Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Τι παραπάνω θα μπορούσε να προσφέρει αυτή η χώρα; Κι όμως. Κάτι μαγειρέψαμε, οι διαβολάκοι…
2014: Rise Up – Freaky Fortune feat. Riskykidd
Αν εξαιρέσουμε τη φράση “Rise Up” που επαναλαμβάνεται περισσότερο κι από επίθεση χριστιανοταλιμπάν στις εκτρώσεις, πρόκειται για ένα αξιοπρεπέστατο χορευτικό τραγούδι. Περίμενα κάτι πολύ κακό και αυτό το τραγούδι μόνο κακό δεν είναι. Κάπως χλιαρό και άοσμο, ναι, κακό, όχι.
Για 2014 εποχή, πολύ σύγχρονο, ηλεκτρονικό/electro-swing κομμάτι. Ξεχωρίζω το πολύ ωραίο κουπλέ, σ’ ένα κατά τ’ άλλα ελαφρώς μονότονο τραγούδι.
Οι ερμηνευτές μεταδοτικότατοι, μες τη διάθεση και το τσακίρ κέφι. Δε χρειάζονται όμως πολλά εξάμηνα στο Berklee για να αντιληφθεί κανείς ότι φωνητικά ήταν λίγο (ή λίγο παραπάνω από λίγο) ακυβέρνητο καράβι. Ήταν και ελαφρώς αδέσποτη η σκηνική παρουσία, που έμοιαζε περισσότερο με live τελικού κάποιου talent show παρά συμμετοχή σε Τελικό Eurovision. Αλλά, πρέπει να βγάλω τον σκασμό, μιας και μπορεί όλοι οι διαγωνιζόμενοι στα ίδια επίπεδα σκηνικής απουσίας να κυμαίνονταν. Απλώς εκείνοι σώθηκαν από μερικά μεθυσμένα butt-dial των eurofans παραπάνω, οπότε η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Αλλά και πάλι τη φάση με το τραμπολίνο στην κορύφωση του τραγουδιού τη λες και λίγο ανεκδιήγητη, ακόμη και για μέτρα Eurovision. Όποιο τρολ τη σκέφτηκε, τα σέβη μου. Θα μπορούσε να τους βάλει τους ανθρώπους να πιτσιλάνε και με νεροπίστολα τον κόσμο ή να τσακώσουν καμιά μηχανή και να ρίξουν έναν γύρο του θανάτου στη σκηνή.
Δε νομίζω ότι θα ξανακούσω σύντομα το τραγούδι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να φυτρώσει σε καμιά άγρια περιοχή στο υποσυνείδητό μου. Και ξέρετε, αυτές οι περιοχές είναι οι πιο επικίνδυνες, γιατί είναι και οι πιο απρόβλεπτες.
Θα προτιμούσα το “Rise Up” του Yves LaRock.
-Θέση στον Ημιτελικό: 7η (74 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: 20η (35 βαθμοί)
-Νίκησε η…: Αυστρία με την Conchita Wurst και το “Rise Like a Phoenix”.
-Εγώ ξεχώρισα: Τον κανέναν. Δεν παρακολούθησα καν.
2015: One Last Breath – Maria Elena Kyriakou
Μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ. Και επειδή είμαι παιδί γενναίο θα πω ότι μου θυμίζει και Σελήνη Διονυσίου στα νιάτα της. Ξέρετε “My Heart Will Go On” και “Draw me like one of your french girls” φάση.
Θαυμάσια φωνητικά, νοστιμότατη ερμηνεία, εξαιρετική δομή, λιτή σκηνοθεσία. Εγώ αυτά τα βραδύκαυστα, πομπώδη, με το vintage ντίβα attitude και την τουαλέτα που ντουμπλάρει σαν περιτύλιγμα για δισκομπάλα, δεν τα πολυαγοράζω. Aλλά εδώ πληρώνω και με το παραπάνω. Ένα κακό μόνο είχε το τραγούδι: δεν το έστειλε η Σουηδία. Δεκάδα κλειδωμένη, τότε, γιατί όχι πεντάδα! Κρίνοντας απ’ την επίδοσή του, μάλλον πρέπει το επίπεδο εκείνη τη χρονιά στον διαγωνισμό να ήταν αντίστοιχο εκείνου στην ορχήστρα του J.J. Simmons στο Whiplash. Οπότε το τραγούδι δεν ήταν στο “f*cking tempo” των eurofans κι έμεινε στην αφάνεια, αν και θεωρώ ότι δεν το άξιζε με την καμία.
