Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Πρόκειται για κοινή φράση – καραμέλα που επικαλούνται πολλοί καλλιτέχνες, εντός ή εκτός εισαγωγικών, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα και κληθούν να πάρουν ανάλογες αποφάσεις… Όταν πρέπει να επιλέξουν το πώς, το πού, το γιατί ή σε ποιον θα απευθύνουν την τέχνη τους, με ποια κριτήρια και ποιους στόχους θα την υπηρετήσουν, με ποιες προϋποθέσεις θα ασκήσουν ένα επάγγελμα- λειτούργημα, υπεύθυνο για την ψυχική, πνευματική, αισθητική ανάταση του αποδέκτη, κάνοντάς τον ιδανικά «καλύτερο άνθρωπο» ή συμβάλλοντας στην «αγωγή ψυχής» του ως υγιής ψυχαγωγία, κάτι εξίσου πολύτιμο… που σημαίνει λειτούργημα από τα πλέον ουσιώδη με υψηλή αποστολή!
Ωστόσο έρχονται αναπόφευκτα στην καριέρα του καλλιτέχνη οι στιγμές των μεγάλων «όχι» ή μεγάλων «ναι», σταθμίζοντας τις συνθήκες που καθορίζουν την αποστολή της τέχνης του και σηματοδοτούν το καλλιτεχνικό του ήθος… Είναι άλλο ας πούμε να την ασκεί με σεβασμό, σοβαρότητα χωρίς ποιοτικές εκπτώσεις και ντροπιαστικούς συμβιβασμούς ή να την προσφέρει για να προάγει έναν ευγενή σκοπό κοινωνικής ευαισθητοποίησης και εντελώς άλλο να την υποβαθμίζει με χυδαίες επιλογές αποσκοπώντας στην προβολή, την πρόκληση, τον εύκολο πλουτισμό ή να την αντιμετωπίζει ως όχημα εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων και ποικίλων συμφερόντων… Εν προκειμένω το να μιλάς για τέχνη είναι ιεροσυλία, καθώς πρόκειται για φτηνό εμπόριο ή αισχρή προπαγάνδα, καλυμμένα ύπουλα με παραπλανητικό «καλλιτεχνικό» μανδύα…
Προφανώς αφορμή για τούτες τις σκέψεις έδωσε η πρόσφατη περίπτωση της τραγουδίστριας Γλυκερίας, που παραβλέποντας (!) τα τελευταία φρικιαστικά εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα, αποφάσισε να συμμετέχει σε ισραηλινή συναυλία!Στην οποία είχαν κληθεί και άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες (Χ, Νικολόπουλος, Π. Παπαδοπούλου. Στ. Διονυσίου κ.α.), ωστόσο λόγω των ακραίων γεγονότων, δήλωσαν επίσημα την αποχώρησή τους καταγγέλλοντας τη συνεχιζόμενη άγρια γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού … Με εξαίρεση τη Γλυκερία! Η οποία – με τα μέχρι στιγμής γνωστά- ετοιμάζει βαλίτσες για το Ισραήλ τον Ιούνη, προκειμένου να ψυχαγωγήσει τους οπαδούς ενός ανελέητου καθεστώτος που κατηγορείται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και έχει ξεσηκώσει διεθνή κατακραυγή με παγκόσμιες κινητοποιήσεις για την πρωτοφανή αναλγησία του! Αδιαφορώντας που λίγο μακρύτερα από τη σκηνή, την ώρα που θα τραγουδά κεφάτη μερακλώνοντας τους ισραηλινούς, ο στρατός τους θα οδηγεί στον θάνατο από σφαίρες, λιμοκτονία, δίψα, έλλειψη φαρμάκων, εκατοντάδες αμάχους και μικρά παιδιά, ενόσω οι βομβαρδισμοί θα συνοδεύουν «μελωδικά» την ορχήστρα της…
Διότι, λέει, την λατρεύουν στο Ισραήλ εδώ και χρόνια ως σούπερ σταρ, στις εμφανίσεις της γίνεται χαμός, οι δίσκοι της κάνουν τρελές πωλήσεις κλπ, οπότε πώς είναι δυνατόν να αρνηθεί την πρόσκληση και να τους προσβάλλει μετά από τόση επιτυχία;; Είναι τώρα σοβαρό… επιχείρημα τα εγκλήματά τους στη γειτονική χώρα που ισοπέδωσαν βομβαρδίζοντας κάθε σπιθαμή εδάφους, αφανίζοντας αθώους, απαγορεύοντας αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας, κόβοντας ρεύμα και νερό, καταδικάζοντας βρέφη και παιδιά σε βασανιστικό θάνατο από ασιτία;;; Ε όχι δα! Δεν θα φανεί αγενής ή αγνώμων σε μια χώρα που τη στηρίζει επί χρόνια, ούτε θα θυσιάσει τα βαρβάτα φράγκα από την αρπαχτή για κάποια… πταίσματα, που άλλωστε δεν είναι καινούργια, δεκαετίες ολόκληρες «εκεί κάτω τρώγονται σαν τα σκυλιά, άσχετα που τώρα το παραχόντρυναν… Θα πληρώσει η Γλυκερία τα σπασμένα;;» σύμφωνα με τους υποστηρικτές της…
