Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου
«Στο λέω, δεν υπάρχει περίπτωση να καθίσουμε, θα ‘ναι στο όρθιο, οι άνθρωποι το γράφουν ξεκάθαρα..» ακούω τη φωνή του συνοδού μου με ελαφρώς απειλητική χροιά, καθώς φεύγουμε για την «πλατεία» του Μεγάρου και το αφιέρωμα στον Λουκιανό Κηλαηδόνη… «μόνο καμιά γωνίτσα σε σκαλί αν είμαστε τυχεροί ή αλλιώς κατάχαμα» συνεχίζει την αποκαρδιωτική ενημέρωση… Η οποία υπό άλλες συνθήκες θα πετύχαινε στόχο στο κέντρο με μεταβολή 180ο και ακύρωση- καθότι το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενεί- ωστόσο εν προκειμένω… πήγε στο βρόντο! Απτόητη από τις απειλές περί πιθανών «δεινών», παρά την τεράστια κούραση της μέρας! «Όσο αντέξω» απάντησα απλά, ξέροντας ότι μιλώ για τον λατρεμένο Λουκιανό…
Και ναι, η ενημέρωση ήταν σωστή… 9.10’ φτάνοντας στον υπαίθριο χώρο μεταξύ των δύο κτιρίων του Μεγάρου, η συναυλία έχει ήδη αρχίσει (!) και κόσμος όλων (μα όλων!) των ηλικιών έχει κατακλύσει πέραν την πλατείας με τις λιγοστές στημένες καρέκλες, όλο τον περιβάλλοντα χώρο, όλα τα σκαλιά καθ’ ύψος και κατά πλάτος, κάθε πεζούλι και κάθε παρτέρι καθισμένοι κατάχαμα ή σε καρεκλάκια – σκαμπό- μέχρι και ξαπλώστρες, φερμένα από το σπίτι (ζήλεψα θανάσιμα την προνοητικότητα που δεν είχα) κι άλλοι κρεμασμένοι θαρρείς σαν τσαμπιά από κάθε κάγκελο τριγύρω… εννοείται ότι το αδιαχώρητο στον κεντρικό χώρο δεν επέτρεπε ούτε γι αστείο να πλησιάσεις τη σκηνή, πάνω στην οποία βρισκόταν ήδη ο Μανώλης Μητσιάς τραγουδώντας εκείνη τη στιγμή «Μη χτυπάς, να σ’ ανοίξουνε μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό…».
Στο άκουσμα του τραγουδιού, ένας χείμαρρος νοσταλγίας για μια εξαίσια μελωδικότητα λησμονημένη, έφερε κάτι σαν γλυκιά παράλυση στα μέλη του κορμιού, τα πόδια καρφώθηκαν επί τόπου, η καρδιά φτερούγισε σε άλλες σφαίρες, τα χείλη κινήθηκαν ακούσια στους στίχους… «ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή, μια πόρτα για σένα χαμένη, ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός δεν είναι για σένα στερνός…». Σαν να χάθηκε αίφνης το πλήθος, να άδειασε η πλατεία κι ένιωθες ο μοναδικός κι εκλεκτός αποδέκτης ενός τραγουδιού αφιερωμένου αποκλειστικά σε σένα που το ζήτησες παραγγελιά… που το αγάπησες τόσο πολύ και δεν θέλεις να «εκχωρήσεις» αυτήν την αγάπη σε κανέναν άλλον… που σημάδεψε στιγμές σου κι ήρθε απρόσμενα με την ίδια φωνή που το πρωτάκουσες, να ταράξει συθέμελα τη μνήμη με μια γλύκα ανείπωτη…
Όχι δεν είναι λυρικό… παραλήρημα, άλλωστε όσο κι αν προσπαθούν οι λέξεις πάντα θα υπολείπονται του συναισθήματος. Αυτού του αυθεντικού, που συνόδεψε νοσταλγικά- όπως καμία μπάντα δεν μπορεί- όλο τούτο το μουσικό αφιέρωμα σε έναν καλλιτέχνη, που ή λατρεύεις ή… λατρεύεις! Δεν είναι τυχαίο που η μουσική του αγγίζει σχεδόν τους πάντες, ανεξαρτήτως γενιάς, ηλικίας, κοινωνικής τάξης, κουλτούρας, φρονημάτων, όπως ελάχιστοι αυθεντικά μεγάλοι έχουν καταφέρει, σφραγίζοντας παράλληλα με τόσο έντονο προσωπικό στίγμα την τέχνη τους! Καθώς από τις πρώτες νότες της εισαγωγής αναγνωρίζεις τον συνθέτη Λουκιανό και η μοναδική ταυτότητα του έργου του εναρμονίζεται πλήρως με την ξεχωριστή προσωπικότητα του δημιουργού… ενός καλλιτέχνη με ήθος, ποιότητα, κουλτούρα, ευαισθησία, σεμνότητα, αλλά παράλληλα ασυμβίβαστου, με δόσεις υπέροχης ανατρεπτικής τρέλας, σε ένα σπάνιο, απρόβλεπτο, γοητευτικό μείγμα, που έδωσε αντίστοιχα δείγματα γραφής!
.