Το ξανακούω ευχάριστα το κομμάτι. Δε λέω ότι θα πάω πάω μπροστά απ’ τη δισκογραφική απαιτώντας να το επανεκδώσει σε βινύλιο υπό την απειλή αυτοπυρπόλησης. Αλλά έχει την ατμόσφαιρα, έχει το συναίσθημα, τη μελωδία για να αποτελέσει ένα πολύ πάνω του μετρίου ποπ άσμα, σε Eurovision αλλά κι εκτός διαγωνισμού κι εγώ το απολαμβάνω. Κι ας θυμίζει (δυστυχώς, σε διαφορετικά επίπεδα) Τιτανικό.
-Θέση στον Ημιτελικό: 6η (81 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: 19η (23 βαθμοί)
-Νίκησε η…: Σουηδία με τον Måns Zelmerlöw και το “Heroes”.
-Εγώ ξεχώρισα: Το “Heroes”. Του Bowie. RIP in Peace. Αλλά και το θεϊκό “Rhythm Inside” του Βελγίου και του Loïc Nottet που ακόμη νομίζω ότι πρόκειται για τραγουδάρα.
2016: Utopian Land – Argo
Το 2016 ήταν σχεδόν μια δεκαετία πριν, δεν ξέρω αν το καταλαβαίνετε. Ναι, οκ, σαν λέξεις τις κατανοώ κι εγώ αλλά το πραγματικό, δυσβάσταχτο νόημά τους, με συνθλίβει χειρότερα κι απ’ όταν χρειάζεται ν’ ακούσω διθυραμβικές κριτικές για ταινίες του Λάνθιμου. Α, ρε χρόνε αλήτη… Αλήτη, I said!
To 2016 λοιπόν, γίνεται αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία. Η Μεγάλη Βρετανία ψηφίζει να φύγει απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Ντόναλντ Τραμπ εκλέγεται Μέγας Μάγος των Η.Π.Α. για πρώτη φορά. Την κάνουν απ’ αυτά τα λημέρια ο Prince, ο Bowie, o Cohen, ο George Michael. Δολοφονούν τον Harambe (Justice for Harambe!). Επικρατεί παροξυσμός με το Pokemon Go. Γίνονται Ολυμπιακοί στο Ρίο. Η Queen Bey σερβίρει Λεμονάδα. Ο Ryan Gosling (Ryan, παράτα την Εύα, έχω χωράφια στους Γαργαλιάνους) και η Emma Stone (Emma, παράτα όποιον χλέμπουρα στεφανώθηκες, είμαι καλύτερος χλέμπουρας) πρωταγωνιστούν στο La La Land. Και γενικά η ζωή τρέχει με τους γνωστούς ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Αυτά είχα να πω σχετικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Eurovision το 2016.
-Θέση στον Ημιτελικό: 16η (44 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: Δεν έχουμε απ’ αυτό.
-Νίκησε η…: Ουκρανία με τη Jamala και το “1944”.
-Εγώ ξεχώρισα: Μάλλον την Ουκρανία. Κυρίως γιατί είναι το μοναδικό τραγούδι που άκουσα.
ΥΓ. Γιώργο, το ξέρεις ότι αστειεύομαι, έτσι; Εγώ σε ΛΑΤΡΕΨΑ από τότε που σκηνοθέτησες τον Απόλυτο και δεν έχω σταματήσει να πίνω χλωρίνη στ’ όνομά σου έκτοτε.
2017: This Is Love – Demy
Χαριτωμένο, ποπ κομμάτι εποχής.
Ελάχιστες μουσικές γνώσεις έχω αλλά νομίζω ότι πρόκειται για δυσκολούτσικο τραγούδι. Γιατί νομίζω ότι ακουγόταν οι δυσκολίες, ξεκάθαρα στα σημεία πριν το larger than life (αλλά όχι και τόσο) ρεφρέν.
