεριά των διοργανωτών στο θέατρο Muziekpublique. Εκτός από εμάς στο Φεστιβάλ συμμετείχαν τα Καντινέλια, ο Θάνος Σταυρίδης με τους συνεργάτες του καθώς και το συγκρότημα ρεμπέτικης μουσικής Πριγκηπέσσα.
–Από πού αντλείς έμπνευση όταν γράφεις τα τραγούδια σου;
Κυριολεκτικά από παντού. Τα τραγούδια μου είναι όλα βιωματικά ή είναι καταγραφή της φαντασίας μου. Γι αυτό στην παράσταση που παρουσιάζουμε τώρα έχω δώσει τον τίτλο “με λόγια και με νότες” και αφηγούμαι τις ιστορίες που με οδήγησαν στο να γράψω το τραγούδι που θα ακολουθήσει. Η κοινωνική κατάσταση, η χαρά μου, η λύπη μου, άχρηστα αντικείμενα, το μέρος των διακοπών μου, ένας ήχος, ένα ποίημα, μία όμορφη συναυλία, η γυναίκα μου ακόμα και ομφαλοσκοπικά ο ίδιος μου ο δίσκος, αποτελούν έμπνευση για ένα νέο τραγούδι. Το ενδιαφέρον σε αυτό όμως είναι πως η αφορμή για να γράψω ένα τραγούδι συχνά δεν είναι εμφανής ή αποκλείεται εξ ολοκλήρου, καθώς στην διαδικασία καταγραφής αντιλαμβάνομαι πως αποκτώ μία ιδιότητα να αφήνομαι και να οδηγούμαι σε συμπεράσματα ή εικόνες που αρχικά δεν είχαν θέση όταν κάθισα να γράψω.
–Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν έχεις συνεργαστεί ακόμα μαζί τους αλλά θα το ήθελες;
Εννοείται. Αυτή είναι η ευλογία για κάθε δημιουργό. Να επιζητά την συνεργασία με ανθρώπους που εκτιμά και θαυμάζει. Έτσι βελτιώνει τις ικανότητές του μέχρι να βρεί το θάρρος να προσεγγίσει τους ήρωές του. Θα ήταν άδικο να αρχίσω να μιλώ με ονόματα καθώς δεν θα έφταναν 5 συνεντεύξεις και πάλι κάποιους θα ξεχνούσα. Υπάρχει πάντοτε ο φόβος να απομυθοποιήσεις κάποια ινδάλματα σου, αλλά κι αυτό είναι μέρος της εξέλιξης ενός μουσικού. Μέχρι τώρα πάντως στάθηκα ιδιαίτερα τυχερός σε αυτό το θέμα. Εκτός όμως από τους μεγάλους και καταξιωμένους καλλιτέχνες, ιδιαίτερη θέληση έχω να συνεργαστώ με τους ανθρώπους από την γενιά μου. Με αυτούς θα συμπορευτώ στο μέλλον. Και αυτό κάνω.
–Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται κάποιος για να εδραιωθεί στον χώρο της μουσικής;
Αυτοπεποίθηση. Το μεγαλύτερο προσόν είναι αυτό. Έχω καταλάβει πως την αποκτάς ψευδώς με πλήρη άγνοια, ή αληθώς με πολύ προσωπική δουλειά, ζύμωση με καλύτερους μουσικούς από εμάς, επαναπροσδιορισμό εφικτών στόχων, αντίληψη του επιπέδου που βρισκόμαστε και μελέτη. Δεν πιστεύω στην τύχη με την έννοια του τυχερού λαχνού. Πιστεύω όμως πως αν έχεις δουλέψει αρκετά, ίσως τύχει να σε προσεγγίσουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν, ή να προκύψουν ευκαιρίες να αποδείξεις αυτό που είσαι. Εκεί είναι στο χέρι μας και στην ετοιμότητά μας να αρπάξουμε μία ευκαιρία. Τυχαία είναι η ευκαιρία, όχι η χρήση της και η αξιοποίηση της. Το άλλο δυστυχώς έχει να κάνει με τα χρήματα. Όλα τα παραπάνω δεν απαλείφονται αλλά σίγουρα διευκολύνεις πολύ την διαδικασία. Εάν μπορείς δηλαδή να χρηματοδοτήσεις εγχειρήματα και κυρίως την προβολή τους. Και τότε πάντως η αυτοπεποίθηση είναι το κυρίαρχο συστατικό.
