Από τον Μανώλη Ιωαννίδη.
Ας πάρουμε καλή ώρα τη ροκ ή οποιοδήποτε ζανγ που δεν είναι στο απόλυτο κέντρο του προβολέα. Αρχίζουν αυτά τα γνωστά άρθρα -μελέτες- νεκροψίες. Και πέθανε η ρο κ(again, βάλτε ένα είδος που να μην είναι φουλ αναγνωρίσιμο). Και δε πέθανε η ροκ αλλά αργοπεθαίνει. Όχι, ακρωτηριάστηκε τελικά ή μήπως ευνουχίστηκε; Άντε μάχες για το ποιος κληρονόμησε τι και ν’ αρχίζει ο καθένας να διεκδικεί ό,τι του καπνίσει. Οι γραφικοί αρχίζουν τη κασέτα «Η ροκ δε πεθαίνει, ρε!» κι εμείς κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι για να μην συνεχίσουν να μιλάνε.
Ευτυχώς (απ’ τη μία) δεν πολυγίνεται αυτή η συζήτηση γιατί απλούστατα το φιλοθεάμον κοινό χέστηκε ποιος ζει και ποιος πέθανε και πιο πολύ εσωτερικούς, ελιτιστικούς σκοπούς εξυπηρετεί όλη αυτή η δήθεν διάγνωση. Δυστυχώς (τώρα απ’ την άλλη) πολυγίνεται αυτή η συζήτηση σε sites/fora όπου ομοϊδεάτες συμφωνούν με ομοϊδεάτες, μοιράζονται χειροποίητες δάφνες αυθεντικότητας και οξυδέρκειας και αποτέλεσμα είναι να παράγεται ένα τρόπος σκέψης αντίστοιχος με σέκτας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1 (The Rock Snob’s Dictionary, David Kamp)
Αρχίζουν ορισμοί και αποδομήσεις, τι είναι ροκ π.χ. και τι όχι, λες και είναι κάνα κέικ που ψάχνεις τις δοσολογίες. Υπάρχουν οι δοσολογίες αλλά μιλάμε για άλλα πράγματα. Όλα αυτά εννοείται με φουλ ιδεαλισμό και παρελθοντολαγνεία με τον καθένα να καταλήγει ουσιαστικά να ονειρεύεται την εποχή του και να συγχαίρει όποιον εκφέρει ίδια άποψη. Οκ, προφανώς ό,τι πρωτακούσαμε έφηβοι/νέοι έμεινε χαραγμένο όπως η πρώτη φορά που μας έδωσε η μαμά γαλατάκι αλλά NEWSFLASH! κάποτε πρέπει να κατανοήσουμε ότι δε γίνεται συνεχώς αυτό το ρημάδι γάλα να ‘χει την ίδια γεύση. Γιατί; Γιατί τελείωσε, έκλεισε η εταιρεία, οι εργάτες γέρασαν ή τους δολοφόνησε το αφεντικό, γι’ αυτό.
Αν μιλάμε για εκφυλισμό ή πρόοδο (τι βαρύγδουπα και διεγερτικά όλα αυτά, ε) αυτό προφανέστατα θα το κρίνουν οι γευστικές κάλυκες του καθενός αλλά… Επειδή τέλειωσε όμως κάτι που δε μπορούμε να πάρουμε πίσω, δε σημαίνει ότι είναι ο Θεός. Καλή και άγια η εξιδανίκευση (λέμε τώρα), χρήσιμο ρόλο βαράει ο ρομαντισμός (πάλι λέμε τώρα) αλλά όταν καταντάει να διαστρεβλώνει την αντίληψη και ακόμα την ίδια τη δυνατότητα να ευχαριστιέσαι αυτό που ευχαριστιέσαι τότε έχουμε ένα μικροοοούλι πρόβλημα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 2 (Alex Gregory/New York Times)
Ειλικρινά, θεωρείτε ότι θα έπρεπε να ψάχνουμε σαν τους τρελούς τους αντίστοιχους Zeppelinτου ’70, το 2019; Είναι ας πούμε πανάκεια το τάδε είδος που πια δεν πολυπουλάει και όταν οι άνθρωποι δεν ακούνε ΜΟΝΟ αυτό, είναι άνθρωποι που έχασαν το δρόμο τους και δεν υπάρχει αυθεντικότητα και άλλα παραμύθια για να περνάμε την ώρα μας. Οπότε πεθαίνει, ε; Αν είναι τόσο εύθραυστο, ας πεθάνει τότε.
