Αγάπη μόνο παιδιά, Αγάπη… με τον Κωστή Μαραβέγια χθες βράδυ στο Fix Factory of Sound. Πήγαμε. είδαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε.
‘’Αγάπη μόνο παιδιά, Αγάπη…’’ με αυτά τα λόγια τελείωσε χθες στη Θεσσαλονίκη, η καλοκαιρινή συναυλία του Κωστή Μαραβέγια και της πολυτάλαντης μπάντας του.
<Να, είναι σαν να είσαι γυμνός σε παραλία του ΕΟΤ. Χρειάζεται μια ελευθερία η ψυχολογία σου. Πρέπει να αφεθείς , να δοθείς ολοκληρωτικά, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα> , αυτό είναι το μότο του Κωστή. Σε αυτή την προσωπική ελευθερία προσπάθησε να μας οδηγήσει χθες… Μέσα από το μαγικό του La, la, la- που σκέφτεται πολύ σοβαρά να το ανελίξει σε παρα, πα, πα, πα- ο Κωστής κατάφερε σαν τον αυλήτη του Χαμελίν να μας μαγέψει και να μας παρασύρει σε ένα ξέφρενο μουσικό πανηγύρι.
Όλοι εμείς, οι αγαπημένοι και οι αγαπημένισσες, πήραμε χρώμα από τις πληγές μας, ντυθήκαμε κόκκινα και κόψαμε τα σχοινιά προτού γίνουν συρματόσχοινα.
Σπάσαμε τους καθρέφτες που πια δεν έδειχναν εμάς και τρέξαμε να φύγουμε. Να φύγουμε μακριά από την καταχνιά, την απαισιοδοξία και τη μιζέρια της καθημερινότητας, μακριά από το γκρίζο με το οποίο έχουν περιβάλλει τη ζωή μας.
Αποφασίσαμε πως δεν μας πείθουν πια οι άνθρωποι που κλέβουν τη ζωντάνια από το χορό της ζωής. Αποφασίσαμε να τρέξουμε μακριά από κάθε τι κίβδηλο. Κόψαμε κάθε παρτίδα με σαχλόμαγκες. Τρέξαμε και σωθήκαμε. Τις ώρες που κράτησε η συναυλία δεν τσαλαπατούσαμε πια γιατί είχαμε σωθεί..
Τώρα που το καλοκαίρι έφυγε, πήραμε μια βαθιά ανάσα, κόντρα στη μαύρη συννεφιά, σπάσαμε την αλυσίδα και μαζί με ένα τσαχπίνη Αμερικάνο, την απερίγραπτη Λόλα, την παριζιάνα Marie, την Ameli, δυο γυναίκες, το τρελό από χαρά χωριό και πολλούς άλλους μπήκαμε μέσα στην καταιγίδα και ποτίσαμε τα διψασμένα όνειρα μας. Μόνο όταν είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι θα μπορέσουμε να παλέψουμε ό,τι είναι να έρθει.
Χτυπήσαμε την πόρτα στην ίδια τη ζωή και αυτή μας άφησε να μπούμε μέσα άλλωστε δεν της ζητήσαμε και πολλά,θέλαμε να της πούμε ένα μινόρε της αυγής, να της δηλώσουμε μονάχα πως επιλέξαμε να ζήσουμε. ‘’Δεν υπάρχει καμιά άλλη που να σου μοιάζει ‘’ της τραγουδούσαμε δυνατά, της σφυρίζαμε, μέχρι και στα πατώματα συρθήκαμε καθώς χορεύαμε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Τις ώρες που ήμασταν στο Fix Factory of Sound βρήκαμε τον τρόπο να πούμε τη μαγική λέξη που είχε κολλήσει στα χείλη μας και δεν τολμούσε να βγει τόσο καιρό.
Γιατί πώς να το κάνουμε η ΑΓΑΠΗ είναι ο μεγαλύτερος ΕΘΙΣΜΟΣ.
Ακόμα και όταν ξημέρωσε δεν σταματήσαμε, περιμέναμε να μας αρπάξει εκείνη η άγρια χαρά που κρύβεται μέσα στα πλούτη που βρίσκονται μόνο μέσα στην καρδιά.
Όλα αυτά τα μαγικά συνέβησαν χθες βράδυ με τη μουσική συνοδεία μιας μπάντας που κινήθηκε ανάμεσα σε βαλκανικούς, jazz, jive , παραδοσιακούς, λαικούς και ό,τι μελωδικούς ρυθμούς μπορείτε να φανταστείτε. Προς το τέλος μάλιστα απολαύσαμε και ένα γνήσιο Μαραβεγιώτικο ηπειρωτικό dupstep.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα σας συναντήσω σε κάποια συναυλία σας γλυκοφιλώ στα όμορφα μαγουλάκια σας.
Η δική σας,
Ζωούλα
