Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Σας αρέσουν κάτι Coven και κάτι Black Widow (όχι η ScarJo, οι άλλοι) και κάτι άλλοι που τραγουδάνε για διαβόλια, τράγους κι αποκρυφιστικές ιεροτελεστίες; Απολαμβάνετε χωρίς ενοχές dad-rock (μην πω, grandpa-rock) Blue Öyster Cult κι ας έχουν μια τρομερή έλλειψη σε cowbell; Βρίσκετε τους Ghost μια εξαιρετική μείξη ανάμεσα στον βαρύ κι ασήκωτο ήχο των 70’s και την πιασάρικη και παιχνιδιάρικη διάθεση… πάλι των 70’s; Τότε, μην ψάχνετε άλλο, έχει σκάσει βόμβα μεγατόνων στην ελληνική υπόγεια μέταλ-ροκ σκηνή που συνδυάζει σκληρό ήχο με μια θεσπέσια ποπ προσέγγιση που δημιουργεί ένα γευστικότατο κοκτέιλ που δεν ευχαριστιέσαι να κατεβάζεις.
5ΑΜ
Α-πί-στευ-το ξεκίνημα! Δε θα κουραστώ να τονίζω τη μνημειώδη σημασία της πρώτης εντύπωσης. Ταινίες, άλμπουμ, ποιητικές συλλογές- όπως ακριβώς στους ανθρώπους έτσι και στα έργα τέχνης, η πρώτη ματιά (φευγαλέα και ανακριβής και πλανεύτρα και whatever) είναι όχι μόνο το Α και το Ω, αλλά και τα αμετάφραστα κείμενα της γραμμικής γραφής Δ’ και κάτι παραπάνω.
Εξαιρετική επιλογή το opener να είναι αυτό. Δίνει στίγμα, και τι στίγμα είναι αυτό!
Πάντα χρειάζονται οι συστάσεις- και οι προκείμενες συστάσεις, έχουν κιθάρες να βρυχώνται φέρνοντας τα Άγια 80’s των μέταλ και ροκ σε ένα υπέροχα σκοτεινό προσκήνιο του τώρα. Βαρύ upbeat ροκ, με εξαίρετες δόσεις ποπ δομής και κάτι ουρλιαχτά στο βάθος του κομματιού που όποιος τα έκανε του εύχομαι έναν καλό εξορκισμό του ανθρώπου (ή και όχι, τώρα που το ξανασκέφτομαι).
Τα ριφφ; Οι αλλαγές στο feel από μέρος σε μέρος; Το ΘΕΙΟ ρεφρέν;Από ‘κεί που αγοράζουν οι Saturday Night Satan ήχους-επιρροές-αισθητική, αγοράζω κι εγώ, οπότε εκτιμώ το καθετί που βρίσκεται ΕΞΑΙΡΕΤΑ τοποθετημένο στη θέση που βρίσκεται στο κομμάτι.
Αφήστε που ταυτίζομαι άγρια κιόλας, με τον στίχο Please stay awake, it’ sonly 5 AM, επειδή είμαι βαμπίρ.
Rule With Fire
Να ‘τες κι οι κιθαριστικές αρμονίες απ’ τα έγκατα ήχων άλλων δεκαετιών: απ’ την εγκληματικά υποτιμημένη Hair Metal σκηνή μέχρι τα μαυροφορεμένα, θαυμάσια βρομερά καταγώγια της Doom Metal.
Πιο stonermetal διαθέσεις, ελαφρά doom να υποθέσω; Δεν ξέρω, δεν πολυακούω τέτοια, δε μ’ αφήνει ο παπα-Γεράσιμος και θα ‘χω μπλεξίματα μόνο και που μιλάω για τέτοια!
Οι άνθρωποι ξέρουν να γράφουν υπερπιασάρικα βαρύτατα τραγούδια κι αυτό εγώ όχι απλώς το σέβομαι, αλλά και το απολαμβάνω. Εξαιρετικό outrosolo, γιατί δεν είναι και τίποτα τυχάρπαστοι που τράκαραν στο στούντιο κι είπαν να φτιάξουν μπάντα.Αυτό είναι κάτιπου φαίνεται όχι μόνο στις συνθέσεις αλλά και στο παίξιμο.
Στα προτερήματα, τα ανελέητα βίντεο που ακόμη και μόνο με στίχους να είναι, δίνουν ακριβώς τι θα πει Saturday Night Satan. Στο σερβίρει ένα ακέφαλο κουστουμαρισμένο γκαρσόν, σε κάποιο στοιχειωμένο κάστρο που ούτε ξέρεις πώς βρέθηκες εκεί ούτε και σε νοιάζει, γιατί περνάς υπέροχα.
Devil in Disguise
Δεν. Υπάρχει. Το τραγούδι! Σε έναν ονειρόκοσμο (της αφεντιάς μου συγκεκριμένα), οι Saturday Night Satan θα ήταν ήδη γνωστοί σε κάθε ροκοικοκυριό και θα μιλούσαμε αν είναι υπερτιμημένοι και θα σχολιάζαμε την κάθε τους κίνηση. Αλλά δε ζούμε όλοι στον ονειρόκοσμό μου και καλύτερα γιατί έχει λίγους και εκλεκτούς προσκεκλημένους.