Διότι η ίδια, αφού εξέφρασε τη θλίψη της που «κάποιοι λίγοι θέλουν να χαλάσουν την θαυμάσια πολιτιστική σχέση Ελλάδας και Ισραήλ» – αν περιμένατε ψήγμα θλίψης για την τραγωδία γελαστήκατε- μεταξύ άλλων δήλωσε«Εγώ ασχολούμαι με την τέχνη, δεν κάνω πολιτική. Πηγαίνω όπου με καλούν»… βέβαια μετά σε ανάρτησή της έγραψε ότι είναι αναληθές, ωστόσο δεν μας είπε ποιο είναι το αληθές και ποια η θέση της, ενώ στο μεταξύ την απέβαλλαν οι διοργανωτές από όλες τις εγχώριες εκδηλώσεις…Μια δήλωση ως γελοίο άλλοθι ανεγκέφαλων ή πονηρό επιτήδειων, που επικαλούνται ουκ ολίγοι του συναφιού όταν «στριμώχνονται» και οι επιλογές τους έρχονται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα… Σου λέει, εγώ τραγουδάω, χορεύω, παίζω ρόλους, γράφω ποίηση, συνθέτω τραγούδια, σκηνοθετώ κλπ. Τί δουλειά έχω καλλιτέχνης πράμα με την πολιτική;; Γιατί με μπλέκετε με άσχετα πράγματα;; Τί σχέση μπορεί να έχει η καλλιτεχνική δημιουργία μου μου με την εξουσία, τις αποφάσεις ηγετών, τους πολέμους, τα πολιτικά παιχνίδια, τα συμφέροντα;;
Ο Νίκος Βέρτης τραγούδησε μπροστά σε 15.000 ανθρώπους που έσπευσαν στο Menorah Mivtachim Arena στο Τελ Αβίβ
Προφανώς όσοι ισχυρίζονται τα παραπάνω, είτε ανήκουν στους αφελείς με μειωμένη αντίληψη, είτε στους κουτοπόνηρους με υπόγεια σκοπιμότητα προκειμένου να παραπλανήσουν με «λογικοφανές» επιχείρημα, παριστάνοντας ότι τάχα αγνοούν πως ακόμα και …η ανάσα που παίρνουμε είναι θέμα πολιτικής! Ότι δεν υπάρχει το παραμικρό, από το πιο μικρό κι ασήμαντο της καθημερινότητας ως το πιο μεγάλο στη συμπεριφορά μας, τον λόγο μας, τις πράξεις μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις θέσεις μας κλπ. που να ΜΗΝ αποτελεί πολιτική πράξη επί της ουσίας! Ότι όταν λέμε «πολιτική» δεν εννοούμε την στενόμυαλη έννοια της ενασχόλησης με κομματικούς μηχανισμούς, αλλά την στάση ζωής ως κοινωνικά όντα στα πάντα, για τα οποία η αδιαφορία ή αποχή μάς κατατάσσει αυτόματα στους αρχαιοελληνικούς «ιδιώτες» με την προσβλητική έννοια του… κρετίνου!
Ελένη Φουρέιρα – Ισραήλ 2018
Εφόσον λοιπόν για οποιονδήποτε πολίτη- μέλος μιας κοινωνίας, ακόμα και ο τρόπος που ψωνίζει ή φέρεται στα ζώα ή αντιμετωπίζει τους δημόσιους χώρους, θεωρούνται πολιτικές πράξεις, πόσω μάλλον η δημιουργία ενός καλλιτέχνη με μαζική απεύθυνση σε κοινό και με όχημα το ισχυρότερο μέσο επιρροής, την τέχνη! Ικανή να διαμορφώσει αντιλήψεις, να αφυπνίσει μυαλά και συνειδήσεις, να επιφέρει απρόσμενες ανατροπές με δύναμη πρωτοφανή… Και δεν εννοώ τη «στρατευμένη» τέχνη ως ειδική και αμφιλεγόμενη (κατ΄εμέ) κατηγορία, αλλά την αυθεντική τέχνη εν γένει, που με τα πολύτιμα όπλα της μπορεί να ανοίξει ορίζοντες σε σκοτεινά αδιέξοδα και να ταράξει βαλτωμένες στην παρακμή εποχές, ενεργοποιώντας μαγικά με μια μελωδία, ένα τραγούδι, ένα ρόλο, ένα κείμενο, ένα θέαμα, το πολυπόθητο και πανταχόθεν βαλλόμενο «άνω θρώσκω»…
ΔΕΝ μπορεί λοιπόν να λέει η (κάθε) Γλυκερία ότι «κάνει τέχνη κι όχι πολιτική», γιατί αν δεν αντιλαμβάνεται το αυτονόητο ότι η τέχνη ασκεί πιο… πολιτική από οποιαδήποτε πολιτική, απλά υποτιμά το μυαλό της ή μας κοροϊδεύει κατάμουτρα! Το χειρότερο όμως είναι ότι ενώ δηλώνει καλλιτέχνης με αυξημένη «εξ ορισμού» ευαισθησία, βαφτίζει βολικά ως «πολιτική» προκειμένου να αποποιηθεί των ευθυνών, την προκλητική απουσία ανθρωπιάς, ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης για τραγικά αθώα θύματα και κυρίως παιδιά- ούσα επιπλέον μάνα- επιλέγοντας να «ξεπλύνει» με την τέχνη της τον αιμοβόρο και παγκόσμια μισητό θύτη, για να μη χάσει κέρδη! Γεγονός που όχι μόνο ακυρώνει αυτόματατην ιδιότητά της, αλλά την καθιστά συνένοχο του τέρατοςκαι ψυχρή υπολογίστρια με καριέρα άνευ ήθους, κι αν αυτό δεν είναι κορυφαία πολιτική πράξη κυρά μου, ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ;;;Πόσο ντροπιαστικό στίγμα υστεροφημίας για κάποια που θεωρούσα σοβαρό άτομο… Και με την ευκαιρία να της θυμίσω τα λόγια του Μπρεχτ: «Όταν η τέχνη είναι απολίτικη, απλά σημαίνει ότι έχει συμμαχήσει με την άρχουσα τάξη»… το ‘πιασες;;;
