Αυτόν τον μήνα στο In Tempo τα λέμε με την Χαρίκλεια Μαρή, την τραγουδίστρια του επίσημου τραγουδιού του Thessaloniki Pride 2017, “Definition of love”. Είναι μια νέα και πολύ ταλαντούχα καλλιτέχνης με μεγάλα όνειρα! Γράφει στίχους, τραγουδάει και είναι έτοιμη να κερδίσει το κοινό με το πρώτο της σινγκλ!
Πότε και πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Δύσκολη ερώτηση. Θυμάμαι την αδερφή μου να μου φωνάζει να σταματήσω να τραγουδάω από πάντα, οπότε δεν πιστεύω πως υπήρχε στιγμή στην ζωή μου που να μην είχα την μουσική. Υπάρχουν περίοδοι που ξυπνάω ή κοιμάμαι, με μελωδίες στο κεφάλι μου. Ώρες ώρες γελάω με τα μέρη που μου έρχονται ιδέες και χρειάζεται σιωπηλά να βγάλω το κινητό μου για να ηχογραφήσω.
Επαγγελματικά τώρα, ξεκίνησα να ασχολούμαι με την μουσική το 2015, όταν ο πρώτος μου κιθαρίστας και φίλος Βασίλης Μελαχρινός μου είπε «Ρε συ, πάμε για κανένα live;». Στην αρχή νομίζω τον κοιτούσα σαν εξωγήινο, ίσως τον έβρισα κιόλας, αλλά τελικά το κάναμε. Από τότε δεν σταμάτησα. Όταν πήρα την απόφαση, οι μουσικοί, τα live, οι δουλειές και οι συνεργασίες άρχισαν να έρχονται σε εμένα και εγώ σε αυτά. Στο ΙΕΚ γνώρισα τους καθηγητές μου και με πολλούς από αυτούς είχα και την χαρά να συνεργαστώ, όπως με τον Ανδρέα Μαρκάτη στο επίσημο τραγούδι μας για το Thessaloniki Pride 2017, με τίτλο «Definition of love», τον Αστέρη Νάτσιο, τον Ηλία Πετρίδη, τον Ηλία Κόζα κ.α.
Τί είναι για σένα η μουσική;
Η μουσική αρχικά ήταν πάντα εκεί για εμένα. Όταν περνούσα μία εξαιρετικά μοναχική περίοδο στην ζωή μου αλλά και γενικότερα όλες μου τις έντονες στιγμές (χαρούμενες και μη) τις συνόδευε η μουσική. Πάντα είχα μία περιέργεια και μία αγάπη για την τέχνη και την αλήθεια άργησα να αποδεχθώ ότι έχω μουσική μέσα μου. Για μένα είναι η φίλη μου, ο φίλος μου, το ημερολόγιο μου, μια αγκαλιά, μία γεύση γλυκόπικρη, το φάρμακό μου για τον κόμπο στον λαιμό πολλές φορές.
Γράφεις η ίδια τους στίχους και τη μουσική στα τραγούδια σου;
Από νεαρή ηλικία ξεκίνησα να αυτοσχεδιάζω μικρά τραγουδάκια, είτε για να αποστηθίσω ευκολότερα την ιστορία στο σχολείο ή για να πειράζω την αδερφή μου. Γράφω στίχους και «φαντάζομαι» αν θέλεις την μουσική στα κομμάτια μου. Την αποθηκεύω με τον μόνο τρόπο που ξέρω: την ηχογράφηση του κινητού και με τις στοιχειώδεις μου γνώσεις στην κιθάρα. Έχω γράψει ανά καιρούς στίχους για διάφορες συνεργασίες μου: με τον X-Lib στους Kappa Effect, τον Sok-P, το “Definition of love” (που προανέφερα) και για διάφορες φιλικές μπάντες. Πλέον έχω κατασταλάξει πως θέλω να βγάλω την δική μου μουσική εκεί έξω και να συνεργαστώ με μουσικούς που θα συμπληρώσουν με το δικό τους ταλέντο και χάρισμα, το δικό μου.
