Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Το πανκ, το ροκ, το παραδοσιακό, η ισορροπημένη εκφορά, η δύναμη, ο σεβασμός στην πηγή- όλα αυτά τα έχουν καταφέρει στο απόλυτο κι εγώ αγοράζω αυτό που πουλάνε.
Όσοι πιστοί, προσήλθατε και τα είπαμε και το ’19 (δείτε εδώ).
Από τότε η ήδη μεγάλη εκτίμησή μου για τους ThraxPunks μεγάλωσε. Όχι πολύ- εκθετικά. Δεν ξέρω, με ηδονίζει αυτό το προξενιό παραδοσιακής μουσικής με ροκ. Για κάποιους ίσως είναι κακορίζικος γάμος ντουγρού για διαζύγιο. Για μένα είναι ιερή (ναι, ναι) ένωση που φέρνει το περασμένο, αλλοτινό και συχνά πασέ, σε ένα νευρόσπαστο τώρα, που έχει ανάγκη για λίγη ειλικρίνεια και πηγαιότητα, απ’ όπου κι αν βρέχουν δαύτες.Και μου αρέσει ούτως ή άλλως αυτός ο ήχος, οπότε τελεία, θαυμαστικό.
Κάτι Ψες είδια, κάτι Μαργούδια, κάτι Δέντρα και Αυγερινοί, απ’ το πρώτο άλμπουμ, μ’ έβαλαν στην αναζήτηση τιμών για γκάιντες. Μετά είδα πόσο κοστίζουν οι γκάιντες, οπότε άρχισα να ψάχνω φλογέρες. Αλλά δεν είναι αυτό το point. Το point (και το σετ, και το match μην πω!) είναι ότι κατάφεραν να κάνουν έστω κι έναν άνθρωπο να ενθουσιαστεί με ακούσματα που στο «σωστό» πλαίσιο του προκαλούν ανυπόκριτη απαξία.
Ελάτε μαζί μας λοιπόν, στο ταξίδι στο δεύτερο άλμπουμ των ThraxPunks, σ’ ένα θεσπέσιο πανηγύρι, μες το οποίο και θα ιδρώσετε και θα μελαγχολήσετε και θα αναπολήσετε και θα εκφραστείτε και θα νιώσετε, με γκάιντες και νταούλια και κιθάρες και ρυθμό και γούστο που χρόνια δε μετρά.
Περίχωρα
Καλώς φτάσαμε στην Αγιά Μαρίνη. Υπέροχες τριφωνίες, όλα τα τραγούδια βρίθουν αφηγηματικότητας- ίσως γι’ αυτό και τα παραδοσιακά είναι τόσο εξαίσια στη συναισθηματικότητα και την αμεσότητά τους.
Στιχουργικά, μια σκοτεινή ιστορία ξεκινάει. Μια ειλικρινής, ανεπιτήδευτη οπότε τρομακτική σκοπιά γύρω απ’ την καταδίκη του να γεννηθείς κορίτσι- δηλαδή (και ανά πάσα στιγμή) πιο κοντά στον θάνατο παρά τη ζωή.
Μουσικά, δύσκολα να βρει κάποιος outro από ThraxPunks που να μην είναι του θεού.
Εγώ που είμαι σφηνωμένη πατάτα και θέλω να ακούσω παρεμφερή πράγματα με το πρώτο (μνημειώδες) άλμπουμ, δηλώνω ικανοποιημένος στην τοποθεσία Αγιά Μαρίνη.
Από κοντά κι ο Μασκαράς. Οκέι, προσωπικό αγαπημένο, το πρώτο τραγούδι (αλλά σίγουρα όχι τελευταίο) που έβαλα on repeat, μέχρι αηδίας (που δεν πρόκειται να έρθει, γιατί… Thrax Punks). Πρέπει μόνο από μένα να ‘χει καμιά 20-25 προβολές το βίντεο στα γιουμπιούτ.
Το κομμάτι είναι Thrax Punks, τουλάχιστον όπως τους καταλαβαίνω εγώ: παράδοση που έπαθε ηλεκτροπληξία απ’ τη ροκ ενέργεια και παλλόμενοι αιώνες ειλικρινά ειπωμένοι στο τώρα.
