ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΒΕΝΙΑ ΑΔΑΜΑΚΟΥ
Αυτόν τον μήνα κοντά μας έχουμε τους Duo Μικρασιαρτίκ ή αλλιώς τον Παύλο Ασσιόγλου και τον Αλέξανδρο Βογιατζή. Η αγάπη τους για την ελληνική παράδοση και ειδικότερα για τα ακούσματα που προέρχονται από τα Μικρασιάτικα παράλια, το Ανατολικό Αιγαίο και φτάνουν μέχρι την Καππαδοκία, τους ώθησε να ασχοληθούν επαγγελματικά με το παραδοσιακό τραγούδι, δίνοντας του μια πιο σύγχρονη και ανανεωμένη ματιά.
Παύλο και Αλέξανδρε πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Σας ένωσε η μουσική ή γνωριζόσασταν από παλιά;
Ναι, γνωριζόμασταν από παλιά, σπουδάσαμε στην ίδια σχολή του ΤΕΙ Ηπείρου Άρτας και μαθητεύσαμε κοντά στον ίδιο δάσκαλο, Κυριάκο Ταπάκη, στο ούτι. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μας καρποφόρησε κι η φιλία μας μέσα από τη μουσική. Γνωριστήκαμε, δηλαδή, καλύτερα με την πάροδο του χρόνου μέσα από την κοινά μας μουσικά ενδιαφέροντα και αναζητήσεις.
Πότε αποφασίσατε να γίνετε οι Duo Μικρασιαρτίκ και γιατί;
Ενώ η συνεργασία μας κρατάει χρόνια, ως σχήμα με αυτό το όνομα είμαστε μαζί μόνο για μισό χρόνο. Η ονομασία μας θέλαμε να μαρτυράει άμεσα την ενασχόλησή μας με το ρεπερτόριο της Μικράς Ασίας/Καππαδοκίας. Στόχος μας ήταν, δηλαδή, να αναδείξουμε το συγκεκριμένο ρεπερτόριο μέσα από εμάς. Φυσικά, μας απασχολούσε και να ανταποκριθούμε περισσότερο στη σύγχρονη μουσική αγορά και θεωρήσαμε ότι ως Duo είμαστε πιο ευέλικτοι να προχωράμε καλλιτεχνικά παρά ως μεγάλο σχήμα.
Είναι φανερό πως αγαπάτε τις ανατολίτικες μουσικές παραδόσεις. Πώς προέκυψε αυτή η αγάπη; Έχει κάποιος από τους δύο σας ρίζες από τη Μικρά Ασία;
Παύλος: Ναι, υπάρχουν ρίζες απ’ την πλευρά του πατέρα μου αλλά είμαι ο πρώτος μουσικός στην οικογένειά μου. Η ενασχόλησή μου προέκυψε απ’ τα παιδικά μου χρόνια, από την παρακίνηση των γονιών μου να ασχοληθώ με την μουσική μας παράδοση. Στη συνέχεια, από προσωπική μου επιλογή, οδηγήθηκα αργά και σταθερά μέσα απ’ το ούτι στο να εστιάσω στις ανατολικές παραδόσεις. Παρατήρησα ότι έχουμε πολλά κοινά σημεία και πως ο τόπος μας ήταν και θα είναι πάντα ένα λιμάνι για όλες αυτές τις παραδόσεις. Με το που ενηλικιώθηκα, πήρα την άμεση απόφαση να κάνω το παραδοσιακό τραγούδι και επάγγελμα. Ένιωθα ότι μόνο έτσι θα μπορούσα να προχωρήσω πιο σοβαρά και να συνεχίσω να το πιστεύω αμεσότερα.
Αλέξανδρος: Η μουσική μου παιδεία ξεκίνησε με πιάνο και μαθήματα θεωρίας της ευρωπαϊκής μουσικής, αλλά σε ηλικία περίπου 14 χρόνων έκανα στροφή στην παράδοση, τόσο σε επίπεδο οργάνου όσο και σε επίπεδο ακουσμάτων. Σε αυτήν την ηλικία ξεκίνησα να ακούω θρακιώτικα και να παίζω ούτι ως αυτοδίδακτος αρχικά. Από ‘κει και έπειτα ανοίχτηκα και σε άλλα μουσικά ιδιώματα και είδη μουσικής, αλλά το Σμυρναίικο ιδίωμα είναι ουσιαστικά από τα τελευταία που έφτασε στ’ αυτιά μου. Έχω κι εγώ ρίζες από τη μεριά της μητέρας μου από τη Ραιδεστό της Κωνσταντινούπολης.
