Απολαυστική – πληθωρική η βραδιά SWING στο Μέγαρο Μουσικής με έναν… «αστερίσκο»! Πήγαμε, είδαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε…
Για να είμαστε ακριβείς, ο έξυπνος τίτλος της βραδιάς ήταν «S(W)INGING LOVE»- «Τραγουδώντας τον έρωτα σε ρυθμό σουίνγκ» από τους Performers Quartet, πλαισιωμένους από πολυπληθή ομάδα καλλιτεχνών στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Γιατί τη συγκεκριμένη βραδιά είχαν την τιμητική τους, το τραγούδι, ο έρωτας και το σουίνγκ, με αυτήν ακριβώς τη σειρά… Και ενώ φυσικά το τραγούδι κυριάρχησε, εντούτοις ο σκανταλιάρης έρωτας… κυριολεκτικά εν προκειμένω, σχεδόν έκλεψε τις εντυπώσεις με την τσαχπινιά του, «πετυχαίνοντας» επιπλέον να τραγουδηθεί σε 5 και βάλε, γλώσσες και όχι μόνο… Έγινε αφορμή για υπέροχα ακούσματα, όμορφες ρομαντικές εικόνες, χιουμοριστικές πινελιές, μπόλικο χορό στο ρυθμό του σουίνγκ… σε μια βραδιά που τα είχε όλα! Εκτός από… εδώ μπαίνει ο «αστερίσκος» για το τέλος.
Σε έναν χώρο σχεδόν κατάμεστο και με εντυπωσιακή ακρίβεια στην έναρξη, κάνουν σταδιακά την εμφάνισή τους ένα – ένα τα μέλη του κουαρτέτου, τραγουδώντας ο καθένας το σόλο του και παίρνοντας θέση στη σκηνή, ενώ τους συνοδεύει στο Electone ο Παναγιώτης Κουντούρης – επιμελητής επιπλέον των ενορχηστρώσεων. Τρεις γυνακείες φωνές (1 σοπράνο – 2 μέτζο σοπράνο) και ένας βαρύτονος ενώνουν το ταλέντο τους για να προσφέρουν στα αυτιά μας μια εξαιρετική μουσική απόλαυση επιπέδου! Αφού μας καλοσωρίσει ο «μαέστρος» Π. Κουντούρης και προλογίσει με δυο λόγια τη βραδιά – αφιερωμένη στον έρωτα, τη σκυτάλη θα πάρουν οι 4 φωνές με υπέροχους συνδυασμούς και φωνητικά για να μας ταξιδέψουν στις άκρες της γής με τραγούδια από Αμερική, Βραζιλία, Αργεντινή, Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία, Γερμανία…και σίγουρα ξεχνώ πολλά. Πάνω σε ένα ρεπερτόριο πολυεθνικό, άλλοτε με σόλο κι άλλοτε πολυφωνικά, με κλασικές επιλογές αγαπημένων κινηματογραφικών και όχι μόνο τραγουδιών από περασμένες ρομαντικές δεκαετίες και με έμφαση κατά βάση στη μελωδία.
Προφανώς για καλλιτέχνες με εμφανή ωδειακή παιδεία στις καλοδουλεμένες φωνές απαιτήσεων, δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσει κανείς το παραμικρό, πέραν μιας… προσωπικής αδυναμίας στη χροιά του βαρύτονου που η παρουσία του σε ένα σχήμα δίνει – πώς να το κάνουμε!- μια βαρύτητα, έναν όγκο και ένα ενδιαφέρον μουσικά ξεχωριστό! Ο συγκεκριμένος επιπλέον (Γρηγόρης Πυριαλάκος) αξιοποίησε αυτή την ιδιαίτερη χροιά με εξαιρετικό τρόπο στα φωνητικά, «ντύνοντας» τη μελωδία με λατρεμένα μπάσα. Και ενώ σαν σύνολο ξεκίνησαν κάπως συντηρητικά και εν μέρει υποτονικά, στη διάρκεια ανέβασαν ταχύτητα και έβαλαν στο παιχνίδι, πέρα από τη μελωδία και τον ρυθμό! Και συγκεκριμένα του σουίνγκ, ζωντανεύοντας τη βραδιά με ξεσηκωτικό χορό από την πιο κατάλληλη γι αυτό ομάδα της πόλης, το Lindy Hop Greece… 4 αγόρια και 4 κορίτσια, με κοστούμια της δεκαετίας του ’50, χόρεψαν με την ψυχή τους πάνω σε όμορφες χορογραφίες, γεμίζοντας τη σκηνή με ρυθμό, με ρομαντική νότα φρεσκάδας και φωτεινά χαμόγελα!