Ξέρω ότι δεν πρόκειται για κάτι τόσο ρηξικέλευθο που θα κόψετε τα αφτιά σας, γιατί δε θ’ ακούσετε ποτέ κάτι πιο φρέσκο και τρελιάρικο απ’ αυτό. Αλλά, γι’ αυτό το είδος της μουσικής, γι’ αυτό που, φρονώ, ότι θέλουν να υπηρετήσουν, i.e. vintage ηλεκτρισμός και τα μυαλά στα κάγκελα, ίσως πλησιάζουν το ΤΕΛΕΙΟ- αναβιώνουν κάτι που προσωπικά βρίσκω υπερ-υπέροχο αλλά με μία ταυτότητα που δεν καταλήγει αντιαισθητική νεκροφιλία.
Φαίνεται να ξέρουν κιόλας πώς παίζεται το παιχνίδι- μουσική δε σημαίνει μόνο ήχος, είναι κι όλα το γύρω-γύρω, κι αυτό εμένα με τραβάει ακόμα πιο πολύ.
Τα τραγούδια αυτά είναι φτιαγμένα για live (για στάδια θα έλεγα στον ονειρόκοσμο που λέγαμε πριν) και οι Αθηνέζοι και οι λοιποί θα ‘πρεπε να κάνετε πα-νι-κό στα live των ανθρώπων, το αξίζουν με το σπαθί τους. Ή την πεντάλφατους, to each their bone.
All Things Black
Δε χάνεται ούτε μισό jouleενέργειας από κομμάτι σε κομμάτι. Η επιτακτικότητα, ο δυναμισμός και ο in-your-faceήχος μια μπάντας που ακροβατεί σε κάμποσα είδη με απόλυτο (για την αφεντιά μου) έλεγχο, χωρίς να χρειάζεται ούτε να κάνει τις καγκουριές των πιτσιρικάδων Instagram-κιθαριστών (κι αυτοί καλοί είναι) ούτε να μετακινούνται σε υβρίδια που και τα ίδια ίσως ν’ αναρωτιούνται τον λόγο ύπαρξής τους.
Κι εξακολουθώ να αναρωτιέμαι ποιο χερουβίμ του Διαβόλου κάνει τα backingvocals και πόσες ψυχές έχει καταναλώσει για να ακούγεται έτσι. Τα σέβη μου.
Lurkingin the Shadows
Και πάμε στην αρχήηηη… Δηλαδή πώς ανακάλυψε η δεσποσύνη μου τους SNS. Εκεί που κάθομαι, που λέτε, μια ωραία μέρα (πιο πιθανόν βράδυ να ‘ταν) στα youtubes, επειδή δεν έχω ζωή, φίλους ή προοπτικές κι όλη μέρα ακούω μουσική που ΗΔΗ γνωρίζω, μου πετάει ο κολλητός(το Youtube) βίντεο με το παραπάνω τραγούδι. Εκεί που έχω ξεσκιστεί στους Ghost λοιπόν, λέω γιατί όχι.
Του Θεού, απλά. Καλά, εγώ με το που είδα το όνομα της μπάντας, ήμουν σε φάση «Youhadmeathello». Αλλά είδα και το βίντεο, ενθουσιάστηκα και από αυτό που είδα κι άλλο τόσο από αυτό που άκουσα: το αποκρυφιστικό, το σκοτεινό, το μυστηριώδες αλλά πάνω απ’ όλα (για εμένα), το πεντανόστιμα πιασάρικο. Γιατί, ας ξεκολλήσουν λίγο όσοι νομίζουν ότι μόνο στην ποπ και στα δημοφιλέστερα μουσικά είδη πρέπει να έχουμε earworms, κι ότι αν δεν έχουμε 78 αλλαγές στο timesignature κι άλλες τόσες κλιμάκων, δεν έχουμε αυθεντική μουσική.
Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που είναι πραγματικό κομπλιμέντο γιατί δεν είναι κομπλιμέντο αλλά αντικειμενική παρατήρηση, είναι ότι μετά από κάτι μέρες που άκουσα το τραγούδι, ψιθύριζα το riff της εισαγωγής, χωρίς να θυμούμαι πού το άκουσα και τίνος ήταν!
By The River
Αυτήν την απόλυτη αντίληψη για το τι χρειάζεται το τραγούδι για να «ανοίξει», να γίνεται κατά βούληση bigger than life που θα έλεγε και η γιαγιά μου που είναι απ’ το Διασελλάκι Αιτωλοακαρνανίας, τη βρίσκω τρομερή στους SNS. Η δομή των τραγουδιών με διαφορετική ενορχήστρωση θα μπορούσαν να σταλθούν και σε ποπ νταλκαδιάρηδες κλαρινογαμπρούς- ώπα, για καλό το λέω, hearmeout! Δεν πρόκειται για τις ψιλογλοιωδώς εξεζητημένες, επίπλαστα περίπλοκες και συγκεχυμένες κατασκευές που η τεχνική δυσκολία προσπαθεί να αποκρύψει την ουσιαστική ένδεια του όλου εγχειρήματος. Αλλά είναι το ένδυμα που τονίζει το κορμί– και στη συγκεκριμένη μουσική περίπτωση αυτή η μουσική είναι μια καλογυμνασμένη κορμάρα, έτοιμη για χαμό!