Ποιοι καλλιτέχνες αποτελούν έμπνευση για εσένα;
Για μένα έμπνευση αποτελούν καλλιτέχνες που όταν τους ακούς, νιώθεις την αλήθεια που εκφράζουν, την νιώθεις βαθιά μέσα σου, την ακούς είτε την βλέπεις. Καλλιτέχνες είμαστε όλοι και δημιουργοί, ο καθένας την νιώθει με τον τρόπο του και λυπάμαι πολλές φορές γι’ αυτούς που δεν την έχουν ανακαλύψει. Πιστεύω πως θα αδικήσω πολλούς αν διαλέξω, πάντως τον τελευταίο καιρό είμαι κολλημένη με τον Chris Stapleton και τον John Mayer. Θέλω να τους μοιάσω σε ομορφιά δημιουργίας και θέλω επίσης να μου απαντήσουν στα μηνύματα που τους στέλνω στο Instagram. (Γελά)
.
Ποιο είναι το μεγάλο σου όνειρο σε ό,τι αφορά τη μουσική;
Μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν να τραγουδήσω μπροστά σε χιλιάδες κόσμο δίχως να ντρέπομαι. Αυτό συνέβη το καλοκαίρι στο Thessaloniki Pride και το κομμάτι το αφιέρωσα στην Τζορτζίνα, την αδερφή του παππού μου. Τις μέρες πριν το φεστιβάλ, όταν είδα για πρώτη φορά το lyric video, έβαλα τα κλάματα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τους στίχους μου να ζωντανεύουν και να συγκινούν.
Ως επόμενο στόχο έχω να προσφέρω τα κομμάτια μου στον κόσμο, να βρω την ταυτότητα μου (γι’ αυτό και από εδώ και πέρα χρησιμοποιώ το πλήρες όνομά μου και όχι το Αμέρσα). Θέλω να με αναγνωρίσω, να ακουστώ και θέλω να με νιώσουν, όπως νιώθω και εγώ πολλούς καλλιτέχνες γύρω μου.
Πώς μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει ως καλλιτέχνης κατά τη γνώμη σου;
Καλώς ή κακώς ο τρόπος για να περάσουμε, ο καθένας το δικό του συναίσθημα και εμπειρία, είναι η τέχνη. Και ενώ μοιάζει τόσο ποικιλόμορφη και πολύπλευρη, η ουσία της είναι κοινή και μία, η έκφραση. Υπάρχουν οι καλλιτέχνες, εκείνοι οι ξεχωριστοί, που νιώθεις την κατάθεση ψυχής, νιώθεις την φράση που λέμε «I’ve been there, bro». Νιώθεις μία αγκαλιά, μία ταύτιση. Για μένα αυτοί οι καλλιτέχνες ξεχωρίζουν και τέτοια θέλω να είμαι.
Περίγραψε μας την εμπειρία σου από το μιούζικαλ «Ένα βήμα τη φορά».
Μοναδική και αληθινή, όπως και η Μαρία Στεφάνου, η δημιουργός του. Είμαι στην παραγωγή της εδώ και πέντε μήνες σχεδόν, αλλά παρ’ όλα αυτά νιώθω πως ήμουν πάντα εδώ. Θυμάμαι την μέρα που πήγα στην ακρόαση και χαμογελάω γλυκά. Όταν την επόμενη μέρα η Μαρία μου έδωσε τα ρούχα του ρόλου, τα κράτησα στα χέρια μου και της είπα ότι τα νιώθω πολύ βαριά. Στις πρώτες πρόβες σκεφτόμουν, πως δεν έχω ξανασυναντήσει ποτέ τόσους πολλούς όμορφους ανθρώπους μαζεμένους στον ίδιο χώρο. Το έργο μου άνοιξε τα μάτια, ο ρόλος της Ερμιόνης δεν είναι εύκολος και αυτό που λέω πάντα είναι ότι δεν με δυσκόλεψαν τα λόγια, οι χορογραφίες, ούτε τα κομμάτια τόσο, όσο το να βρω όντως τον εαυτό μου και να σκάψω βαθιά μέσα μου, στην δική μου αλήθεια. Μας είναι δύσκολο να «ξεγυμνωθούμε» μπροστά στους άλλους ιδιαίτερα όταν δεν το έχουμε κάνει ποτέ, ούτε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Σε κάθε παράσταση νιώθω όλο και πιο ελεύθερη, με βλέπω και με νιώθω όλο και περισσότερο. Παραδέχομαι πως ακόμα δεν έχω δεχθεί ότι είμαι μία από τις πρωταγωνίστριες, μου φαίνεται περίεργο αν και πάντοτε το ονειρευόμουν. Ήθελα να είμαι εδώ, το ζητήσαμε και οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. Τα βήματα συνεχίζονται.