Ποιοι καλλιτέχνες σας εμπνέουν; Έχετε όνειρο να συνεργαστείτε με κάποιον;
Παύλος: Ο Αρμενοσύριος ουτίστας και τραγουδιστής Haig Yazdjian που ζει και στον τόπο μας εδώ και δεκαετίες πλέον. Μ’ εκφράζει το μουσικό του ταμπεραμέντο πάνω στη σκηνή, η μουσική του εξωστρέφεια, που δυστυχώς λείπει στον παραδοσιακό μας χώρο σε μεγάλο βαθμό και το προσωπικό του ύφος. Κατάφερε κυρίως μέσα από το ούτι να ξεχωρίσει πολύ γρήγορα στη μουσική αγορά της Ελλάδας αλλά και διεθνώς. Επίσης, μ’ έχουν επηρεάσει ιδιαίτερα σε μεγάλο και άρτιο βαθμό ο μεγάλος Ιρακινός ουτίστας δάσκαλος Munir Bashir, καθώς και ο γιος του Omar, που δημιούργησαν μια ιδιαίτερη σχολή ουτιού στην οποία ανέδειξαν το ούτι ως σολιστικό όργανο. Σε σχέση τώρα με το αν θα συνεργαζόμασταν με κάποιον από αυτούς, θα σου έλεγα πως όχι. Δεν μας ενδιέφερε ποτέ εξ αρχής αλλά ούτε και τώρα κάποια συνεργασία. Κοιτάμε μόνο να αναδείξουμε τους εαυτούς μας καλλιτεχνικά, δανειζόμενοι βέβαια στοιχεία από τους εμπνευστές μας για να οδηγηθούμε έτσι πιο αποφασισμένοι στα δικές μας μουσικές δημιουργίες. Βέβαια, κατά καιρούς καλούμε και τρίτους, κυρίως φίλους μουσικούς, χωρίς όμως να ξεφεύγουμε από το προσωπικό μας ύφος και την ουσία της μουσικής μας σχέσης.
Αλέξανδρος: Θα έλεγα ότι οι καλλιτέχνες που με εμπνέουν δεν είναι λίγοι. Από το χώρο της Ανατολικής Μεσογείου έχω μουσικές αναμνήσεις από τον Yurdal Tokcan στο ούτι, τον Σωκράτη Σινόπουλο στην πολίτικη λύρα και τον Goksel Baktagir στο κανονάκι. Από το χώρο της world music ή του ethnic θα ανέφερα χωρίς αμφιβολία τον Αρμένιο μουσικοσυνθέτη Ara Dinkjian, ο οποίος αποτελεί και το αντικείμενο της πτυχιακής μου εργασίας και ο οποίος αρέσκεται στο να «παντρεύει» τις ανατολικές με τις δυτικές μουσικές παραδόσεις. Επίσης, στις μουσικές μου επιρροές είναι σαφώς η Ιρλανδή-Σκωτσέζα μουσικοσυνθέτρια Loreena McKennitt, που οι μουσικές της προτάσεις αποτελούν ένα κράμα πολλών όμορφων παραδόσεων, με συχνή αναφορά και στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Σε ό,τι αφορά την ελληνική μουσική, στον παραδοσιακό χώρο με έχουν επηρεάσει στο παρελθόν οι Κ. Δοϊτσίδης και Χ. Αηδονίδης στα Θρακιώτικα, καθώς επίσης και γενικότερα η Δόμνα Σαμίου, με ρεπερτόριο απ’ όλη την Ελλάδα. Από το λεγόμενο «έντεχνο» θεωρώ ότι έχουν ασκήσει πάνω μου πολύ σημαντική επιρροή κυρίως οι Θ. Παπακωνσταντίνου, Σ. Μάλαμας, Μ. Πασχαλίδης, Π. Θαλασσινός, Δ. Υφαντής, Α. Ιωαννίδης και Ο. Περίδης.
Είναι ενδιαφέρον πως και τα όργανα που έχετε επιλέξει συμβαδίζουν με το είδος της μουσικής σας. Τι παίζει ο καθένας;
Παύλος: Ασχολούμαι από την παιδική μου ηλικία κυρίως με το ούτι ως παίκτης αλλά και πλέον ως δάσκαλος. Επίσης, παίζω πολίτικο λαούτο ή λάφτα, ταμπουρά ή σάζι και cumbus.