Δεν ξέρω πόσο αξιομνημόνευτο είναι, σίγουρα κάποιος που να απολάμβανε το συγκεκριμένο είδος μουσικής να είχε περισσότερες αναφορές για να το κρίνει πληρέστερα. Για την αρχοντιά μου είναι ένα αξιοπρεπές τραγούδι. Με κλείσιμο α λα Eurovision Junior.
-Θέση στον Ημιτελικό: 10η (115 βαθμοί)
-Θέση στον Τελικό: 19η (77 βαθμοί)
-Νίκησε η…: Πορτογαλία με τον Salvador Sobral και το “Amar pelos dois”.
-Εγώ ξεχώρισα: Την οδοντόκρεμα που χρησιμοποιεί η Demy, για ένα ολόλευκο χαμόγελο!
2018: Όνειρό μου – Γιάννα Τερζή
[ΕΠΙΣΗΜΟ ΒΙΝΤΕΟ: https://www.youtube.com/watch?v=-XOR1DhtDC0]
Υπέροχο τραγούδι. Ευχάριστο ποπ, με έθνικ πινελιές που ευτυχώς δεν είναι απ’ αυτές που μου τρυπάνε τα μηνίγγια. Πολύ ωραία ενορχήστρωση, δυνατή σύνθεση, πανέμορφο ρεφρέν με κάτι υπέροχες δεύτερες και μια μελωδία που υπό άλλες συνθήκες θα διεκδικούσε πολλά, μα πολλά, παραπάνω. Τραγούδι για Eurovision αλλά με καθόλου υποτιμητική έννοια
Μάλλον δεν ήταν καθόλου καλή βραδιά για την ερμηνεύτρια. Αλλά καθόλου. Και, οκ, όλοι όσοι διαθέτουμε νοημοσύνη από δύο ψηφία και άνω καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για ένα υπερδιαφημισμένο, υπερμεγεθυμένο πάρτι- αλλά δεν παύει η Eurovision να είναι ΚΑΙ τραγουδιστικός διαγωνισμός, είτε είναι του γούστου μας είτε όχι. Ψάξτε να βρείτε νικητή τα τελευταία χρόνια που να μην τραγούδησε τουλάχιστον επαρκώς τη νύχτα του Τελικού.
Πρόκειται λοιπόν για ένα τραγούδι που ανήκει στο είδους αυτών που αν δεν είναι ο τραγουδιστής κολλημένος σαν τη βδέλλα πάνω στις νότες, χάνεται η όλη μαγεία. Βέβαια, και για να είμαστε και με τα καλά μας: μια φορά τ’ ακούμε τα τραγούδια και ό,τι γέγονε, γέγονε. Εγώ το άκουσα το τραγούδι πέντε-έξι φορές για να παρατηρήσω τα παραπάνω. Αλλά δε νομίζω ένα τόσο ωραίο τραγούδι να είχε αυτήν την τύχη υπό άλλες συνθήκες.
Δεν ξέρω αν βοήθησε και η σκηνική παρουσία, μιας και η γραμμή μεταξύ λιτότητας και ένδειας παραείναι ισχνή.
Υπάρχουν και οι κακές μέρες στη ζωή. Εμένα θα μου πείτε; Εμένα, ας πούμε, δεν ήταν η μέρα μου σήμερα. Ή η βδομάδα μου, αυτή η εβδομάδα. Ή ο μήνας μου, αυτός ο μήνας…
-Θέση στον Ημιτελικό: 14η (81)
-Θέση στον Τελικό: Δυστυχώς δεν πέρασε.
-Νίκησε το…: Ισραήλ με τη Netta και το “Toy”.
-Εγώ ξεχώρισα: Ήταν η τελευταία μου απουσία και δε θα επαναληφθεί.
Έπεται το κείμενο Ελλάδα στη Eurovision της τελευταίας δεκαετίας: Η Παλιννόστυση 2019-2024 στις 30-01 και μετά φτάνει, να ηρεμήσει το κεφάλι μου με τη Eurovision! Από Μάη πάλι η φυλλάδα.
Δείτε και αυτά:
Eurovision 2025 – Ελληνικός Τελικός: Προβλέψεις και προτιμήσεις απ’ το δωμάτιο (Μέρος Α’) (Μέρος Β’) (Μέρος Γ’)