–Πώς αντιμετωπίζεις την κατάσταση με τον κορωνοϊό; Είναι εφικτό να κάνεις ζωντανές εμφανίσεις ή αξιοποιείς τις νέες τεχνολογίες για να κρατήσεις την επαφή με το κοινό σου;
Αντιμετωπίζω την κατάσταση με αξιοπρέπεια και υπομονή. Δεν παραδίδω τον εαυτό μου στην λαϊκίστικη και εύκολη αντίδραση προς κάτι τέτοιο. Σέβομαι τις οδηγίες των ιατρών, παρά του ότι δυσκολεύουν τον τρόπο εργασίας μου, καθώς αυτό ξεπερνά κατά πολύ τις γνώσεις μου. Παρ’ όλα αυτά όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε πως έχουν γίνει φοβερά λάθη και παραλείψεις από μεριάς των ιθυνόντων στον τομέα του πολιτισμού. Η συμμόρφωση των υπεύθυνων στην διοργάνωση συναυλιών και θεαμάτων, ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία άρτια. Οι οδηγίες τηρήθηκαν κατά γράμμα στις πιο πολλές περιπτώσεις και πάλι αποτελούμε το πρόβλημα. Θα ήθελα λοιπόν κι από εδώ να ζητήσουμε το αυτονόητο. Είτε να μας επιτραπεί ανεμπόδιστα η εργασία είτε να στηριχθούν οι καλλιτέχνες με τις απαραίτητες χρηματοδοτήσεις εώς ότου μπορέσουμε να δουλέψουμε όπως πρέπει. Και όταν λέμε να στηριχθούν οι καλλιτέχνες, μιλούμε για όλους τους καλλιτέχνες. Χωρίς αστερίσκους, υποσημειώσεις, γραφειοκρατικές διαδικασίες και υπεκφυγές. Οι ενδιάμεσες λύσεις απεδείχθησαν ανεπαρκείς τόσο για την υγεία του πληθυσμού όσο και για την επιβίωση των καλλιτεχνών. Δεν είναι η ώρα να δούμε ποιοι αξίζουν την επιδότηση αλλά ποιοι την έχουν ανάγκη. Τα υπόλοιπα θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Δεν είμαστε οι υπεύθυνοι της μαύρης εργασίας αλλά τα -επι χρόνια- θύματα της αδήλωτης εργασίας. Προτείνω επίσης να ενταχθούμε στα κατά τόπους σωματεία μας ώστε μαζί και συντεταγμένα να παλέψουμε για τα αυτονόητα δικαιώματά μας στην εργασία ή την αποζημίωση.
Στο δεύτερο μέρος της ερώτησης σας τώρα. Οι ζωντανές εμφανίσεις μειώθηκαν στο ελάχιστο δυνατόν. Αξιοποιώ λοιπόν όσο μπορώ την τεχνολογία ώστε να κρατώ μία στοιχειώδη επαφή όχι μόνο με το κοινό αλλά με την ύπαρξή μου. Αυτό όμως μοιάζει με χορήγηση ασπιρίνης σε καρκινοπαθή. Η επαφή με το κοινό αν θέλουμε να είναι ειλικρινής, στηρίζεται εν πολλοίς και στη συναλλαγή. Προσφέρουμε ένα θέαμα και πληρωνόμαστε για αυτό. Όσο καλύτερο το θέαμα ή όσο πιο αρεστό ή δημοφιλές, τόσο μεγαλύτερο κοινό. Αυτή η σχέση δεν είναι ρομαντική, το καταλαβαίνω, είναι όμως απαραίτητη και είναι μέρος της διαδικασίας. Όταν λοιπόν τα πολύ μεγάλα ονόματα δραστηριοποιούνται κατ ανάγκην στις διαδικτυακές συναυλίες με χαμηλό εισιτήριο, σίγουρα δεν μένει πολύ χώρος σε εμάς και το πολύ μικρότερο κοινό που απευθυνόμαστε προς το παρόν. Προσοχή, δεν μέμφομαι κανέναν, περιγράφω την κατάσταση όπως την βιώνω. Αντίθετα χαίρομαι ιδιαίτερα που μπορούμε να δούμε τους μουσικούς μας ήρωες, έστω κι από την οθόνη.
–Ποια θα είναι τα επόμενα μουσικά σου βήματα; Πού στοχεύεις;
Αυτή τη στιγμή τα βραχυπρόθεσμα σχέδια είναι σε αναστολή. Δεν μπορώ να κανονίσω κάτι με βεβαιότητα οπότε δεν μπορώ να ανακοινώσω και κάτι. Τον Νοέμβριο θα είμαι και πάλι στο στούντιο καθώς έχω ενορχηστρώσει τον πρώτο δίσκο του Βασίλη Ιωαννίδη και έχω αναλάβει και την καλλιτεχνική παραγωγή, ενώ σε βάθος χρόνου ξεκινάμε την προετοιμασία του πρώτου δίσκου της Ιωάννας Κουρκούδιαλου με την συμμετοχή πολλών εξαιρετικών τραγουδοποιών. Αυτό που στοχεύω δεν μπορώ να το εξομολογηθώ καθώς ενώ η αυτοπεποίθηση κάνει τη δική της δουλειά η μετριοπάθεια αντιστέκεται σθεναρά. Μάχη νότα με νότα.
–Κι ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας;
Αν και οι αναγνώστες σας, ως ειδικευμένο κοινό, γνωρίζουν τη διαδικασία, θέλω μόνο να παροτρύνω όλους να συνεχίζουμε να στηρίζουμε καταξιωμένους και νεότερους καλλιτέχνες που έχουν αγγίξει την ψυχή μας. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να δημιουργήσουν ξανά κάτι που θα μας πάει με χαρά στην δουλειά, με πάθος στον αγώνα, με ηρεμία στο σπίτι, με κάθαρση προς το κρεβάτι ή με δημιουργικό προβληματισμό στη ζωή. Σας ευχαριστώ πολύ.
Ευχαριστούμε!
1
.
Φωτογραφικό υλικό