Επίσης, να σημειώσω σ’ αυτό το σημείο ότι οι μόνοι άνθρωποι που φθονώ σ’ αυτή τη ζωή είναι οι νεότεροι από μένα, οι καλλίφωνοι και τα αδέρφια μου. Δεν ξέρω αν η τραγουδίστρια ανήκει στην πρώτη κατηγορία αλλά ξεκαθαρότατα ανήκει στη δεύτερη (μπορεί και στην τρίτη, αν υιοθετήσουμε αυτά τα γελοία, ανυπόφορα σιωπηλάτσιτάτα φατριασμού «εμείς της ροκ είμαστε αδέρφια, οπότε πρέπει να μισούμε όλους τους άλλους»).
Crown of Arrogance
Η δραματικότητα, τα stakes που δε λένε να πέσουν με τίποτα και οι ολοκληρωμένες συνθέσεις βρίσκουν άλλη μια διέξοδο στο εν λόγω κομμάτι.
Εν τω μεταξύ, συνειδητοποιώ ότι, όπως στη συντριπτική πλειονότητα των αγαπημένων μου τραγουδιών, ούτε που ξέρω για τι μιλάνε στιχουργικά. Κάτι για σατανάδες και αποκρυφισμό και μαύρη μαγεία λένε, μωρέ, σιγά. Τα καθημερινά προβλήματα της εργατιάς.
Witches’ Dance
Οι συνθέσεις των μουσικών αυτών έχουν στην αφτάκια μου εξαιρετική δομή, κάθε τραγούδι έχει αυτό που ακριβώς χρειάζεται. Εδώ έχουμε και θέρεμιν στο παιχνίδι που νοστιμαίνει τρομακτικά την όλη κατάσταση.
Δεν ξέρω αλλά νομίζω πως για όποιον χαίρεται να ακούει κιθάρα και σόλο και ριφφ, που να μην είναι ούτε ατάκτως αραδιασμένα αλλά ούτε κι ένα κάθε 48 τραγούδια, πρόκειται για ένα άλμπουμ-κλείσιμο του ματιού σε εποχές που η ηλεκτρική κιθάρα θεωρείτο κουλ αντικείμενο. Και η παρελθοντολαγνεία δεν είναι πάντα ένδειξη πνευματικής αδυναμίας, ιδίως όταν μερικά περασμένα δε γίνεται να γίνουν ξεχασμένα, γιατί είναι αξεπέραστα.
Of Love and theVoid
Φτάνουμε σε ένα πιο ήρεμο (για λίγο), ακουστικό κλείσιμο. Λίγο περίεργη η θέση του κομματιού, μιας κι αυτό βαράει στα αφτιά αλλά έχει κι ένα υπέροχο αδέσποτο φλάουτο που νομίζω θα ‘ταν δυνητικά πιο ταιριαστό ένα τσικ πιο πριν στη λίστα.
Δεν ξέρω περίμενα να ακούσω φλάουτο σε μη-ειρωνικό περιβάλλον αλλά να πού φτάσαμε. Cheers, Saturday Night Satan!
Εν καταντικλείδι
Ελπίζω να μην υπάρχει ούτε δείγμα αντικειμενικότητας στο παραπάνω κείμενο και να γίνεται επαρκώς αντιληπτό ότι αυτό που πουλάνε οι Saturday Night Satan, εγώ το αγοράζω και σκίζω και την απόδειξη. Γιατί ο ήχος τους είναι ακριβώς αυτό που θέλω από μια μέταλ-ροκ μπάντα.Γιατί η εκφορά τους δεν είναι ουρλιαχτά και τσιρίδες κι όλο Darknessimprisoningme, allthatIsee, absolutehorrorπου καλά και άγια είναι κι αυτά (ναι, είναι άγια) αλλά λίγο, κάπου, φτάνει. Γιατί πετυχαίνουν ένα τρομερό μουσικό μείγμα με άρτια κατανομή του «βάρους» του ήχου τους. Γιατί σέβονται τόσο τη σκληράδα του ήχους τους, όσο και την ανάγκη του ακροατή να κουνηθεί και να τραγουδήσει μαζί τους.
Όσοι δεν ακούτε ροκ-μέταλ, αγνοήστε τα πάντα. Όσοι ακούτε, και δεν είστε αρτηριοσκληρωτικοί, πραγματικά μην τους χάσετε. Σε ένα πιο «ελαφρύ», πιο παραδοσιακό χαρντ ροκ (με έκτακτες επιρροές από παντού) φάσμα που κινούνται οι Saturday Night Satan, είναι άπιαστοι.
Χαρούμενο το 1969.
