Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Συμπαθάτε με που ρωτάω, αλλά επειδή είδα ότι άπαντες στον καναπέ της εκπομπής «Eurovion σε είδον» με το άκουσμα του τραγουδιού που στέλνουμε στον διαγωνισμό έπαθαν μια παράκρουση από ευτυχία προεξοφλώντας την πρωτιά, θέλω να μάθω αν συμμερίζεστε την έκσταση ή μόνο εγώ έπαθα ταράκουλο και πρέπει να το κοιτάξω…
Κατανοώ βέβαια ότι τόσο οι οικοδεσπότες Φώτης Σεργουλόπουλος και Τζένη Μελιτά ως προσωπικό της ΕΡΤ, όσο και οι καλεσμένοι Φωκάς Ευαγγελινός, Γιάννης Αλευράς και Ζερόμ Καλούτας ως άμεσα εμπλεκόμενοι με τον θεσμό, έχοντας επωμιστεί τη σκηνοθεσία ο πρώτος και την παρουσίαση- σχολιασμό οι δεύτεροι, και να ήθελαν να μείνουν ουδέτεροι έστω, ήταν αδύνατο… Ακόμα κι αν (λέμε τώρα) ανακατεύτηκε το στομάχι τους με ό,τι είδαν και άκουσαν, όφειλαν να το καταπιούν, να υποκριθούν θαυμασμό και να πουν μια καλή κουβέντα μαζί με τις ευχές…
Ως εδώ το κατανοώ επαγγελματικά κι άλλωστε ποιος δεν αναγκάζεται να κάνει συμβιβασμούς στη δουλειά του κατά τα κέφια του αφεντικού για να μη πάρει πόδι… Εδώ όμως το παραξήλωσαν βρε αδερφέ, με υπερβάλλοντα ζήλο που ούτε εθισμένοι γλείφτες τόσο! Γιατί άλλο να επιδείξεις ευγένεια και μια θετική στάση για την περίσταση έστω και υποκρινόμενος ότι σου άρεσε το πόνημα, και εντελώς άλλο να πανηγυρίζεις έκθαμβος για το… εμπνευσμένο αριστούργημα που μόνο άσχετοι ή συνωμότες θα του στερούσαν την κορυφή, ενώ την αξίζει με χίλια!
Που σημαίνει ότι είτε είσαι κουφός και αόμματος, είτε το αισθητικό κριτήριό σου είναι κάτω από τον πάτο, είτε ότι γλείφεις ακατάσχετα τα αφεντικά της ΕΡΤ που σε πληρώνουν, κοροϊδεύοντας ασύστολα πρωτίστως τον εαυτό σου και βεβαίως το κοινό που σε παρακολουθεί και για κακή σου τύχη διαθέτει ένα μίνιμουμ κριτήριο διάολε!
Από μια ατυχία έμεινα σπίτι χθες -ενώ είχα κανονίσει έξοδο- και είπα ας δω την διαφημισμένη εκπομπή «Eurovision σε είδον», όπου θα παρουσιαζόταν σε πρώτη τηλεοπτική μετάδοση το τραγούδι που θα «μας» εκπροσωπήσει με την Μαρίνα Σάττι…
Μεταξύ μας, δεν δίνω δεκάρα για τον κιτσάτο θεσμό και ποσώς μ’ απασχολεί, αλλά λέω ψυχαγωγική εκπομπή θα είναι, τραγούδια θα ακουστούν από τα παλιά νοσταλγικά, μου αρέσουν οι Αλευράς και Καλούτας, πήρε το μάτι μου κι ένα τρέιλερ που μου φάνηκε ενδιαφέρον, δεν βαριέσαι, θα περάσει ευχάριστα η βραδιά της Τσικνοπέμπτης, παρέα με κρασί και κανά κοψίδι… Στρώθηκα το λοιπόν ενώπιον των λαμπερών παρουσιαστών, όπου η Μελιτά φορτωμένη την Άρτα και τα Γιάννενα με απαστράπτουσα τουαλέτα- αλουμινόχαρτο ως κουμπάρα σε χλιδάτο επαρχιώτικο γάμο, κόντεψε να με στραβώσει από τη λάμψη, αλλά λέω «χαλάρωσε, προσπέρνα το, αφέσου…»
Και αφέθηκα, ανεχόμενη με δυσκολία την πιο βαρετή, ανούσια και άνευρη ροή μιας προχειροφτιαγμένης εκπομπής στο πόδι, για να ακούσω τα χιλιοειπωμένα κλισέ περί της Γιουροβίζιον… την πληκτική «καθωσπρέπει» συνέντευξη με τον «μετρ» (συμπαθέστατο κατά τα άλλα) Φωκά Ευαγγελινό… τις αδιάφορες έως εκνευριστικές ατάκες της Μελιτά που χώνεται κάθε τόσο για να δηλώσει τη διακοσμητική παρουσία της «είμαι κι εγώ εδώ»… μερικά τραγούδια παλιών ελληνικών συμμετοχών από τους Αλευρά και Καλούτα συνοδεία ενός πιάνου, εντελώς άτεχνα εκτελεσμένα και πιθανολογώ χωρίς πρόβα… τον Σεργουλόπουλο να εκτελεί στα 6 μέτρα ένα άσμα με δυσβάσταχτες παραφωνίες… την ιστορική πρωτιά μας του «Number one» με βίντεο της εποχής, μια ατυχέστατη διασκευή με συμφωνική που έμοιαζε παρωδία και μια παρέμβαση της στιχουργού Ν. Γερμανού, χωρίς ουδείς να μνημονεύσει ούτε μισή φορά – σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συντελεστές που εκθείασαν- το όνομα του συνθέτη Χρήστου Δάντη με προκλητική απαξίωση, λες και του είχαν επιβάλλει εμπάργκο!
