Μας αρέσει να βλέπουμε μια μπάντα σαν να είναι μια παρέα. Φιλαράκια που γράφουν όλοι μαζί τα τραγούδια στο στούντιο, και μετά πάνε για μπύρες. Δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα και δεν είναι και αναγκαίο για την δημιουργία τραγουδιών.
Είναι ωραίο όταν μπάντες όπως οι Def Leppard μένουν ενωμένοι ό, τι κι αν συμβεί. Την τελευταία μέρα του 1984 ο ντράμερ του συγκροτήματος Rick Allen επιβίωσε ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος, αλλά έχασε τελείως το αριστερό του χέρι. Παρόλο που το αναμενόμενο για μια μπάντα που ανέβαινε συνεχώς, ήταν να αλλάξει ντράμερ, κανείς τους δεν ήθελε να τον απολύσει σε μια τόσο δύσκολη στιγμή της ζωής του. Αντίθετα, τον στήριξαν ψυχολογικά και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα σετ ηλεκτρονικών τυμπάνων προσαρμοσμένο στις ανάγκες του. Δύο χρόνια αργότερα ο τέταρτος δίσκος τους “Hysteria” ξεπέρασε κάθε αναμενόμενη επιτυχία. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με όλα τα συγκροτήματα. Στους Iron Maiden για παράδειγμα, από τον πρώτο δίσκο μέχρι τον τέταρτο, είχαν μείνει μόνο δύο μέλη ίδια. Αυτό δεν έφερε αρνητικό δημιουργικά αποτέλεσμα, το αντίθετο μάλιστα. Σε κάθε δίσκο άλλαζε ένα μέλος και, ο καινούριος προσέθετε σιγά σιγά το δικό του στίγμα. Ήταν πέντε διαφορετικά άτομα, που καθένας τους είχε την προσωπικότητά του και την ζωή του. Αν δεν συμφωνείς με κάποιον απλά τον αφήνεις να συνεχίσει τη ζωή του και εσύ πας παρακάτω. Αυτό συμβαίνει και στη μουσική. Πρέπει να είσαι χαρούμενος και ικανοποιημένος με τα τραγούδια που γράφει η μπάντα. Αν κάτι δεν πάει καλά πρέπει να το αφήνεις να φύγει. Όχι όπως οι Metallica ας πούμε που «φαγώνονται» συνέχεια αλλά παραμένουν μαζί, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Κάτι ήξερε ο Mustain που έφυγε νωρίς από την μπάντα. Οι Judas Priest επίσης, παρέμειναν ίδιοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλάζοντας κυρίως ντράμερ. Σήμερα κάποιοι πιστεύουν ότι θα έπρεπε να σταματήσουν να παίζουν, αφού είχε αποχωρήσει ο Κ.Κ. Downing και τώρα ο Glenn Tipton έχει Parkinson, αλλά εγώ είμαι αντίθετος με κάτι τέτοιο. Μας έχουν προσφέρει τόσα πολλά, και καλά θα κάνουν να παίζουν για όσο γουστάρουνε και σε όποιον δεν αρέσουν τα καινούρια ας ακούει τα παλιά. Και παρεμπιπτόντως, δεν έχουν μόνο κιθαρίστες και τραγουδιστή οι Priest, ο μπασίστας Ian Hill είναι ιδρυτικό μέλος και δεν έφυγε ποτέ από την μπάντα. (Το λέω γιατί κάποιοι ξεχνάν να τον αναφέρουν).
Υπάρχουν και οι μπάντες που είναι δημιούργημα ενός μόνο μουσικού, πλαισιωμένου από βραχύβια μέλη ή και από session μουσικούς, με σκοπό την ολοκλήρωση ενός δίσκου και μιας περιοδείας. Ξέρω, ακούγεται πολύ επαγγελματικό και κρύο αυτό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ο κάθε μουσικός έχει πολλά ακούσματα, και θέλει να παίξει διάφορα στυλ. Αν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αυτό που θέλει να γράψει ο δημιουργός της μπάντας του αρέσει, γιατί να μην το κάνει; Το ότι θα πληρωθεί για αυτό που θα παίξει δεν είναι αρνητικό. Όλοι κάνουμε κάποια δουλειά για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας. Το άσχημο είναι όταν πρέπει να παίξεις κάποιο είδος που δεν σου αρέσει. Έπαιξα τέσσερα χρόνια σε λαϊκά κέντρα και ήταν πραγματικά ψυχολογική κούραση.
Ο στόχος πάντα είναι ένας, η μουσική. Ένας πραγματικά καλός δίσκος και κάποια πετυχημένα live, στα οποία πέρασαν καλά και οι μουσικοί και ο κόσμος που πήγε να τους ακούσει. Ο τρόπος για να πετύχεις αυτό το στόχο δεν είναι ένας, αλλά πολλοί. Το σημαντικό είναι να μην χάσεις τον δρόμο…
Φωτογραφικό υλικό
