Γράφει ο Γιώργος Μπαστουνάς.
Χαρούλα Αλεξίου: Ένα όνομα – Μία ιστορία…
Πριν από λίγες μέρες η Χαρούλα Αλεξίου ανακοίνωσε, πως εγκαταλείπει το τραγούδι. Η σπουδαία καλλιτέχνης, η οποία σημάδεψε με την δισκογραφία της τα τελευταία 50 χρόνια της Ελλάδας αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι…
Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια με τις αμέτρητες δισκογραφικές επιτυχίες και τις απανωτά sold out εμφανίσεις. Η Χαρούλα αποτέλεσε την πιο μελωδική μάγισσα της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας. Μοναδικό της όπλο η σπουδαία φωνή της, που άνοιξε όλες τις κλειδαριές στις ψυχές και τα σώματά μας. Συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου… Έχτισε γέφυρες στη μουσική, ένωσε είδη, έσπασε τα σύνορα της ασφάλειας, δοκίμασε διαφορετικέςμουσικές και κατάφερε να σταθεί επάξια στην πρώτη γραμμή. Τα βήματά της μπορεί να μοιάζουν απόλυτα προσανατολισμένα και μεθοδικά σχεδιασμένα, αλλά κατά βάθος δεν ήταν. Φάνηκε να πηγαίνει εκεί, που την οδηγούσε η καρδιά της… Και η ίδια φάνηκε να ξέρει καλά τα βήματα… Ζήτω η καρδιά! Και γεύτηκε την επιτυχία… σε όλο της το μεγαλείο. Στάδια γεμάτα, περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, συναυλίες, που δεν έπεφτε καρφίτσα, χιλιάδες πωλήσεις δίσκων. Η Χαρούλα είναι η φωνή του λαού. Η φωνή εκείνη, που πάντα θα ενώνει και ποτέ δεν θα διχάζει. Δεν είναι τυχαίο, πως και οι νέες γενιές, ακόμη και αν δεν αρέσκονται σε αυτό το είδος της μουσικής εκτιμούν την πορεία, την αλήθεια, την αυθεντικότητά της. Τι γλυκό να σ’ αγαπούν… Πολύ! Και εμείς όχι απλώς την αγαπήσαμε, αλλά πάθαμε έρωτα με τα τραγούδια της.
.
.
Μία είναι η ουσία… η Χαρούλα δεν θα φύγει ποτέ από την μνήμη μας. Όλες του κόσμου οι Κυριακές έχουν χαραγμένο το όνομά της… για όσα ήρθαν, για όσα έφυγαν, για όσα στάθηκαν, για όσα προσπέρασαν. Ο έρωτας είχε καίρια θέση στη μουσική της… Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να ξημερώνει ακούγοντας τα τραγούδια της… Πολλές βραδιές έχουν ξεκινήσει με το «απόψε θέλω να πιω» για να μας μετατρέψουν στους φίλους της, που χαράματα μοιράζονται τη μουσική της…Η αγάπη είναι ζάλη; Εξαρτάται… Ένα είναι σίγουρο… πως έρχεται σαν κύμα να σαρώσει καθετί στο πέρασμά της. Και η Χαρούλα το ξέρει πολύ καλά αυτό… Η φωνή της εύπλαστη και μελωδική, ένιωθες να σηκώνει πάνω της κάθε συγκίνηση των στίχων, που ερμήνευε… Οι λέξεις έπαιρναν νόημα, υπόσταση, μορφή, σάρκα και οστά… Σ’ ένα μινοράκι θύμιζαν ένα φιλί, μία πανσέληνο, ένα ταγκό… Έχει αφήσει μία μεγάλη παρακαταθήκη της οποίας το άκουσμα θα μετατρέπει την ψυχή μας σε μία πίστα από φώσφορο.
.
.
Πρόσφατα μας είπε «μεγάλωσα», γι’ αυτό «φεύγω» και παρότι ξέρουμε, πως η φυγή της αφήνει πίσω της πολλά συντρίμμια σεβόμαστε αυτήν την επιλογή. Όλα θα τη θυμίζουν, γιατί όλα τα τραγούδια της έγραψαν, γράφουν και θα γράψουν πολλές σελίδες στο βιβλίο της ζωής μας… Μία είναι η ουσία και η Χαρούλα είναι η πρώτη διδάξασα… τα καλύτερα θα ‘ρθουν… Και η Χαρούλα θα είναι εκεί… στην ροκ μπαλάντα, που θα παίζει δυνατά το ηχείο της καρδιάς μας!
Εσύ μας ξέρεις πιο πολύ Χαρούλα… Γιατί επέλεξες να κρατήσεις ψηλά τον πήχη για ακόμη μία φορά… Σεβάστηκες το κοινό, που σε ανέβασε, σε αγάπησε, σε λάτρεψε… Τίποτα δεν θεώρησες δεδομένο… Και φεύγεις με ψηλά το κεφάλι… Γι’ αυτό σε αυτήν την συναυλία της ζωής σου, αξίζεις το πιο μεγάλο χειροκρότημα… Κάνε υπόκλιση, ρίξε την αυλαία και πέρνα στην κατηγορία, που σου ανήκει… των θρύλων της ελληνικής μουσικής…
Ας πούμε δι’ ευχών στην απόφασή σου… και ας ξέρουμε, πως θα έρθουν πολλές στιγμές στο μέλλον, που θα μονολογήσουμε «αχ και να σε είχα(με) εδώ!».
Με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο μέρος της καρδιάς θα σε ακούσουμε στο ανκόρ της καριέρα σου να τραγουδάς του στίχους του Αλκαίου με τη συνοδεία της μουσικής του Μικρούτσικου…
«Φεύγω και μη με περιμένεις
σου είπα ξαφνικά ένα βράδυ
πήρα το δάκρυ σου μαζί μου
και χάθηκα μες το σκοτάδι»…
σου είπα ξαφνικά ένα βράδυ
πήρα το δάκρυ σου μαζί μου
και χάθηκα μες το σκοτάδι»…
.
Φωτογραφικό υλικό