Πια σημείο αναφοράς μάλλον διακρίνω την υβριδικότητα και να μπορεί το προϊόν να φαίνεται καινοτόμο. Ναι, το προϊόν. Μιλάμε με όρους αγοράς, ζήτησης, κτλ, γιατί ζούμε μέσα στον κόσμο που ζούμε μας αρέσει δε μας αρέσει. Δεν ξέρω κιόλας πολλούς ανθρώπους που να μπορούν ας πούμε αντί για μεσημεριανό να φάνε την αυθεντικότητά τους ή το μη κομφορμισμό τους… Αντί μοιρολογούμε πάνω στο hairmetal του ’80, ή στην έκρηξη του hardrockτου ’70, ας αποδεχτούμε ότι αν τα γουστάρουμε τόσο (εγώ γουστάρω αμφότερα), τέλεια! Υπάρχουν στο YouTube για άπειρο headbanging. Αλλά χορτάσαμε και ψάχνουμε και κάτι άλλο, γιατί βρισκόμαστε στο 2019 και αντί να μένουμε στο ασφαλές vintage θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε τα αυτιά μας, για να μη πω μυαλά (όσοι τέλος πάντων διαθέτουν από αυτό), σε κάτι πρωτόγνωρο.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 3 (The Thinker parody statue)
Πώς είναι δυνατόν να πεθαίνει κάτι επειδή δεν είναι mainstream, που θα ‘λεγε και η γιαγιά μου αν ήξερε αγγλικά; Απλώς έχει αποκεντρωθεί, τα υπο-είδη κατά την άποψή μου ανθίζουν ανελέητα και το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να τα βρει. Βαριά η επιλογή, φυσικά βαριά. Κιόλας δεν υπάρχει εδραιωμένη συναίνεση, πρέπει κανείς να σκεφτεί για τον εαυτό του αν πρόκειται για πρωτοπορία ή δηθενιά, πράγμα μάλλον απαιτητικό. Αλλά επειδή δε μας προσφέρουν πια στο πιάτο αυτό που θέλουμε, εγώ λέω να μην ουρλιάζουμε στον επιλεκτικά βαρήκοο σερβιτόρο και να βρούμε τον πλανόδιο μικροπωλητή που πουλάει αυτό που αγοράζουμε.
Στην εποχή του Internet και των πολυάριθμων μουσικών site/blog/δε-ξέρω-κι-εγώ-τι-άλλο, πώς γίνεται να λέμε στα σοβαρά ότι πεθαίνει ένα είδος; Εν τέλει, τι στο κέρατο θα πει πεθαίνει; Α, αφού δεν το βλέπουμε στην τηλεόραση ή δεν το ακούμε στο ραδιόφωνο σημαίνει ότι πέθανε… Ναι, μπράβο, αν βασίζεται κανείς για να μαθαίνει για την ύπαρξη ή μη πραγμάτων μόνο στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, είναι άξιος της μοίρας του. Α, αφού δεν πάνε 40 εκατομμύρια σε κάθε show σημαίνει ότι πεθαίνει. Τι να πω, αν η ποσοτικοποίηση είναι ο δρόμος να μετρήσουμε κάτι που μάλλον δεν έχει ως σκοπό τη μέτρηση, πάω πάσο.
Όταν η νοοτροπία του indie, έχει επικρατήσει και το DIY και το πιο τοπικό-δυνάμει παγκόσμιο ανθοφορούν, εμείς απλώς πρέπει να κινηθούμε πλέον όχι φυσικά αλλά ψηφιακά προς εκείνες τις περιοχές που θα βρούμε τους ομόσταβλούς μας. Μπορεί να μην υπάρχουν 2000 μπαράκια με ροκ μουσική αλλά 200. Στο μαγικό κόσμο του Internet(τι αστεία φράση) όμως υπάρχουν 20 εκατομμύρια κοινότητες και μπάντες και δίοδοι που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και σε βαραίνουν με την επιλογή ότι πρέπει να γίνεις και μουσικός παραγωγός. Πρέπει να μπεις σε έναν πιο ενεργητικό ρόλο του ψαξίματος, που άλλωστε πάντα δε γινόταν και πριν τα ίντερνετς;
Φυσικά αναγνωρίζω την πρωτοκαθεδρία του RnB και HipHop (την pop δεν τη βάζω γιατί πάντα popular ήταν) στην ποπ κουλτούρα. Αυτό τι σημαίνει, έξω απ’ την ποπ κουλτούρα το μηδέν; Ότι πρέπει να ανοίγουμε συζητήσεις για ποιο είδος χτυπάει η καμπάνα και τι έφταιξε για την αποκαθήλωση και άλλα τέτοια κουλά; Τι έφταιξε; Ε, στην αρχή μερικοί άρχισαν να βαριούνται το Α και να στρέφονται στο Β, μετά όλοι στράφηκαν στο Β, το Β με τη σειρά του κούρασε ένα μεγάλο ποσοστό, το μεγάλο ποσοστό μετακινήθηκε στο Γ, κτλ, κτλ.
Φάση έχουν αυτές οι απόπειρες για συγγραφή κηδειόχαρτων αλλά εμένα μου φαίνονται και κουραστικές και άστοχες. Δε πάτε να λέτε εσείς, εγώ αυτό που ακούω θα ακούω, είτε το ακούνε 100 ή 100 εκατομμύρια. Από ανασφάλεια γίνονται, για να κάνουμε λίγο σούσουρο γίνονται, δεν ξέρω…
Ας είναι.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