Όπου στο τελευταίο τέταρτο και αφού είχα ανεχτεί όλη τούτη την ανούσια προχειρότητα, εμφανίζεται η γλυκύτατη Μαρίνα Σάττι και μετά από την καθιερωμένη συνέντευξη για την συμμετοχή της και το πώς και το γιατί του τραγουδιού, πέφτει στις οθόνες με τυμπανοκρουσίες για την (τάχα) πολυαναμενόμενη πρώτη μετάδοση, το βίντεο με το εν λόγω τραγούδι και προσωπικά παθαίνω ένα πολιτισμικό σοκ σε σημείο καραφλιάσματος!
Λέω ΔΕΝ είναι δυνατόν να στείλουν αυτόν τον απίθανο αχταρμά χωρίς ταυτότητα να εκπροσωπήσει τη χώρα! ΔΕΝ είναι δυνατόν να επέλεξαν αυτό το ανεκδιήγητο συνονθύλευμα που θυμίζει «γύρο με απ’ όλα», σαν αυτόν που φιγουράρει στο φολκλόρ βίντεο- μνημείο κακογουστιάς, μαζί με σουβλάκια, τζατζίκι, καλτσοπέδιλο, τουρίστες, ταξί, αρχαία μάρμαρα, Ακρόπολη! ΔΕΝ είναι δυνατόν να μας εκπροσωπεί αυτό το κατασκεύασμα με ολίγον από ραπ, τραπ, ινδικό, Μπόλιγουντ, μπουζούκι, πιάνο, τα –τα –τα και 2-3 παιδαριώδεις φράσεις του ποδαριού που βάφτισαν «στίχους»!
Είστε όντως με τα καλά σας και νηφάλιοι από αλκοόλ αυτοί που το εγκρίνατε;;; Έχετε σίγουρα τσεκάρει ακοή και όραση;;; Είναι βέβαιο ότι έχετε ακουστά την λέξη «αισθητική»;;;
Ναι, ξέρω ότι δεν το στέλνουμε στη Σκάλα του Μιλάνου, αλλά στο απαύγασμα του κιτς να διαγωνιστεί στο κατεξοχήν Φεστιβάλ Κακογουστιάς, αλλά όταν ακούω «εθνική αποστολή» τα παίρνω στο κρανίο! Μια χώρα-γενέτειρα του Πολιτισμού και της Τέχνης διάολε, οφείλει να διαθέτει στοιχειώδη αξιοπρέπεια και αισθητική για να θέτει όρια στο γενικευμένο καρκατσουλιό που μας πνίγει πανταχόθεν! Πολλώ δε μάλλον όταν το προϊόν που στέλνει να διαγωνιστεί, ενώ ΔΕΝ έχει καμία λαϊκή έγκριση, θεωρείται ότι «εκπροσωπεί» την μουσική κουλτούρα ενός λαού που ουδέποτε ρωτήθηκε περί αποδοχής ή μη! Όντας υποχρεωμένος να φορέσει ως «εθνικό καπέλο» όποιο ανόητο, άτεχνο, αντιαισθητικό κατασκεύασμα μαγείρεψαν ατάλαντοι, κακή ώρα- έστω κι αν οι γλείφτες του καναπέ «εκστασιάστηκαν» με την θεόσταλτη έμπνευση, ονειρευόμενοι πρωτιές στον ύπνο τους!
Ωστόσο περισσότερο θλίβομαι για την γλυκιά, συμπαθέστατη και ταλαντούχα ερμηνεύτρια – παρότι υπερεκτιμημένη ως «εναλλακτική»- για την κάκιστη επιλογή του μουσικού αχταρμά, που προσωπικά όχι μόνο ΔΕΝ με εκπροσωπεί ως Ελληνίδα, αλλά αυτό που άκουσα και είδα προσβάλλει την αισθητική μου και ως άκουσμα και ως θέαμα…
Το θεωρώ παρακμή, για να μη πω κάτι βαρύτερο και θα ήθελα πολύ να ξέρω αν και πόσοι το συμμερίζονται ή απέμεινα μόνη σαν έρημη καλαμιά στον κάμπο…κάποτε πρέπει να απαντήσω στο υπαρξιακό ερώτημα που με ταλανίζει, αν αρμενίζει στραβά ο γιαλός ή εγώ ξέρετε…