Όμως δεν αναφέραμε το σπουδαιότερο, το τιμώμενο πρόσωπο! Τον Έρωτα! Και όταν λέμε «πρόσωπο» κυριολεκτούμε, καθώς τον βλέπαμε να μπαινοβγαίνει στη σκηνή με σάρκα και οστά, ως ένα έξυπνο και πολύ χαριτωμένο σκηνοθετικό εύρημα, καταφέρνοντας με τα τερτίπια και το χιούμορ του να κερδίσει τις εντυπώσεις! Με το κόκκινο κολλάν, τα ρόζ φτερά του, το μόνιμο τόξο και τα βέλη του, περιδιάβαινε πάντα βουβός στη σκηνή ως παρατηρητής, χαλάρωνε στο παγκάκι του ακούγοντας μουσική και πίνοντας… φραπέ, πρόσφερε στους διψασμένους καλλιτέχνες νερό, «στόχευε» με τα βέλη του ερωτευμένα ζευγάρια ή μοναχικές καρδιές επί σκηνής και όταν τα βέλη δεν εύρισκαν στόχο, κατέφευγε στο… πολυβόλο, εξοπλισμένος ενίοτε και με… μάσκα θαλάσσης! Μια φιγούρα σουρεαλιστική που μόνο με αστεία κινησιολογία και έξυπνα αξεσουάρ, πρόσφερε πηγαίο χιούμορ σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς με εμβόλιμες, απρόβλεπτες εμφανίσεις.
Πέρα όμως από τον χαριτωμένο «γκεστ σταρ» Έρωτα, το όλο δρώμενο διανθίστηκε επιπλέον με οπτικό υλικό- αφιερωμένο προς τιμήν του. Όπου σε μεγάλη οθόνη προβολής θυμηθήκαμε κάποια από τα διασημότερα κινηματογραφικά φιλιά, χαλαρώσαμε με ρομαντικές εικόνες αγάπης, ενώ οι φωτισμοί κάποιες φορές έδιναν «ζωή» σε τρυφερά στιγμιότυπα πίσω από την οθόνη, προσφέροντας ατμόσφαιρα και εναλλαγές, ως κομμάτι μιας επιτυχημένης σκηνοθεσίας. Τους 4 καλλιτέχνες του κουαρτέτου συνόδεψε η πολυμελής νεανική «Χορωδία Θεσσαλονίκης – Μαίρη Κωνσταντινίδου», με υπέροχα φωνητικά και τοποθετημένη πίσω από την φωτισμένη οθόνη, ενώ σε κάποια στιγμή έκανε θεαματικό πέρασμα στη σκηνή που γέμισε φωνές και νιάτα! Και πάλι όμως το πράγμα… δεν σταματά εδώ! Τα τραγούδια συνδέθηκαν μεταξύ τους με κείμενα και υποτυπώδη «πρόζα» που οι τραγουδιστές κλήθηκαν να ερμηνεύσουν περνώντας από το ένα τραγούδι στο άλλο, σε μια προσπάθεια χαριτωμένης επικοινωνίας με το κοινό…
Και εδώ μπαίνει ο πρώτος (μικρός) «αστερίσκος», καθώς τα συγκεκριμένα κείμενα αποτέλεσαν τον πιο αδύναμο κρίκο της βραδιάς σε ένα σύνολο σωστά δομημένο, καλοσκηνοθετημένο, με δόσεις φαντασίας, με αισθητική και ενδιαφέρουσες εναλλαγές. Τα οποία κείμενα θα χαρακτηρίζαμε κοινότυπα, προβλέψιμα, χωρίς έμπνευση, περισσότερο διεκπεραιωτικά και μάλλον παρωχημένα, στα πρότυπα των «κομπέρ» παλιότερων εποχών, με χιούμορ και ατάκες ξεπερασμένα. Μεταξύ των 4 που κλήθηκαν να τα «ερμηνεύσουν», λίγο- πολύ συμβατικά και στυλιζαρισμένα αλλά αξιοπρεπώς, ο βαρύτονος- πιο χαλαρός και άνετος – ξεχώρισε με τη σκηνική του άνεση. Αυτό όμως που μας έλειψε από μια μουσικοχορευτική βραδιά κεφιού και έρωτα στην καρδιά της Αποκριάς και αφορά στον μεγαλύτερο «αστερίσκο», ήταν η ΕΝΕΡΓΕΙΑ… η σπιρτάδα… αυτό το «κάτι» παραπάνω στο ζωντανό «πάρε δώσε» σε μια συναυλία μη συμβατική που τόλμησε σκηνοθετικά ανοίγματα και είχε διόδους να το κάνει. Ίσως έφταιγε ότι οι 4 καλλιτέχνες δεν είναι ακόμα σκηνικά «λυμένοι» για τέτοια υπέρβαση… ίσως δεν βοήθησαν τα κείμενα με τις κατάλληλες ατάκες… ίσως συνέβαλε η επιλογή του ρεπερτορίου που έδωσε δυσανάλογη βαρύτητα στο κομμάτι «μελωδία» σε βάρος του «ενεργειακού» ρυθμού, καθώς δεν ακούσαμε ανεβαστική ποπ ή ροκ…
Απόδειξη του τελευταίου, ότι στο encore μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα, το «Sweet Dreams» των Eurithmics που μας χάρισαν με μια ερμηνεία συγκλονιστική… απογείωσε σύσσωμο το κοινό! Αλλά τί κρίμα, ήταν μόνο ΕΝΑ! Αυτό όμως που κρατάμε από την ξεχωριστή βραδιά είναι πάνω απ’ όλα η μουσική απόλαυση από υπέροχους συνδυασμούς σπουδαίων φωνών και η αίσθηση μιας παράστασης πολύ προσεγμένης, διαφορετικής, με γνήσιο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
Σας ευχαριστούμε!
Φωτογραφικό υλικό