Άπειρα κινηματογραφικό, αν δεν το τσακώσει καμιά indie psycho ιδιοφυία, αμαρτία απ’ τον βασιλιά καρνάβαλο.
Λίγο εύκολο στιχουργικά, το βλέπω να εκπορνεύεται σαν ποστ στον τοίχο του κάθε εναλλακτικώλη. Αλλά έχει μια αλήθεια ότι στης ζωής το καρναβάλι πάντα φταίν’ όλοι οι άλλοι, έχει μάσκες και για μας άμα θές να την περνάς. Άλλωστε σε αυτήν τη σκηνή είμαστε όλοι ηθοποιοί- και κάποιοι έπρεπε να κοπούν απ’ τις οντισιόν.
Τα ερείπια της Σπυριδούλας
Ε, και να σπαράξει κανείς, θ’ αλλάξει τίποτα; Κανείς δεν κάνει τίποτα για κανέναν, εκτός κι αν αυτό είναι βολικό και μετρήσιμο (ώστε να βγει μετά ο λογαριασμός). Α, ναι- και τους αδύναμους, αυτός ο κόσμος, αυτή η ανθρωπότητα για να είμαστε συγκεκριμένοι, τους ξεζουμίζει. Τους ξεσκίζει μέχρι να μη μείνει τίποτα.
Συνεχίζεται η αφήγηση λοιπόν γύρω από κορίτσια που δεν πρόλαβαν να γίνουν παιδιά, και τα ανέτρεφαν (λίγο καλύτερα απ’ τα γουρούνια και τα κοτόπουλα), με τρόπο ηθελημένο κι αθέλητο, για θηρία. Κάτι θα έχετε ακούσει για το φαινόμενο των ψυχοκόρων, κάτι θα είδατε στην τηλεόραση, κάτι θα είδατε οι Αθηνέζοι στο θέατρο.
Τι να πεις…Τα άγρια θηρία δε βασανίζουν, απ’ όσο ξέρω, για ηδονή. Και είναι κι άγρια, κατά τ’ άλλα. Σε αντίθεση (κι εδώ είναι το αστείο), με το αγριότερο όλων, που μασκαρεύεται, γιατί αν δει το είδωλο στο καλά φυλαγμένο, απόμερο πορτρέτο του, θα πεθάνει από τρόμο.Ή ακόμη καλύτερα, θα συνεχίσει να ζει, σφυρίζοντας σαχλούς σκοπούς.
Downtown
Αναθαρρήστε με Συρτό Ανασθενάρικο. Η αμάθειά μου στα παραδοσιακά ακούσματα (επιλεκτική-συνειδητή κώφωση, θα την χαρακτήριζα) μ’ έκανε να νομίζω ότι εξελίχθηκαν σε Cretan Punks.
Ορχηστρικό κομμάτι που δίνει μια ανάσα για τα επόμενα. Εδώ έχουμε και παραδοσιακά έγχορδα ή έγχορδο, που για να συνεχίσω την παράδοσή μου να μην ξέρω τι όργανο ακούω (που ξεκίνησα απ’ το Age of Aquarius), θα πω ότι είναι κάποιο είδος λύρας.
Το outro βαράει ως συνήθως στ’ αφτιά.
Μπείτε στο φτωχικό που έχει μια δέσποινα, αλλά τι δέσποινα. Μηλίσω. Ενθουσιάστηκα με τον τίτλο νομίζοντας τον ρήμα και επίτηδες ετσι δά ορθογραφημένο. Τελικά είναι η Μηλίσω (ή Μηλίσσω), που είναι μια τσαούσα που εκτός από σύζυγο, έχει κι άλλον έναν μισό λόγο για γκόμενους, αν συμπεραίνω απ’ τα συμφραζόμενα. Το Μαργούδι ήθελε τον Αλεξανδρή, αυτή ήθελε όλο το χωριό (και το μισό το δίπλα).Χαρά στο κουράγιο της, άγια κοπέλα, η καπατσοσύνη της ανταγωνίζεται μόνο τις οργανωτικές της ικανότητες.
Άλλο ένα outro που θα δικαιολογεί τον χαμό που θα πρέπει να γίνεται στα live.