Αλέξανδρος: Το βασικό μου όργανο είναι το ούτι. Αυτό έχω διδαχτεί. Από ‘κει και έπειτα ως αυτοδίδακτος παίζω κυρίως λαούτο και κιθάρα.
Αγαπάει ο κόσμος την παραδοσιακή μουσική;
Παύλος: Γενικά, από τις εμφανίσεις μας ως σχήμα, δυστυχώς δεν έχω παρατηρήσει ακόμα κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον. Αυτό το βιώνω κυρίως όταν εμφανιζόμαστε σε χώρους διασκέδασης και είναι λογικό. Ο περισσότερος κόσμος δεν πηγαίνει τόσο για να αφουγκραστεί με την μουσική, αλλά κυρίως για να διασκεδάσει και να «εξωστρεφίσει», να μου επιτραπεί ο όρος, μέσα από αυτήν. Οπότε βλέπουμε κι εμείς μέσα από αυτήν την αντιμετώπιση μια γενικότερη αδιαφορία. Βέβαια, έχουμε ένα βασικό κοινό που μας ακολουθεί στις εμφανίσεις μας, φίλους, συγγενείς, μαθητές και μουσικούς φίλους-συνεργάτες. Από αυτούς δεχόμαστε πάντα επιβράβευση και παρότρυνση να συνεχίζουμε τη συνεργασία μας. Κατά ελάχιστες εξαιρέσεις έχουμε δεχτεί ενδιαφέρον και από αγνώστους που έχουν επαφή με την παραδοσιακή μουσική και η προσοχή τους προς τα εμάς είναι πάντα έντονη και αμοιβαία. Έχουμε καταλήξει και οι δύο στο συμπέρασμα ότι η παραδοσιακή μουσική θέλει παιδεία και συστηματική εκπαίδευση για να ριζώσει και να καρποφορήσει, ειδάλλως είναι πολύ δύσκολο. Ειδικά τα δυτικά μουσικά στοιχεία που δεχόμαστε συνέχεια ως χώρα, καθιστούν την παραδοσιακή μουσική ακόμα πιο δυσάρεστη στο ελληνικό κοινό.
Αλέξανδρος: Για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα θα ήθελα να χωρίσω τον κόσμο σε τρεις κατηγορίες. Στην πρώτη θα έλεγα ότι ανήκουν οι άνθρωποι που αγαπούν πολύ τη μουσική παράδοση αλλά θεωρούν ότι αυτή δεν πρέπει και δεν μπορεί να εξελίσσεται. Στη δεύτερη ανήκουν όσοι αγαπούν και σέβονται την παράδοση, αλλά είναι ανοιχτοί σε νέες μουσικές ιδέες, προτάσεις, ενορχηστρώσεις κλπ. Η τρίτη και τελευταία κατηγορία αφορά εκείνους που είναι αρνητικά προκατειλημμένοι απέναντί της και την θεωρούν συνώνυμο του συντηρητισμού και της οπισθοδρομικότητας. Θα έλεγα ότι οι δύο τελευταίες κατηγορίες ταυτίζονται κυρίως με τους νέους ανθρώπους, ενώ η πρώτη με μεγαλύτερες κυρίως ηλικίες. Πάντως, σε γενικές γραμμές, πολύς νέος κόσμος πλέον δείχνει αγάπη για την παράδοση, καθώς έχει εισαχθεί τα τελευταία χρόνια και ως επιστημονικό αντικείμενο σε τριτοβάθμια ιδρύματα και δίνεται η ευκαιρία στους νέους να την ερευνήσουν, να τη χαρούν και να πειραματιστούν ταυτόχρονα πάνω σε αυτήν.
Υπάρχουν τραγούδια που δε λείπουν ποτέ από το ρεπερτόριο σας;
Παύλος: Θα αναφέρω μερικά επειδή είναι αρκετά τα τραγούδια που δεν λείπουν σχεδόν ποτέ. Το μικρασιάτικο τραγούδι Κυρ Κωστάκης, κάποια οργανικά από την Πόλη, όπως το Καροτσέρης που είναι και τραγούδι και το Νικρίζ Χασάπικο. Επίσης, το αρμένικο τραγούδι Hoy nazan και μια οργανική σύνθεση του Haig Yazdjian ονόματι Mogats shougen σε δική μας διασκευή.
