«Kif Express»
Κάθε 5, 15 και 25 του μηνός
Γράφει ο Γιάννης Κυφωνίδης για την Κουλτουρόσουπα.
Τι θα λέγατε να μιλήσουμε για κρυμμένα μυστικά των Ελληνικών συμμετοχών στη Eurovision. Και πως καμιά φορά δεν ξέρουμε τα πάντα ή τα μαθαίνουμε μετά ή πριβέ;
Αν και υπάρχει κίνδυνος να διαψευστώ ή να αδειαστώ θα επιχειρήσω να σας εξιστορήσω κάποια μυστικά που ίσως έχουν ενδιαφέρον.
Και πιο πολύ για συμμετοχές μας που είτε δεν πήγαν καλά είτε και αποκλείστηκαν του μεγάλου τελικού. Κατά την ταπεινή μου άποψη χάσαμε ευκαιρίες είτε να σωθούμε από τον αποκλεισμό είτε να καταταγούμε καλύτερα. Κι αυτό οφείλεται τόσο σε θέματα σκηνικής παρουσίας όσο και σε θέματα ενορχήστρωσης όταν υπήρχαν οι live ορχήστρες.
Περίπτωση πρώτη. Τάκης Μπινιάρης και "Μοιάζουμε" το 1985. Πολύ όμορφο τραγούδι και πολύ ωραίο video clip. Γιατί άραγε κανείς δε σκέφτηκε να επαναληφθεί κατά μια έννοια η αισθητική του κλιπ επί σκηνής και εν τέλει να μη στηθεί ο Μπινιάρης, με περγαμηνές τότε και στο μιούζικαλ, με τρόπο που δεν του ταίριαζε καθόλου;
Ακόμη και η ενορχήστρωση και η εκτέλεση από τη Σουηδική ορχήστρα αλλοίωσαν την αρχική σύνθεση. Χάθηκε μια ευκαιρία τότε η Ελλάδα να βρίσκεται εντός δεκάδας.
Μια άλλη χαμένη ευκαιρία είναι το 1986 όταν η Ελλάδα αποφασίζει λόγω Ανάστασης και Εκκλησιαστικών αντιδράσεων να απέχει από το διαγωνισμό κι έτσι να μη στείλει την Πωλίνα και το "Βαγκόν Λι ". Ωστόσο η Κύπρος επίσης Χριστιανορθόδοξη χώρα συμμετείχε κανονικά.
Το 1988 τα παρατράγουδα είχαν αρχίσει από τον Εθνικό Τελικό, ανεκδιήγητο ως προς τη διοργάνωση του και ως προς το σκεπτικό της Επιτροπής. Να " αδειάσουν " μεν δημόσια τα τραγούδια, αλλά να επιλέξουν ένα από αυτά. Και με αυτόν τον τρόπο επέλεξαν τον "Κλόουν" με τα γνωστά αποτελέσματα.
Απλά αναρωτιέμαι πως δεν επέλεξαν τότε την Άντζελα Δημητρίου ή την αείμνηστη Ηλέκτρα. Τους στίχους στο τραγούδι με την Ηλέκτρα υπέγραψε ο Γιάννης Πάριος. Αλλά ακόμη και αυτός ο Κλόουν με άλλη ενορχήστρωση και άλλη σκηνική παρουσίαση θα είχε κάπως διασωθεί.
Το 1990 επέλεξε η ΕΡΤ το Χρήστο Κάλοου και το " Χωρίς Σκοπό". Ενώ με διαφορά το καλύτερο ήταν το ντουέτο της Μαντώς με το Νίκο Ιγνατιάδη που το θεώρησαν μεν το καλύτερο αλλά όχι Γιουροβιζιονικό. Αυτές οι θεωρίες και οι χαρακτηρισμοί ήταν πάντα λάθος, ήταν κολλήματα μιας κακώς εννοούμενης Ελληνικής νοοτροπίας. Ένα χρόνο μετά, δηλαδή το 1991, η Μάλτα με πανομοιότυπο τραγούδι κατετάγη 6η.
Ακόμη όμως και το "Χωρίς Σκοπό" εάν προσαρμοζόταν σε πιο ροκ κ blues ενορχηστρώσεις, κάτι που ταίριαζε καλύτερα στον Κάλοου, θα ήταν πολύ πιο αυθεντικό,αλλά τελικά "κόλλησε" στις βαρύγδουπες ενορχηστρώσεις και φωνητικές κορώνες του στυλ Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλά παλαιά με τα γνωστά αποτελέσματα .
Παρόμοια λάθη έγιναν σε επίπεδο σκηνοθεσίας παραγωγής κι ενορχήστρωσης το 1996 και το 1997 με τραγούδια που ως τραγούδια άρεσαν πολύ , αλλά έχασαν στην απόδοση κι εκτέλεση τους.
Το 1998 δε που μιμηθήκαμε άλλες χώρες με ημιτελικούς και televoting, το κάναμε όλο λάθος, με επιλογή κατευθυνόμενη από τους φίλους των συντελεστών, ενώ υπήρχαν τουλάχιστον δύο με τρία τραγούδια που θα στέκονταν καλύτερα. Ακόμη και το τραγούδι μας τότε "Μια Κρυφή Ευαισθησία" θα είχε καλύτερη τύχη, εάν είχε οργανωθεί αλλιώς, υπήρχε μάνατζερ και παραγωγός και δεν είχε αποβληθεί από το διαγωνισμό και από τη σκηνή ο συνθέτης και στιχουργός Γιάννης Βάλβης αφήνοντας μόνη και απροστάτευτη κι ευάλωτη την κεντρική ερμηνεύτρια Διονυσία Καρόκη. Μα να μην υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια ποτέ κανείς art director να σώσει τα κακώς κείμενα και να αναδείξει τα καλώς ;;;
.