Στα Άγρια Λουλούδια κυρίως κρατάω τον εντυπωσιασμό μου απ’ την ποσότητα νόστιμων μουσικών ιδεών που χώρεσαν σε μόλις δυόμισι λεπτά οι τρεις οργανοπαίχτες. Παίζουν με τον progressive ήχο, χωρίς να γίνονται φαφλατάδες ή νάρκισσοι.
Το τέλος της πόλης
Στο Ντρίστα επιτέλους βρίσκουμε κι ένα τραγούδι με happyending, βρε αδερφέ! Ακόμη κι αυτή η ευθυμία πάει να «πληρωθεί» στο τέλος μ’ ακόμη ένα θεσπέσιο, δε στοιχειωμένο outro. Ένας δίκαιος ύμνος στην αδερφική αγάπη- όπως καταλήξει κανείς, θέλω να πιστεύω, να ‘ναι αδερφός με κανέναν.
Χορός, χορός, χορός. Headbanging, headbanging, headbanging.Τι παραπάνω να ζητήσεις κανείς;
Μήπως σας ξαναείπα για το πόσο τέλεια είναι τα outro του συγκεκριμένου συγκροτήματος;
Ένα Βουνό σηματοδοτεί το τέλος του ταξιδιού. Μια φουλ ερασιτεχνική παρατήρηση κιόλα ς(ενώ οι άλλες λούζονταν σε ωκεανούς επαγγελματισμού): η τοποθέτηση όλων των τραγουδιών του άλμπουμ στη σειρά που έχουν είναι λίγο συγκλό! Δεν είναι πολλά κιόλας, αλλά δίνουν μια ελαφριά αίσθηση ότι δεν τα πέταξαν στην τύχη εκεί που είναι και γιούρια!
Εξαίρετα βραδύκαυστο, έξυπνα αφαιρετικό και δείχνει κι ένα άλλο ύφος που μπορούν να υπηρετήσουν άξια οι Punks.
Εν καταντικλείδι
Δεν είναι καθόλου δύσκολο αυτό που κάνουν οι ThraxPunkc, φρονώ. Προσωπικά δε θεωρώ δύσκολο να πάρεις ένα μη ροκ τραγούδι και να το ντύσεις με δερμάτινα και καρφιά και αρβυλάκια και να το κάνεις πανκιόκουκλάκι. Τύπου, το κάνω κι εγώ for shits and giggles.
Αλλά. Αλλά το θέμα είναι ότι αυτό που δεν είναι δύσκολο οι Thrax Punksτο κάνουν πάρα, πάρα, πάρα πολύ καλά. Αυτήν τη χρονομεταφορά την κάνουν, για εμένα, αβίαστα. Αυτό το καινούριο ρούχο δεν ξεχειλώνει από πουθενά. Αυτό το πανηγύρι είναι με απλά λόγια για μένα. Το πανκ, το ροκ, το παραδοσιακό, η ισορροπημένη εκφορά, η δύναμη, ο σεβασμός στην πηγή- όλα αυτά τα έχουν καταφέρει στο απόλυτο κι εγώ αγοράζω αυτό που πουλάνε.
Δηλαδή οκέι, τι να λέμε τώρα, το βλέπει κανείς και στα live τους. Τι να φτουρήσουν τα λόγια μπροστά στις φωνές των παθιασμένων συνπανηγυριωτών (ψυχή και σώματι) που γουστάρουν και γουστάρουν με κάτι που εγώ θεωρώ ότι έχει αξία. Γιατί είναι γεμάτο ενέργεια, γεμάτο κέφι, γεμάτο διάθεση για ζωή, γεμάτο διάθεση για βίωμα του κάθε αισθήματος με δύναμη.
Οπότε κάθομαι και εύχομαι να μην τους τελειώσουν τα θρακιώτικα να διασκευάσουν… Όπως και περιμένω να συνεργαστούν με κάποιο χορευτικό σύλλογο, να κάνουν μουσικό βίντεο και να πέσει το ίντερνετ. Απ’ το στόμα μου και στου αλγόριθμου το αφτί!
ΥΓ. Σίγουρα καλή η ροκ και η μέταλ, αλλά εγώ αναμένω πώς και πώς, σχεδόν ανυπόμονα, νέα βλαστάρια που θα κάνουν ντίσκο νησιώτικα και soul κρητικά- νόουκαπ.
1 comment
ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΣ ΑΛΛΑ ΜΑΖΕΨΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