Αλέξανδρος: Να προσθέσω πως επιλέγουμε να παίζουμε τραγούδια από τις περιοχές της Καππαδοκίας όπως το Απόψε τα μεσάνυχτα, το γνωστό οργανικό αλλά και τραγούδι Κόνιαλι, το Έρχομαι κι εσύ κοιμάσαι, το Ντε βρε ντε, που το αγαπώ ιδιαίτερα και το Κέρνα μας από την Εύβοια.
Αν ήσασταν ακροατές, για ποιους λόγους θα επιλέγατε να ακούσετε τους Duo Μικρασιαρτίκ;
Παύλος: Μπορεί να είναι η πιο δύσκολη ερώτηση έως τώρα γιατί θέλει μεγάλη μουσική εμπειρία για να απαντάει κάποιος μουσικός σε τέτοια ερωτήματα, αλλά θα σου δώσω ξεκάθαρη απάντηση. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε έρθει πολλές φορές αντιμέτωποι με παρόμοια ερωτήματα και συμβαίνει κυρίως για επαγγελματικούς λόγους. Για να καταφέρουμε, δηλαδή, να εξελίξουμε την μουσική μας σταδιοδρομία πρέπει να ερχόμαστε στην θέση του κοινού μας και την προδιάθεσή του κάθε φορά. Θα επέλεγα ν’ ακούσω το σχήμα μας για τον μόνο λόγο ότι τέτοιες μουσικές εμφανίσεις σπανίζουν στην εποχή μας και ειδικά σε χώρους διασκέδασης. Θα είχα, δηλαδή, κι ο ίδιος την περιέργεια να πάω ν’ ακούσω κάτι που δεν συνηθίζεται και τόσο στην αγορά. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ πως μόνο ελάχιστες εμφανίσεις γίνονται σε Duo όπως το δικό μας, αλλά δεν έχουν ως επίκεντρο την μουσική μας παράδοση. Μετά βίας ξύνουν την επιφάνεια της, κυρίως για λόγους εμπορικούς.
Αλέξανδρος: Κυρίως για το ρεπερτόριο, αλλά και για το προσωπικό ύφος που προκύπτει μέσα από το παίξιμό τους. Επίσης, για τις ιδέες που αφορούν την ενορχήστρωση, αλλά και το γενικότερο τρόπο προσέγγισης αυτού που ονομάζουμε «παράδοση».
Ποια θα είναι τα επόμενα μουσικά σας βήματα;
Θα συνεργαστούμε με τον φίλο καραγκιοζοπαίχτη Οδυσσέα Κανλή και το θέατρο σκιών του. Δυο σπαθιά είναι καλύτερα από ένα, δηλαδή μουσική και θέατρο μαζί. Πιστεύουμε μέσα απ’ αυτήν μας την συνεργασία ότι η παραδοσιακή μουσική μπορεί να ευοδώσει αμεσότερα και αρτιότερα αφού θα καταστήσει πιο δυνατό το στίγμα της από πριν και θα γίνει δεκτικότερη στο ακροατήριό μας.
Κι ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας;
Παύλος: Μεταδίδω με αισιοδοξία ότι η ελληνική παραδοσιακή μας μουσική όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά έχει επιβιώσει με την πάροδο των χρόνων και διατηρεί ακόμα περισσότερο την φλόγα της αναμμένη μέσα απ’ την δική μας νέα μουσική γενιά με φρεσκότερες ιδέες και καινοτομίες, αρκεί πάντα να της δίνεται χώρος να ακούγεται.
Αλέξανδρος: Προσωπικά για τους λάτρεις της παράδοσης, θα ήθελα να τονίσω τη σημασία του να εκφράζονται μέσα από τα ακούσματα των μουσικών που αγαπούν, αλλά ταυτόχρονα να είναι πάντοτε δεκτικοί και ανοιχτοί σε νέες μουσικές προτάσεις, νεοσύστατων κυρίως σχημάτων. Οι δε μουσικοί, θα πρότεινα να πειραματιστούν άφοβα, με σεβασμό πάντα στην ίδια την παράδοση, ούτως ώστε, όχι μόνο να αναδείξουν τη μαγεία του προφορικού αυτού πολιτισμού, αλλά επιπλέον να τον πάνε ακόμη ένα βήμα παραπέρα.
Ευχαριστούμε πολύ τους Duo Μικρασιαρτίκ για αυτή τη συνέντευξη και τους ευχόμαστε πολλές επιτυχίες!
.
.
.
links συγκροτήματος:
.
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
-Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
-Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
-Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
-Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
-Κερδίστε προσκλήσεις - Βιβλία - ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