Τραγούδια που κουβαλούν μέσα τους τρυφερότητα και σαρκασμό, συναίσθημα και χιούμορ, κοινωνικές αιχμές και τρέλα, ευαισθησία και παιχνιδιάρικη διάθεση, όλα τούτα μαγικά- γλυκόπικρα συνδυασμένα σε στίχο και μουσική, άλλοτε μελωδική μπαλάντα να συγκινεί, άλλοτε χαρούμενα ρυθμική με τζαζ διάθεση να ξεσηκώνει κι άλλοτε υπόγεια «αιχμηρή» να ταρακουνά δήθεν αθώα… Μόνο χαρισματικός και εμπνευσμένος θα μπορούσε να πετύχει τόσο απρόβλεπτες μείξεις με τόσο απολαυστικό τρόπο! Ακούγοντας στη διάρκεια της βραδιάς τα περισσότερα από τα αγαπημένα τραγούδια του- αντιπροσωπευτικά της πλούσιας δισκογραφίας του και παράλληλα βλέποντας τον ίδιο συχνά στην οθόνη, είτε σε φωτογραφίες είτε σε βίντεο να παίζει πιάνο και να τραγουδά κάποια εμβληματικά κομμάτια, η μνήμη έφερε μοιραία στο προσκήνιο τις παραπάνω σκέψεις, μαζί με κείνο το αγκαθάκι πόνου για την πρόωρη απώλεια ενός σπουδαίου δημιουργού και ανθρώπου…
.
Που όταν η κόρη του Μαρία πριν τραγουδήσει το «Τζην» το προλόγισε λέγοντας «ήταν ένα νανούρισμα που έγραψε για μένα και τη Γιασεμή και τώρα το τραγουδάμε εμείς στα παιδιά μας», κάτι σκίρτησε βαθιά μέσα με ακαριαία ανατριχίλα, υγραίνοντας τα μάτια… Και μιλώντας για την Μαρία Κηλαηδόνη, μια γλυκύτατη παρουσία με ευαίσθητο, λιτό, ανθρώπινο λόγο- χωρίς ουδέποτε να ξεφύγει αναφερόμενη στην ιστορία κάποιων τραγουδιών, πρέπει να πούμε ότι άγγιξε επίσης η καλοδουλεμένη φωνή της με την εξαιρετικά ζεστή χροιά, εκφραστικότητα, ιδιαίτερη «άχνα»… Για τον αξιαγάπητο Μανώλη Μητσιά δεν χρειάζεται να πούμε κάτι εμείς, έχει μιλήσει χρόνια τώρα η σπουδαία μακριά πορεία του, σημαδεμένη από μια φωνή δωρική γεμάτη όγκο και συναίσθημα που σφράγισε κορυφαία τραγούδια και ένα ήθος με συγκινητική σεμνότητα που σπανίζει, όπως ακριβώς επιβεβαίωσε και η παρούσα εμφάνισή του, θυμίζοντας τις πρώτες εκτελέσεις των λαϊκών τραγουδιών του συνθέτη, που λατρέψαμε με τη φωνή του…
.
Ισάξια δίπλα στον καταξιωμένο ερμηνευτή στάθηκε ο προικισμένος Δώρος Δημοσθένους, με άνετη σκηνική παρουσία που αποπνέει πλεόνασμα θετικής ενέργειας και μια φωνή- φωνάρα, από τις πλέον άρτια δουλεμένες με εντυπωσιακή ακρίβεια, φοβερές δυνατότητες, ένταση και έκταση, εκφραστικότητα και σπάνια καθαρότητα στην άρθρωση, ικανή να υπηρετεί αξιοθαύμαστα οποιοδήποτε ρεπερτόριο. Όσον αφορά στον τέταρτο του σχήματος, Θεσσαλονικιό Χρήστο Παπαδόπουλο και «μαθητή» του Λουκιανού στον οποίο μάλιστα αφιέρωσε και τραγούδι που έγραψε ο ίδιος, πρέπει να πούμε ότι μάλλον αδικήθηκε από τις συγκρίσεις δίπλα σε σπουδαίες φωνές με εμφανώς πιο αδύναμη και «θαμπή» τη δική του, παρότι σωστός τεχνικά και συγκινητικός στις αναφορές του. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει την εξαιρετική ορχήστρα των άρτιων επαγγελματιών, που παρά τα προβλήματα ήχου (όπως έφτανε στ’ αυτιά μας), απέδωσε άψογα τις αυθεντικές ενορχηστρώσεις, θυμίζοντας πιστά τα πρωτότυπα κομμάτια, με επιλογές που κάλυψαν μεγάλο μέρος της δουλειάς του συνθέτη, όπως και το προσεγμένο οπτικό υλικό από το προσωπικό του αρχείο.
Εντάξει, δεν θα ισχυριστώ ότι οι συνθήκες ακρόασης- θέασης με την πολύωρη ορθοστασία μη έχοντας πουθενά ν’ ακουμπήσεις ήταν ό,τι καλύτερο… ούτε θα δείξω κατανόηση στους γονιούς με τα παιδιά τους αφημένα ανεξέλεγκτα να τσιροκοπάνε τριγύρω, λες και τα πήγαν στην παιδική χαρά επειδή η είσοδος ήταν ελεύθερη. Θα πω απλά ότι μόνο για χάρη ενός Λουκιανού τα αντέχεις όλα και μου έμεινε η εικόνα ενός πλήθους ετερόκλητου να λικνίζεται μαζικά στους ρυθμούς του- αν και περίμενα χορευτικά «πηγαδάκια», ενώ όπου γυρνούσα έβλεπα χείλη να μουρμουρίζουν τους στίχους του.
Και κάπως έτσι οι άξιοι των «καλύτερων μας χρόνων που φεύγουν βιαστικά» έχουν κερδίσει δια παντός την Αθανασία…
Φωτογραφίες: ΦΜ – Μέγαρο Μουσικής
.
111
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