Πώς αισθάνεσαι λίγο πριν ανέβεις στη σκηνή;
Κάθε φορά είναι ξεχωριστή με τον δικό της τρόπο. Θέλω να είμαι στην σκηνή αλλά δεν έχω αποδεχθεί ακόμη πως όλα αυτά είναι η πραγματικότητα μου, γι’ αυτό και δεν σου κρύβω πως κάθε φορά τρέμουν τα πόδια μου τα πρώτα λεπτά. Μετά απλά αφήνομαι στην ροή. I’m still working on it.
Το επόμενο καλλιτεχνικό σου βήμα;
Αρχικά, έχω τη χαρά να είμαι μία από τους συνδημιουργούς του νέου έργου της Μαρίας Στεφάνου «Το 10 το Καλό και ο Χάρτινος Κόσμος», το οποίο θα ανέβει τον Απρίλιο 21 και 27 στο θέατρο Αλέξανδρος στην Θεσσαλονίκη. Ανυπομονώ πολύ για την πρεμιέρα μας και προσκαλώ όλον τον κόσμο να έρθει, να δει και να νιώσει.
Στις καθαρά μουσικές μου συνεργασίες, εκτός από τα live με τους Red Wine Jam και το ακουστικό μου σχήμα με τον Βασίλη Μελαχρινό και τον Πάνο Γιαξή, ετοιμάζω ένα ντουέτο με τον υπέροχο σαξοφωνίστα μου Παύλο Νίκου, για το καλοκαίρι.
Ένα ακόμη χαρμόσυνο γεγονός, είναι η νέα μας κυκλοφορία με τον αγαπημένο μου συνεργάτη Γιώργο Κατρανία (aka X-Lib) και τον Βασίλη Τσακτσίρα (aka Amok), που θα δημοσιευτεί στα τέλη του Μαρτίου. Το κομμάτι μας έχει τίτλο “Bones” και το έγραψα με αφορμή μία πολύ έντονη στιγμή στη ζωή μου.
Επίσης, είσαι η πρώτη που θα ανακοινώσω επίσημα, την άφιξη του νέου μου single με τίτλο «Sacrifice», που θα κυκλοφορήσει την περίοδο του Απρίλιου-Μαΐου. Είναι η πρώτη μου solo εμφάνιση και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Στην μουσική και τις κιθάρες έχω δίπλα μου τον φίλο και συνεργάτη Ηλία Μισιρλή, στα κρουστά τον Θεολόγη Γκιώση, ενώ την παραγωγή θα αναλάβει ο Φώτης Δεμερτζής.
Ποιο θα ήταν το μήνυμα σου προς τους αναγνώστες μας;
Θα μπορούσα να στολίσω αυτή την απάντηση με πολλές περίτεχνες λέξεις και ελπιδοφόρα μηνύματα, αλλά δεν θα το κάνω. Θα πω απλά... Να θέλουν. Όλα τ’ άλλα είναι δικαιολογίες και αέρας κοπανιστός.
Ευχαριστούμε πολύ την Χαρίκλεια για τον χρόνο που μας αφιέρωσε και της ευχόμαστε καλή επιτυχία στα επόμενα μουσικά της βήματα!
/
Φωτογραφίες: Ιάκωβος Ιωαννίδης
.
LINKS για να έρεθετε σε επαφή με την Χαρίκλεια Μαρή:
